- 26 Ocak 2015
- 90
- 38
- 88
Merhaba hanımlar, biraz da dertleşmek için yazıyorum aslında. Çünkü canım gerçekten sıkkın anlatabileceğim kimse yok çünkü herkes zaten sıkıldığım noktadan vuruyor beni açıkçası. 3 senelik bir ilişkim var çok şeyler yaşadık ama bu bizi birbirimize daha da bağladı evleceğim kişiden yana asla bir tereddütüm yok hatta şükür sebebim. Ama madalyonun tabi ki iki yüzü var. Bu diğer yarım gibi hissettiğim adamla evleneceksem Aşığı olduğum ailemin arkadaşlarımın iş imkanlarımın olduğu İstanbulumu bırakıp Eskişehire gitmek zorunda olmak. Çünkü nişanlım burada uygun bir iş bulamadı. Eskişehir de büyük bir firmada çalışıyor şu anda. Bir tercih yapmam gerekti ve gitmeyi tercih etmek durumunda kaldım ne yazık ki burada hayat kuramazdık. Zaten tercihim dolayısıyla yeterince vicdan azabı çekiyorum çünkü tek çocuğum öyle hısım akrabamız da yoktur ve annemle birbirimize çok düşkünüzdür. İki günden fazla ayrı kaldığımız dahi olmadı hiç. Annemi babamı burada bir başına bırakıp gitmek zorunda olmak beni zaten yeterince üzüyor, demek ki hayırlısı böyleymiş bunda da bir hayır vardır diyerek bi şekilde kendimi avutmaya çalışıyorum. Gideceğimi öğrenince zaten başta babam tepkisini koydu bizi burada bırakıp nası gitmeye karar verirsin kırıldım sana, oralarda tanıdığımız kimse de yok yalnız kalacaksın ne yaşarsan yaşa oralara gelip gidemeyiz bir başına mücadele etmek zorundasın her şeyle dedi annem aklına geldikçe ağlayıp duruyor, hısım akraba nası gidersin sen evlendikten sonra anne babana çok koyacak diyip duruyorlar. Arkadaşlar desen orda nası yapıcaksın ailenden nası ayrılıcaksın her an gelip gidemezsin de diyip duruyorlar. Eş adayım çok çok anlayışlı birisi istediğin an girip aileni görürsün kalırsın diyor, dünya iyisi biri dediğim gibi ama ailemi nası bırakıp gidicem. Zaten kendimi zor avutuyorum bir de çevrem yangına körükle gidiyor nasıl başa çıkıcam? Benzer durumda olan ya da daha önce bu süreçten geçmiş birileri var mı? Bu konuda kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum.
