Sürpriz gebelikti ama hamileliğim çok güzel geçti. Ne aşerdim ne bulantım oldu sadece son haftalar erken doğum riskiyle erken izne çıktım. Doğumum bile çok kokay, kendi sancımla ve vajinal doğum oldu sezeryan istememe rağmen. Hamileyken de çok iyi değildim ama fikre zamanla alıştım ve alışverişler, hediyeler derken sevimli bile gelmeye başlamıştı. Doğunca da ilk bir hafta çok etkilenmedim ama sonradan "bu hep böyle mi olacak" hissi çöreklendi. Bence anneler arasında konuşulmmasına yemin edilmiş bir durum bu lohusalık yahut anneliğğn ilk zamanları. Sanki eve ait olmayan ama en çok ilgiyi bekleyen bir canlı, sarkmış göbeğin, verilmemiş kilolar, süt akan yara olmuş memelerin ve pijmalarınla sen olmayan bir sen. Eşinle tek etkileşimin bebek, o sana sarılmaya korkuyor, senin zaten mecalin yok başka bir şeye. Aynaya bakıp ağlıyordum bu ben miyim diye. Bir iki gün makyaj yapacak oldum ama afedersin at totosuna kelebek gibi oldu.
Şimdi o günlere göre milyon kat iyiyim ama daha iyi olmam lazım veya daha çabuk anneliğe alışmam lazımmış gibi geliyor. Ve bebek bakımından uzaklaşmadım, yine sorumluyum diyerek bkaabildiğim kadar baktım.
Canım, çok teşekkğr ederim
LezzetliCipetpet ile sen hamilelik boyunca da hep pozitif mesajlarınızla destek oldunuz. Ben de geçeceğine inanıyorum ama içimde de bir korku yok değil ya tam alışamazsam diye. Şu haberlerdeki kadın vardı ya bebeğine işkence etmiş öldürmek istemiş. Diyorum demek ki zaman geçse de sevemeyen anneler oluyor ya ben de sevemezsem? Ama sevmeye başladığımı hissediyorum tabi ki zaman zaman bıktım, yoruldum desem de...
Şu an daha iyiyim, hala eski hayatım diyorum. Sorsanız ne yapıyordum eskiden; zamanı daha boş kullanıyordum ve tembel tembel yatıyor film izliyordum. Kırk yılda bir hadi şuraya gidelim diyip gidiyorduk. Sinemaya 5 yılda toplasak 5 kere girmişizdir çünkü evde bir şey izlerken daha rahat ediyoruz. Yani aslında vazgeçemediğim, bebekle hiç yapamam dediğim bir şey yok ama işte ben nedense fazlalık gibi görüyorum.
Geçen sahilde yürüyüşe çıktık bebekle ve eşimle. Çocukcağız uyudu, az mızırdandı mamasını verdik geri sakince oturdu ama o bile battı bana. Yani boş boş oturmak ve elimi kolumu sallaya sallaya gezmek varken kocaman bebek arabası, bebek bakım çantasıyla gezmek ve onunla uğraşmak neden?
Evet artık daha iyiyim galiba, geçen kulağımı deldirdim, kuaföre gittim, eşime bırakıp küvette banyo keyfi yaptım derken sanırım yavaş yavaş daha iyi oluyor her şey. Tabi ki eskisi gibi sabah çık, akşam gel rahatlığı olmayacak ama en azından bir şeyleri bebekle yapabilecek kadar büyüse sanırım daha da rahatlarım. Şimdi henüz boynunu falan tutamıyor ve oturamıyor olması da dışarı çıkarken problem.
yalnız değilsin unutma...
