Merhaba,
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?
öyle böyle sürekli bir bahane ile yada direk eline tutuşturdum. İtiraz etse tek başıma yapmadım sende babasının ilgileneceksin diye direttim. Sonuç oğlum bir buçuk yaşında kapı çaldığında babası geldi diye benden önce koşuyor. 
Çok üzülüyorum, oğlum babasını çok seviyor gözleri parlıyor onu görünce evet kucağına alıyor biraz seviyor ama maksimum 5-10 dakika sonrası yok
