Hep iyi bir anne olmak istedim normal şekilde doğurmak aramızda en güzel bağlardan oluşsun diye emzirebilmeyi çok istedim kızım erken doğdu emziremedim bunu gerçekten çok istiyordum ve buhran geçirdim kayınvalidem durup durup sen kızını ilk zamanlar kucağına bile almak istemiyordum dedi halbuki nasıl istemeyeyim sütüm geliyor yavruma veremiyorum bu beni o kadar mahvediyordu ki şimdi görümcem doğum yaptı ah yavrum nasıl dirayetliydi 5 dakikada doğurdu öyle de güzel emziriyor ki gurur duyuyorum yavrum belki de hep duymak istediğim bir şeyler böyle güzel sözlerde onları sürekli mutlu olarak görmekten o kadar yoruldum ki ben babamı çok küçük yaşlarda kaybettim annem de onca derdinin arasında bize sevgi veremedi asla kırgın değil sadece her şey için çok çabalamaktan ama hayal kırıklığına uğramaktan bıktım benim istediğim şeylerin insanları çok kolay da yaşayabildiğini görünce hevesim kırıldı sanırım onların kıyas yapmasından tek doğru onlarmış gibi davranmalarından bıktım üstelik görümcem hakkında kötü düşündüğümde rahatsız hissediyorum böyle bir insan olmak istemiyorum kendimden tiksiniyorum