Merhaba, burada bahsettiğim bebek nişanlımın 6 aylık kız yeğeni. Çok tatlı ve sağlıklı bir bebek, her seferinde özeniyoruz hatta
Sorun şu ki annesi her görüştüğümüzde çocuğun uyumasıyla ilgili sorun yaşadığını anlatıyor. Hatta bu yüzden geçenlerde "uyumamasına öyle sinirleniyorum ki alıp aşağı atasım geliyor bazen" dedi. Biz de şaşırdık, düzelir zamanla falan dedik. Yani dışarıdan desteksiz (sallamadan, pışpışlamadan) bir uyku düzeni yaratmaya çalışıyor ve beşiğe koyduğunda direkt uyusun istiyor. Kucakta uyutmaya karşı. Çalışan anne olduğu için bağımsız olsun istiyor cocuk. Güvenli bağlanmacılara saydırıyor arada. Çocuk da beşikte ağlayıp duruyor 30 40 dk. Böyle zamanlarda ben zor tutuyorum kendimi ağlama duyunca gidip kucaklayasım geliyor.
Babası yumuşak yaklaşan ve her şeye yardım eden biri. Anane yurtdışında ama gidip geliyor, anne bakım vermede yalnız değil yani.
Salonda kalabalıkta sevilip eğlenirken saati geldi birden uyku moduna geçmesini beklemek gerçekçi gelmiyor bana. Ama tabii ki sinirlerini germemek için karışmıyoruz.
Yıllardır gidip geliriz, birlikte tatile çıkarız yani yabancı gibi düşünmeyin. Benim çevremde yeni anne olmadığından burada sormak istedim. Uyku eğitiminin böyle mi olmasi gerekir? Herkes böyle bir sinir döneminden geçti mi? Annelik hali mi? Birkac kere bizim yapabileceğimiz bir şey var mi diye sordum gerçekten kendi yeğenim gibi görüyorum. Böyle bir durumda nasıl destek olunur? Anneye yapışık olmadan ama böyle ağlayıp da durmadan uyuma yöntemi yok mudur?
Edit: birkaç kitap ismi ve masal anlatan uyku oyuncağı tavsiyesi geldi. Oyuncak fikri mantıklı arada bir şeyler götürüyoruz onu da arasına koyarım. Kitapları nasıl söylerim bilmiyorum henüz. Can sıkmayacak empatik bir üslup gerekiyor