Zaten kendisi de söylüyor biz şöyle ortamda büyüdük böyle ortamda biyüdük kızım diye.. şu anda mesela çocuk ağlamasına falan pek tahammülü olan bir adam değildir ama torunlarını sarılır, öper. Çocuk sevmeme devri geçti çünkü artık.Bu arada dedem de Doğu Anadolulu bir baba ve de yoksuluktan geliyor, aynen bu model tek fark fakirlikten kurtulamamış ama çok çalışmış çok yorullmuş, derdi aiesini kimseye muhtaç etmemekmiş. Hem 1 kuşak ötesi diyorsak, hem Doğu diyorsak tek baba tipi var sanırsam o da ailesinin başında duran baba tipi. Onun dışında eskiden zaten öyle bilinçli babalık, çocuğunla vakit geçirme, iletşişim kurma vb zaten yoktu. Benim babam da doktor mesela okumuş biri, ama iletişim kurmayı pek billmezdi, o da eski model bir babaydı öyle çocuğumla kaliteli vakit geçireyim falan yoktu. Ama sevdiğini söyerdi, ailesini arkaladığını da hissettirirdi. Benim için gayet yeterli bu kadarı, babam da ailesinden böyle görmüş çünkü. Bir noktada aşırı beklentide olmamak gerek diye düşünüyorum, senin babanın da kültürü bu, o şekilde görmüş, bir de Doğunun gerçeği olan yoksulluk ve onunla savaşırken yıpranmak var .. bizlerin gerçekliği ve hayatı o adamınkinden çok farklı, o adamı bizim gerçekliğimizle yargılayamayız. Anne babalar da insan doğru yaptığı yerler var yanlış yaptığı yerler var, yetersiz kaldıkları yerler var derken baban canavar değil asla. Dediğim gibi git sor baba ben çocukken niye sevgi göstermedin diye. Muhtemelen cevabı ben aillemden öyle görmedim ya da hayatla cebeleşmekle meşguldum düşünemedim tarzı bir şeyler olur.
Beni en iyi sen anladın diye düşünüyorum çünkü babamı en iyi sen çözdün yazdıklarınla. Kendin de bu tarz insanları görüp bildiğinden belki de