- 18 Mart 2018
- 610
- 950
- 103
- 34
- Konu Sahibi ZeynepBetulll
-
- #1
Canim arkadaşım her durumda vardır bir hayır diye düşünüyorum. Bence bir süre sadece kizinizla ve ailenizle vakit geçirin derimHayırlı aksamlar herkese. Uzun olacak biraz ic dokme gibi biraz da yardim istiyorum.
4 yasinda bir kızım var. Ilk testin pozitif geldigi günü hatırlıyorum. Harika bir duyguydu. Kendimi cok guclu hissetmiştim. Miyomlu gebelikti. Cook zorluklar yasayip hamd olsun saglikla kucağıma aldim. Her anne baba gibi cok seviyorum kizimi. Bayılıyorum. Iletisimimiz cok guzel. Tam hayalimdeki cocuk binlerce şükür olsun.
Buraya kadar bir sıkıntı yok.
Ikinci cocuga niyet ettik. Acikcasi hem kalabalik aile olmak cok guzel hem de kizim tek buyusun istemiyorum. Maddi imkanlarimiz da cok sukur musait. Aile huzurumuz yerinde.
Sonra bir gun test yaptım pozitif. Cok mutlu olmam gerekmiyor muydu? Sadece saskindim esime gosterdim heyecanlandim. Kan testi verdim biraz dusuk bir degerle pozitif.
Sonra zorlu bir bekleyis basladi. Ara lekelenmeler oldu, bazi olumsuzluklar vardi ve 9 haftalıkken bebegin gelisimi durmustu dun de kürtaj oldum. Gercekten kotu tecrubeler. Rabbim kimseye yasatmasin.
Ama ben mutsuz degilim. Bugun gorumcem aradi agladi cok uzgunum dedi. Ben onu teselli ettim. Ve bu duygum yuzunden kendimi suclu hissediyorum. Kurtajdan cok korkuyordum onu atlattim ve rahatlama geldi. Direk sevdigim ve gebelikte yasak olan seyleri yemeye basladim.
Simdi de kendimi sorgulayıp duruyorum. Acaba şöyle biri miyim boyle biri miyim diyip kendimi yiyip bitiriyorum. Cocuk mu istemiyordum yoksa kizim bana yetiyor mu? Hamilelikten mi korkuyorum? Ikinci cocuk gereksiz mi? Bunlari sorup duruyorum kendime. Icime kapandim.
Bu surecleri yasayip da yol gosterecek sakinlestirecek veya icimi rahatlatacak arkadaslarim varsa su an cok makbule gececek.
Normal mi ki?Normal kabul etseniz?
Belki şu an istemiyorsunuz, hayırlısı böyle oldu.
Üzülmek zorunda değilsiniz ki.
Geçmiş olsun.
Icimi ısıttınızCanim arkadaşım her durumda vardır bir hayır diye düşünüyorum. Bence bir süre sadece kizinizla ve ailenizle vakit geçirin derim
Çok teşekkür ederim. O zaman bir destek mi alsanız acaba? Çünkü biz burada söylediklerimizle sizi aşağıya çekebiliriz.Icimi ısıttınızcok tesekkur ederim. Öyle düşünmeye zorluyorum kendimi. O da beni yoruyor işte..
Evet ben de sizin gibiyim sanırım.İki düşük yaşadım ve çocuğumda da yoktu o süreçte. Öyle büyük üzüntüler yaşayıp, ağlamadım.
Ama tam aksi çok üzülüp, ağlayan, yıllar sonra bu durumdan hüzünle bahsedenler var.
Yaşanan olaylara herkes aynı tepkiyi vermek zorunda değil. Bu yeniden çocuk istemediğiniz anlamına gelmez. Düşükten sonra bir süre beklemeyi tavsiye zaten doktorlar. Sonrasında ne hissettiğinize bakarsınız.
Kk hanimlarima güveniyorum ❤ herkes destek olmak amaciyla birşeyler yaziyor. Sag olsunlar. Ama gerekirse de neden olmasin. SagolunÇok teşekkür ederim. O zaman bir destek mi alsanız acaba? Çünkü biz burada söylediklerimizle sizi aşağıya çekebiliriz.
Belki şuan kendinizi hazır hissetmiyor olabilir sinizHayırlı aksamlar herkese. Uzun olacak biraz ic dokme gibi biraz da yardim istiyorum.
4 yasinda bir kızım var. Ilk testin pozitif geldigi günü hatırlıyorum. Harika bir duyguydu. Kendimi cok guclu hissetmiştim. Miyomlu gebelikti. Cook zorluklar yasayip hamd olsun saglikla kucağıma aldim. Her anne baba gibi cok seviyorum kizimi. Bayılıyorum. Iletisimimiz cok guzel. Tam hayalimdeki cocuk binlerce şükür olsun.
Buraya kadar bir sıkıntı yok.
Ikinci cocuga niyet ettik. Acikcasi hem kalabalik aile olmak cok guzel hem de kizim tek buyusun istemiyorum. Maddi imkanlarimiz da cok sukur musait. Aile huzurumuz yerinde.
Sonra bir gun test yaptım pozitif. Cok mutlu olmam gerekmiyor muydu? Sadece saskindim esime gosterdim heyecanlandim. Kan testi verdim biraz dusuk bir degerle pozitif.
Sonra zorlu bir bekleyis basladi. Ara lekelenmeler oldu, bazi olumsuzluklar vardi ve 9 haftalıkken bebegin gelisimi durmustu dun de kürtaj oldum. Gercekten kotu tecrubeler. Rabbim kimseye yasatmasin.
Ama ben mutsuz degilim. Bugun gorumcem aradi agladi cok uzgunum dedi. Ben onu teselli ettim. Ve bu duygum yuzunden kendimi suclu hissediyorum. Kurtajdan cok korkuyordum onu atlattim ve rahatlama geldi. Direk sevdigim ve gebelikte yasak olan seyleri yemeye basladim.
Simdi de kendimi sorgulayıp duruyorum. Acaba şöyle biri miyim boyle biri miyim diyip kendimi yiyip bitiriyorum. Cocuk mu istemiyordum yoksa kizim bana yetiyor mu? Hamilelikten mi korkuyorum? Ikinci cocuk gereksiz mi? Bunlari sorup duruyorum kendime. Icime kapandim.
Bu surecleri yasayip da yol gosterecek sakinlestirecek veya icimi rahatlatacak arkadaslarim varsa su an cok makbule gececek.
Benim ilk gebeliğim 6. Haftada kendiliğinden düşükle sonuçlandı. O hafta kanama başlamıştı ve ben direk olmayacağını kabul etmiştim. Kürtajdan korkuyordum ya da başka herhangi hastane tecrübesinden.. Ama kendiliğinden düşük oldu ve süreç 13 gün sonunda bitti. Doktor, düşük gerçekleşmiş dediğinde elhamdülillah dedim, eşim garipsedi, eve geldik k. Valide ağlamaklı falan. Neyse benim keyfim yerinde hamd ediyorum sürekli. Eşim dedi yani neden böylesin? Dedim bilmiyorum çok rahatladım, zaten aslında tam oluşmamış bi gebelikte, hani ahh bebeğim gitti gibi düşünemedim vs.. Ama gebeliğin tüm belirtileri gittikten bir süre sonra farkettim ki ben gebe kalmıştım ve o süreç çok güzeldi.. O zaman o kadar çok ağladım ki... Allahım ne güzeldi hissetmek dedim, hamdolsun kısa oldu ama yaşadım yinede.. Üzerine 2 sene geçti, bir sürü imtihan ardına Rabbim inşallah sağlıklı şekilde bu gebeliği nasib etti.Hayırlı aksamlar herkese. Uzun olacak biraz ic dokme gibi biraz da yardim istiyorum.
4 yasinda bir kızım var. Ilk testin pozitif geldigi günü hatırlıyorum. Harika bir duyguydu. Kendimi cok guclu hissetmiştim. Miyomlu gebelikti. Cook zorluklar yasayip hamd olsun saglikla kucağıma aldim. Her anne baba gibi cok seviyorum kizimi. Bayılıyorum. Iletisimimiz cok guzel. Tam hayalimdeki cocuk binlerce şükür olsun.
Buraya kadar bir sıkıntı yok.
Ikinci cocuga niyet ettik. Acikcasi hem kalabalik aile olmak cok guzel hem de kizim tek buyusun istemiyorum. Maddi imkanlarimiz da cok sukur musait. Aile huzurumuz yerinde.
Sonra bir gun test yaptım pozitif. Cok mutlu olmam gerekmiyor muydu? Sadece saskindim esime gosterdim heyecanlandim. Kan testi verdim biraz dusuk bir degerle pozitif.
Sonra zorlu bir bekleyis basladi. Ara lekelenmeler oldu, bazi olumsuzluklar vardi ve 9 haftalıkken bebegin gelisimi durmustu dun de kürtaj oldum. Gercekten kotu tecrubeler. Rabbim kimseye yasatmasin.
Ama ben mutsuz degilim. Bugun gorumcem aradi agladi cok uzgunum dedi. Ben onu teselli ettim. Ve bu duygum yuzunden kendimi suclu hissediyorum. Kurtajdan cok korkuyordum onu atlattim ve rahatlama geldi. Direk sevdigim ve gebelikte yasak olan seyleri yemeye basladim.
Simdi de kendimi sorgulayıp duruyorum. Acaba şöyle biri miyim boyle biri miyim diyip kendimi yiyip bitiriyorum. Cocuk mu istemiyordum yoksa kizim bana yetiyor mu? Hamilelikten mi korkuyorum? Ikinci cocuk gereksiz mi? Bunlari sorup duruyorum kendime. Icime kapandim.
Bu surecleri yasayip da yol gosterecek sakinlestirecek veya icimi rahatlatacak arkadaslarim varsa su an cok makbule gececek.
Kürtaj kelimesi cok soguk. Çıktıktan sonra o kadar rahatlamistim ki..Benim ilk gebeliğim 6. Haftada kendiliğinden düşükle sonuçlandı. O hafta kanama başlamıştı ve ben direk olmayacağını kabul etmiştim. Kürtajdan korkuyordum ya da başka herhangi hastane tecrübesinden.. Ama kendiliğinden düşük oldu ve süreç 13 gün sonunda bitti. Doktor, düşük gerçekleşmiş dediğinde elhamdülillah dedim, eşim garipsedi, eve geldik k. Valide ağlamaklı falan. Neyse benim keyfim yerinde hamd ediyorum sürekli. Eşim dedi yani neden böylesin? Dedim bilmiyorum çok rahatladım, zaten aslında tam oluşmamış bi gebelikte, hani ahh bebeğim gitti gibi düşünemedim vs.. Ama gebeliğin tüm belirtileri gittikten bir süre sonra farkettim ki ben gebe kalmıştım ve o süreç çok güzeldi.. O zaman o kadar çok ağladım ki... Allahım ne güzeldi hissetmek dedim, hamdolsun kısa oldu ama yaşadım yinede.. Üzerine 2 sene geçti, bir sürü imtihan ardına Rabbim inşallah sağlıklı şekilde bu gebeliği nasib etti.
Velhasıl hepimiz farklı farklıyız. Sizinki bana anormal gelmedi.. Çok insani tüm duygularımız.. İnşallah sağlıkla afiyetle yeniden ve tamamına ererek nasib olur.
Ay 31 nedir ki ya? Bence şu an ikinci çocuk istemiyorsunuz ama yapmak için ikna etmeye çalışıyorsunuz kendinizi.Normal mi ki?
31 yaşindayim. Kizim 4 yasinda. Daha ne kadar bekleyeceğim diyorum. Biraz daha beklesem cocugumla arama iyice yas farki girecek diyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?