Hanimlar merhaba,
Donup dolasip benzer konularla geliyorum ama buraya yazmaktan baska carem yok.
ABD deyim, 7. yilim ve 5. evimdeyim. Esim hem doktora yapiyor hem calisiyor, inanilmaz yogun!
Surely ev tasimamizin sebebi benim master ve doktoramin baska eyaletlerde olmasi idi, ikinci cocuk dogunca doktorayi biraktim (iki master derecem var). Bir muddet cocuklarima kendim bakmak istiyorum, o yuzden ise girmedim, 1 seneyi geciktir evdeyim, bebek 1 yasinda, kizim 3,5 yasinda.
Surely tasindigimiz icin bu son tasinmada inanilmaz adaptasyon sorunlari yasiyorum, cevreye, insanlara adapte olmakta zorlaniyorum, normalde gayet girisken, konuskan, sosyal biriyimdir. Yeni geldigim cevremdeki herkes ortamini kurmus, herkesin zaten akrabalari, ailesi, esi dostu burada. Insanlara yanas, giris, konus yapiyorum ama kendime guzelce bir cevre kuramadim. Gerci biraz da zamana birakmak lazim, daha yeni sayilirim burada.
Arkadaslar internette de cok arastirdim ama sanirim kronik yalnizlik ve adaptasyon sorunu cekiyorum, inanilmaz icim daraliyor, yeme bozuklugu yuzunden asiri kilolar aldim, cildim bozuldu, saclarim asiri dokuluyor, cildim kuruyor, elim ayagim titriyor, geceleri uyuyamiyorum ve tum gun uykusuzluktan mahvoluyorum, surekli acikiyorum, susuyorum, yeme bozuklugum yuzunden afedersiniz bazen ishal, bazen kabizim.
Cocuklarimi cok seviyorum, onlarla verimli vakit gecirmeye calisiyorum ama icimdeki yalnizlik hissini atamiyorum. Esim gercekten yogun ve bazen beni tersliyor, biktim senin yalnizligindan, iki cocuguna bak, yeter artik diyor! Dizi serisi bitirdim, evi temizliyorum, tatlilar, yemekler yapiyorum, film izliyorum, guzel kitaplar okuyorum, cesit cesit rahatlatici bitki caylari iciyorum, vitaminlerimi ve demir hapimi kullaniyorum (vitaminsizlik depresyona sebepmis), cocuklari surekli etkinliklere goturuyorum, parka goturuyorum, insanlarla turk/abd li ayak ustu konusuyorum, ama kimsenin arkadasi degilim, kimse de benim arkadasim degil malesef. Ben aramasam bir gun telimi caldiran yok. Son zamanlarda sirf ingilizce biliyorum diye yardim istemeye gelen 2-3 kisi oldu, onlara yardim ettim ve tabi gidis o gidis, bir daha da isleri dusunce ararlar. Cevremdeki herkesin bir ortami var, ben afederseniz sap gibiyim
Bir kahve icimlik, onu da gectim, cocuklari parka goturecek kadar bile bir arkadasim olamadi. Kendimi oyalamak icin youtube kanali da actim ama hic bana gore degilmis bu isler, cok bunaltti. Youtube da bir suru Beyhan Budak dinledim, ise yaramadi, ABD li psikologa gittim, derdimi ingilizce anlatmak hic icimi acmadi, biraktim. Turk psikolog buldum, basarili bir hanim, 1 saatlik terapiye $60 istedi, kendisine de soyledim -benim butceme gore- bir saate $60 verirsem eskisinden daha cok derdim olur, bir de gecim derdi eklenir :)
Arkadaslar ben sapasaglam, guclu, egitimli, iyi derecede ingilizce bilen ve insanlarla iletisimi gercekten iyi olan sosyal biriyim(cunku hayatim boyunca hep oyle oldu sadece son iki tasinmamizda cok fazla yalniz kaldim), hayati dolu dolu da yasayabiliyorum ama icimdeki yalnizlik ve adaptasyon sorununu cozemedim. Cok yoruldum, acaba bunun adi depresyon mu onu da bilmiyorum ama icten ice curuyorum. Sunlari yazarken bile elim ayagim titriyor, iletisimsizlik, yapayalnizlik sendromu cekiyorum, bana yardimci olabileceginiz bir sozunuz, soyleminiz var mi? Tr de psikologlar daha ugun fiyatli oluyor, belki benzer seyler yasayaniniz olmustur (Lutfen tavsiyeden ote seyler yazin, beni rahatlatabilecek seyler)
