babamın öfke kontrolü problemi var . bugün işinde 'yeterince' yardımcı olamayıp üstüme gelme dediğim için tartıştık .astim krizim tuttu . bana ölsende bi boğaz eksilse deyip su bile vermedi . kendimle kendim ilgilendim ve işini yine bana yaptırdı . zaten baskıcı bir tip .önceden burada sanırım elif isimli bir kız görmüştüm . yaşlarımız aynı olduğu içinde ilgimi çekmişti . ailesi üniversiteye yollamamakla tehdit ediyordu . böyle bir durumla karşılaşmadım ama ailemin bana tutumlarını düşününce bir afalladım . öyle bir şey yaşar mıydım diye ve imkansız olmadığını fark ettim . babam asla şiddet uygulamasa bile öfke krizi tuttuğunda dayakla bile tehdit eden bir insan zaten . annem tepkisiz mecburen çünkü arkasında ailesi yok . hayatta tutunacak bir dal bulmakta zorlanmaya başladım . herşeyi kendim idare ediyorum. sürekli bir kaos ve ortasında kalan evin en küçük çocuğu ben . üniversite tercihimi akılsızlık edip şehir içine yapmıştım o yüzden şimdi uzaklaşma şansımda yok . babamın tavırları tutumları bana inanılmaz zarar veriyor . eskiden kendime zarar vermişliğim bile olmuştu neyseki büyüdüm ve tenezzül bile etmiyorum . sadece benzer durumlarda olan var mı merak ediyorum veya gençliği aile baskısı ve aile zorbalığıyla geçmiş bir yetişkinden açıkçası biraz öğüt almak istiyorum. ablamla bunları konuşuyoruz dertleşiyoruz ama o eskiden babamı taparcasına sevdiği için (evlendikten sonra aile içimizin o kadar da normal olmadığını babamın fazla öfkeli ve kontrolsüz bir adam olduğunu anlamış .) düşüncelerinin ve duygularının tutarsız olduğunu düşünüyorum. bu anlattıklarım yaşanırken abimde yanımızdaydı bu arada . o da tepkisiz kaldı :) . abimin abilik yapmadığı ablamla ortak düşüncemiz zaten . arkamda kimsesiz olmak ve yaşamayı hayal ettiğim özgür yaşantıdan bu kadar uzak olmak inanılmaz kötü hissettiriyor . kendimi ailemin yanında bile huzursuz , evsiz hissediyorum. okuduysanız teşekkürler cevaplarsanız sevinirim.