Bebeğimi kaybettikten sonra eşim..

Personanonngrata .!.:

Merhaba arkadaşlar.. kısa bir süre oldu aranıza katılalı ve hayatımın en acı şeyi vesile oldu buna. Sıkıntımı yazıp yazmama konusunda tereddütlerim vardı ama artık gerçekten tavsiyelerinize ihtiyacım var.
45 gün önce erken doğumla oğlumu kaybettim.çok kötü günler geçiriyorum, üstesinden gelemiyorum. Ama eşim, o çabuk atlattı,hayatına kaldığı yerden kolayca devam edebiliyor. Tamam, babalık çok farklı, kucağına alıp koklamadan ondan benim kadar üzülmemi bekleme diyeceksiniz bazılarınız ama daha 45 gün olmuş, benim ağlamama, oğlum için üzülmeme hatta bazen onu hatırlatmama bile kızıyor. Zaten ben unutmak istiyorum, sen sürekli hatırlatıyorsun, başımı ağrıtıyorsun, böyle nasıl hayatımıza devam edeceğiz diyor. yaşasaydı bile çok erken doğduğu için bir sürü sağlık problemi olabilirdi hem onun hem bizim için en iyisi oldu diyor. Ama bu bile benim canımı acıtıyor. Her şey Allahtan, her şeyin bilincindeyim. Zaten neden benim bebeğim diye isyanlarda değilim. Ama her şeyde oğlumu hatırlıyorum. Sezaryenliyim,vücudumda taşıyorum onu kaybetmenin izini, televizyonda sürekli hamileler, bebekler, evde bebeğimiz için aldığımız eşyalar, hatta gebelik testim, ultrason görüntülerim daha bir sürü şey.. Bunları gördükçe fena oluyorum ve ağlıyorum.
25 yaşındayım, geçen yıl evlendik eşimle.ben çok istiyordum bebek, eşim de istiyordu ama 1 yıl evliliğimizi yaşayalım,tadını çıkaralım diyordu.derken sürpriz bir şekilde hamile olduğumu öğrendim.eşim de sevindi,hatta bu dönemde üstüme titredi.Ancak hamileliğimde preeklampsi geçirdim, gebelik zehirlenmesi, bu yüzden 25. haftamda doğum yaptım,öyle illet bir rahatsızlık ki tedavisi yok ama tekrarlama riski de yüksek..en azından bunun önüne geçmek için de bazı testler var,sonucunun çıkması ayları bulan. Eşime bunlardan bahsettim, yaptıralım bak benle aynı şeyi yaşayanların %90ın sebebi bu çıkmış diye.ne kadar acelecisin, bunları düşünmek için çok zaman var,zaten ben şu an bunları unutmaya çalışıyorum dedi. Ama ben bir an önce sorunu öğrenmek,ona göre tedavi neyse önceden tedbirini almak istiyorum.yaşayan bilir,bebeğini kaybeden bir anneye iyi gelebilecek tek şey yine bebek gibi geliyor.. tabi şu an için değil, önümde kendimi, sağlığımı, psikolojimi toparlamam için uzun bir süreç var. Zaten sezaryen olduğu için beklemem gerek. Ama eşim en az 2 yıl bekleriz, 2 sene çocuk muhabbeti yapma diyor.benimse sanki derdime tek deva buymuş gibi geliyor.1 sene beklemek, ama bu sürede bütün testleri yaptırmak istiyorum. Zaten istediğimiz zaman olacak diye bir şey de yok, belki de aylarca bekleyeceğiz.. ama o bunu düşünmüyor..bu konuları açmamı dahi çok erken buluyor.

zaten doğu görevi yüzünden ailelere çok uzak yerde yaşıyoruz.imkan olarak da çok kısıtlı bir yer.benim henüz atamam olmadığı için sürekli evdeyim,bi kurs sayesinde bir arkadaş edinmiştim,buradaki tek arkadaşım oldu,eşlerimiz de çok iyi anlaştı.onlar sayesinde bir sene su gibi akıp geçmişti. Arkadaşım da hamileydi,beraber hayaller kuruyorduk hep.Çok şükür ki o sağlıkla bebeğine kavuştu.yakın zamanda gelecek buraya.ama bundan sonraki süreç nasıl olacak bilmiyorum..Zaten küçük bebek görünce dayanamıyorum,yanlış anlamayın bu kıskançlık falan değil.Benim oğlum da keşke yaşasaydı,buz gibi toprağın altında değil kollarımda olsaydı diyorum.
Lafı çok uzattım biliyorum,aslında kendini iyi ifade eden bir insanım.Ama dediğim gibi çok zor günler geçiriyorum,sanki bir kabusun içindeymişim gibi..
kısacası kızlar öncelikle eşime karşı nasıl davranmalıyım, nasıl toparlanmalıyım bu süreçte?çünkü kendime zarar veriyorum en başta..
Ve sizce yeni doğum yapan arkadaşımla eskisi gibi olabilir miyiz, en azından benim bu durumum acaba bizi etkiler mi?

Genişletmek için tıkla...

agacsizkoalaa .!.:

Öncelikle başınıza sağolsun. Allah tekrar bu acıyı yaşatmasın size. Bence eşiniz kendisine göre acıya savunma mekanizması geliştirmiş kendince. Herkesin olaylara tepki açısı farklı. Siz acınızı gösterebiliyorsunuz. Ağlayıp kendinizi deşarj edebiliyorsunuz ama belki eşiniz bunu yapamıyor. Ya da sizin yanınızda güçlü durmak adına böyle davranıyor, bu sözleri söylüyor olabilir. Herşeyden önce bu süreçte birbirinize destek olun. Şu an yeni bir bebeği konuşmak için bence erken. Eşiniz bu konuda haklı. Hemen bir bebek olsa aynı endişeleri taşıyacaksınız. Biraz daha fiziksel ve ruhsal olarak iyileşme gösterdikten sonra bence bebek konusuna yönelin. Umarım bundan sonra herşey istediğiniz gibi olur. Allah bu süreçte yardımcınız olsun.

Genişletmek için tıkla...

Personanonngrata .!.:

Teşekkür ederim iyi dilekleriniz için. Haklısınız elbet herkesin acıyı yaşayış tarzı farklı, ancak ben sadece kendi eşimden gizli ağlamaya çalışmaktan, onun yanında gülüyormuş numarası yapmaktan yoruldum. İkimizin arasında sanki yasaklı bir konu varmış gibi. Oysaki konu bizim bebeğimiz, bunda konuşmaktan niye çekinelim. Gerçekle yüzleşmemiz lazım öncelikle bu süreci sağlıkla atlatabilmek adına. Yoksa üstünü örtüp zaman geçince daha büyük bir patlama olmasından korkuyorum.
Bebek konusuna gelince, şu an hemen olsun niyetinde değilim. Ancak en azından yapılması gereken testleri yaptırıp,sorunun kaynağını öğrenip öyle beklemek istiyorum.daha şimdiden ilerde tekrarlar mı korkusunu yaşamaktansa, uzman bir doktorla görüşüp iyi şeyler duymak beni motive edebilir,güç verebilir.Çünkü belirsizlikle yaşamak çok zor, hele ki böylesi..

Genişletmek için tıkla...

severussnape .!.:

Rabbim sabır versin gerçekten de herkes aynı şekilde acısını sevincini belli edemiyor eşinizin neler hissettiğini bilemeyiz ( bizde güneydoğuda bir köyde görevdeyiz hemde köyde lojmanda kalıyoruz ..insan gurbette yalnız olunca yaşadığı acılar biraz daha fazla hissedilir hale geliyor..bir yıl bebeğim olmadı üstüne 2 düşük yaptım 3ncü gebelikte hastanede yattım ..çok yıpratıcı süreçler..her şerde vardır inşallah bir hayır diyelim..meleğinizle cennette buluşacaksınız inşallah Allah size hayırlı evlatlar nasip etsin kafanızı dağıtacak uğraşlar bulun kendinize

Genişletmek için tıkla...

Renklirenkli .!.:

Canim basin sagolsun. Bende 2 yil once bebegimi erken dogumla kaybettim. Kaldi esyalari fln verdim birilerine. Esim de hayatina hemen dondu, benim kadar uzulmedigini dusunmustum bi ara ama Benim de zoruma gitti tabi bu surede hamile, bebek, reklamlari bile irrite ederdi. Ve esim bana dedi ki, acını sınırla. Yani agla, sizla, bahset ama mezari basinda, yil donumunde vs. Yoksa surekli hatirlatarak kendine zarar vereceksin. Hakli mi hakli? Aglasam da ona gostermeden agladim bi muddet, bahsrtmedim bebegimizden fln. Aradan 1 yil kadar gecince bazen bahsederdik bebegimizden, surasi sana cekmis burasi bana die. Esin de sana acini sinirlamani rica etmis guzelim, hic kotu sey dusunme nolur.
Bana bile bi muddet Yeni bi bebek fikri bile cok uzak geldi, sonra tayin vs derken 2 yil sonra onceki hamile kaldigim ayda hamile kaldim. Su an daha hassas esim. Erkekler hakkinda derler ya hep, birinci cocukta degil 2.ci cocukta anlarlar baba olduklarini die. Seninki de oyledir yani merak etme henuz cok cok erken. O da boyle bi sey beklemiyormustur yani, senin kadar soktur aslinda. Bir de 1 yil sonra hamile kalmak da birazcik erken olabilri, cunku evlilik oturmuyor bile anca oturuyor. Hepsi ust uste gelmis.
Zaten sezeryanla dogurduysan 1 yil sonra hamile kalman bile yasak, 2 yil beklemek zorundasin. O surede acin biraz hafifler, tahlillrini yaptirirsin. Bak gecen gun bogurtlen kisi die bi roman okudum. Tavsiye ederim. Bu aciyla ilgili de bi soz vardi kitapta resmini cekmistim hatta. Yas yasayan ciftlerde bosanma orani iki kat artarmis. Malum iki taraf da acili, gostersede gostermese de.
Sana da esine de dusen sey sabir. Acin var evet ama sutun gelirken, lohusayken, senin daha hassas olman tabii ki de normal bi sey. Kafani yorma esinin tavirlarina. Su an dibe coktun, su yuzune cikacagin zamani bekle. Belki o zamn esinin hareketlerini bile, yanlis yorumladigini, sag duyuyla yaklasinca ona da hak verebilecegin noktalar oldugunu anlayacaksin. Sabret guzel anne, guzel gunler cok yakinda, yipratma kendini, yoksa oglunu da uzersin.

Genişletmek için tıkla...

Renklirenkli .!.:

Ayrica nickindeki gibi bir pgn degilsin, seni isteyen, iki de bi attigi oyuncagi yerden toplamani isteyecek cocuklarin ve o guzel yemeginden bi tane daha yapsana diye, seni isteyen insanlar hep hayatinda olacak. Mutlu gunler.

Genişletmek için tıkla...

Personanonngrata .!.:

Merhaba arkadaşlar.. kısa bir süre oldu aranıza katılalı ve hayatımın en acı şeyi vesile oldu buna. Sıkıntımı yazıp yazmama konusunda tereddütlerim vardı ama artık gerçekten tavsiyelerinize ihtiyacım var.
45 gün önce erken doğumla oğlumu kaybettim.çok kötü günler geçiriyorum, üstesinden gelemiyorum. Ama eşim, o çabuk atlattı,hayatına kaldığı yerden kolayca devam edebiliyor. Tamam, babalık çok farklı, kucağına alıp koklamadan ondan benim kadar üzülmemi bekleme diyeceksiniz bazılarınız ama daha 45 gün olmuş, benim ağlamama, oğlum için üzülmeme hatta bazen onu hatırlatmama bile kızıyor. Zaten ben unutmak istiyorum, sen sürekli hatırlatıyorsun, başımı ağrıtıyorsun, böyle nasıl hayatımıza devam edeceğiz diyor. yaşasaydı bile çok erken doğduğu için bir sürü sağlık problemi olabilirdi hem onun hem bizim için en iyisi oldu diyor. Ama bu bile benim canımı acıtıyor. Her şey Allahtan, her şeyin bilincindeyim. Zaten neden benim bebeğim diye isyanlarda değilim. Ama her şeyde oğlumu hatırlıyorum. Sezaryenliyim,vücudumda taşıyorum onu kaybetmenin izini, televizyonda sürekli hamileler, bebekler, evde bebeğimiz için aldığımız eşyalar, hatta gebelik testim, ultrason görüntülerim daha bir sürü şey.. Bunları gördükçe fena oluyorum ve ağlıyorum.
25 yaşındayım, geçen yıl evlendik eşimle.ben çok istiyordum bebek, eşim de istiyordu ama 1 yıl evliliğimizi yaşayalım,tadını çıkaralım diyordu.derken sürpriz bir şekilde hamile olduğumu öğrendim.eşim de sevindi,hatta bu dönemde üstüme titredi.Ancak hamileliğimde preeklampsi geçirdim, gebelik zehirlenmesi, bu yüzden 25. haftamda doğum yaptım,öyle illet bir rahatsızlık ki tedavisi yok ama tekrarlama riski de yüksek..en azından bunun önüne geçmek için de bazı testler var,sonucunun çıkması ayları bulan. Eşime bunlardan bahsettim, yaptıralım bak benle aynı şeyi yaşayanların %90ın sebebi bu çıkmış diye.ne kadar acelecisin, bunları düşünmek için çok zaman var,zaten ben şu an bunları unutmaya çalışıyorum dedi. Ama ben bir an önce sorunu öğrenmek,ona göre tedavi neyse önceden tedbirini almak istiyorum.yaşayan bilir,bebeğini kaybeden bir anneye iyi gelebilecek tek şey yine bebek gibi geliyor.. tabi şu an için değil, önümde kendimi, sağlığımı, psikolojimi toparlamam için uzun bir süreç var. Zaten sezaryen olduğu için beklemem gerek. Ama eşim en az 2 yıl bekleriz, 2 sene çocuk muhabbeti yapma diyor.benimse sanki derdime tek deva buymuş gibi geliyor.1 sene beklemek, ama bu sürede bütün testleri yaptırmak istiyorum. Zaten istediğimiz zaman olacak diye bir şey de yok, belki de aylarca bekleyeceğiz.. ama o bunu düşünmüyor..bu konuları açmamı dahi çok erken buluyor.

zaten doğu görevi yüzünden ailelere çok uzak yerde yaşıyoruz.imkan olarak da çok kısıtlı bir yer.benim henüz atamam olmadığı için sürekli evdeyim,bi kurs sayesinde bir arkadaş edinmiştim,buradaki tek arkadaşım oldu,eşlerimiz de çok iyi anlaştı.onlar sayesinde bir sene su gibi akıp geçmişti. Arkadaşım da hamileydi,beraber hayaller kuruyorduk hep.Çok şükür ki o sağlıkla bebeğine kavuştu.yakın zamanda gelecek buraya.ama bundan sonraki süreç nasıl olacak bilmiyorum..Zaten küçük bebek görünce dayanamıyorum,yanlış anlamayın bu kıskançlık falan değil.Benim oğlum da keşke yaşasaydı,buz gibi toprağın altında değil kollarımda olsaydı diyorum.
Lafı çok uzattım biliyorum,aslında kendini iyi ifade eden bir insanım.Ama dediğim gibi çok zor günler geçiriyorum,sanki bir kabusun içindeymişim gibi..
kısacası kızlar öncelikle eşime karşı nasıl davranmalıyım, nasıl toparlanmalıyım bu süreçte?çünkü kendime zarar veriyorum en başta..
Ve sizce yeni doğum yapan arkadaşımla eskisi gibi olabilir miyiz, en azından benim bu durumum acaba bizi etkiler mi?

Genişletmek için tıkla...

Tugsem .!.:

Basım sagolsun rabbım sabrını bol eylesın bende 4ay onve kızımı kaybettım spıma bıfıda hastasıydı bıle bıle dogurdum ıuıkı dogurmusum gordum sevdım gozlerının ıcıne baktım sutumu verdım 18 gun yasadı yavrum cok zor acısı anlatılmaz senı okadar cok ıyı anlıyorumkı ne dense bos bende sezeryanlıyım ve doktorlarla horustum doktor cocuk ıstıyorsan korunmayı bırakabılırsım dedı bende geneyık test sonucunu beklıyorum bır evladım daha olsun dıyorum baskalarını gorunce ısyan etmıyorum ama bende elıödolsun ıstıyorum rabbım nasıp eder ınsallah bızede saglıklı yavrular ımsallah esınede rabbım tekrar evlat ıstegı verırı erkenden yuvanız dahada senlenır ne dense bos sabır dua umut hersey Allahtan rabbım sınav dunyasında sınavımızı kolay eylesın bızlerınde gonlunden gecenlerı hakkımızda hayırlı eylesın ınsallah

Genişletmek için tıkla...

Personanonngrata .!.:

Senin de başın sağolsun canım. Sorgulamadan kabullenmemiz lazım durumumuzu elimizden bir şey gelmiyor çünkü, ne mutlu bu süreçte isyan etmiyoruz. Canı veren de Allah, alan da.. Demek ki bizim ve evlatlarımız için hayırlı olan buymuş. Sağ olup belki acı çekeceklerdi ve biz o acıyla her gün belki de bu yaşadığımız şey için dua edecektik kim bilir.. Yaşadığımız her zorluk birer sınav. İnşallah biz de sağlıkla evladını kucağına alanlardan oluruz

Sezaryen sonrası benim doktorum 2 yıl öneriyoruz bir sonraki doğum için demişti. Ama o kadar beklemek çok zor geliyor, hamileyken su gibi geçen o günler şimdi gram geçmiyor.. 4 -5 ay arayla gebe kalıp sağlıkla doğum yapanlar da var.

Genişletmek için tıkla...

Personanonngrata .!.:

Senin de başın sağolsun canım. Sorgulamadan kabullenmemiz lazım durumumuzu elimizden bir şey gelmiyor çünkü, ne mutlu bu süreçte isyan etmiyoruz. Canı veren de Allah, alan da.. Demek ki bizim ve evlatlarımız için hayırlı olan buymuş. Sağ olup belki acı çekeceklerdi ve biz o acıyla her gün belki de bu yaşadığımız şey için dua edecektik kim bilir.. Yaşadığımız her zorluk birer sınav. İnşallah biz de sağlıkla evladını kucağına alanlardan oluruz

Sezaryen sonrası benim doktorum 2 yıl öneriyoruz bir sonraki doğum için demişti. Ama o kadar beklemek çok zor geliyor, hamileyken su gibi geçen o günler şimdi gram geçmiyor.. 4 -5 ay arayla gebe kalıp sağlıkla doğum yapanlar da var.

Genişletmek için tıkla...

Personanonngrata .!.:

Merhaba arkadaşlar.. kısa bir süre oldu aranıza katılalı ve hayatımın en acı şeyi vesile oldu buna. Sıkıntımı yazıp yazmama konusunda tereddütlerim vardı ama artık gerçekten tavsiyelerinize ihtiyacım var.
45 gün önce erken doğumla oğlumu kaybettim.çok kötü günler geçiriyorum, üstesinden gelemiyorum. Ama eşim, o çabuk atlattı,hayatına kaldığı yerden kolayca devam edebiliyor. Tamam, babalık çok farklı, kucağına alıp koklamadan ondan benim kadar üzülmemi bekleme diyeceksiniz bazılarınız ama daha 45 gün olmuş, benim ağlamama, oğlum için üzülmeme hatta bazen onu hatırlatmama bile kızıyor. Zaten ben unutmak istiyorum, sen sürekli hatırlatıyorsun, başımı ağrıtıyorsun, böyle nasıl hayatımıza devam edeceğiz diyor. yaşasaydı bile çok erken doğduğu için bir sürü sağlık problemi olabilirdi hem onun hem bizim için en iyisi oldu diyor. Ama bu bile benim canımı acıtıyor. Her şey Allahtan, her şeyin bilincindeyim. Zaten neden benim bebeğim diye isyanlarda değilim. Ama her şeyde oğlumu hatırlıyorum. Sezaryenliyim,vücudumda taşıyorum onu kaybetmenin izini, televizyonda sürekli hamileler, bebekler, evde bebeğimiz için aldığımız eşyalar, hatta gebelik testim, ultrason görüntülerim daha bir sürü şey.. Bunları gördükçe fena oluyorum ve ağlıyorum.
25 yaşındayım, geçen yıl evlendik eşimle.ben çok istiyordum bebek, eşim de istiyordu ama 1 yıl evliliğimizi yaşayalım,tadını çıkaralım diyordu.derken sürpriz bir şekilde hamile olduğumu öğrendim.eşim de sevindi,hatta bu dönemde üstüme titredi.Ancak hamileliğimde preeklampsi geçirdim, gebelik zehirlenmesi, bu yüzden 25. haftamda doğum yaptım,öyle illet bir rahatsızlık ki tedavisi yok ama tekrarlama riski de yüksek..en azından bunun önüne geçmek için de bazı testler var,sonucunun çıkması ayları bulan. Eşime bunlardan bahsettim, yaptıralım bak benle aynı şeyi yaşayanların %90ın sebebi bu çıkmış diye.ne kadar acelecisin, bunları düşünmek için çok zaman var,zaten ben şu an bunları unutmaya çalışıyorum dedi. Ama ben bir an önce sorunu öğrenmek,ona göre tedavi neyse önceden tedbirini almak istiyorum.yaşayan bilir,bebeğini kaybeden bir anneye iyi gelebilecek tek şey yine bebek gibi geliyor.. tabi şu an için değil, önümde kendimi, sağlığımı, psikolojimi toparlamam için uzun bir süreç var. Zaten sezaryen olduğu için beklemem gerek. Ama eşim en az 2 yıl bekleriz, 2 sene çocuk muhabbeti yapma diyor.benimse sanki derdime tek deva buymuş gibi geliyor.1 sene beklemek, ama bu sürede bütün testleri yaptırmak istiyorum. Zaten istediğimiz zaman olacak diye bir şey de yok, belki de aylarca bekleyeceğiz.. ama o bunu düşünmüyor..bu konuları açmamı dahi çok erken buluyor.

zaten doğu görevi yüzünden ailelere çok uzak yerde yaşıyoruz.imkan olarak da çok kısıtlı bir yer.benim henüz atamam olmadığı için sürekli evdeyim,bi kurs sayesinde bir arkadaş edinmiştim,buradaki tek arkadaşım oldu,eşlerimiz de çok iyi anlaştı.onlar sayesinde bir sene su gibi akıp geçmişti. Arkadaşım da hamileydi,beraber hayaller kuruyorduk hep.Çok şükür ki o sağlıkla bebeğine kavuştu.yakın zamanda gelecek buraya.ama bundan sonraki süreç nasıl olacak bilmiyorum..Zaten küçük bebek görünce dayanamıyorum,yanlış anlamayın bu kıskançlık falan değil.Benim oğlum da keşke yaşasaydı,buz gibi toprağın altında değil kollarımda olsaydı diyorum.
Lafı çok uzattım biliyorum,aslında kendini iyi ifade eden bir insanım.Ama dediğim gibi çok zor günler geçiriyorum,sanki bir kabusun içindeymişim gibi..
kısacası kızlar öncelikle eşime karşı nasıl davranmalıyım, nasıl toparlanmalıyım bu süreçte?çünkü kendime zarar veriyorum en başta..
Ve sizce yeni doğum yapan arkadaşımla eskisi gibi olabilir miyiz, en azından benim bu durumum acaba bizi etkiler mi?

Genişletmek için tıkla...

Personanonngrata .!.:

Merhaba arkadaşlar.. kısa bir süre oldu aranıza katılalı ve hayatımın en acı şeyi vesile oldu buna. Sıkıntımı yazıp yazmama konusunda tereddütlerim vardı ama artık gerçekten tavsiyelerinize ihtiyacım var.
45 gün önce erken doğumla oğlumu kaybettim.çok kötü günler geçiriyorum, üstesinden gelemiyorum. Ama eşim, o çabuk atlattı,hayatına kaldığı yerden kolayca devam edebiliyor. Tamam, babalık çok farklı, kucağına alıp koklamadan ondan benim kadar üzülmemi bekleme diyeceksiniz bazılarınız ama daha 45 gün olmuş, benim ağlamama, oğlum için üzülmeme hatta bazen onu hatırlatmama bile kızıyor. Zaten ben unutmak istiyorum, sen sürekli hatırlatıyorsun, başımı ağrıtıyorsun, böyle nasıl hayatımıza devam edeceğiz diyor. yaşasaydı bile çok erken doğduğu için bir sürü sağlık problemi olabilirdi hem onun hem bizim için en iyisi oldu diyor. Ama bu bile benim canımı acıtıyor. Her şey Allahtan, her şeyin bilincindeyim. Zaten neden benim bebeğim diye isyanlarda değilim. Ama her şeyde oğlumu hatırlıyorum. Sezaryenliyim,vücudumda taşıyorum onu kaybetmenin izini, televizyonda sürekli hamileler, bebekler, evde bebeğimiz için aldığımız eşyalar, hatta gebelik testim, ultrason görüntülerim daha bir sürü şey.. Bunları gördükçe fena oluyorum ve ağlıyorum.
25 yaşındayım, geçen yıl evlendik eşimle.ben çok istiyordum bebek, eşim de istiyordu ama 1 yıl evliliğimizi yaşayalım,tadını çıkaralım diyordu.derken sürpriz bir şekilde hamile olduğumu öğrendim.eşim de sevindi,hatta bu dönemde üstüme titredi.Ancak hamileliğimde preeklampsi geçirdim, gebelik zehirlenmesi, bu yüzden 25. haftamda doğum yaptım,öyle illet bir rahatsızlık ki tedavisi yok ama tekrarlama riski de yüksek..en azından bunun önüne geçmek için de bazı testler var,sonucunun çıkması ayları bulan. Eşime bunlardan bahsettim, yaptıralım bak benle aynı şeyi yaşayanların %90ın sebebi bu çıkmış diye.ne kadar acelecisin, bunları düşünmek için çok zaman var,zaten ben şu an bunları unutmaya çalışıyorum dedi. Ama ben bir an önce sorunu öğrenmek,ona göre tedavi neyse önceden tedbirini almak istiyorum.yaşayan bilir,bebeğini kaybeden bir anneye iyi gelebilecek tek şey yine bebek gibi geliyor.. tabi şu an için değil, önümde kendimi, sağlığımı, psikolojimi toparlamam için uzun bir süreç var. Zaten sezaryen olduğu için beklemem gerek. Ama eşim en az 2 yıl bekleriz, 2 sene çocuk muhabbeti yapma diyor.benimse sanki derdime tek deva buymuş gibi geliyor.1 sene beklemek, ama bu sürede bütün testleri yaptırmak istiyorum. Zaten istediğimiz zaman olacak diye bir şey de yok, belki de aylarca bekleyeceğiz.. ama o bunu düşünmüyor..bu konuları açmamı dahi çok erken buluyor.

zaten doğu görevi yüzünden ailelere çok uzak yerde yaşıyoruz.imkan olarak da çok kısıtlı bir yer.benim henüz atamam olmadığı için sürekli evdeyim,bi kurs sayesinde bir arkadaş edinmiştim,buradaki tek arkadaşım oldu,eşlerimiz de çok iyi anlaştı.onlar sayesinde bir sene su gibi akıp geçmişti. Arkadaşım da hamileydi,beraber hayaller kuruyorduk hep.Çok şükür ki o sağlıkla bebeğine kavuştu.yakın zamanda gelecek buraya.ama bundan sonraki süreç nasıl olacak bilmiyorum..Zaten küçük bebek görünce dayanamıyorum,yanlış anlamayın bu kıskançlık falan değil.Benim oğlum da keşke yaşasaydı,buz gibi toprağın altında değil kollarımda olsaydı diyorum.
Lafı çok uzattım biliyorum,aslında kendini iyi ifade eden bir insanım.Ama dediğim gibi çok zor günler geçiriyorum,sanki bir kabusun içindeymişim gibi..
kısacası kızlar öncelikle eşime karşı nasıl davranmalıyım, nasıl toparlanmalıyım bu süreçte?çünkü kendime zarar veriyorum en başta..
Ve sizce yeni doğum yapan arkadaşımla eskisi gibi olabilir miyiz, en azından benim bu durumum acaba bizi etkiler mi?

Genişletmek için tıkla...