Son bir aydir yasadigim tarifsiz aciyi size anlatamam. Bu aciyi anlatacak kelime yoktur hic bir dilde eminim.
Düsmanim yok ama, düsmanimin bile basina gelmesini istemedigim bir aci yasadim. Büyük umutlarla bekledigim bebegimi kaybettim...
Bunlari yazarken icim kan agliyor. Keske kötü bir kabus olsaydi bütün bunlar.. Ama maalesef gercek.
Kimse sormasin istiyorum, kimseye biseyler anlatmak zorunda kalmim istiyorum. Soruyolar, hamileligimi tebrik ediyorlar.
Bebek yok artik diyorum. Iste ozaman dünyam yeniden karariyor. Cok aci cok...
Hic bise olmamis gibi hayatimizi sürdürüyoruz esimle. Ama icimiz hic bir zaman eskisi gibi olmayacak.
Okadar cok agladik ki beraber, artik gözümüzde yas kalmadi.
Esimi bukadar cok aglarken görmedim. Beni bir an olsun yanliz birakmadi... Ona cok minnetarim.
Rabbime sükürler olsun, iyiki onunla evlenmisim.
Pazartesi ise basladim, hazir oldugumu sandim. Hazir degilmisim. Ilk soru da aglamaya basladim.
Ama iyi olacaz, hayat devam ediyor. Yeni umutlar dogacak bizim icin..
Bugünler de gececek insallah....
Sizleri ihmal ettim, ama hep aklimdaydiniz. Sizin hakkiniz ödenmez. sizleri cok seviyorum kizlar gercekten.
Ne olursa olsun, hep yapici oldunuz. Hic bir zaman kirici olmadiniz. Hepinize duaciyim, hepinize dua ediyorum..
Rabbim hepinizin yüzünü güldürsün...