Herşey bundan 3 yıl önce başladı.üniversite için gittiğim şehrin yolunda, bi dinlenme tesisinde çalışan birini farketmemle..yol 3 saat ve birkez mola veriliyor..memleketime yakın olduğu için sık sık gidip geliyorum..bu sırada onu görüyorum..sürekli çalışan ordaki herkesin işine koşan,çalışkan, gelen giden otobüsleri yıkayan biri..tahminen aynı yaşlardayız..gidip gelirken göz göze geliyoruz..müşterileri karşılarken bana çay içermisiniz diye soruyor gülümseyerek..teşekkür ediyorum..bende o sıra üniversite 3. Sınıfta mimarlık okuyorum…o yola her gittiğimde birbirimizi farkediyoruz ama herhangi bi sohbet yok aramızda..
Zamanla ona karşı duygularım başlıyor..Aslında önce acımak duygusu ve merhamet var içimde..sonra neden burda..neden zor şartlarda çalışıyor..artık gittiğimde soğuk havalarda montunu giymemişse onun adına üzülecek duruma geliyorum..yol bittiğinde aklım onda kalıyor yıllar yıllar sonra birine aşık olduğumu farkediyorum.Onu internetten bulma çabasına girip tesisin adını yazıyorum face ten ve ordaki paylaşımlardan onu buluyorum..bunu yaptığımda 22 yaşındayım ve daha önce internetten hiçbi erkekle konuşmayan,sözde akıllı bi kızım.Ona hissettiğim duygularla ne yazsam diye düşünürken güzel bi şiir gönderiyim acaba tepkisi ne olur diye merak ediyorum fake bi hesaptan..yazıyorum ve 1 gün sonra slm ? diye cevap veriyor.bu arada farkediyorumki face hesabında yüzlerce tanımadığı kız olduğunu sadece eğlencesine takıldığını anlayıp hayal kırıklığı yaşıyorum..Benim aylarca içimde yaşadığım duyguların sahibi belkide çok yanlış biri..bunu anlıyorum.o sıra duygularım çok yoğun sürekli ağlıyorum gidiyorum bakıyor ama kim olduğumu bilmeden..imkansız bi aşkın içinde olduğumu bilip bi süre arkadaş gibi konuşuyoruz netten..bana fotoğrafını gönder diye ısrar ediyor.hayır diyorum neden göndereyimki..kamerayla görüşme teklif ediyor neden kendini saklıyorsun diyor.hiçbirini kabul etmiyorum..
Aylar geçiyor..onun aslında hiçte düşündüğüm gibi biri olmadığını anlıyorum ama buna rağmen daha çok bağlanıp değişmesini istiyorum..oda benim bu gizemli hallerimden etkilenip konuşmayı sürdürüyor..o senenin sonunda aslında onun çalıştığı yere gittiğimi beni gördüğünü söylüyorum..Gelince bana haber ver diyor bi kerede olsa seni göreyim..yok diyorum sana güvenmiyorum..hazır değilim..ara ara tartışıyoruz.Bu sırada hesabında 800-900 tane arkadaş var kızlarla konuşmaya devam ediyor…Yaşadığım nasıl bi yalnızlıksa ona öyle bağlanmışımki,tartışsak günlerce hayata küsüyorum.Sonunda dayanamadım ve şu gün gelicem,eğer benim olduğumu hissedersen ve söylersen devam ederiz dedim.Yeniden tanışmış gibi.o gün geldi gittim..otobüsten inince baktı uzun uzun hiç konuşmadık..eğer anlarsam sen utanma diye gelip konuşmam demişti.sözünü tuttu..eve geldim ve kıyafetimi tarif edip omuydun dedi..bu arada bi iki kişi daha söylüyor..aklı karışmış durumda ikimizde tam bi saçmalığın içindeyiz..ısrarla beni tarif edince şurda durmuştun göz göze geldik o'sun sen deyince…tamam dedim.Benim ben olduğumu bilsin artık.Öğrenincede benim oraya her gidişimin çetelesini döküyor..meğerse hep farkettiğini ve bundan çok mutlu olduğunu söylüyor.Ne acıdırki benim hayatıma ilk giren ilk konuştuğum insan o olduğu için fazlasıyla bağlanıyorum ona…Beni gördükten sonra face hesabındaki tüm kızları siliyor.yaptığı hataların pişmanlığını ve bidaha yapmayacağını söyleyip sözde güvenimi kazanıyor..sonundada hesabını tamamen kapatıyor sen üzüleceksen artık eski hatalarımın hiçbiri yok diye başlıyoruz..
En güzel anlaştığımız dönem o sıra..sonra aramızda sorunlar oluyor onun çok sinirli agresif bi kaç defa küfürlü konuştuğunu,kızdığında bana bağırdığını..mimar oluşumu sorun ettiğini..ben onu okuması için ikna ederken bana karşı ezik hissettiğini anlıyorum…Aşkın büyüsü burda bozuluyor.İlk defa başbaşa görüşmek için tarih ayarlıyoruz ama tartıştığımız için iptal ediyoruz..o arada ciddi anlamda beni kırdığı bazı durumlar oluyor ayrıl barış ayrıl barış 1 yıl daha geçiyor..biz halen yüzyüze görüşememiş..ben onu o beni suçluyor..ona güvenim kalmamış gidip görüşmek istemiyorum artık..Eskiden heyecandan öldüğüm insandan soğuyorum..bazı yalanlarını yakalıyorum..bana hakaretler edip özürler diliyor..
Bu hastalıklı ilişki devam ediyor.her ayrılık sonrası en fazla 20 gün sonra geri dönüyor yalvar yakar affet diyor..bi iki ay sonra tam görüşücez derken yeni bişey oluyor..ben başka bi şehre gidiyorum o benden ben ondan nefret etmeye başlıyoruz..Yinede ayrılmıyoruz.Bu arada ailesi beni biliyor..üniversite okumak için onu ikna ediyorum yaş 25 oluyor..Bana birkez bile yüzyüze görüşmedik o güzel gözlerine bakamadım diyor..haklıda aslında ama ben olmayacağını bile bile beni kıran insanla neden görüşeyim diye inat ediyorum..ve ailem böyle konulara çok karşıdır..kendi tanıştığım biri olabilir ama evlilik amacıyla..yani onun düzenli işi yok verdiğim mücadele iki yıllıkta olsa bi bölüm okusun hayatı kurtulsun..ona kitaplar gönderiyorum ve şuan dersaneye gidiyor..aynı zamandada çalışıyor.Bu geçen iki yılda biçok kişi görücü usulü veya doğrudan benimle görüşmek istiyor ve hepsine hayır diyorum..onların mesleklerini soruyor benden..umrumda değil diyorum.ben seni seviyorum..susuyor. Kalbimde sen varsın nasıl başkasıyla görüşürüm diyorum..ailemde herkese hayır deyişimden şüpheleniyor ama bişey demiyorlar..
Son iki yılım gözyaşı korku hastalıklarla geçiyor.o şimdi dersaneye giderken bi yandanda yine o tesiste çalışıyor..Babam bugün o yoldan geçiyor o tesiste duruyor ve tesisin sahibiyle 20 yıllık arkadaşlarmış..babamın mesleğini söylemiştim avukat diye okumaya hevesi artsın diye babamında nice zorluklarla okuduğunu anlatmıştım...ve onlar babamı karşılarken adam babamın ismini söylüyor..soyadından tanıyor.Bana şuan baban yanımda dedi.Yaşadığım şaşkınlığın tarifi yok..herşeyi adamdan öğrenmiş.artık bilmemesi mümkün değil..ben ondan ayrılmayı düşünürken artık..bunu yaşadım.Meğer aileside uzaktan tanırmış.Biliyormuş yani..Babam böyle bişey duysa kalpten gider..Ben ölürüm.ordan uzaklaş dedim tamam dedi sadece gördüm o kadar..Neredeyse yalvardım hatta lütfen ordaki kimseye bişey söyleme..önce ordakilere kız arkadaşımın babası olabilir demiş..sonra ben deyince yok değil demiş adını yanlış hatırlamışım diye..Kafam öyle karşıkki…
Korkuyorum…artık ayrılırsak babamın duyma ihtimali varmı diye….yani beni tehdit etme ihtimalide var görüşme konusunda..Herşeyi açık açık konuştum bana –Korkma dedi..seni anlıyorum sonuçta kız çocuğusun birilerinin bu şekilde duyması iyi olmaz..kayınbabamı gördüm diyor…ama onun tehlikeli bi yanı var eğer o istemeden ayrılırsam yapacaklarından korkuyorum..şuan bana rahat ol diyor Yemin ederim öyle bişey yapmam diyor.Ayrılsak bile ardına düşmem tamam diyor ama hiç sanmıyorum…Herşeyi öğrenmiş üstelik..onun amca dediği adam babamın yirmi yıllık arkadaşı çıktı..o adamlada bi kez telefonda konuştum.ayrıldığımızda araya girsin beni ikna etsin diye aratmıştı..meğer adam babamın arkadaşıymış..
Benimse aile hayatım zaten bozuk..tamamen yapayalnız hissettiğim bi dönemde bu hataları yapıp sonradan pişman oldum.Çocukluğum şiddet ve baskının her türlüsünü yaşamakla geçti.20 li yaşlarımda bile dayak yerdim..Kendi zor hayatımı bir kat daha zorlaştırdım.Belkide Allah bana bu iki yılda herşeyi gösterdi..ben ısrarla her dönüşünde onu affettim.şimdi cezamı çekiyorum..
Onu halen seviyormuyum..? diye soruyorum.asla eskisi gibi değil.Sadece acı çekiyorum.Başlangıçta ona acıyordum.Şuan kendime acıyorum.Babamın duyma ihtimali bile beni bitirir.Onunla evlenirsem mutsuz olurum duygusunu anladığım anda uzak durdum ama başaramadım…Kınamadan …lütfen bana akıl verin.