Ben tekme yemiş iyi olmuş demiyorum ki çocuğu anneden almadan önce yapılacak şeyler var. Öncelikle boşanmayı baba evini veya kendi hayatını kurmayı düşünür bu dediğiniz en son düşünülecek şeyken en başta yazılması beni rahatsız etti. Lohusa anneye daha olumlu yorumlar yapmak gerekir ki mantıklı bir karar verebilsin, burda tersleyince aşağılayınca elimize ne geçecek ki, bu yorum size değil beni gözardı ettiğini söyleyen kişiye ve onun gibi düşünenlerde, zaten düşmüş bir tekme de biz atalım durumunu görüyorum. Tepkim bu duruma, yoksa boşanamıyorsa, uzaklaşamıyorsa, son çare devlet korumasıdır bunda hemfikiriz.Hanımefendi bu kız kucağında bebekle tekme yemiş. Ya çocuk elinden fırlasaydı? Ömürboyu felçli, sakat, zeka geriliği vb bir durumla yaşamak zorunda da kalabilirdi. Tekme tokat havada uçuşuyor, 1 damlacık bebek bu tekme gelse ölüverir Allah korusun. Devletin bu durumlarda çocuğu can güvenliği için almasına karşı değilim.
Konu sahibi evladının geçirdiği tehlikeyi umursamıyor işte sorun bu.Ben tekme yemiş iyi olmuş demiyorum ki çocuğu anneden almadan önce yapılacak şeyler var. Öncelikle boşanmayı baba evini veya kendi hayatını kurmayı düşünür bu dediğiniz en son düşünülecek şeyken en başta yazılması beni rahatsız etti. Lohusa anneye daha olumlu yorumlar yapmak gerekir ki mantıklı bir karar verebilsin, burda tersleyince aşağılayınca elimize ne geçecek ki, bu yorum size değil beni gözardı ettiğini söyleyen kişiye ve onun gibi düşünenlerde, zaten düşmüş bir tekme de biz atalım durumunu görüyorum. Tepkim bu duruma, yoksa boşanamıyorsa, uzaklaşamıyorsa, son çare devlet korumasıdır bunda hemfikiriz.
Tavrınız çok çirkin, kimsenin dayak yemesine alkış tutmuş değilim, yurtlarda kimse dayak yemiyor kimsenin başına birşey gelmiyor bunun garantisi de elinizde herhalde. Çocuk için en doğru kararı vermek önemli olan, anneyi aşağılayınca elinize ne geçiyor? Kaldı ki hayat bu insan ne oldum değil ne olacağım demeli.Evet annesinden ayrılması mantıklı çünkü annesi koruyamıyor. 40 günlük bebek dayak mı yermiş. Devlet daha iyi bakar emin ol.
Neyse, göz ardı, bye.
Ben tekme yemiş iyi olmuş demiyorum ki çocuğu anneden almadan önce yapılacak şeyler var. Öncelikle boşanmayı baba evini veya kendi hayatını kurmayı düşünür bu dediğiniz en son düşünülecek şeyken en başta yazılması beni rahatsız etti. Lohusa anneye daha olumlu yorumlar yapmak gerekir ki mantıklı bir karar verebilsin, burda tersleyince aşağılayınca elimize ne geçecek ki, bu yorum size değil beni gözardı ettiğini söyleyen kişiye ve onun gibi düşünenlerde, zaten düşmüş bir tekme de biz atalım durumunu görüyorum. Tepkim bu duruma, yoksa boşanamıyorsa, uzaklaşamıyorsa, son çare devlet korumasıdır bunda hemfikiriz.
Ahh ben sana kıyamamm yaa içim acıdı yemin ederimmm baslarım böyle adamlık mı olur pislik herif al cocugunu ayrıl ailen sahip çıkacaktır1.5 ay oldu, elimden telefon alındı, ve uzun süredir yazamadım. Sabrettim, sabrettim ama artık yolun sonuna geldim. Herşeye boyun eğdim, ses etmedim, ama artık dayanacak gücüm kalmadı. Lohusalığım'da anlamadı, hep beni rencide edecek zamanlar aradı, sustum.. "40'ımız çıksın belki durum düzelir!" dedim, ama herşey daha da berbatlaşmaya başladı.
40'ımız çıktı ve biz onun gecesinde KV yüzünden dayak yedik.
"Bebekleri Allah korur!!" derler ya, işte onun canlı şahidi biziz.
Bilen bilir biz KV ve KP ile aynı evde yaşıyoruz.
Ev 2 katlı, yalnız 2. katta sadece 1 salon ve 3 yatak odası var.
Görümcem'in 2 hafta tatili vardı, buraya geldiler oğlu ile...
KV'nin Annesi ve Babası da burdalardı... Anlayacağınız, kalabalık olduğumuz halde daha da çok kalabalıklaşmıştık.
Eşim sabah vardiyasına gidecekti, KP ise gece vardiyasına gitmişti, KV çoğu zaman uykusuz kaldığından Annesi de yukarı yatmaya çıkmış, ben ise bebeğimi emzirip yatıracaktım, eşim sabah vardiyasına gideceği için uyuyordu, Görümcem de "Bulaşık Annem'e kalmasın, hemen halledip geliyorum" demişti. Ben bebeği emzirirken Anneanne ile laflamaya daldık, bebek de kucağımda emiyordu, görümce ise yukarıya çıktı, sohbet, muhabbet derken, birden kapı açıldı KV. "Beni mi kovlaşıyorsunuz" diyerek hepimizi tersledi, sonra da bana "Git çocuğu yatır, sende kocanın yanına yat" dedi. (Sonradan öğreniyorum ki KV ve Görümce kavga etmişler). KV böyle deyince herkesin morali bozuldu, ve yattılar. Bende bebeği yatırır yatırmaz başladı ağlamaya, kucağımda susturmaya çalışıyorum, bir yandan da herkes uyanacak diye stress yapıyorum, ben stress yaptıkça bebek de etkilense gerek ki, hiç susturamadım. KV çıktı geldi hemen Yatak odamıza girdi "Niye ağlatıyon çocuğu?" sesi. Bende "Çocuk ağlıyorsa, sen niye çıkıp geliyon, anası yanında ya..." dedim. Yalnız KV'ye sinirlendikçe, stressim de çoğaldı ve bebeğim hiç durmadan ağlamaya devam etti. En sonunda Anneanne çağırdı, "Gel kızım, kocan uyanmasın ben de biraz yardım edeyim" dedi. Beraber susturmaya çalışırken KV aşağıdan yukarıya "Kız, ağlatma çocuğu, çabuk indir aşağıya" diye bağırıyor. Bende o bağırdıkça daha çok sinirlendim. "Kız, kocanı uyandırmasana çabuk getir çocuğu" diye bağırmaya devam ediyor. Kocan uyanmasın diyen KV, oğlunu aşağıdan telefonla arayıp "Çabuk söyle ona çocuğu bana getirsin" demiş. Anneannem de "Kızım, çocuk aç galiba, bi emzir bakayım" dedi. Çocuğu emzirirken kocam geldi kapının ağzında "Çocuğu getir, çocuğu getir..." diyor, KV ise aşağıdan bağırmaya devam ediyor "Çocuğu indir herkes uyanacak" diye... "Tamam emzireyim de, getireceğim....!" demeye kalmadan, bebeğim de kucağımdayken eşim üstüme bi saldırdı saçımı yoldu, yüzümü yumrukladı, kalçalarıma tekmeler savurdu, ben ise "Bebeğe bişey olacak" diye korkumdan bi o yana bi bu yana çocuğu korumaya çalışırken eşim yüzüme tekmeler, yumruklar savurdu, Anneannem "Kızım, çocuğu al" diye, görümceye bağırdı, görümce geldi hemen çocuğu verdim, eşim gitti, geri geldiğinde elinde ayakkabı vardı, ayakkabıyla vurmaya devam etti, KV aşağıdan hala "Çocuğu getir Kızzzz..." diye bağırıyor, o sinirle Dedem aşağıya bi hücumla inmiş, KV'ye bi Tokat koymuş, KV yukarıya "Allah belanı versin" diyerek çıktı, ben bebeğime bakmaya gitmiştim, o sinirle ben KV'ye bağırmışım, çığırmışım... KV'de bana "Orospu, Kahpe, defol evimden" diyor, sanki ben durmaya çok hevesliymişim gibi.. Bu satırları yazarken bile ağlıyorum ama çok zoruma gitti, bu olaydan sonra herkes benim tarafımda oldu, Görümcem gidip abisine söylemedik laf bırakmamış, eşim "Annem yüzünden oldu, ona sinirimi ondan çıkardım, çok özür dilerim, çok özür dilerim" demiş, ama ne çare... Şimdi bebeğime baktıkça "Allahım sen korudun..." diyorum, çünkü bu atlattığımız inanın ki bir mucizeydi, ertesi gün benim her yanım çürükken, bebeğime şükürler olsun hiç bir şey olmamıştı. Ama ne oldu biliyor musunuz??
Gururum kırılmıştı, herşeyden kaçıp gitmek istiyordum, herşeyleri bırakıp bi tek kızımla kaybolup gitmek istiyordum, ama yine olmadı. Yine KV kendi haklı çıkardı, yine yağ gibi üste çıktı. Ve ben yine ezilip kalmıştım..
Olayın üstünden 26 gün geçti, ama herşey daha dün gibi aklımda...
Şimdilerde ise:
"Aman çocuğa bişey olmasın,
"Aman üşütmesin, üşümesin....." diyorlar.
Onlar öyle dedikçe daha çok sinirleniyorum. Hem KV, hemde oğlu. Ben de artık gocunmuyorum. Her lafta karşılığını veriyorum. Ama artık soğudum herkesten. Bi an önce Allah'tan hayırlısını diliyorum...
Artık yazamıyorum, ama tesellinize ihtiyacım var, her zaman okumaya çalışacağım.
Okuduğunuz için teşekkür ederim, iyi geceler
Ay tansiyonum düştü okurken. O evde hala nasıl yaşıyorsun! Bu kadar çok dayağı bir anda eşimden yesem aklımı kaybeder gebertirdim herhalde onu. Bir kadın kendine bir tokat atılmasına dahi müsade etmemeli. Evlenmeden önce bu konular hakkında kesin sınırlarınızı konuşmuyor musunuz bu adamlarla? Nasıl huyunu suyunu bilmeden evlenebiliyorsunuz hayret! Hemen terk etmelisin o evi! Agzina geleni soyleyince rahatliyor musun? Sen cildirdin mi yahu, madem evde kalıyorsun daha körüklüyorsun adam seni öldürse ne yapacaksın. Polise neden gitmedin? Neden dava etmedin. Bir hayli şaşkınım açıkcası. Bırak o adamı. Bir kere yapan, bir daha yapar1.5 ay oldu, elimden telefon alındı, ve uzun süredir yazamadım. Sabrettim, sabrettim ama artık yolun sonuna geldim. Herşeye boyun eğdim, ses etmedim, ama artık dayanacak gücüm kalmadı. Lohusalığım'da anlamadı, hep beni rencide edecek zamanlar aradı, sustum.. "40'ımız çıksın belki durum düzelir!" dedim, ama herşey daha da berbatlaşmaya başladı.
40'ımız çıktı ve biz onun gecesinde KV yüzünden dayak yedik.
"Bebekleri Allah korur!!" derler ya, işte onun canlı şahidi biziz.
Bilen bilir biz KV ve KP ile aynı evde yaşıyoruz.
Ev 2 katlı, yalnız 2. katta sadece 1 salon ve 3 yatak odası var.
Görümcem'in 2 hafta tatili vardı, buraya geldiler oğlu ile...
KV'nin Annesi ve Babası da burdalardı... Anlayacağınız, kalabalık olduğumuz halde daha da çok kalabalıklaşmıştık.
Eşim sabah vardiyasına gidecekti, KP ise gece vardiyasına gitmişti, KV çoğu zaman uykusuz kaldığından Annesi de yukarı yatmaya çıkmış, ben ise bebeğimi emzirip yatıracaktım, eşim sabah vardiyasına gideceği için uyuyordu, Görümcem de "Bulaşık Annem'e kalmasın, hemen halledip geliyorum" demişti. Ben bebeği emzirirken Anneanne ile laflamaya daldık, bebek de kucağımda emiyordu, görümce ise yukarıya çıktı, sohbet, muhabbet derken, birden kapı açıldı KV. "Beni mi kovlaşıyorsunuz" diyerek hepimizi tersledi, sonra da bana "Git çocuğu yatır, sende kocanın yanına yat" dedi. (Sonradan öğreniyorum ki KV ve Görümce kavga etmişler). KV böyle deyince herkesin morali bozuldu, ve yattılar. Bende bebeği yatırır yatırmaz başladı ağlamaya, kucağımda susturmaya çalışıyorum, bir yandan da herkes uyanacak diye stress yapıyorum, ben stress yaptıkça bebek de etkilense gerek ki, hiç susturamadım. KV çıktı geldi hemen Yatak odamıza girdi "Niye ağlatıyon çocuğu?" sesi. Bende "Çocuk ağlıyorsa, sen niye çıkıp geliyon, anası yanında ya..." dedim. Yalnız KV'ye sinirlendikçe, stressim de çoğaldı ve bebeğim hiç durmadan ağlamaya devam etti. En sonunda Anneanne çağırdı, "Gel kızım, kocan uyanmasın ben de biraz yardım edeyim" dedi. Beraber susturmaya çalışırken KV aşağıdan yukarıya "Kız, ağlatma çocuğu, çabuk indir aşağıya" diye bağırıyor. Bende o bağırdıkça daha çok sinirlendim. "Kız, kocanı uyandırmasana çabuk getir çocuğu" diye bağırmaya devam ediyor. Kocan uyanmasın diyen KV, oğlunu aşağıdan telefonla arayıp "Çabuk söyle ona çocuğu bana getirsin" demiş. Anneannem de "Kızım, çocuk aç galiba, bi emzir bakayım" dedi. Çocuğu emzirirken kocam geldi kapının ağzında "Çocuğu getir, çocuğu getir..." diyor, KV ise aşağıdan bağırmaya devam ediyor "Çocuğu indir herkes uyanacak" diye... "Tamam emzireyim de, getireceğim....!" demeye kalmadan, bebeğim de kucağımdayken eşim üstüme bi saldırdı saçımı yoldu, yüzümü yumrukladı, kalçalarıma tekmeler savurdu, ben ise "Bebeğe bişey olacak" diye korkumdan bi o yana bi bu yana çocuğu korumaya çalışırken eşim yüzüme tekmeler, yumruklar savurdu, Anneannem "Kızım, çocuğu al" diye, görümceye bağırdı, görümce geldi hemen çocuğu verdim, eşim gitti, geri geldiğinde elinde ayakkabı vardı, ayakkabıyla vurmaya devam etti, KV aşağıdan hala "Çocuğu getir Kızzzz..." diye bağırıyor, o sinirle Dedem aşağıya bi hücumla inmiş, KV'ye bi Tokat koymuş, KV yukarıya "Allah belanı versin" diyerek çıktı, ben bebeğime bakmaya gitmiştim, o sinirle ben KV'ye bağırmışım, çığırmışım... KV'de bana "Orospu, Kahpe, defol evimden" diyor, sanki ben durmaya çok hevesliymişim gibi.. Bu satırları yazarken bile ağlıyorum ama çok zoruma gitti, bu olaydan sonra herkes benim tarafımda oldu, Görümcem gidip abisine söylemedik laf bırakmamış, eşim "Annem yüzünden oldu, ona sinirimi ondan çıkardım, çok özür dilerim, çok özür dilerim" demiş, ama ne çare... Şimdi bebeğime baktıkça "Allahım sen korudun..." diyorum, çünkü bu atlattığımız inanın ki bir mucizeydi, ertesi gün benim her yanım çürükken, bebeğime şükürler olsun hiç bir şey olmamıştı. Ama ne oldu biliyor musunuz??
Gururum kırılmıştı, herşeyden kaçıp gitmek istiyordum, herşeyleri bırakıp bi tek kızımla kaybolup gitmek istiyordum, ama yine olmadı. Yine KV kendi haklı çıkardı, yine yağ gibi üste çıktı. Ve ben yine ezilip kalmıştım..
Olayın üstünden 26 gün geçti, ama herşey daha dün gibi aklımda...
Şimdilerde ise:
"Aman çocuğa bişey olmasın,
"Aman üşütmesin, üşümesin....." diyorlar.
Onlar öyle dedikçe daha çok sinirleniyorum. Hem KV, hemde oğlu. Ben de artık gocunmuyorum. Her lafta karşılığını veriyorum. Ama artık soğudum herkesten. Bi an önce Allah'tan hayırlısını diliyorum...
Artık yazamıyorum, ama tesellinize ihtiyacım var, her zaman okumaya çalışacağım.
Okuduğunuz için teşekkür ederim, iyi geceler
Ev evdeğilki sanki otel one kâlabalık ben anlamıyorum . yurt dışı diye veriyorlar cok iyiymiş gibi.sonra olan kızlara oluyor. Daha cocuk düşünme oyle kocamı olur sen türkiyede bırak okadar sevdiklerini koca diye git adamın peşinden . onunda sana yaptıklarına bak.o kv agzının ortasına yapıştıracaksın Allah akıl fikir versin .1.5 ay oldu, elimden telefon alındı, ve uzun süredir yazamadım. Sabrettim, sabrettim ama artık yolun sonuna geldim. Herşeye boyun eğdim, ses etmedim, ama artık dayanacak gücüm kalmadı. Lohusalığım'da anlamadı, hep beni rencide edecek zamanlar aradı, sustum.. "40'ımız çıksın belki durum düzelir!" dedim, ama herşey daha da berbatlaşmaya başladı.
40'ımız çıktı ve biz onun gecesinde KV yüzünden dayak yedik.
"Bebekleri Allah korur!!" derler ya, işte onun canlı şahidi biziz.
Bilen bilir biz KV ve KP ile aynı evde yaşıyoruz.
Ev 2 katlı, yalnız 2. katta sadece 1 salon ve 3 yatak odası var.
Görümcem'in 2 hafta tatili vardı, buraya geldiler oğlu ile...
KV'nin Annesi ve Babası da burdalardı... Anlayacağınız, kalabalık olduğumuz halde daha da çok kalabalıklaşmıştık.
Eşim sabah vardiyasına gidecekti, KP ise gece vardiyasına gitmişti, KV çoğu zaman uykusuz kaldığından Annesi de yukarı yatmaya çıkmış, ben ise bebeğimi emzirip yatıracaktım, eşim sabah vardiyasına gideceği için uyuyordu, Görümcem de "Bulaşık Annem'e kalmasın, hemen halledip geliyorum" demişti. Ben bebeği emzirirken Anneanne ile laflamaya daldık, bebek de kucağımda emiyordu, görümce ise yukarıya çıktı, sohbet, muhabbet derken, birden kapı açıldı KV. "Beni mi kovlaşıyorsunuz" diyerek hepimizi tersledi, sonra da bana "Git çocuğu yatır, sende kocanın yanına yat" dedi. (Sonradan öğreniyorum ki KV ve Görümce kavga etmişler). KV böyle deyince herkesin morali bozuldu, ve yattılar. Bende bebeği yatırır yatırmaz başladı ağlamaya, kucağımda susturmaya çalışıyorum, bir yandan da herkes uyanacak diye stress yapıyorum, ben stress yaptıkça bebek de etkilense gerek ki, hiç susturamadım. KV çıktı geldi hemen Yatak odamıza girdi "Niye ağlatıyon çocuğu?" sesi. Bende "Çocuk ağlıyorsa, sen niye çıkıp geliyon, anası yanında ya..." dedim. Yalnız KV'ye sinirlendikçe, stressim de çoğaldı ve bebeğim hiç durmadan ağlamaya devam etti. En sonunda Anneanne çağırdı, "Gel kızım, kocan uyanmasın ben de biraz yardım edeyim" dedi. Beraber susturmaya çalışırken KV aşağıdan yukarıya "Kız, ağlatma çocuğu, çabuk indir aşağıya" diye bağırıyor. Bende o bağırdıkça daha çok sinirlendim. "Kız, kocanı uyandırmasana çabuk getir çocuğu" diye bağırmaya devam ediyor. Kocan uyanmasın diyen KV, oğlunu aşağıdan telefonla arayıp "Çabuk söyle ona çocuğu bana getirsin" demiş. Anneannem de "Kızım, çocuk aç galiba, bi emzir bakayım" dedi. Çocuğu emzirirken kocam geldi kapının ağzında "Çocuğu getir, çocuğu getir..." diyor, KV ise aşağıdan bağırmaya devam ediyor "Çocuğu indir herkes uyanacak" diye... "Tamam emzireyim de, getireceğim....!" demeye kalmadan, bebeğim de kucağımdayken eşim üstüme bi saldırdı saçımı yoldu, yüzümü yumrukladı, kalçalarıma tekmeler savurdu, ben ise "Bebeğe bişey olacak" diye korkumdan bi o yana bi bu yana çocuğu korumaya çalışırken eşim yüzüme tekmeler, yumruklar savurdu, Anneannem "Kızım, çocuğu al" diye, görümceye bağırdı, görümce geldi hemen çocuğu verdim, eşim gitti, geri geldiğinde elinde ayakkabı vardı, ayakkabıyla vurmaya devam etti, KV aşağıdan hala "Çocuğu getir Kızzzz..." diye bağırıyor, o sinirle Dedem aşağıya bi hücumla inmiş, KV'ye bi Tokat koymuş, KV yukarıya "Allah belanı versin" diyerek çıktı, ben bebeğime bakmaya gitmiştim, o sinirle ben KV'ye bağırmışım, çığırmışım... KV'de bana "Orospu, Kahpe, defol evimden" diyor, sanki ben durmaya çok hevesliymişim gibi.. Bu satırları yazarken bile ağlıyorum ama çok zoruma gitti, bu olaydan sonra herkes benim tarafımda oldu, Görümcem gidip abisine söylemedik laf bırakmamış, eşim "Annem yüzünden oldu, ona sinirimi ondan çıkardım, çok özür dilerim, çok özür dilerim" demiş, ama ne çare... Şimdi bebeğime baktıkça "Allahım sen korudun..." diyorum, çünkü bu atlattığımız inanın ki bir mucizeydi, ertesi gün benim her yanım çürükken, bebeğime şükürler olsun hiç bir şey olmamıştı. Ama ne oldu biliyor musunuz??
Gururum kırılmıştı, herşeyden kaçıp gitmek istiyordum, herşeyleri bırakıp bi tek kızımla kaybolup gitmek istiyordum, ama yine olmadı. Yine KV kendi haklı çıkardı, yine yağ gibi üste çıktı. Ve ben yine ezilip kalmıştım..
Olayın üstünden 26 gün geçti, ama herşey daha dün gibi aklımda...
Şimdilerde ise:
"Aman çocuğa bişey olmasın,
"Aman üşütmesin, üşümesin....." diyorlar.
Onlar öyle dedikçe daha çok sinirleniyorum. Hem KV, hemde oğlu. Ben de artık gocunmuyorum. Her lafta karşılığını veriyorum. Ama artık soğudum herkesten. Bi an önce Allah'tan hayırlısını diliyorum...
Artık yazamıyorum, ama tesellinize ihtiyacım var, her zaman okumaya çalışacağım.
Okuduğunuz için teşekkür ederim, iyi geceler