En başından beri ona ailemin bu şartlarda kabul etmeyeceğini açıkça söyledim.bana herşeyi halledeceğini düzenli bi işi olursa sorun kalmayacağını söyleyende oydu.bende buna inanıp ona destek oldum.Çocuğun ne iş yaptığını nerde çalıştığını biliyorsun ama sonra onu okuması için ikna etmeye çalışıyorsun. Mimarlık okuyorsun sonra mimarsın ama çocuk senin mimar olmanı istemiyor.Üstelik kimseyi küçümsemiyorum ama genel bir yargı varki o da mimar bir kadınla böyle bir adam birlikte olamaz çünkü adam sürekli kendini daha ezik görürki buda hayatı sana zindan ediceği anlamına gelir.Üstelik baban avukat ve ondan korkuyorsun ama sadece otobüsün mola verdiği bir yerde en olmadık kişiyle görüşmeye başlıyorsun.Belki görüştüğün kişi mimar olsa sorun edilmezdi üstelik.Ve ailenin babanın bunu kabul etmiceğini bile bile devam etmekte ısrar ediyorsun şimdide babandan korktuğun için fikirlerinin değiştiğini belkide daha az sevdiğini söylüyorsun.Ben o çocuğun yerinde olsam sana ağza en alınmadık şeyleri söyler bidahada yüzüne bakmam.Olmicaksa saklamak zorunda kalıcaktıysan bu kadar korkucaktıysan elin garibinden ne istedin dememek içinde kendimi zor tutuyorum.Sana müstahak.Hiç üzülmedim.
benim için değişme dedim olmazsa olmaz..kendi yoluna bak dediğimde ısrar eden ben değilimki.Neden gariban o oluyormuş..?
Mesleği olsa bile ona hayır demek için çok sebebim vardı hepsini biliyor.Bugün sevgimin azalması kesinlikle babam duyar korkusundan değil.son 1 yıldır sürekli ayrılıp bitirme kararı aldık defalarca..bana sabret ..bekle..iki yılımız kaldı diyerek umut verende o..benimse psikolojim berbat durumda..ayrılmıştık zaten 1 hafta oldu ve babamı gördü.en büyük hatam o bana geri döndüğünde kabul etmek oldu...şimdiyse durum daha karıştı cezamı buldum.sizde acımayın.Ettiğimi çekiyorum.