Tabi çözüm değil ama hayat bu olmaz denilen oluyor herkes kendi yaşadığını biliyor yazıyor bizim durumumuzda bu bende onu belirtiyorum benim yorumum yapın anlamında değil ama bizde bunu yaşıyoruzAnnemler beş kardeş valla bi anneanneme bakacak kimse olmadı. Kimse istemedi. Bakacaklarının da garantisi yok. İleride bana baksın diye ya da bakarken kardeşine destek olsun diye doğurmak da çözüm değil.
En azından maddi olarak destek gorebilirdi kv kirada yaşıyor emekli maaşı yetmiyor hastalığı ameliyatı her şeyi eşimin üstünde hoş helal olsun annesi tabi ki yapacak ama maddi anlamda en azından bir desteği olsa o bile rahatlatır
Herkes yaşadığını gördüğünü yazıyor bizde de durum bu tabi ki hiç birseyin garantisi yok iyide olabilir bizim yaşadığımız zorluğu anlatıyorum nasıl insanlar falancanin 5 çocuğu var kimse bakmadı şunun çocukları anlaşamıyor diye örnekler veriyorsa bizimde yaşadığımız sıkıntıdan örnek vermek istedimMaddi anlamda destek olacağının da garantisi yok ki. Belki durumu olmazdı, belki olur da vermek istemezdi, belki destek olacağına köstek olurdu. Dediğiniz gibi oladabilir olmayadabilir. Her kardeş birbirine mutlak suretle destek değil ki. O yüzden ben kendi adıma kardeşler birbirine destek olsun veya anne/babaya baksın diye çocuk yapmayı garip buluyorum. Bunun böyle olacağının bir garantisi yok çünkü.
Herkes yaşadığını gördüğünü yazıyor bizde de durum bu tabi ki hiç birseyin garantisi yok iyide olabilir bizim yaşadığımız zorluğu anlatıyorum nasıl insanlar falancanin 5 çocuğu var kimse bakmadı şunun çocukları anlaşamıyor diye örnekler veriyorsa bizimde yaşadığımız sıkıntıdan örnek vermek istedim
Kızlar hemen beni bu fikrimden vazgecirin siz yaparsınızBen 30 yasındayım 3 yasina girmek üzere olan bir cocugum var.Esim de ben de calısıyoruz maddi durumumuz ben calısmaya basladıgımdan beri gayet iyi gecinip gidiyoruz esimle de keza öyle arada pürüz cıksa da iyi anlasiyoruz.Esim gecen yıldan beri ben kabul edersem 2. Cocugu istiyor ama ben hamilelikte yasadıgım zorluklardan(kan pıhtilasmasi dolayisiyla igne kullandim hep cocugumu kaybedecegim gibi geldi psikolojik olarak cok yiprandim bir de vajinal varisim vardi ayakta durunca berbat bir agrı yapiyordu) e bir de pandemiydi bir yere cıkama gezeme cok kötü bir hamilelik ve ardına igrenç bir lohusalik yasadim kızim da alerjik kolik bir bebekti o yüzden istemiyordum o da kararıma saygi duyuyordu.. Esimin annesiyle o dönemden beri hala pek görüsmüyoruz iletisimimiz %20 falan belki daha az o kötü dönemlerimde kendisinin payi büyük.Ama ben cok değistim esimle birbirimize yaklasimimiz hayata bakıs acımız degisti lohusalikta hamilelikteki salak ben degilim ayaklarim daha saglam yere basiyor.Ben ikinci cocuk konusu acildiginda o günleri düsünüp kalbi sıkışan biriydim görümcem yakın zamanda dogum yaptı ben bebegi minik minik görünce kucagıma aldikca böyle nasıl desem icim kıpırdadı kızımın kardeşi olsa mi düsüncesine girdim yas 30 zaten simdi degilse ne zaman diyor bir tarafim.Hatta adet olmadan önce hamile olmadigimi bildigim halde regli gecikince hamileyim zannettim degisik bir psikoloji sonra adet olunca sevindim oh be yokmus diye.Bir yanim yas 30 oldu iyice yasin gecmeden yap bir tane işin de var doguma kadar calisirsin sonra ücretsiz izine dönersin diyor bir tarafım da ne acelen var yasadiklarini ne cabuk unuttun diyor.Bir de pıhtılasma ihtimaline karsı yaptirmam gereken genetik test var onu yaptırmamıs olmam ayaklarımi geri geri itiyor sizce ben nasil düşünmeliyim ?
4 kardeşiz. İyi ki hepsi varlar. Ablam bizden uzakta evlendi ama her yıl görüşüyoruz. Tabi ki tartışmalar küslükler kırgınlıklar olacak. Ya da anneye babaya bakma sorumluluğundan kimi kaçacak kimisi ise seve seve yapacak. Yada mecburiyetten ama bir şekilde yol alacak. Alıyorsa. Miras bölünmesin diye kardeşim olmasın mıya da tüm her şeyin iyisi bizim olsun. Özel derslere gitsin , her ne isterse o alınsın diye mi sadece tek çocuk yapılmalı ? Bu da bir nevi bencillik değil mi ? Hani bazıları der ki “Anne baba sırf kendine baktırmak için çocuk yapıyor bencillik bu diye ” ondan diyorum.
Hayat bunların hesabını yapacak kadar kıymetli değil ya. Bence siz ne istiyorsanız onu yapın. Bir kardeşi mi olsun istiyorsunuz. Eğer ki imkanınız da varsa hiç gecikmeyin. İnşallah hakkınızda hayırlısı ne ise o olur
Aynılarını yaşadım . Sekiz yıl da asla istemeyip sonra birden ikinci çocuk aşkıyla yanıp tutustum ve 34 ümde ikinci çocuk şahane geldi banaKızlar hemen beni bu fikrimden vazgecirin siz yaparsınızBen 30 yasındayım 3 yasina girmek üzere olan bir cocugum var.Esim de ben de calısıyoruz maddi durumumuz ben calısmaya basladıgımdan beri gayet iyi gecinip gidiyoruz esimle de keza öyle arada pürüz cıksa da iyi anlasiyoruz.Esim gecen yıldan beri ben kabul edersem 2. Cocugu istiyor ama ben hamilelikte yasadıgım zorluklardan(kan pıhtilasmasi dolayisiyla igne kullandim hep cocugumu kaybedecegim gibi geldi psikolojik olarak cok yiprandim bir de vajinal varisim vardi ayakta durunca berbat bir agrı yapiyordu) e bir de pandemiydi bir yere cıkama gezeme cok kötü bir hamilelik ve ardına igrenç bir lohusalik yasadim kızim da alerjik kolik bir bebekti o yüzden istemiyordum o da kararıma saygi duyuyordu.. Esimin annesiyle o dönemden beri hala pek görüsmüyoruz iletisimimiz %20 falan belki daha az o kötü dönemlerimde kendisinin payi büyük.Ama ben cok değistim esimle birbirimize yaklasimimiz hayata bakıs acımız degisti lohusalikta hamilelikteki salak ben degilim ayaklarim daha saglam yere basiyor.Ben ikinci cocuk konusu acildiginda o günleri düsünüp kalbi sıkışan biriydim görümcem yakın zamanda dogum yaptı ben bebegi minik minik görünce kucagıma aldikca böyle nasıl desem icim kıpırdadı kızımın kardeşi olsa mi düsüncesine girdim yas 30 zaten simdi degilse ne zaman diyor bir tarafim.Hatta adet olmadan önce hamile olmadigimi bildigim halde regli gecikince hamileyim zannettim degisik bir psikoloji sonra adet olunca sevindim oh be yokmus diye.Bir yanim yas 30 oldu iyice yasin gecmeden yap bir tane işin de var doguma kadar calisirsin sonra ücretsiz izine dönersin diyor bir tarafım da ne acelen var yasadiklarini ne cabuk unuttun diyor.Bir de pıhtılasma ihtimaline karsı yaptirmam gereken genetik test var onu yaptırmamıs olmam ayaklarımi geri geri itiyor sizce ben nasil düşünmeliyim ?
Kızlar hemen beni bu fikrimden vazgecirin siz yaparsınızBen 30 yasındayım 3 yasina girmek üzere olan bir cocugum var.Esim de ben de calısıyoruz maddi durumumuz ben calısmaya basladıgımdan beri gayet iyi gecinip gidiyoruz esimle de keza öyle arada pürüz cıksa da iyi anlasiyoruz.Esim gecen yıldan beri ben kabul edersem 2. Cocugu istiyor ama ben hamilelikte yasadıgım zorluklardan(kan pıhtilasmasi dolayisiyla igne kullandim hep cocugumu kaybedecegim gibi geldi psikolojik olarak cok yiprandim bir de vajinal varisim vardi ayakta durunca berbat bir agrı yapiyordu) e bir de pandemiydi bir yere cıkama gezeme cok kötü bir hamilelik ve ardına igrenç bir lohusalik yasadim kızim da alerjik kolik bir bebekti o yüzden istemiyordum o da kararıma saygi duyuyordu.. Esimin annesiyle o dönemden beri hala pek görüsmüyoruz iletisimimiz %20 falan belki daha az o kötü dönemlerimde kendisinin payi büyük.Ama ben cok değistim esimle birbirimize yaklasimimiz hayata bakıs acımız degisti lohusalikta hamilelikteki salak ben degilim ayaklarim daha saglam yere basiyor.Ben ikinci cocuk konusu acildiginda o günleri düsünüp kalbi sıkışan biriydim görümcem yakın zamanda dogum yaptı ben bebegi minik minik görünce kucagıma aldikca böyle nasıl desem icim kıpırdadı kızımın kardeşi olsa mi düsüncesine girdim yas 30 zaten simdi degilse ne zaman diyor bir tarafim.Hatta adet olmadan önce hamile olmadigimi bildigim halde regli gecikince hamileyim zannettim degisik bir psikoloji sonra adet olunca sevindim oh be yokmus diye.Bir yanim yas 30 oldu iyice yasin gecmeden yap bir tane işin de var doguma kadar calisirsin sonra ücretsiz izine dönersin diyor bir tarafım da ne acelen var yasadiklarini ne cabuk unuttun diyor.Bir de pıhtılasma ihtimaline karsı yaptirmam gereken genetik test var onu yaptırmamıs olmam ayaklarımi geri geri itiyor sizce ben nasil düşünmeliyim ?
yoo öyle olmuyor benim kardeşim var ama başka şehirde yaşıyor. Ben de başka şehirdeydim ama babam hastalanınca bu iş bana kaldı aldım babamı kendi şehrime getirdimYa bir de şöyle bir durum var eşim tek çocuk öyle maddi imkan içinde de büyümemiş babası ölmüş anne sağ şimdi herseyine eşim koşuyor çok yoruluyor bir kardeşim olsaydı dönüşümlü bakardık bütün yük omuzlarımda diyor bende ikinci çocuğu düşünmüyordum ama eşimin tek çocuk ne kadar zorlandığını görünce ikinci vocuga karar verdim
Benimle aynı hislere sahip biriBir bana gelmiyor bu hisler. Yaşım 36'yı geçti 40a yaklaştı. Hiç çocuğum yok. Çocuk sahibi olanlara da hiç özenmiyorum hatta çocuksuz yaşlandım diyelim ileride pişman olur muyum diye düşünüyorum sadece. Pişman olmam gibi geliyor. Hatta tüm paramin bana kalmasi hoşuma gidiyor çoğu arkadasim maasinin hepsini çocuğuna harciyor. Bana çok çocuk istemek garip geliyor anne degilim ondan garip geliyor sanirim. O duyguyu hiç tatmadım. Siz istiyorsanız çocuk yapın kardeş olsun diye değil. Kardesin hayırlı olup olmayacağı bence şans. Belki iyi olurlar belki kötü. Orası kısmet. Siz istiyorsanız çocuk yapın.
Eşim tam tersi benim hep 2 kızım olsun diyen biri ta biz sevgiliyken bile bunun hayalini kuruyordu.Sanırım o da cevreden etkileniyor cevremizde tek cocuklu biri pek yok cogunluk 2 cocuklu etkileniyordur illa ki bana demiyor ama kesin soruyorlardırBir adam niye 2. Çocuk ister her şey yoluna girmişken, kesin ilk çocuk kız çocuğudur diye düşünüyordum ki kızımız yazmışsınız zaten. Ben olsam bu kadar zorlukla onun erkek çocuk olur belki keyfiyle çocuk yapmazdım.
Kardeş olayı da tamamen şans meselesi. Kardeşlik küçükken oluyor büyüyünce herkesin hayatı, evi, ailesi, kapısı ayrı oluyor genelde. Ben tek çocuğum, eşimin bir sürü kardeşi var ama zor zamanımızda onca kişiden bir kişinin faydası olduğunu görmedim. Kuru kalabaliklar
Bence toplumda bizim gibi düşünen çok kadın var ama dillendiremiyorlar. Hiç çocuk diye yanıp tutuşan biri olmadım. Ekonomi iyi iken bile evleneyim hemen çocuğum olsun demedim. Bebekleri tabi ki çok tatlı buluyorum. Kuzenlerimin çocuklarını vs severim. Ama benim olmadıkça:) Çünkü gördüm ki çocuk sorumluluğu çok ağır ve çok fazla. Bir de artık zaman çok daha kötü, ekonomi berbat, alım gücü çok düşük, ülkede çok fazla belirsizlik var, kaynaklar artık daha da kısıtlı,herşeye ulaşmak çok daha zor ve masrafli ozellikle eğitim ve sağlik. Büyük şehirler çok kalabalik ve çok kaotik. İmkanlar yoksa iyi, eğitimli, geleceği parlak bir çocuk yetiştiremezsin. Anne babamın beni yetiştirdiği gibi çocuk yetiştirmek istesem ciddi para lazım, ciddi manevi zaman, emek vermem lazim. Bir de çocuk olsa sorumluluk hiç bitmiyor ki. Okut büyüt evlendir yardım et toruna bak. Bakmasan laf ederler vs. Çok meşakkatli.. Bir de bir şeyi tatmayinca eksikliği de olmuyor. Kimse için maddi ve manevi herseyimi vermeyi mantıklı bulmuyorum. Kendimden geçecek kadar emek verip karşılığını alamamak beni çok üzer. Tahminen anne olmadığım için o hissiyat da yok. Bir de rahata çok alıştım. Eşimle işten gelip evde ikimizde canımız ne isterse onu yapıyoruz. Bence isteseydim de çocuk için geç kaldım. 40 yaşına az kalmışken küçük bebek için enerjim yok gibi geliyor. Bana da çevrem baskı yapıyor ileride yaşlanınca ne yapacaksın diye. Bakanın olmaz vs diye. Zaten çocuğunu sana baksın diye dünyaya getirdi isen geçmiş olsun. Çocuğun hayatına ipotek koymuşsun demektir. Çocuğa yapacağım masrafın yarısını bile 70e kadar biriktirsem en iyi güzel bakım evinde kalabilirim. Bir de evimi bağışladım mi bana ve eşime vefat edesiye kadar bakarlar. Bizim mahallede bir teyzenin 6 çocuğu vardı. Kimse ölene kadar kapısını bile açmadı. Hicbirseyin hayatta garantisi yok..çocuk en büyük şans veya şansızlık olabilir. Çocuk sahibi olmak ömrünün sonuna kadar sürecek bir sorumluluk. Bir de içgüdüsel olarak her kadın anne olmak ister görüşüne katılmıyorum. Örnek benim işte. Doğurganlık seviyem fiziksel olarak hâlâ var..ama istemiyorum.Bence hayatta geri alınamayacak tek karar çocuk sahibi olmak. Bu kararın dönüşü yok. O yüzden isteyenler anne olmalı, istemeyen asla anne olmamalı. Allah isteyene versin diyorum:)Benimle aynı hislere sahip biri
Bende sizin izinizden gidenlerdenim ama hic pisman olmadim. Daha hamile değilim ama his geldi. Olması doğması derken bizimkilerin arası da 8 yaş olacak gibi. Tabi olursa... Nasıl bir his, anlaşabiliyorlar mi?İnsan beyni ne garip istediği şeyleri ne de güzel unutturuyor insana.. aslında unutmuyorsun da biliyorsun neler yaşadığını; yine olsa yine neler yaşayacağını ama hala istiyorsun çok garip bir şey.. sözlerim yalnız sizin için değil kendime de söylüyorumsizdeki bu hisler evladınız 3 yaşında iken gelmiş bana kuzum 8 yaşında iken geldi ben yaptım. 35 yaşında iken olgunlaşınca anne olmak daha iyi geldi bana sabrım anlayışım artmış hani herkes 20lerde anne ol daha enerjik olursun der ya bende öyle olmadı.. maddi manevi hazırsanız “why not” derim
Siz tek çocuk için bu şekilde düşünüyorsunuz. Bazı kadınlar kendileri için (vücudum bozulmasın , daha fazla sorumluluk almayayım diye ) tek çocuk sahibi olmak istiyorlar. Ben bu şekilde düşünüyorum.Niye bencillik olsun ki? Bencillik kelime olarak kendini düşünen demek. Tek çocuk yapıp ona en iyi imkanı sunmak, imkanları bölünmesin veya yapılacaklardan mahrum kalmasın diye ikinci çocuğu istememekle kendini düşünmek arasında bağlantı kuramadım.