- Konu Sahibi gamzeligunler
- #1
Selam kızlar, maalesef düşünmeden duramadığım bir konu bu. Ben üniversiteden beri (7-8 yıldır) ailemden uzaktayım. Evden ilk çıktığım günden beri babamla her gün en az bir kere konuşurduk. Ben aramasam stres olur beni arar iyi olduğumdan emin olurdu. Sesim kötü gelse bir şey mi oldu derdi.. ama son zamanlarda, özellikle evlendikten sonra, beni aramaları iyice azaldı. İki günde bir aramaya başladı. O aramasa da ben hep ararım sonuçta babam gurur yapacak değilim. Ama son zamanlarda günlerim yoğun geçmeye başladıkça arayamadığım günler oluyor, sonra bakıyorum o da aramıyor. Bazı günler sabah veya gündüz değil akşam arayabiliyorum, o yine aramıyor. Son bir aydır beni hiç aramadı. Sürekli ben arıyorum fırsat buldukça. Bir de zaten uzakta evlendim. Kendimi kötü hissediyorum. Sanki artık umursamıyor, nasıl olsa rahata erdi diye beni dert etmiyor. Zaten dert etmesin beni ama insan çocuğunu hiç merak etmez mi.. Annemle öyle değiliz o arar ben ararım hiç kopmaz iletişimimiz. Birkaç kez anneme de bu konudan bahsettim ama babamda bir gelişme yok. İki gün aramaya fırsat bulmasam bakıyorum hiç arama yok. Annemle de iyice koptular. Aynı evde birbirleriyle haftalarca konuşmuyorlar. Keşke biraz beni de düşünseler. Aile bu insan dertleniyor. Saçlarım öbek öbek dökülmeye başladı artık. İçime sıkıntı giriyor. Babamı yine de arıyorum hediye gönderiyorum eşim de arar sorar onları ama babam resmen beni hayatından çıkarmış gibi. Konuşmalarımız da 1 dakika ya sürüyor ya sürmüyor. Nasılsın, sağlığın nasıl, havalar güzel mi, tamam hadi görüşürüz. Ne diyim ki üzülüyorum
