Allah kimseye yaşatmasın kızlar. mahfoluyorum, aklımdan çıkmıyor
dün akşam yemek yerken mutfakta, kızımız tabi gözümüzün önünde, taşıma koltuğunda. Eşim tezgahı topluyordu, ben de dedim ki, “aşkım ben tuvalete gidicem, sen giderken salona götürür müsün bebeğimizi” o da tabi götürdü. Gözü gibi bakıyor,ben ellerimi dahi yıkamıştım ki katıla katıla ağlama sesi, yani açlık ağlaması vb değil
koştum neoldu dedim telaş içindeyim. Öyle ağzında geveledi, mırıldanır gibi. Anlamadım diye bi iki kere sordum. Sinirlendi, “işte şöyle geliyordum, telefonu alırken, telefon pusete çarptıktan sonra kafasına çarptı herhalde” dedi ama nasıl yavaş tonla konuşuyor. O da haklı şimdi hem kızımıza üzülüyor hem de istemeden de olsa sebep olan olunca kahroluyordur. Gururundan “hepsi benim suçum” vb diyemez tabi...Çok ağır dedim bizim kafamıza bile çarpsa ... diyor ki direkt çarpmadı herhalde yoksa yarılırdı. Ama kızlar ben nasıl çarptığından bile emin değilim ve konuyu açıp açıp da tartışmak olmaz. O da emin konuşmuyor ki...Üzüntülü üzüntülü duruyorum. Bişey desem olmuyor. Dedim ki “ben yapsam öldürürsün beni, daha eli üşümüş , eldiven takmamışım diye bile kızıyosun” dedim. İsteyerek mi yaptım diyor. Saatlerce baksan sıkılıp eline al telefonu da şimdi ne gerek var diyorum. Sen almıyo musun sanki diyor, yok bu puset ayakaltında diyor. Ben böyle bişey yapsam Allah korusun o kadar eminim ki bana bağırıp çağırırdı ki ben sesimi bile yükseltmedim.Biliyorum evladına çok düşkün, hep ilgilenir, bakar
3 aylık kızımız. Keyif yapsam suçlucam kendimi de wcye gittim, içim yanıyor içim, Allah korusun beyin hasarı yaşamaz değil mi yaa görünmez kaza. Daha başı yumuşak, 3 aylık evladımız
kötü düşünmek istemiyorum, mamasını yemişti, uyku vakti geçiyordu bile ağladı ağladı, sonra zaten üstüste esniyordu, ayağımda Salladım uyudu. Aklımdan çıkmıyor
