Babam öldü ve annemle ilişkimiz değişti

fallenfrommars .!.:
Merhabalar, buraya senelerdir üyeyim fakat hiç kendim yazarım bir gün diye düşünmemiştim. Babamı yaklaşık 4 ay önce corona’dan kaynaklı ani bir şekilde kaybettik, kendisi 65 yaşındaydı ve tabii ki her kayıp acıdır ve alışması zordur ama, çok aktif bir insandı yerinde hiç durmazdı bu sebeple yokluğunu hayatımda çok hissettim, hissediyorum ve hissedeceğim muhtemelen... Annem ise 60 yaşında, 4 kardeşiz ben 24 yaşımda evin son ve bekar çocuğuyum ve şuan babam da gidince Annemle ikimiz evde tek kalmış olduk. Ve ilişkimiz değişti, değişim de şöyle oldu; babam hastaneye yattığı zaman ben artık annemle Onların yatağında yatmaya Başladım, o zamanlar birbirimize çok destek oluyorduk ve beraber yatmak gerçekten hem bana hem ona iyi geliyordu. Benim kafamda asla babamın iyileşmeyeceği düşüncesi yoktu hep geri dönecek ve her şey eskisi gibi olacak diye düşünüyordum ama olmadı. Ve vefatının ertesi de biz yine annemle beraber uyumaya birbirimize destek olmak amaçlı devam ettik fakat zamanla ben artık bunun yanlış olduğunu düşünmeye başladım, çünkü orda yatmaya devam etmek sanki bana babam geri gelecekmiş hissiyatı vermeye devam ediyor, normal düşünme yapıma ve hayatıma dönmemi engelliyor diye düşünmeye başladım ve artık istemiyorum. Annem artık her yatağa gidişinde sanki ben babammışım gibi benimde zorla kendiyle beraber gelmemi istiyor ben olmayınca huzursuz olduğunu söylüyor ve onu da o şekilde üzmek ve yalnız bırakmak istemiyorum fakat bunalmaya başladım her gece bu baskıdan, çünkü ben her zaman kendime vakit ayırmayı seven bir insandım, bunu da annem ve babam yattıktan sonra yapardım fakat annem şuan bu duruma izin vermiyor bu da ister istemez beni çok bunaltıyor. Gece uyusun diye ısrarla televizyondan bir şeyler izlemeye devam ediyormuş gibi yapıyorum ve ara ara yatalım uyarılarıyla benimle oturuyor ve gece 2-3lere kadar sarkıyor bu durum... gerçekten onu üzmek hiç istemiyorum fakat bu sebepten sürekli aramız gerilir oldu ve çok rahatsızım bu durumdan, bir yandan ne olacak ya yatayım kadın öyle istiyor diyorum fakat bir yandan ya alışırsa hep böyle isterse ne olacak diyorum öte yandan da bu durumdan çok bunalıyorum. Şu an bunu buRaya yazmamın sebebi biraz iç dökmek, hani tavsiye verilebilecek bir durum mu açıkcası bilmiyorum...
Genişletmek için tıkla...

Babaniz icin üzüldüm Allah rahmetiyle muamele etsin sizlere sabir versin dilerim.
annenizin de hava değişimi almasi gerek sanki diye dusundum..yani o evden o yataktan bi muddet uzak kalması gerek.
diger kardeşler ile görüşüp müsait olanin annenizi misafir etmesi iyi gelebilir.
 
Benim ananem dedem öldüğünden beri uzanmak için bile kullanmıyor yatak odasını, yıllardır koltukta yatıyor :KK43:
Vefat etmiş eşten sonra o odada yatmak geride kalan için gerçekten çok zor. Umarım anneniz bu durumu aşabilir.
O uyuduktan sonra kalkıp gecenize devam edemez misiniz bir süre?
 
Koronadan yakınını kaybedenlere ücretsiz psikolojik destek verilmesi şart. Çok üzüldüm kaybınız için. Babanız nur içinde yatsın inşallah. Kendi imkanlarınızla olsa da muhakkak anneniz de siz de terapi görmelisiniz, hatta beraber bile olabilir. Ayrıca diğer kardeşlerinizle de bu durumu konuşabilirsniz, belki size yol gösterirler. Başınız sağ olsun.... 🙁
 
Merhaba başınız sağ olsun öncelikle. Ölüm acısı çok zor hele böyle beklenmeyeni daha zordur eminim. Bi arkadaş çok güzel anlatmış kaç yıllık hayat arkadaşını kaybetti, ölümü de en çok o yatakta hissediyor anneniz muhtemelen. Direkt söylemeniz üzücü olabilir o yüzden kendi üzerinizden bunun psikolojinizi etkilediğini söyleyip destek almak istediğinizi söyleseniz belki o da farkına varır tuhaflığın.

Sizi de anlıyorum ikiniz için de çok zor. Kırmadan halledebilirsiniz umarım 🌺
 
Öncelikle Basiniz sagolsun, Allah rahmet eylesin.
Kesinlikle ikiniz de destek almalisiniz, tedavinin ikiniz icinde iyi gelecegine inaniyorum. Bizim de bir yakinimiz vardi, esini genc yasta kaybetti, kadincagiz esinden sonra tasinamadigi icin evin icindeki bütün esyalari yavas yavas degistirmisti. Durumunuz el verdikce bunu öneririm size.

Annenizi rahatlamasi icin kimsenin olmadigi sessiz sakin yerlere götürün. Mesela deniz kenarina imkaniniz varsa bir kac günlügüne ona cok iyi gelecegine eminim. Size sabrlar diliyorum, bugünlerde gececek insallah.
 
Başınız sağolsun. Allah gani gani rahmet eylesin insallah. Annenizle ilişkinize hayran kaldım öncelikle onu belirteyim. Benim babam ölse annemle selamlasmayiz bile O yüzden okuyunca konuyu tuhaf oldum biraz ama annenize bu süreçte destek olmalısınız yardim almayı kabul ederse psikolojik destek alsin. Hatta ilaç kullansın. Yaşı da genç değilmiş yaşlı insanların depresyonu daha ağır oluyor dikkat edin onu yalnız bırakmayın hic. Kıyamam
 
Ben de babamı 18 yaşındayken kaybettim ve annemle ikimiz kalmıştık evde. Annem de sizin anneniz gibi yatağa gitmekte çok zorlanmıştı başta. Sağda solda, salonda kanepede yatıyordu başlarda. Bir gün karşıma alıp konuşmuştum. Babamın öldüğüyle ne kadar erken yüzleşirse o kadar çabuk normal hayatına döneceğini söylemiştim. Yatağında yatmak başta zor gelebilir ama alışman gerekiyor. Çünkü babam gelmeyecek, bundan sonra yalnız yatacaksın. Güçlü ol, bununla yüzleş demiştim. İlk 1-2 hafta zorlandı ama sonra alıştı. Siz de annenize böyle söyleyebilirsiniz belki. Çünkü yaşadığınız durum işleri daha da zorlaştırmaktan başka bir işe yaramıyor. İyilik yapmıyorsunuz annenize. Eski alışkanlıklarınızı sürdürmeye çalışmak yerine yeni bir normal oluşturmalısınız ikiniz için de.
 
Başınız sağolsun öncellikle.
Annenize şimdi kıyamıyorsunuz ama giderek daha çok alışacak. Alıştıkça onun için dahada zor olacak. Ömür boyu annenizle yaşayamayacağınıza göre size bağımlı kalmasına izin vermeyin. Vicdan yapmayın. Artık beraber uyumayacağınızı söyleyin. Benzer şeyler yaşadım. O yüzden anlıyorum.
 
fallenfrommars .!.:
Merhabalar, buraya senelerdir üyeyim fakat hiç kendim yazarım bir gün diye düşünmemiştim. Babamı yaklaşık 4 ay önce corona’dan kaynaklı ani bir şekilde kaybettik, kendisi 65 yaşındaydı ve tabii ki her kayıp acıdır ve alışması zordur ama, çok aktif bir insandı yerinde hiç durmazdı bu sebeple yokluğunu hayatımda çok hissettim, hissediyorum ve hissedeceğim muhtemelen... Annem ise 60 yaşında, 4 kardeşiz ben 24 yaşımda evin son ve bekar çocuğuyum ve şuan babam da gidince Annemle ikimiz evde tek kalmış olduk. Ve ilişkimiz değişti, değişim de şöyle oldu; babam hastaneye yattığı zaman ben artık annemle Onların yatağında yatmaya Başladım, o zamanlar birbirimize çok destek oluyorduk ve beraber yatmak gerçekten hem bana hem ona iyi geliyordu. Benim kafamda asla babamın iyileşmeyeceği düşüncesi yoktu hep geri dönecek ve her şey eskisi gibi olacak diye düşünüyordum ama olmadı. Ve vefatının ertesi de biz yine annemle beraber uyumaya birbirimize destek olmak amaçlı devam ettik fakat zamanla ben artık bunun yanlış olduğunu düşünmeye başladım, çünkü orda yatmaya devam etmek sanki bana babam geri gelecekmiş hissiyatı vermeye devam ediyor, normal düşünme yapıma ve hayatıma dönmemi engelliyor diye düşünmeye başladım ve artık istemiyorum. Annem artık her yatağa gidişinde sanki ben babammışım gibi benimde zorla kendiyle beraber gelmemi istiyor ben olmayınca huzursuz olduğunu söylüyor ve onu da o şekilde üzmek ve yalnız bırakmak istemiyorum fakat bunalmaya başladım her gece bu baskıdan, çünkü ben her zaman kendime vakit ayırmayı seven bir insandım, bunu da annem ve babam yattıktan sonra yapardım fakat annem şuan bu duruma izin vermiyor bu da ister istemez beni çok bunaltıyor. Gece uyusun diye ısrarla televizyondan bir şeyler izlemeye devam ediyormuş gibi yapıyorum ve ara ara yatalım uyarılarıyla benimle oturuyor ve gece 2-3lere kadar sarkıyor bu durum... gerçekten onu üzmek hiç istemiyorum fakat bu sebepten sürekli aramız gerilir oldu ve çok rahatsızım bu durumdan, bir yandan ne olacak ya yatayım kadın öyle istiyor diyorum fakat bir yandan ya alışırsa hep böyle isterse ne olacak diyorum öte yandan da bu durumdan çok bunalıyorum. Şu an bunu buRaya yazmamın sebebi biraz iç dökmek, hani tavsiye verilebilecek bir durum mu açıkcası bilmiyorum...
Genişletmek için tıkla...

Başınız sağolsun öncelikle
Yaşından ötürü annenizin biraz daha sabıra ihtiyacı var
Ömrünü geçirdiği yoldaşını kaybetmiş bunu göğüslemek çok zor
Gençlerin önünde bir hayat ve umutlar var, yaşama bağlanmak daha kolay ama 60 yaşında bir kadın için bu işler çok zor. Biraz daha sabır derim daha çok taze acınız, alışmasından çekiniyorsunuz ama içinde alışmak bile olsa hayata bir yerden tutunması lazım. Sonrasında yavaş yavaş değiştirirsiniz düzeni
 
Öncelikle başınız sağolsun. Annenize babanızın kaybını atlatamadığınızı söyleyip bir psikologla görüşeceğinizi söyleyebilirsiniz. Psikologa durumu anlatırsınız, o da sanki sizin için gibi annenizle görüşebilir.
 
fallenfrommars .!.:
Merhabalar, buraya senelerdir üyeyim fakat hiç kendim yazarım bir gün diye düşünmemiştim. Babamı yaklaşık 4 ay önce corona’dan kaynaklı ani bir şekilde kaybettik, kendisi 65 yaşındaydı ve tabii ki her kayıp acıdır ve alışması zordur ama, çok aktif bir insandı yerinde hiç durmazdı bu sebeple yokluğunu hayatımda çok hissettim, hissediyorum ve hissedeceğim muhtemelen... Annem ise 60 yaşında, 4 kardeşiz ben 24 yaşımda evin son ve bekar çocuğuyum ve şuan babam da gidince Annemle ikimiz evde tek kalmış olduk. Ve ilişkimiz değişti, değişim de şöyle oldu; babam hastaneye yattığı zaman ben artık annemle Onların yatağında yatmaya Başladım, o zamanlar birbirimize çok destek oluyorduk ve beraber yatmak gerçekten hem bana hem ona iyi geliyordu. Benim kafamda asla babamın iyileşmeyeceği düşüncesi yoktu hep geri dönecek ve her şey eskisi gibi olacak diye düşünüyordum ama olmadı. Ve vefatının ertesi de biz yine annemle beraber uyumaya birbirimize destek olmak amaçlı devam ettik fakat zamanla ben artık bunun yanlış olduğunu düşünmeye başladım, çünkü orda yatmaya devam etmek sanki bana babam geri gelecekmiş hissiyatı vermeye devam ediyor, normal düşünme yapıma ve hayatıma dönmemi engelliyor diye düşünmeye başladım ve artık istemiyorum. Annem artık her yatağa gidişinde sanki ben babammışım gibi benimde zorla kendiyle beraber gelmemi istiyor ben olmayınca huzursuz olduğunu söylüyor ve onu da o şekilde üzmek ve yalnız bırakmak istemiyorum fakat bunalmaya başladım her gece bu baskıdan, çünkü ben her zaman kendime vakit ayırmayı seven bir insandım, bunu da annem ve babam yattıktan sonra yapardım fakat annem şuan bu duruma izin vermiyor bu da ister istemez beni çok bunaltıyor. Gece uyusun diye ısrarla televizyondan bir şeyler izlemeye devam ediyormuş gibi yapıyorum ve ara ara yatalım uyarılarıyla benimle oturuyor ve gece 2-3lere kadar sarkıyor bu durum... gerçekten onu üzmek hiç istemiyorum fakat bu sebepten sürekli aramız gerilir oldu ve çok rahatsızım bu durumdan, bir yandan ne olacak ya yatayım kadın öyle istiyor diyorum fakat bir yandan ya alışırsa hep böyle isterse ne olacak diyorum öte yandan da bu durumdan çok bunalıyorum. Şu an bunu buRaya yazmamın sebebi biraz iç dökmek, hani tavsiye verilebilecek bir durum mu açıkcası bilmiyorum...
Genişletmek için tıkla...
odasını değiştirin. mümkünse imkan varsa mobilyalarını yenileyin. bakacak gücünüz varsa evcil hayvan edindirin. yani sizin kopup gitmeniz karşısında yerine koyacak yeni birşeyi olsun. mobilyalar değişirse kendisini farklı ortamda hisseder. anıları da boğuyordur onu odada. bi nebze en azından yattığı yerde kendisini rahat hissetmesini sağlayabilirsiniz. evcil hayvanla uyumak da ona güç verecektir.
 
Cok zor bir durum ve cok sik goruluyor. Esini kaybeden insanlar yatak odalarinda yalniz yatamiyorlar, her sey esini hatirlatiyordur simdi. Anneannem de dedemi kaybettiginde yatak.odasini komple bozdu. Esyalari atti. Oturma odasinda kanepede uyumaya basladi. 20 yildir da boyle. Bence kirmadan konusun. Kararli olun. Belki psikolojik destege gerek kalmadan gecis surecini tamamlarsiniz. Ama baktiniz olmuyor, destek.alin. geciktirmeyin.
 
Öncelikle çok sabır diliyorum bütün ailenize. Maalesef baba gidince annenizin eşi oluyorsunuz ben öyleydim. Bensiz bayramlaşmaya dahi gitmezdi. Yıllarca da beraber uyuduk 23 yaşımda falan birbirimizi çok uyandırdığımız için ben kendi odama geçtim. Aslında anneyle uyumak güzeldir sizi de stresten uzak tutar ama size bunun stresini yaşatıyorsa kendi başına yatmaya ve evde olmaya alışması lazım. Kendi odanızda uyumaya başlayın, daha rahat ediyorum diyin. Ben sabahları okula gideceğim için annem gece çok wc ye kalktığı için 17 yıl beraber uyuduğum kadına ben odama gidiyorum uyutmuyorsun dedim, bir sıkıntı yaşamadık. Acısı biraz daha hafifleyince bunun tuhaf olduğu farkedecektir.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

T
Boşanacağım, 8 aylık oğlum ve ailesizlik..
4 5 6
Yorumlar
109
Görüntüleme
5K
Sigrid
Sigrid
K
Sevgilimin ilginç sağlık sorunu ve tıkanan ilişkimiz
4 5 6
Yorumlar
108
Görüntüleme
3K
asudeas
A
Y
Eşim ve annem arasında kalmaktan bitkin düştüm..
8 9 10
Yorumlar
199
Görüntüleme
8K
eyeofthesky
eyeofthesky
S
Erkek arkadaşım kafamı karıştırıyor
3 4 5
Yorumlar
97
Görüntüleme
3K
sudemmnur
S
O
Kayınvalide ile beraber yaşama tecrübesi olan var mı? Yardımm. Rica ediyorum okuyun. Herkesin fikrine ihtiyacım var.
11 12 13
Yorumlar
246
Görüntüleme
7K
ERSGY
E
X