Benim de 14 aylık bir kızım var..Hafta sonlarımız benim için süper süper güzel geçiyor..Kızımla yatıyor kızımla kalkıyor, doğru dürüst iş yapmıyorum..Kızımın yemekleri hariç onu da kızım uyurken hallediyorum..
Sabah kalkıyoruz, iyice acıkana kadar oynuyoruz...Bazen ısırma dozunu ayarlamiyacağım diye korkuyorum ne yapayım bir türlü doyamıyorum :)
Sonra beraber ekmek almaya çıktık, babamız kahvaltımızı hazırladı...Öğlen gibi dışarı gittik yeniden biraz parkta oynadık...Sonra yağmura yakalandık koştur koştur eve döndük :)
Evde kitaplarımızı okuduk, resimlere bakmak en büyük eğlencemiz..
Akşam teyzemiz ile kuzenimiz geldi..Kızım onları da görünce iyice coştu kudurdu :)
Ama işte güzel bir haftasonu daha bitti...Az önce aradım kahvaltısını yaptırıyorlarmış..İçim ezildi gene yanında olamadığım için
Bir de hala emiyor benim güzelim, sabaha karşı resmen benim gideceğimi hissediyor, 15-20 dakikada bir uyanıp emiyor, gözünü kapıyor ama bir yandan da beni bırakmamaya çalışıyor..O hali beni çok üzüyor sanki gitmeme engel olmaya çalışıyor..Sonra uyanınca da ilk olarak ağlayıp tüm odaları gezip beni arıyormuş...Allahtan babası yanında oluyor eşim öğretmen olduğu için öğlene kadar o bakıyor kızımıza bu açıdan şanslıyız ama gene de sabahları yanında kalan ben olmak isterdim.
Offf offf kalbini evde bırakıp işe gelmek çok ama çok zormuş...Neyse ne diyelim allahım başka ayrılıklar yaşatmasın inşallah.
