- 23 Ocak 2019
- 1.988
- 4.061
21 yaşındayım ben de bu tarz korkular yüzünden istemiyorum. Gezmek,istediğim gibi uyumak,dışarı çıkmak daha güzel. Bebek yapmak vücudu yıpratıyor biraz o yüzden de istemiyorum. Size bakarak doğru kararı ben de verdim
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş
- Konu Sahibi Koalina
- Başlangıç Tarihi
- 14 Aralık 2015
- 11.972
- 28.991
Sürpriz gebelikti ama hamileliğim çok güzel geçti. Ne aşerdim ne bulantım oldu sadece son haftalar erken doğum riskiyle erken izne çıktım. Doğumum bile çok kokay, kendi sancımla ve vajinal doğum oldu sezeryan istememe rağmen. Hamileyken de çok iyi değildim ama fikre zamanla alıştım ve alışverişler, hediyeler derken sevimli bile gelmeye başlamıştı. Doğunca da ilk bir hafta çok etkilenmedim ama sonradan "bu hep böyle mi olacak" hissi çöreklendi. Bence anneler arasında konuşulmmasına yemin edilmiş bir durum bu lohusalık yahut anneliğğn ilk zamanları. Sanki eve ait olmayan ama en çok ilgiyi bekleyen bir canlı, sarkmış göbeğin, verilmemiş kilolar, süt akan yara olmuş memelerin ve pijmalarınla sen olmayan bir sen. Eşinle tek etkileşimin bebek, o sana sarılmaya korkuyor, senin zaten mecalin yok başka bir şeye. Aynaya bakıp ağlıyordum bu ben miyim diye. Bir iki gün makyaj yapacak oldum ama afedersin at totosuna kelebek gibi oldu.
Şimdi o günlere göre milyon kat iyiyim ama daha iyi olmam lazım veya daha çabuk anneliğe alışmam lazımmış gibi geliyor. Ve bebek bakımından uzaklaşmadım, yine sorumluyum diyerek bkaabildiğim kadar baktım.
Canım, çok teşekkğr ederimLezzetliCipetpet ile sen hamilelik boyunca da hep pozitif mesajlarınızla destek oldunuz. Ben de geçeceğine inanıyorum ama içimde de bir korku yok değil ya tam alışamazsam diye. Şu haberlerdeki kadın vardı ya bebeğine işkence etmiş öldürmek istemiş. Diyorum demek ki zaman geçse de sevemeyen anneler oluyor ya ben de sevemezsem? Ama sevmeye başladığımı hissediyorum tabi ki zaman zaman bıktım, yoruldum desem de...
Şu an daha iyiyim, hala eski hayatım diyorum. Sorsanız ne yapıyordum eskiden; zamanı daha boş kullanıyordum ve tembel tembel yatıyor film izliyordum. Kırk yılda bir hadi şuraya gidelim diyip gidiyorduk. Sinemaya 5 yılda toplasak 5 kere girmişizdir çünkü evde bir şey izlerken daha rahat ediyoruz. Yani aslında vazgeçemediğim, bebekle hiç yapamam dediğim bir şey yok ama işte ben nedense fazlalık gibi görüyorum.
Geçen sahilde yürüyüşe çıktık bebekle ve eşimle. Çocukcağız uyudu, az mızırdandı mamasını verdik geri sakince oturdu ama o bile battı bana. Yani boş boş oturmak ve elimi kolumu sallaya sallaya gezmek varken kocaman bebek arabası, bebek bakım çantasıyla gezmek ve onunla uğraşmak neden?
Evet artık daha iyiyim galiba, geçen kulağımı deldirdim, kuaföre gittim, eşime bırakıp küvette banyo keyfi yaptım derken sanırım yavaş yavaş daha iyi oluyor her şey. Tabi ki eskisi gibi sabah çık, akşam gel rahatlığı olmayacak ama en azından bir şeyleri bebekle yapabilecek kadar büyüse sanırım daha da rahatlarım. Şimdi henüz boynunu falan tutamıyor ve oturamıyor olması da dışarı çıkarken problem.
Allah aşkına kendini öyle bir ruh hastaasıyla neden kıyaslıyorsun? Sen en ufak bir anormallik hissettiğinde bile hemen psikolojik destek aldın. Senin ne kadar merhametli olduğun hayvan sevginden, seçtiğin meslekten bile belli oluyor. Alışamam diye kendini şartlama. Gün gelecek o minnoş senin kankan olacak bu lafımı da unutma :)
Çok şükür sağlıklısınız, maddi sıkıntı yaşamıyorsunuz, çevrenizde destek olan sevdikleriniz de var. Hepsini el ele verip atlatacaksınız. Her ne kadar kolay da geçse doğum bir travmadır. Düşünsene içinden insan çıkıyor nasıl psikolojimiz etkilenmesin? Sen devamlı kendine telkin vereceksin. Beynimiz öyle çabuk ikna oluyor ki onu kandırmak çok kolay. Ben başarabileceğine eminim :)
Son olarak annemin sözüyle kapanış yapayım
Şimdi devamlı kucağımda diye şikayet ediyorsunuz, ergenliğe girince de odasından çıkmıyor yüzüne hasret kaldık diye şikayet edeceksiniz
- 24 Mayıs 2010
- 7.875
- 16.884
- 31
Bence de bebek uykusunu tam almadan uyanınca dediğin gibi huysuz mızmız oluyor. Uykusunu alsa uyanınca da neşeli uyanıyor işte... Bazen kızım gün içinde toplam sadece iki saat filan uyuyor, ben delirecek gibi oluyorum. Bizde de annem hep uyku uykuyu getirir der. Uyudukça bizim de daha çok uyuyup tembellik yapasımız gelmiyor mu?
Belki de canını sıkan şeylerden biri çocuğu oyalayamamaktır?
Ben bez değişmeyi bile oyun yapıyorum kendime ama ilk kural önce ben eğleneceğim. Bebeğim de benimle eğlenir zaten :)
Ön not: Güzel anlarımızdan birkaç örnek yazdım ama uzun olmuş, sıkılmazsın okurken umarım. Belki bir fikir olur :)
Bez değişirken ayaklarını birbirine yavaşça değdirip "çarpsın çarpsııın ayaklaaarı" diyorum :)) bizim evde bebeklere çok yapılır bu :)
Bezini değişirken çorabını çıkarıp havaya atıyorum, pantolonunu başıma koyup kulak yapıyorum, anlamıyor tabi ama arada gülüyor işte :) bazen sırf ağlaması dursun diye bezini değişir gibi yapıyorum, hemen neşeleniyor :)
Spor yaptırıyorum. Mızmızlanması duruyor mesela bunu yapınca da veya gazı ya da kakası varsa yapıyor. Gazsız bebek mutlu bebek :)
Sling dediğim gibi en büyük kurtarıcım, ilk iş onu kullanmaya çalış derim. İlk birkaç sefer zorlandım bağlarken çıkarırken ama şimdi tek elle çıkarıyorum bile. O olmasa napardım bilmem. Ona koyunca etrafı da inceliyor uykusu yoksa, kendi kendine takılıyor bile :)
Ellerini tutuyorum, kendini kaldırmaya çalışıyor :)
Hadi gel babanı çekiştirelim diyorum bazen :)) ben anlatıyorum o da ya garip garip bakıyor ya da gülüyor :)
Dün eşim evdeydi mesela tuttum çocuğum seni öpmek istemiş diye yanağına dokundurdum ama çok salyalı şu günlerde, eşim kaçmaya başladı ıslak diye, biz de onu kovaladık :))
Bazen saçlarını komik yapıp gülüyorum ya da resim çekiyorum :)
Komik kelimeler söylüyorum tekerleme gibi ama hepsi anlamsız :) hoppidik boppidik bopp filan saçmalıyorum. Uyumlu sesleri seviyor öyle yapınca :)
Şarkı söylüyorum, sesim güzel olmasa da en çok onu seviyor veya youtubedan açıyorum :)
O neye heyecanlanırsa on kere tekrar ediyorum, her defasında gülüyor safım :)
Sen de kendi eğleneceğin şeyleri bul, oyuncak bebek gibi oyna onunla :) göbeğini öp, minik ayaklarını ye, ellerini tut, gıdıkla huylandır, sarıl boynundan mis kokusunu kokla :) bilinçli tepki verdikçe daha bi tatlı oluyor :)
Yok anlamaz daha :) Kendini zorlama zaten, akışına bırak. Kendine de bebeğine de zaman ver. Sen ona alışmaya çalışıyorsun o dünyaya. Zor bir süreç. Bak benim büyük 32 aylık, küçük 10 aylık.. Dün öğleden sonra sinirlerim bozuldu ağlamaya başladım evde. Nasıl ağlamak ama bir yandan kahkaha atıyorum bir yandan ağlıyorum. Yapmak istediğim tek şey pizza yiyerek film izlemekti :))) Ama bunu yapmayı hayal ettiğim zaman diliminde küçük olan uyumamayı tercih etti ve bu noktaya geldim :)
Yalnız değilsin, hepimiz aynı yollardan geçiyoruz. Sadece içini ferah tut.
- 27 Ocak 2018
- 490
- 449
- 28
Sürpriz gebelikti ama hamileliğim çok güzel geçti. Ne aşerdim ne bulantım oldu sadece son haftalar erken doğum riskiyle erken izne çıktım. Doğumum bile çok kokay, kendi sancımla ve vajinal doğum oldu sezeryan istememe rağmen. Hamileyken de çok iyi değildim ama fikre zamanla alıştım ve alışverişler, hediyeler derken sevimli bile gelmeye başlamıştı. Doğunca da ilk bir hafta çok etkilenmedim ama sonradan "bu hep böyle mi olacak" hissi çöreklendi. Bence anneler arasında konuşulmmasına yemin edilmiş bir durum bu lohusalık yahut anneliğğn ilk zamanları. Sanki eve ait olmayan ama en çok ilgiyi bekleyen bir canlı, sarkmış göbeğin, verilmemiş kilolar, süt akan yara olmuş memelerin ve pijmalarınla sen olmayan bir sen. Eşinle tek etkileşimin bebek, o sana sarılmaya korkuyor, senin zaten mecalin yok başka bir şeye. Aynaya bakıp ağlıyordum bu ben miyim diye. Bir iki gün makyaj yapacak oldum ama afedersin at totosuna kelebek gibi oldu.
Şimdi o günlere göre milyon kat iyiyim ama daha iyi olmam lazım veya daha çabuk anneliğe alışmam lazımmış gibi geliyor. Ve bebek bakımından uzaklaşmadım, yine sorumluyum diyerek bkaabildiğim kadar baktım.
Canım, çok teşekkğr ederim
Şu an daha iyiyim, hala eski hayatım diyorum. Sorsanız ne yapıyordum eskiden; zamanı daha boş kullanıyordum ve tembel tembel yatıyor film izliyordum. Kırk yılda bir hadi şuraya gidelim diyip gidiyorduk. Sinemaya 5 yılda toplasak 5 kere girmişizdir çünkü evde bir şey izlerken daha rahat ediyoruz. Yani aslında vazgeçemediğim, bebekle hiç yapamam dediğim bir şey yok ama işte ben nedense fazlalık gibi görüyorum.
Geçen sahilde yürüyüşe çıktık bebekle ve eşimle. Çocukcağız uyudu, az mızırdandı mamasını verdik geri sakince oturdu ama o bile battı bana. Yani boş boş oturmak ve elimi kolumu sallaya sallaya gezmek varken kocaman bebek arabası, bebek bakım çantasıyla gezmek ve onunla uğraşmak neden?
Evet artık daha iyiyim galiba, geçen kulağımı deldirdim, kuaföre gittim, eşime bırakıp küvette banyo keyfi yaptım derken sanırım yavaş yavaş daha iyi oluyor her şey. Tabi ki eskisi gibi sabah çık, akşam gel rahatlığı olmayacak ama en azından bir şeyleri bebekle yapabilecek kadar büyüse sanırım daha da rahatlarım. Şimdi henüz boynunu falan tutamıyor ve oturamıyor olması da dışarı çıkarken problem.
Annelik duygusu bize doğumumuzdan bu yana aşılanan bir duygu. Babalara ne var canım yaptım çocuğu ohh mis sen uğraş dur. Bazı babalar var hakkıyla ama bir baba asla anne gibi olamaz. Siz pozitifi düşünmeye çalışın. Eşim hep der ki en kötü anne annesizlikten iyidiir. Bende bazen yetecek miyim falan diye düşünüyorum ağlıyorum zaman zaman. Elbette bazı zorluklar yaşanacak bu süreçte sonuçta hayatın kökünden değişiyor. Adapte olmak zor olabiliyor ama imkansız değil. Sadece kendinize biraz zaman verin. Kötü düşünürseniz kötü olur.
- 8 Nisan 2017
- 56.749
- 296.740
Anladım canım adapte olmak zor ben 10-7 ve 2 yaşındaki 3 çocuğumu hiç bir yere giderken bırakmadım bu güne kadar markete pazara hastaneye hep birlikte gidiyoruz
Zamanla alisiyorsun iş pratiğe dönüyor
Nasıl oyalacagini neyi nerede nasıl yapmam gerektiğini çıktıkça daha iyi cozuyorsun
Bunun için önce kısa mesafeli yürüyüşlere çık market yakınsa markete falan mesela
Artık havalar güzel gidiyor burda orda nasıl bilmiyorum biraz bebeğine dışarıyı göster güneş gorsun
- 9 Kasım 2015
- 6.038
- 10.802
Tek şey yapmanız gereken sizin gibi bebek istemeyen birini bulmak. Şanslısınız ki bunu şimdiden fark etmişsiniz. Bu arada fiziğiniz çok mu güzel
- 23 Mayıs 2017
- 13.303
- 28.201
- 40
Konu tekrar neden gündeme geldi bilmiyorum ama yine yazacağım. Sadece zaman lazım..
Ben bu tip konularda hep kendi yeni bebekli hallerimi hatırlıyorum.
Ve o süreçte gerek uykusuzluktan, gerek yeni bir hayata adapte olma sorumluluk hissetme hissi nedeniyle, yeteri kadar keyif almadığım için burukluk hissediyorum.
O dönemki fotoğraflardaki bakışımla, şimdi oğlumun 2 buçuk yaşında olan fotoğraflarım çok farklı. Bunu da bir tek ben biliyorum. Bir de gerginliğimi hisseden eşim bilir..
Kendi içimde bir yolculuktu. Seferberlik ilan etmiştim oğlum için. Başkaları gibi öyle de böyle de büyüyecek diyemedim.
Kangruya takıp, arabasına koyup kısa mesafelere de giderdim. Ama hep bir şeyler eksikti işte.
18 ay benim için rahatlama ayı ve artık oldum dediğim zamandır..
Bu aralar ikinci olursa nasıl olurumu düşünüyorum hatta. Evet kaşınıyorum
Ben bu tip konularda hep kendi yeni bebekli hallerimi hatırlıyorum.
Ve o süreçte gerek uykusuzluktan, gerek yeni bir hayata adapte olma sorumluluk hissetme hissi nedeniyle, yeteri kadar keyif almadığım için burukluk hissediyorum.
O dönemki fotoğraflardaki bakışımla, şimdi oğlumun 2 buçuk yaşında olan fotoğraflarım çok farklı. Bunu da bir tek ben biliyorum. Bir de gerginliğimi hisseden eşim bilir..
Kendi içimde bir yolculuktu. Seferberlik ilan etmiştim oğlum için. Başkaları gibi öyle de böyle de büyüyecek diyemedim.
Kangruya takıp, arabasına koyup kısa mesafelere de giderdim. Ama hep bir şeyler eksikti işte.
18 ay benim için rahatlama ayı ve artık oldum dediğim zamandır..
Bu aralar ikinci olursa nasıl olurumu düşünüyorum hatta. Evet kaşınıyorum
- 23 Ocak 2019
- 1.988
- 4.061
Erkek arkadaşım da çocuk istemiyor. Niyetim kibirlenmek değil. En az herkes kadar kusurlu bir bedenim var. Önceki mesajımda böyle bir izlenim verdiysem kusura bakmayın. Ama normal bir soru sorduysanız söyleyeyim. Zor zamanlarda olduğum için kendime dikkat etmedim. Kilo aldım ama normalde 52-55 arası değişen kilom 160 boyum. 93-65-95 vücut ölçülerinde vücudum koyu bir tenim hareketli bir insan olduğum için sıkı bacaklarım,geniş omuzlarım var. Yine de kusurlarım var. Sağlığım sık sık bozuluyor cildim çok yağlı.
- 9 Kasım 2015
- 6.038
- 10.802
Yok yok hiç kibir sezmedim ne kusuru. Ben de kilo ve vücut takıntılı ve biraz da kilolu olduğum için merak ettim :) buralarda diyet forumlarındayım :) ben de olur da gebelik olursa diye fazlalıklarımı vermeye çalışıyorum. Ne var ki o şekilde kalamayacağım ama olsun :)
- 14 Aralık 2015
- 11.972
- 28.991
Vücut konusu insanı etkiliyor yalan değil karnında çatlaklar filan olursa hele ama ben de kendimi şöyle teselli ediyorum. 60 yaşına gelince zaten taş gibi vücudum olmayacaktı. Şimdi 60 yaşına geldiğimde yine buruş buruş olacağım ama en azından yanımda boyum kadar iki oğlum olacak
- 4 Kasım 2017
- 2.284
- 4.443
Nasiil guzel yazmis gene tatli tatliAh be canım biz şimdi sana sayfalarca yazsak da sen bu günler geçmeden geçtiğine inanmayacaksın :) hepimiz benzer şeyler hissediyoruz onu bil yeter. İlk bebekte daha lohusayken bir arkadaşımla görüşüp uykusuzluğun ne zor olduğundan dert yanmıştım 2-3 ay sonra görüşünce de artık bebek daha iyi filan dedim sonra eve gidince düşündüm bebek gene 2 saatte bir emiyor değişen ne? Değişen meğer ben mişim artık uykusuzluğa alışmışım
Eğitim anlamında da sana öğrencilerinden örnek vereyim. Senin keyif almadığın hiç bir dersten öğrencilerin de keyif almadığını eminim hissetmişsindir. Tıpkı bunun gibi sen keyif almadan çocuğuna kart göstersen ne bileyim ne yaparsan yap faydalı olacağını düşünmüyorum onun yerine ikinizin de keyif alacağı şeyler yapsanız? Ben mesela şarkı söylemeye bayılırım ne zaman şarkı söylesem benim minnoşlar da bayılıyor :) yüz üstü koyma olayını da ben sırt üstü yatıyorum onu da göbeğime yüz üstü koyuyorum çok hoşuna gidiyor. Ne demek istediğimi anlatabiliyor muyum bilmiyorum.
En önemli şey kabullenmek bence. Mükemmel bir anne olmak zorunda olmadığını kabullenmelisin. Öğrenme sürecinin biraz da çocuğunun elinde olduğunu kabullenmelisin. Tıpkı öğretmenlik gibi. Sen aynı eğitimi veriyorsun ama her öğrencin kendi kapasitesine göre alıyor verdiklerini.
Bir de ilk çocukta hatalar yapabileceğini kabullenmelisin. Elinden geleni yapıyorsun ama sonuçta sen ilk kez anne oldun elbette hataların olacak. Hiç birimiz bunun okulunu okumadık sonuçta.
Anneliği de bize evlatlarımız öğretiyor bence. Sen iç güdülerini dinle. Bak mesela @LezzetliCipetpet in de bebeği var Yusuftan 1 hafta küçük ama ben sanki bebek bakmayı bilmiyor gibi oluyorum betülü kucağıma alınca :) çünkü tamamen farklı bir birey ve onun dilini ben değil annesi anlıyor. Ben diyorum ki mesela aç gibi ağlıyor annesi diyor ki aç değil uykuya dalamadığı için ağlıyor sonra neyse uyutuyor ve 2-3 saat emmeden uyuyor aç olsa asla o kadar uyumaz sonuçta. Tamamen ikinize özel bir süreç yaşıyorsunuz. Her konuda bu böyledir bence. Mesela evli olduğun ilk ayları hatırlasana eşinle şuanki gibi miydiniz? Ben mesela yanlış anlar belki diye gülümsemeye bile korkardım ilk zamanlar :) şuan konuşmadan anlaşacak kıvama geldik, tek bir insan gibi olduk. Ya da üniversiteyi düşün vizeleri finalleri düşün hiç bitmeyecek gibiydi değil mi? Ama şimdi geldi geçti o günleri hatırlamıyoruz bile. Aklımızda sadece güzel anılar kaldı okuldan. İşte tıpkı bunun gibi bebişin büyüyünce güzel anlar kalacak. Şuan çabuk geçsin hemen büyüsün istiyorsun ama büyüyünce bu günlerine doyamadığını fark edeceksin. Hatta belki ikinci bebeği bile isteyeceksin (imkansız geliyor şuan kulağa biliyorum
Kalbinin guzelligi nasil da belli
- 2 Aralık 2013
- 9.491
- 37.853
M I N E R V A
İzaha gerek yok, gördünüz yürüdüm çıktım. 🚶🏻♀️
tek ayak cezası
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
- 30 Ağustos 2017
- 3.615
- 9.650
Konu tekrar neden gündeme geldi bilmiyorum ama yine yazacağım. Sadece zaman lazım..
Ben bu tip konularda hep kendi yeni bebekli hallerimi hatırlıyorum.
Ve o süreçte gerek uykusuzluktan, gerek yeni bir hayata adapte olma sorumluluk hissetme hissi nedeniyle, yeteri kadar keyif almadığım için burukluk hissediyorum.
O dönemki fotoğraflardaki bakışımla, şimdi oğlumun 2 buçuk yaşında olan fotoğraflarım çok farklı. Bunu da bir tek ben biliyorum. Bir de gerginliğimi hisseden eşim bilir..
Kendi içimde bir yolculuktu. Seferberlik ilan etmiştim oğlum için. Başkaları gibi öyle de böyle de büyüyecek diyemedim.
Kangruya takıp, arabasına koyup kısa mesafelere de giderdim. Ama hep bir şeyler eksikti işte.
18 ay benim için rahatlama ayı ve artık oldum dediğim zamandır..
Bu aralar ikinci olursa nasıl olurumu düşünüyorum hatta. Evet kaşınıyorum
Eğer arada yaş farkı istemiyorsanız, iki yaşından sonra yapabilirsiniz. Ben çok istedim ama bir sene düşüklerle uğraştım, sonra ikincisi geldi ama bu sefer büyüğü 4 yaşına girdi kardeşi doğduğunda.
Yorucu mu? Hayır. Şimdi dönüp bakınca, tecrübesizlikten sanırım, birçok şeyin tadını ilk çocuğumda kaçırdığımı fark ediyorum. İkincisi ile zaman daha keyifli geçiyor, çünkü tecrübe edindim. İkisi ile birlikte daha eğlenceli. Aslında şuan düşününce ikincisi olmadan önceki durumumuzdan çok büyük bir durum değişikliği yok. Belki ikincisi de rahat bir çocuk o yüzden böyle. Fakat ikinciyi istiyorsanız çok uzun aralar vermeyin. Büyüğü diyor ki, "Anne ne zaman kardeşim büyüyecek, oyun oynayacağız?"
Kendinizi hazır hissettiğinizde, isterseniz olur inşaallah :)
- 14 Aralık 2015
- 11.972
- 28.991
Nasiil guzel yazmis gene tatli tatli
Kalbinin guzelligi nasil da belli
Yaa çok teşekkürler utandım
- 4 Kasım 2017
- 2.284
- 4.443
Gercekten oyle.Yaa çok teşekkürler utandım
Baska konularda yazdiklarini okudugumda cok pozitif geliyor bana. Cok icten ve sevgi dolu yaziyorsun. Ben de bigun depresif, endiseli vs bi ruh halinde olsam ve konu acsam (ki insallah olmaZ) isterim ki sen yaz bana cevap ve iyi gelsin bana senin yazdiklarini okumak
- 14 Aralık 2015
- 11.972
- 28.991
Gercekten oyle.
Baska konularda yazdiklarini okudugumda cok pozitif geliyor bana. Cok icten ve sevgi dolu yaziyorsun. Ben de bigun depresif, endiseli vs bi ruh halinde olsam ve konu acsam (ki insallah olmaZ) isterim ki sen yaz bana cevap ve iyi gelsin bana senin yazdiklarini okumak
Ne zaman ihtiyacın olursa özelden de yazabilirsin canım benim
istiyorum ki herkes mutlu huzurlu olsun.. Yardımcı olabiliyorsam ne mutlu bana
- 26 Eylül 2010
- 17.473
- 32.634
Bende çatlak falan da olmadı 53 ile hamile kaldım şu an 57yim, ne bulsam yiyorum. Pörsümüş bir göbek ve fazla kilolar var elimde işte. Aslında bakınca her şey olabildiğince iyi olmuş benim adıma ama demek ki diyorum dirayetsizin tekiymişim. Başlarda ciddi anlamda şizofren olduğumu, bebeğin gerçek olamayacağını düşünüyordum. Bir süre sonra ise kendimi o kadar kötü hissettim ki bu psikolojiyle kesin bebeği benden alırlar diyordum ve anlamsız bir mutluluk da duyuyordum. Sonraki aşama ise her şeyin gerçek olduğuna emin olup tek kurtuluşun kendime zarar vermek olduğunu düşğnmekti. Şimdi diyorum ne aptalmışım, evet hala garip geliyor ama o yaşadıklarım da deliliğin bir tık altıymış. Neyse ki çok çok daha iyiym hala gün içinde daralsam da :)Vücut konusu insanı etkiliyor yalan değil karnında çatlaklar filan olursa hele ama ben de kendimi şöyle teselli ediyorum. 60 yaşına gelince zaten taş gibi vücudum olmayacaktı. Şimdi 60 yaşına geldiğimde yine buruş buruş olacağım ama en azından yanımda boyum kadar iki oğlum olacak
İnşallah,iple çekiyorum o günleri. Şimdi tabi ki daha iyi korunuyoruz vakti zamanında korunsaymışız keşke.
İyi ki doğurmuşum diyeceğim günler de hemen gelir inşallah.
- 26 Ekim 2016
- 869
- 504
Cocuk kadar guzel birsey varmi ya nekadar masumlar nekadar sana muhtaclar.benim icinde cocuklardan oncesi bosmus gibi goruyorum sinamaymis tatilmis bunlarin hicbiri cocuklarimdan onemli degil gitmesemde olur benimde yanimda kimse yok heryere 15 aylik oglumla giderim kizim okulda oluyor market alisverisi randevular heryere .cocuklar icin dugune eglence yerlere hic gitmedim sirf uykusuz kalmasinlar diye.evet hayati hep cocuklara gore yonlendiriyoruz ama olmasi gereken bu cocuklu hayat cocuksuz hayat bunu biz istiyoruz.artik kabullenin bir omur boyu sizinle olacak ,simdi kendi hayatinizi dusuneceginize , bebegin nasil rahat eder onun icin neler yapabilirsiniz onu dusunun artik sizin onceliginiz bebeginiz siz hala bebeginizi bir yükmüs gibi goruyorsunuz unutmayin o sizden bir parca
- 14 Aralık 2015
- 11.972
- 28.991
Herkes farklı yaşıyor bu süreçleri işte canım. Annemin 4 çocuğu var mesela der ki bebek doğup 2 yaşına gelene kadar babanı gözüm görmezdi hatta sanki babanı aldatıyor gibi hissederdim vicdan azabı duyardım. Ben de bebeğim olunca öyle hissedeceğim diye kendimi şartlamıştım ama tersi oldu. Uyusa da ben de eşimle 5 dk başbaşa kalsam diye gözünün içine bakıyordum
bazı şeylerin kıymetini daha iyi anlıyor insan bu şekilde olunca. Eminim sen de böyle olsun istemezdin ama şimdi ah vah etmenin hiç anlamı yok çünkü eskiye dönme şansımız yok. Allah korusun bebeğine bir zarar gelse ölse bile asla sen artık eski sen olmayacaksın. Annelik böyle işte. Evlenirsin geçinemezsen ayrılırsın. İşe girersin yapamazsan istifa edersin ama anneliğin istifası yok. Bi kız bulup aşık olup gitmedikleri sürece başımızdalar Beyninin kimyası bozulmuş olabilir, tedaviye ihtiyacın olabilir. Bu çok insani bir durum. Güzelce tedavine devam et. Söylediklerin ve hissettiklerin seni kötü biri yapmaz. Hazırlıksız yakalandın sadece biraz. En güzel şekilde altından kalkacaksın şüphen olmasın. Hatta gün gelecek sana "bu dünyadaki en güzel en harika anne sensin annemmm" diyecek işte o zaman herşeye değer diyeceksin :)
