Asla Bebek Sahibi Olmak Istemeyen Var Mi?

kuzum .!.:

Şimdi efenim öncelikle insanı şekillendiren yine insandır, bunu hatırlatmak isterim naçizane.

Elbetteki bebek sahibi olmak istemeyebilirsin sevgili finger, ama katılmadığım yerleri alıntı yaptım. Çocuk ne görürse onu öğrenir, onu yapar. Anne baba çocuğa ne verirse çocuk onu alır. Çocuğun saygılı, zeki, merhametli, kibar, kültürlü, hassas vs vs olması yine anne babaya bağlıdır. Çünkü hiçbirimiz mükemmel donanımlı doğmadık annemizden. Bizi donatan çevremiz, ailemiz, anne babamızdır. Dolayısıyla sen lüzumsuz yetiştirmezsen +1 nüfusun bedelini de ödememiş olursun.

Sevgilerimle yerimseniben

Genişletmek için tıkla...

a.s Buna katılıyorum:1closedeyes:

bence burda paraf düşmüş herhalde böyle doğmaz kimse ama en azından babası böyle olsun mu demek istemiş:1no2:

Laale .!.:

Maşallah çok şeker,çok tatlı ama o kadar zor ki tüm hayatını ona adamak.

Genişletmek için tıkla...

Bu konuyu çok net anladım. Aynı şeyi hatta biraz daha üst seviyesini yaşamışlığım var. Ölümler vs. nedeniyle benden 10 yaş küçük olan kardeşimin maddi/manevi sorumluluğu yıllarca benim üzerimdeydi. Artık aslanlar gibi bir adam. Gurur duyuyorum bugün geldiği yerden.. Bu ayrı konu.
Yani.. şunu demeye getiriyorum. Bu işi biliyorum ben. Tecrübe ettim. Teğet de geçmedim üstelik. İşin tam ortasındaydım. Bu fedakarlığı hak edecek bir şey olmadığını düşünüyorum. Ve öyle bir şey ki.. Bir kere girdin mi bir daha kurtaramazsın paçayı.. İşinden istifa edebilirsin, evini / şehrini terk edebilirsin, kocandan boşanabilirsin.. Yani neredeyse her konuda hayat seçenekler sunar sana.. Ama bir kere "anne" oldun mu iş biter. Dönüşü olmayan bir yoldasın artık.

kuzum .!.:

Çocuğun saygılı, zeki, merhametli, kibar, kültürlü, hassas vs vs olması yine anne babaya bağlıdır.

Genişletmek için tıkla...

Bu çok iyi niyetli bir bakış açısı.. Şöyle bir etrafımıza baktığımızda aynı anne ve aynı babanın yetiştirdiği iki kardeşin bile birbirine benzemediğini görüyoruz.
Öğretilebilir olanlar var elbette ama genetik aktarım ve kişinin kendi öz disiplinine direkt olarak bağlı olan özellikler de var..
Ya da katli vacip insanların anne ve babaları da mı öyle? Bir istatistik yapmışlığım yok, genel geçerlilik savım da yok.. Ama etrafımda gördüklerim (bak şimdi yazarken baba avukat, anne eczacı olan arkadaşlarımın 2 senedir üniversiteyi kazanamayan çocukları geldi aklıma) senin düşünceni ister istemez "iyi niyetlilik" kıvamında algılıyor..


Bu arada bir şey eklemeyi unutmuşum.. Benim için olmazsa olmaz en önemli konuyu nasıl atladım. Mutlaka sanatla ilgilenmeli.. yerimseniben
E ben boşuna demiyorum.. Bak şimdi sizlere yazarken bile bir kez daha öpesim geldi kendimi yanacıklarımdan.. İyi ki yapmamışım bu işi diye..

herkesin kendi fikri ins. pisman olmazsiniz arkadaslar a.s

Benim ikitane kizim var allah hepimizin evladini bagislasin, tabikide cok zorluklari var evlat büyütmek kolay degil bazende insani gercektende deli ediyorlarkafamçokkarıştı.Bütün herseyini onlara adiyorsun, kari koca olmaktan daha ziyade anne ve baba oluyorsun kendinle ilgili cogu sey ikinci plana atiyorsun ama bütün bunlari seve seve yapiyorsun cünkü sana öyle bir varlik veriyorki rabbim onun icin canini verebilecek kadar sevgi doluyor kalbine o sevgi öyle yüce bir sevgi ki hicbir sevgiye benzemiyor ne anne ne baba ne koca sevgili hicbirsey evlat sevgisi gibi degildir.

Bu sevgiden mahrum kalma derim laalecim, simdi daha istemiyor olabilirsin cünkü daha gencsin ve suan keyfin yerinde allah bozmasin ama gün gelecek yaslanicaksin hepimiz gibi ve kendi kendine belkide keske benimde bari 1 tane yavrum olsaydi diyeceksin ama is isten gececek o yüzden bence bir daha düsün.yerimseniben

Seni bütün hatalarinla kusurlarinla günahlarinla seven tek kisi annendir sende öyle sevmek istemezmisin????

merhaba ... bende evlat sahibi biri olarak çocuk sahibi olmanın ayrı bi güzelliği olduğunu savunanlardanım... çocuk ve çocuk sevgisi başka bişi... ama sizlerinde fikirlerinize saygı duyuyorum.... benim iyiki bi yavrum var diyorum... rabbim isteyenleri evlat sahibi yapsın inşallah...

ben 1 çocuk annesiyim.sana çocuk doğurma diyemem.çünkü o duyguyu tatmanı isterim.ama çocuk evliliği pekiştirir,birbirine bağlar falan filan bunlara inanmıyorum.sen mutluysan çocuk olsada mutlusun olmasada.AMA ANNELİĞİ TATMANI ÇOK İSTERİM.bunun evlilikle sevgiyle aşkla bir alakası yok.

asla olmasa da, uzunca bir zaman çocuk düşünmüyorum. :1no2:

şu anda ben de çocuk istemeyenlerdenim, gerçi henüz 1 yıllık evliyim ama daha uzun süre çocuk istemediğimden eminim. ama ben bunun da uygun bir yaşı olduğunu düşünüyorum, mesela ben 2 sene önce evlenmeyi de istemezdim.

ben cocuklari bebekleri sevmiyen bir insan düsünemiyorum.cocuklar bebekler dünyanin en güzel varliklari onlari sevmemek demek bence sevgiyi bilmiyo demektir.ha cocuk dünyaya getiripgetirmemek ayri bi mesele cocuklari seven bir insanda dünyaya cocuk getirmek istemeyebilir kendine göre sebepleri nedenleri vardir.onlar bu dünyanin en sap en temiz en berrak varliklaridir.cocuklari hayvanlari bitkileri sevmeyen insanlari sevemez gibime geliyo.

$aka gibim valla :) hayretler ve $a$kinliklar icerisindeyim
biri cikarsin beni bi zahmet
:)) ay cok ilginc valla

bende uzunca yıllar çocuk düşünmüyorum. hayatta herşeyi yaşamak isteyen biriyim. sürekli farklı fikirlerin peşinden gidiyorum. eğer istediğimi yapamazsam resmen bunalıma giriyorum. çocuk benim için çok zor. erkek arkadaşım çocuk delisi. eğer evlenmeye ikna olursam ancak onun desteği ile çocuk bakabilirim. bunun dışında imkansız.

kesinlikle bebeksizde mutlu evlilik olur neden olmasın.sonuçta çocuk sahibi olmuş bir sürü mutsuz çift var.ölçü değil demekki.tabi eşlerin ikisininde bebek istememe konusunda hemfikir olmalaları lazım.yoksa çok huzursuluk çıkar.ben anneyim.hayatta bana bahşedilmiş muhteşem bir duygu diye düşünüyorum.allah tüm isteyenlere versin.ama istemeyenleride asla eleştirmem.mutlaka bir sebepleri vardır.kimine sorumluluğu ağır gelir ki gerçekten çok sorumluluk isteyen bir durum.ama anne olduktan sonra garip bir şekilde yüce rabbim bu duyguyu yerleştiriyor içinize.bir bakmışsınız.harika bir anne olmuşsunuz.günümüzdede cesaret işi.çocuk büyütmek okutmak.tüm bu riskleri göze alıp çocuk yapanlardan pişman olanını görmedim şimdiye kadar.neyse herkese sevgilera.s.

Laale .!.:

Kızlar merhaba! Aranıza yeni katıldım ve burayı çok beğendim. Biraz geç bir saat olmasına rağmen böyle bir konu açmak istedim zaten yarın tüm gün forumda olacağım inşallah yorumlarınıza katılırım..

Mesela ben; bebeklerle aram hiç iyi değildir açıkçası pek sevmem de... Bu ağustosta evliliğimin 2.yılını kutluycaz inşallah.. Annem ve ablam çok baskı yapıyor ama bir türlü bu derdimi anlatamıyorum...

Ben birbirini seven iki kişinin çocuğu olmasa da ömür boyu mutlu olacağına inanıyorum.

Bu konuda siz neler düşünüyorsunuz?:uhm:

Hepinize tekrardan sevgilerimi gönderiyorum...

Genişletmek için tıkla...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Herkesin yorumlarını okudum.Ve açıkcası hiç yadırgamadım.

Çünkü benimde aynı Lale gibi düşünen bir arkadaşım vardı. O kadar rahat bir çiftlerdi ki, ben bu kız hayatta çocuk yapmaz diyodum, zaten kendisi de istemiyordu. Neyse evliliklerinin 5. yılında hamile kaldı, o sırada ben de oğluma iki aylık hamileydim.

Arkadaşım doğumunu yaptı, ücretsiz izni de kullandı, sonra işine döndü. Ama çocuğunu o mu büyüttü diye sorarsanız HAYIIIRRR.
Annesi büyüttü, hala da büyütüyor. Şu an 2 yaşında hala annanesi bakıyor. Durumu da gayet iyi, çalışmasına da gerek yok bence.

Yani şunu söylüycem, bir kadın eğer çocuk doğurmaktan korkuyorsa zaten doğurmasın.o çocuğa yazık etmesin, çünkü sonra sorumluluğunu kaldırmaz ve çocuklar orada burada büyürler. Anne sevgisinden uzak büyürler, belki ileri de problemleri olur. Ama bir çocuğun bence 3-4 yaşına kadar annesinin, babasının yanında ve huzurla büyümesi gerekir.

Eğer anne kendine çocuğu ayak bağı olarak görecek, ve gerektiği gibi büyütemeyekse o zaman hiç doğurmasın bence.

Annelik tamamen sabır ve fedakarlık işi. Anladığım kadarıyla Lale hiçbir türlü keyfi işlerinden, zevklerinden, hayatından fedakarlık etmek istemiyor.

Zaten ÖNEMLİ OLAN ÇOCUĞU DOĞURMAK DEĞİL, BÜYÜTEBİLMEKTİR.

Eğer kendinizi hazır hissetmiyorsanız ve hiç bir zamanda hissetmeyecekseniz bence de doğurmayın. Sonra çocuk da sevgisiz büyümesiN.

CENNET ANNELERİN AYAĞININ ALTINDADIR. Bu cümle herşeyi özetliyor.

ANNE OLMAK FEDAKARLIK, SABIR, SEVGİ VE SORUMLULUK İSTER.