Aynı durumdayız. Üniversitedeyken yalnız yaşıyordum. Bir dönem de yurt dışında eğitimime devam ettim. Orda da yalnızdım. Ama yalnızlık farklıydı ozaman. Arkadaşlarım vardı. Sosyaldim. Üni bitti evlendim Ankaraya taşındım. Kimseyi tanımıyordum. Ama hiç endişem yoktu işin aslı. Önceki yerlerde de ilk zamanlar kimseyi tanımıyorum diyordum. İşe girdim. Arkadaş edindim. Kimseye ısınamadım. Samimi olamadım yani. Hamile kaldım. Bebegimi kaybettim. Kendimi toparlamak için işten ayrıldım. Evdeyim. Eşim haricinde vakit geçirmek isteyebileceğim kimse yok. Bu derdimi pek yansıtmıyorum kimseye. Arabesk takılmayı hiç sevmem. Ancak içten içe ciddi bir sorun benim için. Tek başıma okadar çok şey yaşadım gezdim gördümki artık tek takılmak zevk vermiyor. Hep evdeyim. Çocuklarınız evde ses oluyordur en azından. Güldürür uğraştırır yorar ne biliyim. Biraz olumlu yönünden bakmak lazım. Doktora da gitmedim. Her şeyi yas sürecine bağlıyorlar çünkü. Fakat bu başka bir şey. Kendiliğinden ya düzelecek ya da böyle yaşamayı öğrenicez. Bence öncesinde hızlı yaşamakla ilgili. Durulunca insan şaşırıyor. Mutsuzlaşıyor. Konusmak isterseniz her zaman yazabilirsiniz.
Size cok benziyor durumumuz. Tek basina yeterince gezdim, dolastim, alisveris yaptim, hala cocuklari alip surekli markete, alisverise, kutuphanelere, oyun alanlarina vs vs gidiyorum ama artik cok sikildim ya. Hele var ya ilk geldigim sene tek basima parklarda gezdim, bisiklete bindim, agaclarin altinda yatip agladim. Tum gun pencereden sincaplari izlerdim. 7. yilim ABD de, ilk gelen bile birilerini buluyor. Insanlara yanasip soruyorum da aaa cok yenisin, nasil bu kadar arkadasin var diyorum yok o camiden, bu cemaatten, bu piknikten vs vs. Esim dini gruplara gitmeme ilk geldigimizden beri sicak bakmiyor. Kizim bu yil okula basladi, annelerine yanasiyorum neler neler gordum ya. Mesela biri beni parkta gordu, selam vermemek icin kafasini 180 derece diger tarafa ceviriyor, yagmur yagdi, cardaga kostuk, yaninda iki arkadasi var, ben ayni cardak altindayim, Allah im masalarina oturmayim diye cani gitti, oyle kaciyorlar ki gormeniz lazim. Yediklerinden ictiklerinden kizim istedi, hayir annecim dedim, zoraki bir parca ikram etti, yagmur durunca hemen kactim cardaktan. (Bu kisiye artik selam bile vermiyorum) Bir tane iyi komsu bulmustum yeni, o da hemen uzaga tasindi
Bir teyze komsum vardi, ise basladi. Bir teyze daha vardi, Turkiyeye gitti. Sanki Allah tarafindan yalnizlikla imtihan oluyorum.
Biriyle tanistim, samimi davrandi, evine davet etti, ben davet ettim vs, sonra farkli araliklarla 6 kez aradim, yogunum, yorgunum vs dedi, gecen gun yolda gordum, bana selam vermemek icin yolunu degistirdi. Ya haydi otekini bosverdim de bu hanim gayet iyi biriydi, gayet muhabbetimiz sarmisti. Boyle davranma sebebi de kendine grup kurdu ve hayatinda daha fazlasini istemiyor. (surekli instagramda goruyorum grubunu ve aktivitelerini) Cunku cogu insan burada boyle. Ya haydi yeni olsam, ilk senem olsa goz yumacagim da 7. yilimda artik biktim ya. Eskiden insanlara yanasinca aaa ne canayakin, ne iyi arkadas muamelesi gorurdum, simdi burada aman bana yaklasmasin, aman bizim grubumuz var muamelesi. Bir de grup nedir ya, liseli miyiz.
Aman ya gercekten yoruldum. Aslinda sunu istiyorum: yana yakila arkadas aramayim, insanlara takilmayim, umursamayim, yalnizligimi kabul edip, bununla mutlu olayim! (Ben kabul etsem 3,5 yasindaki kizim agliyor arkadas icin. Ben ne kadar ilgilensem de arkadas ariyor. Tr ye donen bir arkadasimiz gelecekmis pzt gunu, kizimin arkadasi cocugu, neredeyse 10 gundur ici icine sigmiyor X gelecekmis, X ne zaman geliyor baba, X ne zaman geliyor anne, bu pyuncagi X e verecegim, sunu onunla oynayacagim, o gelince ona soyle diyecegim, boyle diyecegim vs vs gormeniz lazim)
MissCherryBlossom
