4,5 yillik evliyim. Esimi 6,5 yildir taniyorum.
Esim sinirli, huysuz, aksi bir insan. Yüzü hic gülmez, hep o erkek oldugu icin onun sözünün gecmesini ister.
Evlendigimizde beni iyice sindirmisti, sakin ve alttan alan bir yapim oldugu icin. Ailem beni 6-7 ay sonra ziyarete geldiginde, sanki avrupada yetismis bir kiz degilde, köyden gelmis, garip bir kiz haline bürünmüssün diye annemin gözyasi döktügünü hatirliyorum.
Is secen, evde eksik var mi yok mu sormayan, sevgisini hic belli etmeyen, öfkeli, evde sadece bilgisayar basinda oturan, ve hic paylasimda bulunmayan bir esim var. Beni deliler gibi sevipte, pesimden kosan adam. Ozamanlarda öfke kontrolü olmadigini biliyordum, ama uzakta oldugumuz icin pek taniyamamisiz birbirimizi biz, hic insanliktan nasibini almamis bir kimligi var.
Aileme karsi saygisiz (öyle ki annemin yedigi havucun sesine bile gicik olup yan yan bakislar atacak kadar), kardesime gicik (beni ezmeye calistigi icin, kardesim ona karsi geldigi icin), sadece babamla iyi gibi, cünkü babam ondan nefrette etse arada ben varim diye yine oglum oglum diyor. Babamlada gecen gün siyaset tartismasi yaparken babama sert ve oturakli bir sesle "benimle iddiaya girme" diye cikisacak kadar terbiye yoksunu biri.
Ailem evime gelir, annem merhaba demeden merhaba demez, ayaga cok gec kalkar, giderken yolculamayi bilmez, salondan yarim yamalak. Dün annem bir tencere yemek getirmis, "su yemek isini artik birakin getirmeyin istemiyorum" diye cikisti, annem eve gelmis aglamis telefonda sesinden anladim.
Dünde bu yüzden tartistik. Konular kardesimle arasinda yasandigi muhabbete geldi. Ben artik dayanamiyorum, madem öyle siz aranizdaki sorunlari halledin, bir sonraki seferde bu konuyu acacagim, acmazsam serefsizim dedim. Sen zaten serefsizsin dedi. Ne dedim?? Zaten mi serefsizim??? Lafi kivirmaya calisti, sen öyle diyorsun kendine ben birsey demiyorum dedi. Senin artik serefsiz bir karin yok dedim, esyalarimi toplamaya basladim. Sonra kivirdi yine sen öyle diyorsun kendine bence degilsin dedi.
Daha öncede esime sarilmak istedigim bir anda, bana o.... gibi sarilma demisti, ozaman gidecek yerim yoktu birakip gidemedim ailemden uzaktim. Gelip özür dilemisti. Ama artik kaldiramiyorum.
Benim de haysiyetim ve serefim var, bu laflari kaldiramiyorum. Babamin evine geldim.
Ailemede anlattim durumu. Cok sinirlendiler. O serefsiz lafini ona yedirtecem diyor kardesim, babam duraklatiyor. Bugün gidip esyalarimi alip babamin evine dönmeyi düsünüyorum tekrar, 4,5 yil hakaretlerle gecen dopdolu yillar yasatti bana. Artik sabredemiyorum, Allah'imdanda sabir istemiyorum.
Ayrilirsak türkiyeye dönmek zorunda o, yurtdisinda su an oturum almaya calisiyorduk. Ailesinin haberi yok daha onler Türkiyedeler. O kadar seviyorum ki onlari. Herseyi bitirdi, benim ailem iyi, onun ailesi iyi, birbirleriyle cok güzel anlasiyorlar, benide kendi öz kzilari gibi seviyorlardi, kocam olacak adamin yüzünden hersey yerle bir olacak.
Yardim edin, dogru karar mi veriyorum? Babam ve kardesim o eve dönersen o serefsiz lafini yutmus olursun ilerde bu sana daha agir laflar eder diyorlar. Ilerimi göremiyorum zaten hicte göremedim. Bosluktayim suan.
