babanne ve dedenin yanına tatile gittik. geceleri salona iki kanepeye yatak yaptık, eşim bir kanepede, kızımla ben diğer kanepede yatarak uyuduk. kızım daha iki aylık olmasına rağmen maşallah çok hareketli bir bebek. ona zarar vermemek için kendimi hep yatağın kenarına doğru itiyor ve cenin pozisyonunda uyuyorum, tabii ne bel kalıyor, ne kol, ne de bacak. her yanım tutularak uyanıyorum. yine böyle bir gecenin sabahında sabah 7 ye 10 kala uyandım. bebeğimi emzirdim. üstünü güzelce örttükten sonra yatağın ortasında olduğu gibi bıraktım. ben de eşimin yanına gittim, azcık sırt üstü yatıyım da belim düzelsin diye. eşim düşermi acaba dedi ama yok artık dedim. daha iki aylık dönemiyor bile, hem yatağın ortasında nasıl düşsün dedim. kenarlara yastık koymak aklıma geldi ama yastıklara yüzünü çok gömüyor. boğulmasından korktuğum için vazgeçtim. hem dedim ya hiç de ihtimal vermiyordum düşeceğine. neyse yattım, yattığım gibi dalmışım. 1 saat sonra sanki biri beni dürttü. yatağımdan ok gibi fırlayarak kalktım nedensiz. sonra kafamı kızımın yatttığı kanepeye çevirdim, yoktu. bi baktım yerde yüzükoyun ve hareketsiz yatıyor. yataktan kalkmadım resmen uçtum. attığım çığlıkla ev halkı ayağa kalktı. onu nasıl kaldırdım yerden, kucağıma aldım bilmiyorum. uyuyordu mışıl mışıl. sinirim boşaldı, ağlama krizi tuttu. öyle hareketsiz görünce, dilim varmıyor söylemeye işte... muhtemelen sürünerek hareket etti ve öylece kanepeden aşağı doğru süzüldü. canı da yanmadı ki uykusundan bile uyanmamış. ama benim ömrümden 1 yıl eksildi. şimdi 1 dk lığına bile odadan ayrılacak olsam dört yanını yastıklarla çevirip öyle gidiyorum. ama yine bile korkuyorum. Allah beterinden korusun.