Benim kayınvalidem dayak yüzünden boşanmayıp çocuk yapmış ama sonunda çocukları da dayak yemiş şiddete uğramış hem de hala unutamayacakları şekilde; ancak o zaman boşanmış ve yaşı büyük olduğu için çok zor iş bulabilmiş ve Türkiye'de biliyorsun boşanmış kadının durumu o yıllarda malum ama o kadar süre şiddete izin vermesi bile eşimde o kadar derin izler bırakmış ki hala düzelemiyor. Sen şiddet görsen de sineye çekersin ama çocuğun dayak yediğinde dayanamayacaksın, o da büyüyecek hep bebek kalmayacak, sen çok gençsin istersen çalışırsın çocuk kreş çağına gelince, ordaki şartların daha iyi olduğunu düşünüyorum. Bir de dikkat et tekrar hamile kalmamaya, eşin dikkat etmese de sen dikkat et çünkü o zaman daha da sıkıntılı bir durum olabilir. Bu kadar uzun yazıyorum sebebi şu babamdan dayak küfür hepsini gördüm, annem dayak yemeyelim diye kendini öne attı hep ona da psikolojik şiddet uyguladı sürekli, ama rahmetliden sonra ne yazık ki büyük çocuk olarak hedefte ben vardım. Bana şiddet uygulamasını geçtim, anneme söylediği küfürler aşağılamalar hala kulaklarımda, annemi kaybettim, ve güzel anılarımı hatırlamaya çalışınca hatırlayamıyorum, hep küfürler ağlayan bağıran insanlar. Okul hayatım, okul arkadaşlarım mutlu anılarım bunlar genellikle. Çocuğuma sabırlı olmak benim için çok zor, su geç gelse dayakla tehdit edilirdim şimdi her şımarıklığına güldükçe ben neden dayak yedim ki deyip ağlıyorum. Gerek psikolojik gerek fiziksel hiçbir çocuk şiddete mağruz kalmasın, etkileri çok uzun yıllar devam ediyor. Bir adım atacaksan çocuğun için at, elalem ne deri düşünme zaten başka bir ülkedesin yeni bir hayat kurarsın, babanın veremeyeceği daha özgür bir hayatın olabilir. Hakkında hayırlısı olsun.