ilk işe girmiştim nöbetçi olduğum bir akşamda eşimi çarpışmamız üzerine tesadüfen gördüm gözlerim gözlerine değdi içim eridi hayatımda ilk defa o ana kadar hiç hissetmediğim bilmediğim tatlı bir tebessüm geldi yüzüme her nedense o günden sonra tamı tamına 3 yıl geçti üzerinden birdaha hiç karşılaşmadık çalıştımız binalarda farklıydı bende bu arada dua etmekteydim ALLAHIM dogru insanı bnm karşıma çıkar çünkü ona çok ihtiyacım var günlerce dua ettim çok yalnızdım sevmek ve sevilmek istiyordum çevremde çok isteyenm vardı ailemn beni zorladıgıda oldu onların hatrı için görüştüklerimde oldu ama kimseyi benimseyemedim içimde hep bir boşluk vardı gercekten sevilmeyi bekleyen günlerden bir gün hiç beklemediğim bir anda eşimi gördüm karşımda mrhb dedi bna yanaklarım kızarmıştı gözlerim parlamış kendimi saklıyordum gülümseyerek uzaklaştı yanımdan hayatımda ilk defa sevmeye cesaret ediyordum ilk defa aileme,çevreme söylemeden sessizce....sonra bir sabah çiçeklerim geldi masama bn herzamanki çiçeklerden biri sanarak masaya koyabilirsiniz diyerek çiçekçiye teskkr ederek isimsiz çiçeğimi aldım merak etmedm kim oldunu çünkü hayranlarm sık sık gönderirdi bnde bu onlardan biri sanarak çiçeği iş yerndeki arkd.vererek akşam eşine götürebilirsin mutlu olur dedim oda kabul edip alı bı sırada eşim bizi izliyormuş durumu anlayınca hemen yanıma gelerek çiçeklerimi başkasına veriyorsun oysa onlar senindi dedi bna ben inanamadım çünkü o güne kadr hiç konuşmamış sadece bir kaç kez karşılaşmıştık birbirimize gözlerimzle gülümsemiştik o kadar.....sonra günlerimiz hep böyle devam etti uzaktan gülümsemeler,masama bırakılan çiçekler,hediyeler bazen küçük notlar bazen çizilmiş resimler.nette ilk konuşmalar devam eden telefon konuşmaları...ilk telefon konuşmamızda bana bir çırpıda hayatını anlattı küçük yaşta yapılan yanlış bir evlilik benim ise ilk evliliğim olacaktı ama ben eşimin bu durumunu biliyordum zaten biliyordum bile bile sevdim onu çok sevdim....günler aylar birbirini kovalıyordu iş yerinde doya doya bakamadıgım gözlerine akşam nette bakıyordum bana şarkılar söylüyor mutlu ediyor bazende kameranın buğulu camından farkediyordum gözyaşlarını imkansızdık biliyorduk küçük yerde küçük fikirlerle yetişmiş insanlardık ailem bunu duydugunda muhtemelen beni reddedicekti ancak hayatımda ilk defa kendim için bir şey yapıyordum onu seviyordum iş çıkışlarında bazen bilmediğimiz sokaklarda gezer gülüşürdük yağmur yagmaya baslardı ama biz korkmazdık yağmur damlalarından herkes kaçışırdı biz sakince yürür damların yere düşüşünü seyreder ıslanırdık mutlu olurduk beraberken nerde oldumuz ne oldumuz önemli deil önemli olan beraber olmamızdı onu tanıdıktan sonra hayatımdaki o boşluk dolmuş yerini almış çoktan aşık olmuştum ayaklarım sadece onunla yere basar olmuştu oda küçük bir çocuk gibi sevgiye saygıya hasret küçük bir çocuk gibiydi.günler aylar birbirini kovalıyordu ancak biz kimseye bir şey söylemiyor gizlice görüşüp nasıl olucak diye düşünüyorduk daha fazla dayanamayıp bir gün babamı karşıma alıp bir çırpıda anlattım herşeyi babam yıkılmıştı ilk defa çok sevdigi ve güvendigi kızı ona yalan söylemişti hemde durum cok farklıydı tabi ailem kıyameti kopardı akrabalarımda cabası herkes bnm en kötü günümde acıma acılar katarak üzdüler hemde çok üzdüler hayatımda ilk defa sinir krizi geçirdim ölü gibi yasamya basladım telefonum elimden alındı dısarı yollanmaz oldum balkondan gizlice bakardım eşimde hep karşı durakta beni beklerdi gece gündüz sabah demeden ne zaman pencereye cıksam onu görürdüm titrerdi sabaha kadr ynede gitmezdi bir an bırakmazdı bnı yanmda olamazdı belki ama karsıdan bni bekler yannda oldumu bil derdi ailem bni baskasına vermeye kalktı yurt dısına yollamak istedi ama direndim çok direndim çünkü biliyordum eşimi cok seveceklerdi cunkü eşim mükemmel bir insandı.bir gün eşim babamın yanında giderek bni nekadr çok sevdigini ama basından talıhsız bir evlilk gectini mutlu olmaya hakkı oldunu yemnler ederek sözler vererek anlatmıs babam aksam eve gelmişti bize haksızlk etigini farketmış olsada yinede direnmekte ısrarcıydı üstelik eşimin ailesi tanıdımız saygı deger bir ailedeydi aradan aylar geçti babamın ailesi yıllardır arayıpta bulamadıgı malzemeyı bulup her daim kullanıp beni üzmeyi basardılar bir gün fazla ileri giderek canımı bedenımi acıtarak.....işte o günden o günden sonra kaderimiz değişti annem ben kızımı kımseyı ezdirmem diyerek eşimi ve ailesini kabul etti bn ise buna sevinemedim çünkü şerefime bile laf söylemişler onurumu ve gururumu cok kırmışlardı çünkü onlar ALLAHTAN korkmuyordu hayat dedimiz yolda hepimizin basından gecebilirdi bu bir kusur ayıp deildi bana göre neysee o büyük gün geldi beni istediler ALLaHIN emriyle kızı yani beni eşime verdiler.güsel ve sade bir nişan yaptık herşey okadr şeffaftı ki 1 sene nişanlı kaldık bu süredede ben ve eşim cok uzulduk ve yıprandık araya ınsanlar gırdı nısanı bozmak ıstedıler mutlulgumuzu kıskandılar ama biz her defasında birbirimize sarıldık ve kısa bir süre öncede çok güsel bir düğünle evlendik şimdi ailem eşim ve ben çok mutluyuzz şükürler olsun bildiğim bir şey oda kolay olan hiç bir seyin güsel olmadıgı dilerim okyanusları aşarak sevdik ve bunu herkese gösterdik aşk kazandı...
Son düzenleme: