Babama karşı hep çok asi oldum ve bu beni değerli hale getirdi zamanla. Kalbimi kırdı mı uzun süre yüzüne bakmazdım ve bir şey yapmasa bile konumda anlattıklarımdan dolayı hep bir mesafeliydim, o benle yakın olmak ister olamazdı benim için geçti artık.Babanızın sıkıntısı aileden sevgiyi görememe olabilir. Belki geleneklerden dolayı babaanne hayattayken sizle temas etmekten kaçınıyordu. Belki de yeni eş ile teması öğrendi.
Her ne yaşamışsa belli ki temas etmeye ve sevgisini dile getirmeye başlamış. Bu davranışı geçmişi telafi etmezse de en azından ileriyi düşünün. Geçmişiniz için de tedavi olun. Kabuslarınız son bulur.
İlk veya tek çocuk musunuz? Belki de kıymet o yüzdendir.Babama karşı hep çok asi oldum ve bu beni değerli hale getirdi zamanla. Kalbimi kırdı mı uzun süre yüzüne bakmazdım ve bir şey yapmasa bile konumda anlattıklarımdan dolayı hep bir mesafeliydim, o benle yakın olmak ister olamazdı benim için geçti artık.
Evlendiği ilk zamanlar eşi de fark etti benim babama olan öfkemi ve mesafemi. Benle konuşmuştu bile baban üzülüyor seni seviyor gibisinden. Son bir iki yıldır ben de çaba gösteriyorum.
Benim babamda aynı şekilde yaşarken ölü olan babalardan. Bana hiç içten sevgisi olmadı. En ufak hatamda hatta hatam olmasa bile kendisinin taktığı bir konuda küfür dâhi ederdi. Anneme hiç huzur vermedi. Ben küçükken hep babamın devirdigi yemek sofralarimizi hatırlarım. Şuan evliyim konuşuruz ederiz. Hiç emeği olmadı bana karşı ne maddi ne manevi. Sorumluluk almadı. Yüzeysel konuşuyorum bende. Benim yaptığım yöntem babamı hiçbir şekilde takmıyorum. Önce çok kavga ederdim. Bagirirdim. Artık yaşlandı. Onu çocuk gibi görüyorum. Dediklerini ciddiye bile almam. Hiçbir zaman benim babam olamadı. Beni evladı yapmadı. Ben onu evladım yaptım artık. Sizde takılmayın derim. Bazı insanlar evlenmemeli ve baba olmamalıydı. Biz o babaların çocuklarıyız maalesef kiBabam çok yoksulluk çekmiş, çok küçük yaştan itibaren sürekli çalışmak zorunda kalmış ve bunun sonucunda varlıklı biri konumuna gelmiş bir adam. Ben doğduğumda durumumuz iyiydi, ben hiç yokluk görmedim.
Kendisi maddi zorluklar çektiği için iyi bir baba olmayı hep maddiyatta gördü.
Babam çocukları pek sevmez, çocukken bana sarıldığını hatırladığım tek bir anım bile yok.
Çocukluğumdan itibaren hiçbir şeyden geri kalmadım istediğimi yedim istediğimi giydim. Devlet üniversitesinde okudum ama isteseydim özelde okutacaktı. Özel yurtta tek kişilik odada kaldım. Yaşıtlarımın sahip olamadığı çok şeye sahip oldum maddi anlamda.
Ama hiç mutlu olamadım çocukluğumdan itibaren. Ergenliğim özellikle babam keşke ölse diye dua ederek ondan nefret ederek geçti. Çünkü annem (ben 20 yaşındayken vefat etti) babamdan çok eziyet gördü. Gelip de bana babamı şikayet etmezdi, buna gerek de yoktu. Çünkü gözümün önünde olurdu her şey. Annem çok gariban bir kadındı. Ne annesi vardı ne babası. Akrabaları hep yoksuldu. Babamsa eskiden yoksul olsa da artık zengin olduğu için -ki annemle yoksulken evlendi- annemi ezmekte bir sorun görmedi. Ağzı çok bozuktu, en ufak bir şeyde annemin ölmüş anne babasına ağza alınmayacak küfürler ederdi, yaşayan akrabalarını hep eziklerdi. Üstelik babaannemin de anneme çok şey çektirmesine fırsat verdi. Başka kardeşleri de olmasına rağmen "anne sen burda kalacaksın sadece" der anneme hiç sormazdı. Annemin gidecek yeri olmadığını bildiği için "annem burda kalacak, istemiyorsan sen çıkıp gideceksin" derdi. Babaannem de dedem de en çok bizim evde kaldılar. Kavga, dövüş hiç eksik olmadı. Hem tansiyon hem şeker hastası oldu annem. Sonra da henüz 52 yaşındayken birden bire kalp krizinden vefat etti.
Şimdi babam başkasıyla evli. Çok iyi bir kadın ondan yana hiçbir sorunum yok birbirimizi sever sayarız.
Ve babam çocukluğumda görmediğim manevi ilgiyi ben büyüdükçe bana gösterdi. Eskiden kalbimin kırılmasını hiç umursamazdı, ama şimdi kalbimi kırmaya çok çekinir, hep beni mutlu etmek ister. Bana karşı da eşime karşı da çok iyidir çok sever bizi. Şu anda babamla hiçbir problemimiz yok.
Ama ben sık sık rüyalar görüyorum ve babamı hep canavarmış gibi görüyorum. Gerçekte çok iyiyiz, ama bilinçaltım demek ki unutmuyor bazı şeyleri. Zaten ne kadar iyi evlat olmaya çalışsam da aramızda hep bir mesafe vardır benden kaynaklı. Çok yakın baba kızlardan değiliz ama o hep benimle yakın olmaya çalışır olamayınca üzülür. Zaten başka şehirde yaşıyorum ben, sadece bayramda yaz tatilinde görebiliyoruz birbirimizi, onda da bu geçmiş travmalarım ve rüyalarım kaynaklı ister istemez bir çekincem oluyor ona karşı.
Geçmiş nasıl unutulur, nasıl güzel bir ilişkiye sahip olunur tekrar bilmiyorum. Bu rüyalardan nasıl kurtulabilirim yoksa kurtulmaya çalışmamalı üstüne sünger çekip böyle geldi böyle gider diye mi davranmalıyım bilmiyorum. Siz yerimde olsanız iyi bir baba kız ilişkisi kurabilir miydiniz?
Güzel konuşur annemle ilgiliAnnenizi nasıl yad ediyor babanız arkasından hayır işleri yapıyor mu?
Son çocuğum, tek kızım. Belki ondan.İlk veya tek çocuk musunuz? Belki de kıymet o yüzdendir.
Asiliğiniz yüzünden değerli olduğunuzu düşünmedim. Sizin belki saygılı oluşunuz veya başka iyi özelliğinizden dolayıdır. Belki de akademik başarınızdan dolayıdır.
Yaş ilerledikçe huy su değişir.Babam çok yoksulluk çekmiş, çok küçük yaştan itibaren sürekli çalışmak zorunda kalmış ve bunun sonucunda varlıklı biri konumuna gelmiş bir adam. Ben doğduğumda durumumuz iyiydi, ben hiç yokluk görmedim.
Kendisi maddi zorluklar çektiği için iyi bir baba olmayı hep maddiyatta gördü.
Babam çocukları pek sevmez, çocukken bana sarıldığını hatırladığım tek bir anım bile yok.
Çocukluğumdan itibaren hiçbir şeyden geri kalmadım istediğimi yedim istediğimi giydim. Devlet üniversitesinde okudum ama isteseydim özelde okutacaktı. Özel yurtta tek kişilik odada kaldım. Yaşıtlarımın sahip olamadığı çok şeye sahip oldum maddi anlamda.
Ama hiç mutlu olamadım çocukluğumdan itibaren. Ergenliğim özellikle babam keşke ölse diye dua ederek ondan nefret ederek geçti. Çünkü annem (ben 20 yaşındayken vefat etti) babamdan çok eziyet gördü. Gelip de bana babamı şikayet etmezdi, buna gerek de yoktu. Çünkü gözümün önünde olurdu her şey. Annem çok gariban bir kadındı. Ne annesi vardı ne babası. Akrabaları hep yoksuldu. Babamsa eskiden yoksul olsa da artık zengin olduğu için -ki annemle yoksulken evlendi- annemi ezmekte bir sorun görmedi. Ağzı çok bozuktu, en ufak bir şeyde annemin ölmüş anne babasına ağza alınmayacak küfürler ederdi, yaşayan akrabalarını hep eziklerdi. Üstelik babaannemin de anneme çok şey çektirmesine fırsat verdi. Başka kardeşleri de olmasına rağmen "anne sen burda kalacaksın sadece" der anneme hiç sormazdı. Annemin gidecek yeri olmadığını bildiği için "annem burda kalacak, istemiyorsan sen çıkıp gideceksin" derdi. Babaannem de dedem de en çok bizim evde kaldılar. Kavga, dövüş hiç eksik olmadı. Hem tansiyon hem şeker hastası oldu annem. Sonra da henüz 52 yaşındayken birden bire kalp krizinden vefat etti.
Şimdi babam başkasıyla evli. Çok iyi bir kadın ondan yana hiçbir sorunum yok birbirimizi sever sayarız.
Ve babam çocukluğumda görmediğim manevi ilgiyi ben büyüdükçe bana gösterdi. Eskiden kalbimin kırılmasını hiç umursamazdı, ama şimdi kalbimi kırmaya çok çekinir, hep beni mutlu etmek ister. Bana karşı da eşime karşı da çok iyidir çok sever bizi. Şu anda babamla hiçbir problemimiz yok.
Ama ben sık sık rüyalar görüyorum ve babamı hep canavarmış gibi görüyorum. Gerçekte çok iyiyiz, ama bilinçaltım demek ki unutmuyor bazı şeyleri. Zaten ne kadar iyi evlat olmaya çalışsam da aramızda hep bir mesafe vardır benden kaynaklı. Çok yakın baba kızlardan değiliz ama o hep benimle yakın olmaya çalışır olamayınca üzülür. Zaten başka şehirde yaşıyorum ben, sadece bayramda yaz tatilinde görebiliyoruz birbirimizi, onda da bu geçmiş travmalarım ve rüyalarım kaynaklı ister istemez bir çekincem oluyor ona karşı.
Geçmiş nasıl unutulur, nasıl güzel bir ilişkiye sahip olunur tekrar bilmiyorum. Bu rüyalardan nasıl kurtulabilirim yoksa kurtulmaya çalışmamalı üstüne sünger çekip böyle geldi böyle gider diye mi davranmalıyım bilmiyorum. Siz yerimde olsanız iyi bir baba kız ilişkisi kurabilir miydiniz?
Babanı affedemediğin gibi birde üstüne hiçbir şey olmamış gibi babana karşı kırgınlığın kızgınlığın yokmuş gibi davranıyorsun. Rol yapıyorsun. Bu durumun sıkışmışlığı bu rüyalar. Terapi ile veya kendi içsel gücünle yalanılanlatı affeder veya olanları olduğu gibi kabul etmeyi başarırsan baban rüyalarından çekilir. Tabbi bu söylediklerimi başarmak, affediyorum, kabul ediyorum demek kadar kolay birşey değil. En iyisi psikoterapiYaşadığımız herşey özellikle çocuklukta bilinç altımızda kalır bu okul zamanında yaşadığımız zorlu stresli mücadelerde dahil çocukluk önemli bir dönem altını çizmek lazım çocuk ne görse yaşasa alıyor iyi kötüyü..Şimdi anne babası tarafından iyi bakılmayan bir çocuk zamanla annesine babasına benzetir huylarını ve ona benzediği için korkar..okul çağı travmaları ise okula devamsızlıktan kalmak..okula ayakkabısız gitmek..okuldaki zorlu mücadelenin stresi yıllar sonra hala rüyalarında yaşamak buda bir travma sen bu çocukluktaki anneni aşağılaması o güven zedeleyici tavırlar sende kalmış ne kadar baban iyi olsada sonrasında travmalar geçmiyor vede haklısın babanı sevmek zorunda değilsn ben olsam bunun için destek alırdım babanda zamanında hatalar yapmış onu affetmek zorunda değilsin kimse anne babasını seçemiyor malesef yerinde olsam babamdan bir beklentim olmazdı artık kendimi iyi etmeye çalışırdım rüyada onu o şekil görmende normal sende değerini korusaydı idolündü belki baban bence destek alman o travmadan kurtulman lazım
kız yanlışlıkla bana yazmışsın ben konu sahibi değilim..Babanı affedemediğin gibi birde üstüne hiçbir şey olmamış gibi babana karşı kırgınlığın kızgınlığın yokmuş gibi davranıyorsun. Rol yapıyorsun. Bu durumun sıkışmışlığı bu rüyalar. Terapi ile veya kendi içsel gücünle yalanılanlatı affeder veya olanları olduğu gibi kabul etmeyi başarırsan baban rüyalarından çekilir. Tabbi bu söylediklerimi başarmak, affediyorum, kabul ediyorum demek kadar kolay birşey değil. En iyisi psikoterapi