Arkadaşlar merhaba. Daha öncede defalarca sıkıntılarımı dile getirip konu açtım. Umarım bu son konum olur çünkü bitti artık
3 senelik bir birlikteliği vardı ben 26,o 25 yaşında. Aileler geçen sene tanıştı ve kimse kimseden memnun olmadı. Fikir farklılıkları kültürel farklılıklar vardı. Maddi sebeplerden dolayı da ailemin aşırı abartmayı ve beni çok üzmelerindne dolayı ailemin de payı var bu noktaya gelmemizde ama belkide ben çok iyi niyetliyim de karşı tarafı göremiyorum dur.
Normalde tanıyıp tanıyabilrcrğim, ya da en azından bu yaşıma kadar karşıma çıkan en iyi niyetli erkek olarak tanıdım onu. Çok vicdanlı, tamamen vicdanıyla hareket eden, ve ben haksız olsam bile günlerce özür dileyip sırf benim bir damla göz yaşım akmasın diye çabalayan biriydi. İlk zamanlar öyleydi, aileler tanışana kadar her şey normaldi x hatta bulutların üzerinde gibiydim çünkü nasıl olur da bir erkek bu kadar iyi niyetli olabilir diyordum.
Neyse işte bizim aile yapıları çok farklı bizimkiler açık ve daha modern, kadının okumasını çalışmasını etlrlten bile daha çok ieterlerler desteklerlerxkızlara çok düçkünler haliyle bizleri erkek gibi yetiştirmişler. Karşı taraf ise tamamen türbanlı, 1 tane bile açık kadın ya da gelin yok, çok fazla grlenekçiler ve 50 yıl öncenin adetlerini şuan sürdürmeye çalışıyorlar. Haliyle aileler tanışınca Bi kriz yaşandı, bizimkiler benimseyemedi, hal böyle olunca çok abartmışlar ve karşı taraf baya kırılmış üzülmüş o zaman bizde istemiyoruz demişlerdi. Tabi ben ailemi çok suçladım, çünkü ailemde maddi takıntılarda var, okumuş olsun doktor mühendis olsun kafasındalar ve ben baya cephe aldım o kafa yapılarını bildiğim için. Bu arada erkek arkadaşım da 2 ünv mezunu ama iyi bir iş henüz bulmuş değildi ama bulacsğımdan emindim planları vs vardı temşibrl değildi.
Daha sonra türban meselesi çıktı, karşı tarafta gelinler evlenince kapanırmış, erkek arkadaşım söylediğinde başta biraz yatıştırdım durumları zamanla olabilir neden olmasın içimden gelirse kapanırım vs dedim. Sonra çok sık boğaz edilince ve özellikle ailelerin böyle bir şeye kendilerinde müdahale hakkı gördüklerini görünce iyice çıldırdım, zaman geçtikçe bu nasıl mantık nasıl insanlara bunu dayatabiliyorlar gibisinden düşündüm ve gittikçe artık sert tepkiler vermeye başladım ve asla kapanmayacağım ilerde de kapanmayacağım hatta beni bu fikirdeli insanlar dinden soğutuyor demeye başladım. Artık sürekli tartışır olduk.
En son sert şekilde asla kabul etmiyorum ayrılalım ya da bu meseleden vazgeç dedim. O da dedi ki eskiden olsaydı ailemi karşıma alırdım bu mesele için, ama aylardır görüyorum ki sen benim için hiçbir şey yapmıyorsun, verdiğim değerin karşılığını hiçbir zaman alamadım vs diyip bir sürü şey sıraladı. Evet aileler olayı beni çok yordu ve psikolojim bozuldu haliyle onu üzdüğüm zamanlarda çok oldu ama asla ayrılacağımız büyüklükte şeyler yapmadım yani hatam falan da olmadı yanlışım da olmadı, sadece olan durumlardan ve türban meselesinden, ailesinin farklı oluşundan dolayı tartışmaları patlamalarım oldu. O da konuyu şuna getiriyor, ben ailemi karşıma alırdım ama sen demiyorsun o yüzden almıyorum.
Neyse sonuç olarak kesin ve net olarak bitti. Bir taraftan kuş gibi hafifledim, şimdi çıkıp istediğimi giyebilecrğim, kafamı yastığa koyduğumda bu türban meselesi ne olacak demeyeceğim. Özgürlük böyle bir şey sanırım, zincirlerimden kopmuş gibiyim.
Ama bir taraftands öylr bir boşluk ve yalnızlık varki. Pişman olurum korkusu da var. Acaba ben toparsasaydım, mutlu bir birliktelik sürdürseydim zamanla bu türban olayı ortadan kalkar mıydı, nice aile var kapalı ama açık gelin de alıyorlar. Acaba diyorum halledeşilir miydi. Çünkü kötü bir huyu Bi şeyi yoktu bu devirde iyi insan değer veren insan bulmak zor iken o resmen attığım adıma kadar bakardı takılıpta düşmeyeyim diye. Çok fazla titredi üstüme. O yüzden Bi boşluğa düştüm şuan. Ne olacak nasıl olacak anlatamayacağım bir haldeyim.
Aynı yollardan geçenler lütfen yardım eder misiniz, çok ihtiyacım var nefesim kesiliyor bazen. Bazen de diyorum ki acaba ben mi böyle birini çok üzdüm acaba şimdi üzgün mü ağlıyor mu mutsuz mu bi taraftan da onu düşünüp üzülüyorum. Çünkü senden sonra asla başkasıyls evlenmem başkası olmaz diyordu, hayatım da zehir olur ama senle de olmuyor diyordu. Şimdi onu da düşünüyorum ya hayatı bahsettiği gibi berbat olursa. Kafam çok karışık anlayacağınız
3 senelik bir birlikteliği vardı ben 26,o 25 yaşında. Aileler geçen sene tanıştı ve kimse kimseden memnun olmadı. Fikir farklılıkları kültürel farklılıklar vardı. Maddi sebeplerden dolayı da ailemin aşırı abartmayı ve beni çok üzmelerindne dolayı ailemin de payı var bu noktaya gelmemizde ama belkide ben çok iyi niyetliyim de karşı tarafı göremiyorum dur.
Normalde tanıyıp tanıyabilrcrğim, ya da en azından bu yaşıma kadar karşıma çıkan en iyi niyetli erkek olarak tanıdım onu. Çok vicdanlı, tamamen vicdanıyla hareket eden, ve ben haksız olsam bile günlerce özür dileyip sırf benim bir damla göz yaşım akmasın diye çabalayan biriydi. İlk zamanlar öyleydi, aileler tanışana kadar her şey normaldi x hatta bulutların üzerinde gibiydim çünkü nasıl olur da bir erkek bu kadar iyi niyetli olabilir diyordum.
Neyse işte bizim aile yapıları çok farklı bizimkiler açık ve daha modern, kadının okumasını çalışmasını etlrlten bile daha çok ieterlerler desteklerlerxkızlara çok düçkünler haliyle bizleri erkek gibi yetiştirmişler. Karşı taraf ise tamamen türbanlı, 1 tane bile açık kadın ya da gelin yok, çok fazla grlenekçiler ve 50 yıl öncenin adetlerini şuan sürdürmeye çalışıyorlar. Haliyle aileler tanışınca Bi kriz yaşandı, bizimkiler benimseyemedi, hal böyle olunca çok abartmışlar ve karşı taraf baya kırılmış üzülmüş o zaman bizde istemiyoruz demişlerdi. Tabi ben ailemi çok suçladım, çünkü ailemde maddi takıntılarda var, okumuş olsun doktor mühendis olsun kafasındalar ve ben baya cephe aldım o kafa yapılarını bildiğim için. Bu arada erkek arkadaşım da 2 ünv mezunu ama iyi bir iş henüz bulmuş değildi ama bulacsğımdan emindim planları vs vardı temşibrl değildi.
Daha sonra türban meselesi çıktı, karşı tarafta gelinler evlenince kapanırmış, erkek arkadaşım söylediğinde başta biraz yatıştırdım durumları zamanla olabilir neden olmasın içimden gelirse kapanırım vs dedim. Sonra çok sık boğaz edilince ve özellikle ailelerin böyle bir şeye kendilerinde müdahale hakkı gördüklerini görünce iyice çıldırdım, zaman geçtikçe bu nasıl mantık nasıl insanlara bunu dayatabiliyorlar gibisinden düşündüm ve gittikçe artık sert tepkiler vermeye başladım ve asla kapanmayacağım ilerde de kapanmayacağım hatta beni bu fikirdeli insanlar dinden soğutuyor demeye başladım. Artık sürekli tartışır olduk.
En son sert şekilde asla kabul etmiyorum ayrılalım ya da bu meseleden vazgeç dedim. O da dedi ki eskiden olsaydı ailemi karşıma alırdım bu mesele için, ama aylardır görüyorum ki sen benim için hiçbir şey yapmıyorsun, verdiğim değerin karşılığını hiçbir zaman alamadım vs diyip bir sürü şey sıraladı. Evet aileler olayı beni çok yordu ve psikolojim bozuldu haliyle onu üzdüğüm zamanlarda çok oldu ama asla ayrılacağımız büyüklükte şeyler yapmadım yani hatam falan da olmadı yanlışım da olmadı, sadece olan durumlardan ve türban meselesinden, ailesinin farklı oluşundan dolayı tartışmaları patlamalarım oldu. O da konuyu şuna getiriyor, ben ailemi karşıma alırdım ama sen demiyorsun o yüzden almıyorum.
Neyse sonuç olarak kesin ve net olarak bitti. Bir taraftan kuş gibi hafifledim, şimdi çıkıp istediğimi giyebilecrğim, kafamı yastığa koyduğumda bu türban meselesi ne olacak demeyeceğim. Özgürlük böyle bir şey sanırım, zincirlerimden kopmuş gibiyim.
Ama bir taraftands öylr bir boşluk ve yalnızlık varki. Pişman olurum korkusu da var. Acaba ben toparsasaydım, mutlu bir birliktelik sürdürseydim zamanla bu türban olayı ortadan kalkar mıydı, nice aile var kapalı ama açık gelin de alıyorlar. Acaba diyorum halledeşilir miydi. Çünkü kötü bir huyu Bi şeyi yoktu bu devirde iyi insan değer veren insan bulmak zor iken o resmen attığım adıma kadar bakardı takılıpta düşmeyeyim diye. Çok fazla titredi üstüme. O yüzden Bi boşluğa düştüm şuan. Ne olacak nasıl olacak anlatamayacağım bir haldeyim.
Aynı yollardan geçenler lütfen yardım eder misiniz, çok ihtiyacım var nefesim kesiliyor bazen. Bazen de diyorum ki acaba ben mi böyle birini çok üzdüm acaba şimdi üzgün mü ağlıyor mu mutsuz mu bi taraftan da onu düşünüp üzülüyorum. Çünkü senden sonra asla başkasıyls evlenmem başkası olmaz diyordu, hayatım da zehir olur ama senle de olmuyor diyordu. Şimdi onu da düşünüyorum ya hayatı bahsettiği gibi berbat olursa. Kafam çok karışık anlayacağınız
