- 22 Kasım 2013
- 663
- 181
- 103
- 34
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
aşiri çekingenlik ve sosyal fobi
- Konu Sahibi hadinur
- Başlangıç Tarihi
- 22 Kasım 2013
- 663
- 181
- 103
- 34
arkadaşlar ben kadınlar kulübüne yeni üye oldum o yüzden nasıl kullanacağımı pek bilmiyorum umarım yanlş yere yazmıyorumdur..
bu sosyal fobi durumu bendede var oyüzden çok sıkıntı yaşıyorum kendimi ifade edememek beni çok strese sokuyor ve gittikçe artıyor budurum. kendimi hep yanlış ifade ediyorum ve en ufak olumsuz bir eleştiride kendime olan bütün güvenimi yitiriyorum arkadaşlar önerilerinizi bekliyorum.
bu sosyal fobi durumu bendede var oyüzden çok sıkıntı yaşıyorum kendimi ifade edememek beni çok strese sokuyor ve gittikçe artıyor budurum. kendimi hep yanlış ifade ediyorum ve en ufak olumsuz bir eleştiride kendime olan bütün güvenimi yitiriyorum arkadaşlar önerilerinizi bekliyorum.
- 3 Şubat 2010
- 11.305
- 5.506
- 448
Özgüven eksikliği bence de. Ben bunu birazda yetiştiriliş tarzıma bağlıyorum. Tabi kendi fikrim bu.
Küçükken konuşulan konularla ilgili bişey dediğimizde sen oyununa bak , anlamazsın vs. derlerdi. Ya da bazı şeyler yapmaya çalıştığında falan sen çocuksun yapamazsın gibi laflar .
Hiç bişeyi tek başıma layıkıyla yapacağıma inancım yok. Karşılıklı sohbet noktasında yine daralıyorum. Kimseyle oturup sohbet etmeye cesaretim yok , çünkü hemen benden sıkılırlar diye düşündüğümden takılır kalıyorum.
mesela eve misafir almak benim için eziyet. Geleceklerini öğrendiğim andan , kapıdan yolculadığım ana kadar stresten boğuluyorum.
Ne ikram etsem , ne giysem, ne konuşsam diye...
bir an evvel bitsin diye bekliyorum. Bir bakacaksın geçmiş diye kendi kendimi teselli ediyorum. Bu yüzden eşimin arkadaşlarını falan da çok fazla alamıyorum , görüşmüyorum.
Allah'tan eşim konuşkan biri , çoğunlukla o konuşur ben dinlerim. Ben konuşunda da dinlemiyormuş gibi hissederim
off çok şey yazarım da abartmıyım
bence ben böyle geldim böyle giderim
Küçükken konuşulan konularla ilgili bişey dediğimizde sen oyununa bak , anlamazsın vs. derlerdi. Ya da bazı şeyler yapmaya çalıştığında falan sen çocuksun yapamazsın gibi laflar .
Hiç bişeyi tek başıma layıkıyla yapacağıma inancım yok. Karşılıklı sohbet noktasında yine daralıyorum. Kimseyle oturup sohbet etmeye cesaretim yok , çünkü hemen benden sıkılırlar diye düşündüğümden takılır kalıyorum.
mesela eve misafir almak benim için eziyet. Geleceklerini öğrendiğim andan , kapıdan yolculadığım ana kadar stresten boğuluyorum.
Ne ikram etsem , ne giysem, ne konuşsam diye...
bir an evvel bitsin diye bekliyorum. Bir bakacaksın geçmiş diye kendi kendimi teselli ediyorum. Bu yüzden eşimin arkadaşlarını falan da çok fazla alamıyorum , görüşmüyorum.
Allah'tan eşim konuşkan biri , çoğunlukla o konuşur ben dinlerim. Ben konuşunda da dinlemiyormuş gibi hissederim
off çok şey yazarım da abartmıyım
bence ben böyle geldim böyle giderim
Son düzenleme:
