Başınız sağolsun Allah sabır versin, bu süreçte toparlanmaya bakın, kendinize iyi gelecek hobiler edinmeye çalışın kafa dağıtmak için. Yeniden sağlıklı bir şekilde hamile kalıp bebişinizi kucağınıza alırsınız inşallahHerkese iyi akşamlar. Ben sözün bittiği bu yerde belki birileri benimle aynı şeyleri yaşamistir ve bana destek olur belki bana teselli verir belki de dua alırım niyeti ile bu konuyu açtım. Pcostan dolayı 7 yıldır hasretini çektiğim burnumda tüten evlat hasretinden sonra hamile kaldım diye sevinirken 9 ay beklediğim yavrumun cansız bedenini kucağıma almak ellerimle mezara koymak varmış kaderde ... Her şey güzel gidiyordu ki tam 45 gün önce 37+6 da suyumun gelişi ile doğumum başladı. Hastanede suni sancı ile beraber açılmam güzel ilerledi, sabah 11 gibi hastanedeydim akşam 9da tan açılma ile doğumhaneye alındım. Zorlu ıkınmalardan sonra bebeğimin başı geldi tamam birazdan kucağımda dedim ki doktor omzu gelmiyor takıldı demesiyle sanki hayatım karardı, dakikalarca bebeğim gelmedi o an yaşadığım acı,kaygı, korku ömrümde hiç yaşamadım, o anlari asla unutamıyorum her hatırladığımda sanki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Çeşitli pozisyonlardan sonra bebeğim doğdu ama yaşamıyordu 45 dakika kalp masajı yapıldı ve doktor acı haberi verdi. Rabbim bana yardım etti bu yüzden ben çok sakindim belki de şoktaydim hiç ağlamadım bağırmadım Allah'ım her şey senden veren de sendin dedim şuan düşününce bile şaşırıyorum normalde çok sakin bir insan değilken nasıl böyle oldum diye. Bebeğim 3950 Gr 54 cmdi, ultrasonda bizi yanılttı doğumdan bir gün onceki kontrolumde 3400 çıkmıştı. Çatı muayenem de iyiydi sezaryen için sebep yoktu, zaten omuz takılması da önceden tahmin edilecek bir şey değilmiş araştırdığım kadarı ile. Teyzeleri görseniz oğlum o kadar güzeldi ki hele o kokusu, ömrümün sonuna kadar da koklasam doyamazdim. Çok şükür ki evim mezarligin karşısında sürekli oğlumun yanına gidiyorum onunla konuşuyorum cennette beraber yapacaklarimizi anlatıyorum. Bazen sanki hiç hamile kalmamışım bundan 10 ay önceki hayatım devam ediyormuş gibi geliyor, bazen de hala hamileyim doğumumu bekliyorum gibi hissediyorum. Bu gerçeklikle yuzlestigimde ise çok keskin bir acı oluyor sanki kalbimi söküp almışlar paramparça etmişler. Göğsümun üzerine dağlar oturmuş sanki. Bu acı hafifler mi bilmiyorum. Şuan psikologa gidiyorum , hafta içi sabahları kursa gidiyorum, sürekli arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bebek görmeye hamile görmeye dayanamıyorum hemen gözyaşım pıt. Dün eşimin iş arkadaşıyla hanımı misafirlige geldiler bebekleri vardı onu görür gormez ağlamaya başladım oysa birinin yanında ağlamayi da hiç sevmem ama kendimi tutamıyorum, arkadaşlarımı cok seviyorum onlarla olmak iyi geliyor ama çocuk doğum vs muhabbeti olunca kendimi çok kötü hissediyorum. Bu acıyla sınanan var mı neler yaptınız, nasıl atlattınız? Ve hemen tekrar hamile kalmak istiyorum ,tabii ki korkuyorum ama acımı hafifletecek tek şey bu diye düşünüyorum. Bebeğini kaybedip hemen hamile kalan var mı? Konumu okuyanlar lütfen benim için dua eder misiniz <3
Not: Bu olaydan sonra ne kadar basit şeyleri kafaya takıp kendime gereksiz stres yaptığımı farkettim. Mesela bebeğimin odası yok gardrobu yok diye üzülürdüm oysa kendi bile olmayacakmış... Basit şeyler için kendimizi yıpratmamak gerekiyor hayatta ölümden başka her şeyin çaresi var.İnsan olumsuza çok kolay odaklanıyor ama en kotu günümüzde bile sükredilecek şeyler muhakkak vardır. Anda kalın ve çok şükredin
Rabbim yüreğine ferahlık versin , bebeğimi kaybetmek üzere iken son anda kurtulan bir anne olarak acınız yüreğimi parçaladı, rabbim sabır versin , cennetinde buluştursunHerkese iyi akşamlar. Ben sözün bittiği bu yerde belki birileri benimle aynı şeyleri yaşamistir ve bana destek olur belki bana teselli verir belki de dua alırım niyeti ile bu konuyu açtım. Pcostan dolayı 7 yıldır hasretini çektiğim burnumda tüten evlat hasretinden sonra hamile kaldım diye sevinirken 9 ay beklediğim yavrumun cansız bedenini kucağıma almak ellerimle mezara koymak varmış kaderde ... Her şey güzel gidiyordu ki tam 45 gün önce 37+6 da suyumun gelişi ile doğumum başladı. Hastanede suni sancı ile beraber açılmam güzel ilerledi, sabah 11 gibi hastanedeydim akşam 9da tan açılma ile doğumhaneye alındım. Zorlu ıkınmalardan sonra bebeğimin başı geldi tamam birazdan kucağımda dedim ki doktor omzu gelmiyor takıldı demesiyle sanki hayatım karardı, dakikalarca bebeğim gelmedi o an yaşadığım acı,kaygı, korku ömrümde hiç yaşamadım, o anlari asla unutamıyorum her hatırladığımda sanki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Çeşitli pozisyonlardan sonra bebeğim doğdu ama yaşamıyordu 45 dakika kalp masajı yapıldı ve doktor acı haberi verdi. Rabbim bana yardım etti bu yüzden ben çok sakindim belki de şoktaydim hiç ağlamadım bağırmadım Allah'ım her şey senden veren de sendin dedim şuan düşününce bile şaşırıyorum normalde çok sakin bir insan değilken nasıl böyle oldum diye. Bebeğim 3950 Gr 54 cmdi, ultrasonda bizi yanılttı doğumdan bir gün onceki kontrolumde 3400 çıkmıştı. Çatı muayenem de iyiydi sezaryen için sebep yoktu, zaten omuz takılması da önceden tahmin edilecek bir şey değilmiş araştırdığım kadarı ile. Teyzeleri görseniz oğlum o kadar güzeldi ki hele o kokusu, ömrümün sonuna kadar da koklasam doyamazdim. Çok şükür ki evim mezarligin karşısında sürekli oğlumun yanına gidiyorum onunla konuşuyorum cennette beraber yapacaklarimizi anlatıyorum. Bazen sanki hiç hamile kalmamışım bundan 10 ay önceki hayatım devam ediyormuş gibi geliyor, bazen de hala hamileyim doğumumu bekliyorum gibi hissediyorum. Bu gerçeklikle yuzlestigimde ise çok keskin bir acı oluyor sanki kalbimi söküp almışlar paramparça etmişler. Göğsümun üzerine dağlar oturmuş sanki. Bu acı hafifler mi bilmiyorum. Şuan psikologa gidiyorum , hafta içi sabahları kursa gidiyorum, sürekli arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bebek görmeye hamile görmeye dayanamıyorum hemen gözyaşım pıt. Dün eşimin iş arkadaşıyla hanımı misafirlige geldiler bebekleri vardı onu görür gormez ağlamaya başladım oysa birinin yanında ağlamayi da hiç sevmem ama kendimi tutamıyorum, arkadaşlarımı cok seviyorum onlarla olmak iyi geliyor ama çocuk doğum vs muhabbeti olunca kendimi çok kötü hissediyorum. Bu acıyla sınanan var mı neler yaptınız, nasıl atlattınız? Ve hemen tekrar hamile kalmak istiyorum ,tabii ki korkuyorum ama acımı hafifletecek tek şey bu diye düşünüyorum. Bebeğini kaybedip hemen hamile kalan var mı? Konumu okuyanlar lütfen benim için dua eder misiniz <3
Not: Bu olaydan sonra ne kadar basit şeyleri kafaya takıp kendime gereksiz stres yaptığımı farkettim. Mesela bebeğimin odası yok gardrobu yok diye üzülürdüm oysa kendi bile olmayacakmış... Basit şeyler için kendimizi yıpratmamak gerekiyor hayatta ölümden başka her şeyin çaresi var.İnsan olumsuza çok kolay odaklanıyor ama en kotu günümüzde bile sükredilecek şeyler muhakkak vardır. Anda kalın ve çok şükredin
Yüreğinize ferahlık diliyorum benim ablam da 8 aylık bebegi karnında öldü suni sancı ile dogum yaptı ve onun icinde hic kolay olmadı herkesin bebegi doğduktan sonra ağlıyor bizim bebegimiz zaten cennet kuşuydu ablam hemen hamile kaldı onda teselli buldu bence size iyi gelecek olan tek şey bir evlatHerkese iyi akşamlar. Ben sözün bittiği bu yerde belki birileri benimle aynı şeyleri yaşamistir ve bana destek olur belki bana teselli verir belki de dua alırım niyeti ile bu konuyu açtım. Pcostan dolayı 7 yıldır hasretini çektiğim burnumda tüten evlat hasretinden sonra hamile kaldım diye sevinirken 9 ay beklediğim yavrumun cansız bedenini kucağıma almak ellerimle mezara koymak varmış kaderde ... Her şey güzel gidiyordu ki tam 45 gün önce 37+6 da suyumun gelişi ile doğumum başladı. Hastanede suni sancı ile beraber açılmam güzel ilerledi, sabah 11 gibi hastanedeydim akşam 9da tan açılma ile doğumhaneye alındım. Zorlu ıkınmalardan sonra bebeğimin başı geldi tamam birazdan kucağımda dedim ki doktor omzu gelmiyor takıldı demesiyle sanki hayatım karardı, dakikalarca bebeğim gelmedi o an yaşadığım acı,kaygı, korku ömrümde hiç yaşamadım, o anlari asla unutamıyorum her hatırladığımda sanki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Çeşitli pozisyonlardan sonra bebeğim doğdu ama yaşamıyordu 45 dakika kalp masajı yapıldı ve doktor acı haberi verdi. Rabbim bana yardım etti bu yüzden ben çok sakindim belki de şoktaydim hiç ağlamadım bağırmadım Allah'ım her şey senden veren de sendin dedim şuan düşününce bile şaşırıyorum normalde çok sakin bir insan değilken nasıl böyle oldum diye. Bebeğim 3950 Gr 54 cmdi, ultrasonda bizi yanılttı doğumdan bir gün onceki kontrolumde 3400 çıkmıştı. Çatı muayenem de iyiydi sezaryen için sebep yoktu, zaten omuz takılması da önceden tahmin edilecek bir şey değilmiş araştırdığım kadarı ile. Teyzeleri görseniz oğlum o kadar güzeldi ki hele o kokusu, ömrümün sonuna kadar da koklasam doyamazdim. Çok şükür ki evim mezarligin karşısında sürekli oğlumun yanına gidiyorum onunla konuşuyorum cennette beraber yapacaklarimizi anlatıyorum. Bazen sanki hiç hamile kalmamışım bundan 10 ay önceki hayatım devam ediyormuş gibi geliyor, bazen de hala hamileyim doğumumu bekliyorum gibi hissediyorum. Bu gerçeklikle yuzlestigimde ise çok keskin bir acı oluyor sanki kalbimi söküp almışlar paramparça etmişler. Göğsümun üzerine dağlar oturmuş sanki. Bu acı hafifler mi bilmiyorum. Şuan psikologa gidiyorum , hafta içi sabahları kursa gidiyorum, sürekli arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bebek görmeye hamile görmeye dayanamıyorum hemen gözyaşım pıt. Dün eşimin iş arkadaşıyla hanımı misafirlige geldiler bebekleri vardı onu görür gormez ağlamaya başladım oysa birinin yanında ağlamayi da hiç sevmem ama kendimi tutamıyorum, arkadaşlarımı cok seviyorum onlarla olmak iyi geliyor ama çocuk doğum vs muhabbeti olunca kendimi çok kötü hissediyorum. Bu acıyla sınanan var mı neler yaptınız, nasıl atlattınız? Ve hemen tekrar hamile kalmak istiyorum ,tabii ki korkuyorum ama acımı hafifletecek tek şey bu diye düşünüyorum. Bebeğini kaybedip hemen hamile kalan var mı? Konumu okuyanlar lütfen benim için dua eder misiniz <3
Not: Bu olaydan sonra ne kadar basit şeyleri kafaya takıp kendime gereksiz stres yaptığımı farkettim. Mesela bebeğimin odası yok gardrobu yok diye üzülürdüm oysa kendi bile olmayacakmış... Basit şeyler için kendimizi yıpratmamak gerekiyor hayatta ölümden başka her şeyin çaresi var.İnsan olumsuza çok kolay odaklanıyor ama en kotu günümüzde bile sükredilecek şeyler muhakkak vardır. Anda kalın ve çok şükredin
Çok çok çok üzüldüm ilk gebeliğim benimde kürtajla alındı kalbi durmuştu erkekti . Sonra 3 ay sonra kızıma hamile kaldım 4 yaşına geldi 2. Kızıma hamile kaldım onu doğurdum 1 yaşında şuanda . canım insan kaybettiğini yerine koymak istiyor hemen oyüzden doktor ne zaman uygun görürse hamile kalmayı hemen başla çalışmalara hakkında hayırlısı gönlünden geçenin en güzeli seninle olsun . Bendede pcos var biraz zor hamile kalıyoruz ama kalıyoruz işteHerkese iyi akşamlar. Ben sözün bittiği bu yerde belki birileri benimle aynı şeyleri yaşamistir ve bana destek olur belki bana teselli verir belki de dua alırım niyeti ile bu konuyu açtım. Pcostan dolayı 7 yıldır hasretini çektiğim burnumda tüten evlat hasretinden sonra hamile kaldım diye sevinirken 9 ay beklediğim yavrumun cansız bedenini kucağıma almak ellerimle mezara koymak varmış kaderde ... Her şey güzel gidiyordu ki tam 45 gün önce 37+6 da suyumun gelişi ile doğumum başladı. Hastanede suni sancı ile beraber açılmam güzel ilerledi, sabah 11 gibi hastanedeydim akşam 9da tan açılma ile doğumhaneye alındım. Zorlu ıkınmalardan sonra bebeğimin başı geldi tamam birazdan kucağımda dedim ki doktor omzu gelmiyor takıldı demesiyle sanki hayatım karardı, dakikalarca bebeğim gelmedi o an yaşadığım acı,kaygı, korku ömrümde hiç yaşamadım, o anlari asla unutamıyorum her hatırladığımda sanki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Çeşitli pozisyonlardan sonra bebeğim doğdu ama yaşamıyordu 45 dakika kalp masajı yapıldı ve doktor acı haberi verdi. Rabbim bana yardım etti bu yüzden ben çok sakindim belki de şoktaydim hiç ağlamadım bağırmadım Allah'ım her şey senden veren de sendin dedim şuan düşününce bile şaşırıyorum normalde çok sakin bir insan değilken nasıl böyle oldum diye. Bebeğim 3950 Gr 54 cmdi, ultrasonda bizi yanılttı doğumdan bir gün onceki kontrolumde 3400 çıkmıştı. Çatı muayenem de iyiydi sezaryen için sebep yoktu, zaten omuz takılması da önceden tahmin edilecek bir şey değilmiş araştırdığım kadarı ile. Teyzeleri görseniz oğlum o kadar güzeldi ki hele o kokusu, ömrümün sonuna kadar da koklasam doyamazdim. Çok şükür ki evim mezarligin karşısında sürekli oğlumun yanına gidiyorum onunla konuşuyorum cennette beraber yapacaklarimizi anlatıyorum. Bazen sanki hiç hamile kalmamışım bundan 10 ay önceki hayatım devam ediyormuş gibi geliyor, bazen de hala hamileyim doğumumu bekliyorum gibi hissediyorum. Bu gerçeklikle yuzlestigimde ise çok keskin bir acı oluyor sanki kalbimi söküp almışlar paramparça etmişler. Göğsümun üzerine dağlar oturmuş sanki. Bu acı hafifler mi bilmiyorum. Şuan psikologa gidiyorum , hafta içi sabahları kursa gidiyorum, sürekli arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bebek görmeye hamile görmeye dayanamıyorum hemen gözyaşım pıt. Dün eşimin iş arkadaşıyla hanımı misafirlige geldiler bebekleri vardı onu görür gormez ağlamaya başladım oysa birinin yanında ağlamayi da hiç sevmem ama kendimi tutamıyorum, arkadaşlarımı cok seviyorum onlarla olmak iyi geliyor ama çocuk doğum vs muhabbeti olunca kendimi çok kötü hissediyorum. Bu acıyla sınanan var mı neler yaptınız, nasıl atlattınız? Ve hemen tekrar hamile kalmak istiyorum ,tabii ki korkuyorum ama acımı hafifletecek tek şey bu diye düşünüyorum. Bebeğini kaybedip hemen hamile kalan var mı? Konumu okuyanlar lütfen benim için dua eder misiniz <3
Not: Bu olaydan sonra ne kadar basit şeyleri kafaya takıp kendime gereksiz stres yaptığımı farkettim. Mesela bebeğimin odası yok gardrobu yok diye üzülürdüm oysa kendi bile olmayacakmış... Basit şeyler için kendimizi yıpratmamak gerekiyor hayatta ölümden başka her şeyin çaresi var.İnsan olumsuza çok kolay odaklanıyor ama en kotu günümüzde bile sükredilecek şeyler muhakkak vardır. Anda kalın ve çok şükredin
Amin amin kardeşim, Rabbim sana da bir daha evlat acısı göstermesin hayırlı sağlıklı ömrünüz olsun evlatlarınla@merve arkadaşımın bahsettiği kişi benim benim acımı benimle birlikte hissetti. Acını yüreğim de hissettim ben sezeryan doğum yaptığım için 1 yıldan önce gebe kalmak istemedim ayrıca benim bebeğim tüp bebekti 1.5 yıl sonra hamile kaldım evladıma kavuştum 14 aylık oldu. Ama kızımın acısı hala yakıyor beni. Hissettiğin acı geçmeyecek ama hafifleyecek. Rabbim bol sabır versin sağlık sıhhatli uzun ömürlü evlat nasip etsin inşallah
Amin canım inşallah Allah razı olsun ablanizin da başı sağolsun ne guzel Rabbim tekrar nasip etmiş Allah bir daha evlat acısı göstermesinYüreğinize ferahlık diliyorum benim ablam da 8 aylık bebegi karnında öldü suni sancı ile dogum yaptı ve onun icinde hic kolay olmadı herkesin bebegi doğduktan sonra ağlıyor bizim bebegimiz zaten cennet kuşuydu ablam hemen hamile kaldı onda teselli buldu bence size iyi gelecek olan tek şey bir evlatben ilk defa omuz takılması diye birşey şuan sizde duydum o güzel yüreğinizi yormayın 7 yıldır sizi imtihan eden Rabbim darda koyarmı vardır bir hikmeti
Rabbim evlatlarını sağlıkla büyütmeyi nasip etsin evlat acısı göstermesin. Doktorum hiç korunma dedi inşallah Rabbim de çok bekletmeden verirÇok çok çok üzüldüm ilk gebeliğim benimde kürtajla alındı kalbi durmuştu erkekti . Sonra 3 ay sonra kızıma hamile kaldım 4 yaşına geldi 2. Kızıma hamile kaldım onu doğurdum 1 yaşında şuanda . canım insan kaybettiğini yerine koymak istiyor hemen oyüzden doktor ne zaman uygun görürse hamile kalmayı hemen başla çalışmalara hakkında hayırlısı gönlünden geçenin en güzeli seninle olsun . Bendede pcos var biraz zor hamile kalıyoruz ama kalıyoruz işte
İnşallah canım Allah razı olsunBaşınız sağolsun Allah sabır versin, bu süreçte toparlanmaya bakın, kendinize iyi gelecek hobiler edinmeye çalışın kafa dağıtmak için. Yeniden sağlıklı bir şekilde hamile kalıp bebişinizi kucağınıza alırsınız inşallah
Amin canım benim Rabbim evladını sana bağışlamış Allah'ım evlat acısı göstermesinRabbim yüreğine ferahlık versin , bebeğimi kaybetmek üzere iken son anda kurtulan bir anne olarak acınız yüreğimi parçaladı, rabbim sabır versin , cennetinde buluştursun
Bu kadar merhametli güzel yürekli olan bir insana Rabbim çok güzel bir evlat daha nasip edecek ben inanıyorum ve burda olursak belki buraya yazarsınAmin canım inşallah Allah razı olsun ablanizin da başı sağolsun ne guzel Rabbim tekrar nasip etmiş Allah bir daha evlat acısı göstermesin
Canım benim çok teşekkür ederim o senin kalbinin güzelliği . İnşallah yazicam sabırsızlıkla heyecanla o günü bekliyorum. Umut insanı hayata ne kadar cok bağlayan bir şeyBu kadar merhametli güzel yürekli olan bir insana Rabbim çok güzel bir evlat daha nasip edecek ben inanıyorum ve burda olursak belki buraya yazarsın
Amin canım Allah razı olsunYa başınız saolsun siz anlatırken sanki sizinle birlikte yaşadım o kadar etkilendim ki Allahim sabir versin
Herkese iyi akşamlar. Ben sözün bittiği bu yerde belki birileri benimle aynı şeyleri yaşamistir ve bana destek olur belki bana teselli verir belki de dua alırım niyeti ile bu konuyu açtım. Pcostan dolayı 7 yıldır hasretini çektiğim burnumda tüten evlat hasretinden sonra hamile kaldım diye sevinirken 9 ay beklediğim yavrumun cansız bedenini kucağıma almak ellerimle mezara koymak varmış kaderde ... Her şey güzel gidiyordu ki tam 45 gün önce 37+6 da suyumun gelişi ile doğumum başladı. Hastanede suni sancı ile beraber açılmam güzel ilerledi, sabah 11 gibi hastanedeydim akşam 9da tan açılma ile doğumhaneye alındım. Zorlu ıkınmalardan sonra bebeğimin başı geldi tamam birazdan kucağımda dedim ki doktor omzu gelmiyor takıldı demesiyle sanki hayatım karardı, dakikalarca bebeğim gelmedi o an yaşadığım acı,kaygı, korku ömrümde hiç yaşamadım, o anlari asla unutamıyorum her hatırladığımda sanki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Çeşitli pozisyonlardan sonra bebeğim doğdu ama yaşamıyordu 45 dakika kalp masajı yapıldı ve doktor acı haberi verdi. Rabbim bana yardım etti bu yüzden ben çok sakindim belki de şoktaydim hiç ağlamadım bağırmadım Allah'ım her şey senden veren de sendin dedim şuan düşününce bile şaşırıyorum normalde çok sakin bir insan değilken nasıl böyle oldum diye. Bebeğim 3950 Gr 54 cmdi, ultrasonda bizi yanılttı doğumdan bir gün onceki kontrolumde 3400 çıkmıştı. Çatı muayenem de iyiydi sezaryen için sebep yoktu, zaten omuz takılması da önceden tahmin edilecek bir şey değilmiş araştırdığım kadarı ile. Teyzeleri görseniz oğlum o kadar güzeldi ki hele o kokusu, ömrümün sonuna kadar da koklasam doyamazdim. Çok şükür ki evim mezarligin karşısında sürekli oğlumun yanına gidiyorum onunla konuşuyorum cennette beraber yapacaklarimizi anlatıyorum. Bazen sanki hiç hamile kalmamışım bundan 10 ay önceki hayatım devam ediyormuş gibi geliyor, bazen de hala hamileyim doğumumu bekliyorum gibi hissediyorum. Bu gerçeklikle yuzlestigimde ise çok keskin bir acı oluyor sanki kalbimi söküp almışlar paramparça etmişler. Göğsümun üzerine dağlar oturmuş sanki. Bu acı hafifler mi bilmiyorum. Şuan psikologa gidiyorum , hafta içi sabahları kursa gidiyorum, sürekli arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bebek görmeye hamile görmeye dayanamıyorum hemen gözyaşım pıt. Dün eşimin iş arkadaşıyla hanımı misafirlige geldiler bebekleri vardı onu görür gormez ağlamaya başladım oysa birinin yanında ağlamayi da hiç sevmem ama kendimi tutamıyorum, arkadaşlarımı cok seviyorum onlarla olmak iyi geliyor ama çocuk doğum vs muhabbeti olunca kendimi çok kötü hissediyorum. Bu acıyla sınanan var mı neler yaptınız, nasıl atlattınız? Ve hemen tekrar hamile kalmak istiyorum ,tabii ki korkuyorum ama acımı hafifletecek tek şey bu diye düşünüyorum. Bebeğini kaybedip hemen hamile kalan var mı? Konumu okuyanlar lütfen benim için dua eder misiniz <3
Not: Bu olaydan sonra ne kadar basit şeyleri kafaya takıp kendime gereksiz stres yaptığımı farkettim. Mesela bebeğimin odası yok gardrobu yok diye üzülürdüm oysa kendi bile olmayacakmış... Basit şeyler için kendimizi yıpratmamak gerekiyor hayatta ölümden başka her şeyin çaresi var.İnsan olumsuza çok kolay odaklanıyor ama en kotu günümüzde bile sükredilecek şeyler muhakkak vardır. Anda kalın ve çok şükredin
Basınız sagolsun omuz takılmasindan mı vefat etti yani vefatla sonuclandigini bilmiyordum sordugum icin kusura bakmayin umarim en hayırlı vakitte bir evladınız olur rahim bir kez gebelik gecirince tekrar tutunmasi kolay oluyor mesela tedavi sonrasi dogal gebelikler oluyor onun gibi umarim kucaginiz bos kalmaz da aciniz biraz olsn hafiflerHerkese iyi akşamlar. Ben sözün bittiği bu yerde belki birileri benimle aynı şeyleri yaşamistir ve bana destek olur belki bana teselli verir belki de dua alırım niyeti ile bu konuyu açtım. Pcostan dolayı 7 yıldır hasretini çektiğim burnumda tüten evlat hasretinden sonra hamile kaldım diye sevinirken 9 ay beklediğim yavrumun cansız bedenini kucağıma almak ellerimle mezara koymak varmış kaderde ... Her şey güzel gidiyordu ki tam 45 gün önce 37+6 da suyumun gelişi ile doğumum başladı. Hastanede suni sancı ile beraber açılmam güzel ilerledi, sabah 11 gibi hastanedeydim akşam 9da tan açılma ile doğumhaneye alındım. Zorlu ıkınmalardan sonra bebeğimin başı geldi tamam birazdan kucağımda dedim ki doktor omzu gelmiyor takıldı demesiyle sanki hayatım karardı, dakikalarca bebeğim gelmedi o an yaşadığım acı,kaygı, korku ömrümde hiç yaşamadım, o anlari asla unutamıyorum her hatırladığımda sanki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Çeşitli pozisyonlardan sonra bebeğim doğdu ama yaşamıyordu 45 dakika kalp masajı yapıldı ve doktor acı haberi verdi. Rabbim bana yardım etti bu yüzden ben çok sakindim belki de şoktaydim hiç ağlamadım bağırmadım Allah'ım her şey senden veren de sendin dedim şuan düşününce bile şaşırıyorum normalde çok sakin bir insan değilken nasıl böyle oldum diye. Bebeğim 3950 Gr 54 cmdi, ultrasonda bizi yanılttı doğumdan bir gün onceki kontrolumde 3400 çıkmıştı. Çatı muayenem de iyiydi sezaryen için sebep yoktu, zaten omuz takılması da önceden tahmin edilecek bir şey değilmiş araştırdığım kadarı ile. Teyzeleri görseniz oğlum o kadar güzeldi ki hele o kokusu, ömrümün sonuna kadar da koklasam doyamazdim. Çok şükür ki evim mezarligin karşısında sürekli oğlumun yanına gidiyorum onunla konuşuyorum cennette beraber yapacaklarimizi anlatıyorum. Bazen sanki hiç hamile kalmamışım bundan 10 ay önceki hayatım devam ediyormuş gibi geliyor, bazen de hala hamileyim doğumumu bekliyorum gibi hissediyorum. Bu gerçeklikle yuzlestigimde ise çok keskin bir acı oluyor sanki kalbimi söküp almışlar paramparça etmişler. Göğsümun üzerine dağlar oturmuş sanki. Bu acı hafifler mi bilmiyorum. Şuan psikologa gidiyorum , hafta içi sabahları kursa gidiyorum, sürekli arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bebek görmeye hamile görmeye dayanamıyorum hemen gözyaşım pıt. Dün eşimin iş arkadaşıyla hanımı misafirlige geldiler bebekleri vardı onu görür gormez ağlamaya başladım oysa birinin yanında ağlamayi da hiç sevmem ama kendimi tutamıyorum, arkadaşlarımı cok seviyorum onlarla olmak iyi geliyor ama çocuk doğum vs muhabbeti olunca kendimi çok kötü hissediyorum. Bu acıyla sınanan var mı neler yaptınız, nasıl atlattınız? Ve hemen tekrar hamile kalmak istiyorum ,tabii ki korkuyorum ama acımı hafifletecek tek şey bu diye düşünüyorum. Bebeğini kaybedip hemen hamile kalan var mı? Konumu okuyanlar lütfen benim için dua eder misiniz <3
Not: Bu olaydan sonra ne kadar basit şeyleri kafaya takıp kendime gereksiz stres yaptığımı farkettim. Mesela bebeğimin odası yok gardrobu yok diye üzülürdüm oysa kendi bile olmayacakmış... Basit şeyler için kendimizi yıpratmamak gerekiyor hayatta ölümden başka her şeyin çaresi var.İnsan olumsuza çok kolay odaklanıyor ama en kotu günümüzde bile sükredilecek şeyler muhakkak vardır. Anda kalın ve çok şükredin
Başınız sağolsun kaç haftalık dogdu. Bende oglumu cennete yolladım. İnşallah acınız kabuk baglicak yaranizMerhaba
Bugün tam 36 gün oldu kizim cennet kokulumun beni birakip melek olup gitmesiAyni duygulari yasiyoruz hatta bazen durduk yere günlük kokusu burnuma gelir aglarim. Beklenmedik bir anda bize sürpriz yaparak geldi prensesim, tüm kontroller testler, amniyon sivisi, gelisimi hersey cok iyi gidiyorken bir pazar günü normal hareketliydi ve geceleri uyuyordu o günüde öyle oldu. Ertesi gün sabah erkenden kontrolümüz vardi. Uyandik hazirlanip mutlu bir sekilde doktora gittik. Dr kafasi asagida oldugu icin ultrasona ilk asagidan basladi kizim herzamanki uyku pozisyonundaydi, dr ayaklarini dürttü uyandirmak icin ama kizim kimildamadi, birdaha denedi gene hareketsiz suratindan anladim birsey oldugunu. Kalbini dinleyelim dedi ve aci gercekle karsilastik. Minik melegimin kalbi durmustu. Dr üzülerek size birsey demeliyimki kizinizin kalbi durmus dediginde dünyam basima yikildi aglayarak bagirmaya basladim dün yasiyordu kizim acil sezeryana alin kurtarin kalp masaji yapin diye ama dr malesef yapilacak birsey yok Normal doguma almamiz lazim sizi dedi kabul etmedim yarin gene gelcem ve kizimin kalp atisini duyacaz dedim eve gittim ertesi güne kadar ne yaptiysam kizim kimildamadi dr tekrar ultrasonla bakti ve malesef dedi. Normal dogum icin hap verdiler suni sanci vs. ve kizimi normal dogum ile dünyaya getirdim, bir umut aglar diye bekledim ama prensesim hareketsiz öylece uyuyor gibiydi, kucagima aldim öptüm kokladim saatlerce kopamadim,ayrilamadim kabullenemedim. Insan nasil böyle birseyi kabullenebilirki cok zor yasamayan bilemez Allah hickimseye yasatmasin. Benki buzamana kadar mezarliktan korkan ve gitmeyen insan 36 gündür mezarliktan cikmiyorum ve birtek orda nefes alabiliyorum birtek orda huzurluyum. Nasil atlatilir böyle bir aci hicbir fikrim yok. Allah tez zamanda saglikla bebegini kucagina almayi nasip eder insallah. Kaderimizde bunu yasamakta varmis. Bu dünyada saglik harici hersey bosmus. Basimiz sagolsun, birgün meleklerimize kavusacagiz..
28 haftaḷikBaşınız sağolsun kaç haftalık dogdu. Bende oglumu cennete yolladım. İnşallah acınız kabuk baglicak yaraniz
Sagolun sizinde basiniz sagolsunBaşınız sağolsun kaç haftalık dogdu. Bende oglumu cennete yolladım. İnşallah acınız kabuk baglicak yaraniz
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?