Ah evet benim sevenim bundan çoktu zamanında. Çünkü birşeyi iki parmağımla tutmadım hiç. Ya kavrayacağım ya bırakacağım. Hayatıma giren herkesin en mahrem sırlarını öğrendim. İnsanlar dinler sonra sonra eve gidip bir çay yapar kendine gelir. Ben gelemem. Normal ve soğukkanlı görünürüm ama içten içe çürürüm. Onun derdi dert benimmiş gibi yorar beni. Annemin bir komşusunun -adını bilmediğim yüzünü dahi görmediğim- kızının (10) yüzünde geçmeyen sivilceler çıkınca doktora götürmüşler. Biyopsiler kan tahlilleri vs dünya test yapılmış. Doktor cilt kanserinden şüpheleniyoruma getiren birşey söylemiş. Test sonuçları iki hafta sonra açıklanacaktı. O iki hafta anneme hergün (nerdeyse hergün konuşuruz annem beni tanıdığı için yormadan sever :) o krizi sordum. Sürekli aklımın bir kenarında küçücük kız, lütfen kanser olmasın korkusu vardı. İki hafta sonra sonuçlar temiz çıkınca beynimin bir kısmını kemiren kız da annesi de hayatımdan çıkmış oldu.
Ne kadar da beni anlatmışsınız. Yıllardır aynı şeyleri hissediyorum. Artık arkadaş edinmek bile saçma geliyor çünkü herkes ama herkes samimiyetsiz geliyor. Ben öyle değilim mesela ama onları gördükçe kaçıyorum insanlardan. Samimiyetsizlikten, sahtelikten, çıkardan uzak dura dura çevremde kimsenin kalmadığını fark ettim. Sohbet ortamında benim arkadaşım yok dediğim zaman insanlar şaşırıyor. Sahte olacağına hiç olmasın diyorum. Evet üniversiteden mezun olduğumdan beri hayatımda kalan kimse yok. Nereye gittiysem hep geçici oldu arkadaşlıklarım çünkü o bulunduğumuz ortamdan ayrılınca ortak noktamız kalmamaya başladı. Ben de kendime yetiyorum. ve hiç arkadaşım yok diye de şikayet etmiyorum. Eşim yetiyor, ailem yetiyor çok şükür.not: uzun bir iç döküş. durumu olmayanlar hiç başlamasın.
selamlar hanımlar,
dün haber sitelerinde gezinirken ayşe hatun önal'ın verdiği bir röportajda 'evime misafir davet etmiyorum' başlığı dikkatimi çekti. röportaj tam metni şu şekilde:
'Yalnız yaşadığım için artık eve pek misafir kabul etmiyorum. İnsanlara hizmet falan bunlar beni yoran şeyler, dışarıda görüşmeyi tercih ediyorum. Davetsiz misafirlere kapıyı açmıyorum zaten evde yok numarası yapıyorum.'
31 yaşımdayım. iki üniversite okudum toplamda sekiz sene süren bir üniversite hayatım oldu. özellikle kimya fakültesinde okurken tanıştığım insan sayısı ve sosyal yoğunluk hala arkadaşlarım arasında konuşulur. kendi öğrenci evimiz vardı beş öğrenciydik ama o evde beş kişi uyuduğumuz çok nadirdi. gün geldi yirmi kişi kaldık. telefon listem ciddi kabarıktı. ve bu insanların çoğu birbirimize yüreğimizden dokunduğumuz, hayatımda hep olmalı, hep kalmalı türünden kişilerdi. yani bu sosyal hız benim başımı döndürmüyor, beni yormuyor aksine memnun ediyordu. çoğu kişinin hayallerinde olan kalabalık sofralar, kahkaha yükselen evler bizim evimizdi. her meslek grubundan arkadaşım vardı. ilk üniversite bitip ikinci üniversitem başladığında arkadaş grubunun yaş ortalaması düşük olduğu için pek iletişim kurma taraftarı olmadım ve bir nebze kendime döndüm. kimya yolculuğum sırasında beraber olduğumuz o kabarık listeyle de görüşmeye devam ettim. benimle birkaç saat geçirseydiniz telefonuma gelen bildirimlere bakarak tanınmış biri olduğumu düşünebilirdiniz.
-kendimi yeteri kadar övebildiysem sorunuma geçiyorum-
sonra, zamanla fark ettiğim bir değişime girmeye başladım. telefon görüşmeleri 'bu sefer sen arayacaksın' larla bitmeye başladı. rehberin arayan kısmı doluyken aranan kısmı o günkü ev arkadaşlarıma açtığım ekmek lazım mı telefonlarıyla meşguldü.
bugün geldiğim noktada rehberimdeki elle tutulur dost denecek insan sayısı beş-altıya indi. tanımadığım numaralardan gelen vefafız nasılsın mesajları seyrekleşti. numarayı tanımadığımı söylemekten utandım ve her seferinde zaten devam ettirmek istemediğim konuşma kendiliğinden bitti.
son birkaç yıldır böyleyim. o beş altı kişiden başkasıyla görüşmek istemiyorum. o görüştüklerimde hadi şunu yapalım, alo cınım naber şeklindeden ziyade, birkaç ayda bir orda mısın hayatta mısın iyi misin merakını giderdikten sonra birkaç ay daha aramama halini aldı. oturduğum apartmanda kimseyle görüşmüyorum çünkü komşuculuk oynamak beni bayıyor. samimiyetsiz birkaç lakırdıyı kahve eşliğinde tüketmek. kahve sonrası ne benim cebimde ne onun cebinde dişe dokunur birşey kalmamış olması, çoğu kişiye minik ve ponçik bu kahve ziyaretini benim için zulme dönüştürüyor. ayşecim gibi
böyle anlatınca yabani biri olduğum düşünülmesin. insanlara kendimi sevdirmeyi ve affettirmeyi çok iyi başarırım. tanıdığım ve pek iyi tanımadığım çok insanda büyük bir kredim vardır nedense.
bayramları hiç sevmem mesela. daha dün görüştüğün komşuna baklava, sarma gibi insanı zahmetten öldürecek şeyler yedirip havadan sudan konuşmanın neresi bu kadar çekici anlamıyorum. çok konuşan insanlara tahammülüm ciddi derecede azaldı. boş konuşan insanlara ise hiç tahammülüm kalmadı. eski günlerimi düşündüğümde yıldızı sönmüş bir star gibi hissediyorum kendimi
var mı ben gibi insandan kaçan, insan sevmeyen. burada açılan arkadaş arıyorum konularının sahiplerinden özür diliyorum bunu şımarıkça bir off bırakın yakamı yhaa'dan ibaret sanmayın. çevrem öyle büyük doldu ve öyle büyük boşaldı ki olanları anlamdırmakta zorlanıyorum. kendi dünyamı kurdum ve içinde çok mutluyum. çalışıyorum, kimyagerim. müzik kursuna gidiyorum. dil eğitimi alıyorum. kaneviçe yapıyorum. üniversite sınavına hazırlanıyorum yeni bir bölüm için. ben bana yetiyorum ve çok mutluyum. ama neden toplumdan ve insanlardan bu kadar uzağım. yarın gece bir arkadaşın kınası var. ben de iki göbek atar keyfimizi buluruz tadında olabilsem. ama göbek atarak eğlenmek bir bana mı saçma ve sıkıcı geliyor.
Ben yaşantımdan ve yalnızlığımdan keyif alıyorum. Değiştirmek için birkaç kişiden özür dileyip birkaç gün çaba harcamam yeterli. Buna mahkum olduğum için değil bunu tercih ettiğim için böyleyim.
İş hayatı dolayısıyla sürekli yeni insanlarla tanışıyoruz. Ve her yeni insanda birkaç görüşme sonrası, birkaç aykırı faaliyet sonrası herseyi başa sarıyoruz. En üşendiğim şey birine kendimi anlatmaya çalışmakken, az sonra çıkılacak öğle yemeğinde az önce yaşanan minik kavganın binbir açıdan kritiği yapılacakken yemeğe gidenlere eşlik etmemem ve bir sandviçle yemeği geçiştirmem her seferinde ‘yine mi gelmiyorsun‘ tadında karşılandığı için ismini tam olarak koyamasam da kendimi tercihlerim açısından öteki hissettiriyor. Fakat bir sonraki tercihte vereceğim kararı etkiliyor mu. Hayır. Fakat o his çok lanet.
Kına gecesieğlenmem imkansız. Işıklar mı daha parlak highlighter'ı mı karar veremeyeceğim kadınlarla beraber kimsenin ritmi tuttturamadığı horonlar tepmek
Benim hayatımdan çıkan kimse samimiyetsiz veya iki yüzlü değildi. Hatta birşey diyeyim mi ben bu tabirleri başkaları için söylenirken duydum sadece. Neredeyse hayatıma böyle biri asla girmedi diyebilirim. Neredeyse değil bana kalsa derim de unuttuğum biri vardır belki diye açık kapı bırakıyorum :) samimiyetsizi kalitesizi bırakmak mesele değil zaten bırakmak şart bence. Peki samimi ve kaliteli insanları?
31 yaşımdayım. Tempoya 18 de başlayıp 26-27 gibi durulmaya başladım. 31 yaşımdayım. Deniz 18 de gümbür gümbür coşarken şu an sandalla ortasında durduğum denizde minik su şıkırtılarından başka ses duyulmuyor :) yine Samsun’da İstanbul’daki bir mitinge gitmiştik. Sıfır uyku gidiş, dinlenmeden slogan atmalar vs sıfır uyku dönüş
Ya aslında bu bırakma işi tamamen karşılıklı. Şöyle düşünün o insanların sizin hayatınızdaki görevleri bitmiş. Üniversitede size çok şey katmışlar ve çok güzel bir üni ortamı yaşamanızı sağlamışlar. Fakat hiçbirimiz artık ünideki gibi değiliz. Hatta her gün bence farklılaşıyoruz. Bir gün beğendiğimizi ertesi gün beğenmiyoruz ( en azından ben öyleyim ) Artık çok başka insanlar belki de ( kalabalık olmak zorunda değiller 1-2 kişi ) sizin hayatınıza farklı görevlerle girecekler ve çıkacaklar.. Ben artık böyle bakıyorum. Hepimizin birilerinin hayatında bir görevimiz var o görev bitince otomatik ilişki de bitiyor aslında. Ama siz gerçekten değer verdiğiniz insanları istemezseniz hayatınızdan çıkarmazsınız zaten ( o kaliteli dedikleriniz ) bir de şöyle bir şey var o ortamdaki herkes birbiriyle görüşüyor da sadece sizle mi görüşmüyorlar ya da herkes eskisi kadar hala yakın mı ? sanmıyorum herkesin hayat yolu başka yerlere evriliyor işte o noktada görevleri bitmiş oluyor.
Haklısınız. Belki de o kalabalığa ve çevremin o denli dolu oluşuna olması gerekenden fazla anlam yüklemişimdir
31 yaşımdayım. Tempoya 18 de başlayıp 26-27 gibi durulmaya başladım. 31 yaşımdayım. Deniz 18 de gümbür gümbür coşarken şu an sandalla ortasında durduğum denizde minik su şıkırtılarından başka ses duyulmuyor :) yine Samsun’da İstanbul’daki bir mitinge gitmiştik. Sıfır uyku gidiş, dinlenmeden slogan atmalar vs sıfır uyku dönüş
Siz benim daha sosyal versiyonumsunuz sanırım. Evrilmelerimiz ise farklı yönlere olmuş.
Kibirli olmakla suçlanmak. O benim göbek adım
Çok isterdim zeki olmayı ama değilim :) sadece pratik zekaya sahibim kolay öğrenirim ama gerçek bir zekiyle yakın arkadaştım lisede. O yüzden parlak zeka ve zeki arasındaki farkın farkındayım. İlk kez gördüğümüz dersleri beraber dinlerdik benZeki insanlar hem tembel hem de insan sevmez tiplerdir sayfalar dolusu yazabilirler bir kac dil bir kac universite bitirebilirler her seye yetenekleri vardir ama tam bir iste basarili olamazlar arti insanlarla iletisim de kuramazlar . Bir tane de bizim evde var sizin gibi oglum ; insanlarin gozunden ne hissettigini anliyor hissettigi olumsuzluksa bir daha gorusmuyor insanlarin bos laflarina tahammulu yok aksama dek kitap okuyor iki universite bitirmis olacak insallah ayrica muhtesem karakalem resim yapiyor... Siz de oylesiniz sanirim bu yuzden insanlara olaylara tahammulunuz yok ....normal olan sizlersiniz aslinda
şu ifadeye sahipken o bir yandan anladığını ifade eden hmm mm hmm sesleri çıkarır bir yandan sorulacak soruları
şu özgüvenle beklerdi Sevmediğim kimse yok'tan kastım, birini sevmemek aktiflik göstergesi benim için. Biri beni sevmiyorsa bana karşı bir duygu taşıyordur. Ya kıskanıyordur ya çok seviyordur kırılmıştır gibi. Sevmediğim kimse yok derken sevdiklerimin dışında kalan kişilerin ‘diğerleri’ kategorisinde kaldığını ve sevgi adına onlara ne nefret ne de bir aşk duymadığımı belirtmekti amacım.
