- 24 Nisan 2012
- 35
- 0
- Konu Sahibi merinda_34
- #1
Oncelikle herkese merhaba. Bu benim burdaki ilk mesajim. Aslinda ozelimi boyle yerlerde paylasmak en son yapacagim seydir ama internette beni bu denli kahreden sorunla ilgili aramalar yaparken bu siteyei buldum ve zaten oncesinde de varligini biliyordum bu sitenin. Hemcinslerimden yardim ve telkin istiyorum lutfen elinizden geldigince yarimci olun bana. Bu ne kadar ise yarar bilmiyorum ama denemekten baskada carem kalmadi.
Son birkac haftadir hayat gercekten cok kotu benim icin ve nolur bana biraz telkin verin. Aslinda imla kurallari ve duzgun cumle kurma hususunda cok iyiyim ancak simdi kelimeleri bile zar zor toparliyorum. 32 yasinda 3 yillik evli bir kadinim esimle severek evlendik ve esim 34 yasinda benden once hayatinda sadece bir kisi olmus ve o kisiyi de cok iyi tanidigimdan oturu aralarinda cinsellik gibi birseyin yasanmadigini cok iyi biliyorum. Zaten esim cok utangac ve sikilgan ve bundan dolayi eski sevgilisini sadece alnindan opup bagrina basmakla yetinmis yani daha fazlasini o an asla dusunmemis herseyin bir zamani var demis. Ama o kisi yurtdisina yerlesince ayrilmak zorunda kalmislar. Benim ise esimden once halen pismanligini hissettigim ve birisi nisanlimla olan iki iliskim oldu ve maalesef bu iki iliskide de cinselligi tum sinirlariyla da yasadim. Ancak tum bunlari evlenmeden once esime anlattim cok uzulmesine ragmen beni cok sevdigi icin kabullendi ve halende cok sevdigine eminim. Ancak evlendikten sonra bazi dusunceleri tamamiyle degisti. Beni kendime saygisizlik yapmakla, degersizlestirmekle sucluyor bunu dile geitmesede gozlerinden anlasiliyor yani oyle goruyor beni. Bir tarafta eski kiz arkadasinin sadece anlini opup bagrina basan bir erkek ote yanda eski erkek arkadaslarinin her ikisiylede cinselligi yasamis ben. Soyleyecek sozum yok esime karsi ve onunda su an cok kotu bir durumun icinde oldugunu biliyorum bir yandan beni cok sevip asla vazgecmek istememesi ote yandan yaptigim hatalarla ayagima bagladigim pranganin bir ucunu kendi ayagina baglayip bu durumla yasamaya calismasi. En buyuk sorunum ise ben artik anne olmak istiyorum ve esimin cocuk isteginin bendekinden kat be kat daha fazla oldugunu biliyorum. Nerde bir cocuk gorse kendi cocuguymus gibi alip sevmesi ve ona sirlarimi aciklamadan once cocuk yapma konusunda ki istegini, hevesini bana detayli anlatmasi, cocuk kelimesi dahi gecince gozlerinin parlamasi onun cocuklara karsi nasil hassas bir yapida oldugunu bilmemi sagliyor. Fakat cinsellik durumumu acikladiktan sonra bir daha asla ne flort ne de evlilik sonrasi cocukla ilgili tek kelime etmedi. Bunun ilk baslarda farkinda degildim ama simdi herseyi cok daha net biliyorum. Esim maalesef benden cocuk sahibi olmak istemiyor ve bunu tum detaylariyla bir kac gun once biraz ickili iken dile getirdi. Soylediklerini aynen aktariyorum: ''Cocuk dogurmaktan degil, anne olabilmekten bahsediyorum. Eger zamaninda gelecegini dusunerek hareket etseydin simdi sen cok mutlu bir anne ve bende cocuguna sarilip seven bir baba olacaktim. Yani Annelik vasiflarimi kaybettigimi dusunuyor. ''Herkesten once kendine sonrada ailen ve bana karsi basin one egik, cocuk sahibi oldugumuzda kendinde olmayan degerleri ona nasil vereceksin? Basini dik tutmayi kendine ve ailesine karsi utanacak, pismanlik yasamayacak seyler yapmamasini, nefsine hakim olmasini nasil ogreteceksin diye soruyor ve ben hicbir cevap veremiyorum cunku aradan yillar gecmesine ragmen halen o iki iliskinin pismanligi ve kotu izleri var ustumde utaniyorum herkesten ve herseyden ve caresiz esimin bu sorularina karsi sessiz kalmaktan baska birsey yapamiyorum cunku gercekten verecek cevap bulamiyorum. Ustelik esim universite mezunu iyi egitim almis genis sosyal cevresi olan biri. Baska bedenlere futursuzca sundugun bedeninle benim cocumu nasil kucaklayacaksin anne yuregin buna dayanir mi? Senin belki dayanir ama benim baba yuregim bunu kaldiramaz diye soyluyor bana ve buna benzer daha onlarca soru yoneltiyor. O kadar caresiz hissediyorum ki kendimi artik ben bile bu yasadiklarimi hak ettigimi dusunmeye basladim. Esimin gozlerine bakinca cocuk hasretinden yanip tutustugunu anlamak hic zor olmuyor bastirilmis bir cocuk hasretini yuzunden kolayca anlayabiliyorum. Beni cok sevdigi icin vazgecemiyor ancak bunun bedelinide cocuk sevgisinden mahrum kalarak oduyor ve bir bakima bana da odetiyor. Ona birkac kez bosanmayi onerdim ancak benim ailemi kendi ailesinden ayirtetmeksizin sevmesi, deger vermesi ve bu sebeple kendini aileme karsi sorumlu hissetmesi buna engel oluyor. Cunku eger bosanirsak ailem herseyde onu suclayacak ve esimde aileme karsi mahcubiyet yasamamak icin bosanmaya bir sartla razi oluyor: ''Eger bu evliligin bitis sebebinin ben degil senin o basini one egdirten gecmisin oldugunu soyler, herseyi acik secik onlara anlatirsan o zaman bosanalim'' diyor. Ancak maalesef ben bunu yapacak gucte hissetmiyorum kendimi. Ailem baskici degil ama bana bakis acilarinin cok fazla degisecegini ve onlarin yuzune bakamayacagimi cok iyi biliyorum. Yani esim bosanirsak butun sorumlulugun kendi ustune kalacagini ve benimde bu sayede ''sadece esinden bosanan bir kadin olup o utandigim gecmisi bu bosanma sayesinde omurboyu gizleyecegimi ve buna asla izin vermeyecegini'' soyluyor. Biz insanoglu bazi seyleri maalesef zamanindan cok cok sonra anliyoruz ve benimde burda anladigim ancak artik cok gec olan bir husus var ki: ''ister sehirli ister koylu ister universite mezunu ister ilkokul; istisnasiz butun erkekler bu bekaret olayini takiyorlar ama az ama cok. Bunu bazilari vazgecilmez kriter olarak goruyor, bazilari ise kabulleniyor; ancak iclerinde omurboyu acisini duyacagi bir yaraya donusturerek yasiyor yani kisaca hepsinin icine dert oluyor bu ama ben bunu gec anladim. Ulkemizde evlilik oncesi cinselligin bedelini maalesef biz kadinlar oduyoruz ister maddi ister manevi boyutuyla bu isin en agir faturasi bizlere cikiyor. Erkekler yasadigi cinsel iliskiden zerre kadar pismanlik duymadan bir baska insanla yeni bir baslangici rahatca yapabiliyor iken, biz kadinlar bunun diyetini oduyoruz. Kimselere soyleyemedigimiz icimizi kemiren, buyuk uzuntu ve travmalara sebep olan halleri ile yasiyoruz. Ancak bende kendi durumumdan dolayi kimseyi suclayacak halde degilim cunku ne yasadim ve yaptiysam hepsinden yine kendim sorumluyum yani insanin hayatta yasayabilecegi en buyuk kotulugu yine kendisinin yapmasi durumu ve simdi son psimanlik fayda etmiyor. Esimi cok seviyorum bana halen sahip cikmasi beni bu denli sevmesi az da olsa beni ayakta tutuyor. Meseleninn bir yuzu daha var ki esim tam 4 aydir benimle iliskiye girmiyor ve buna sebep olarakta fiziksel yorgunlugu bahane ediyor ancak cok iyi hissediyorum ki bunun da nedeni benim gecmisim. Gozlerine bakinca bunu cok iyi goruyorum. Kisilik olarak birseyleri asla saklayamaz, gizleyemez hemen belli eden bir yapiya sahiptir esim. Su an hayatta en cok istedigim sey bir cocuk ve anne olmak ama ne var ki gecmis gecmiste kalmiyor kalamiyor ve bugunume de tesir ediyor. Yasadigim durumun bir bedel odemek oldugunu ve bu bedeli odemeyi hak ettigimi dusunmeye baslayan bir kadin olarak benim gercekten anne olma vasfim kalmadi mi hanimlar? Nolur yardiminizi telkininizi benden esirmegemeyin
Son birkac haftadir hayat gercekten cok kotu benim icin ve nolur bana biraz telkin verin. Aslinda imla kurallari ve duzgun cumle kurma hususunda cok iyiyim ancak simdi kelimeleri bile zar zor toparliyorum. 32 yasinda 3 yillik evli bir kadinim esimle severek evlendik ve esim 34 yasinda benden once hayatinda sadece bir kisi olmus ve o kisiyi de cok iyi tanidigimdan oturu aralarinda cinsellik gibi birseyin yasanmadigini cok iyi biliyorum. Zaten esim cok utangac ve sikilgan ve bundan dolayi eski sevgilisini sadece alnindan opup bagrina basmakla yetinmis yani daha fazlasini o an asla dusunmemis herseyin bir zamani var demis. Ama o kisi yurtdisina yerlesince ayrilmak zorunda kalmislar. Benim ise esimden once halen pismanligini hissettigim ve birisi nisanlimla olan iki iliskim oldu ve maalesef bu iki iliskide de cinselligi tum sinirlariyla da yasadim. Ancak tum bunlari evlenmeden once esime anlattim cok uzulmesine ragmen beni cok sevdigi icin kabullendi ve halende cok sevdigine eminim. Ancak evlendikten sonra bazi dusunceleri tamamiyle degisti. Beni kendime saygisizlik yapmakla, degersizlestirmekle sucluyor bunu dile geitmesede gozlerinden anlasiliyor yani oyle goruyor beni. Bir tarafta eski kiz arkadasinin sadece anlini opup bagrina basan bir erkek ote yanda eski erkek arkadaslarinin her ikisiylede cinselligi yasamis ben. Soyleyecek sozum yok esime karsi ve onunda su an cok kotu bir durumun icinde oldugunu biliyorum bir yandan beni cok sevip asla vazgecmek istememesi ote yandan yaptigim hatalarla ayagima bagladigim pranganin bir ucunu kendi ayagina baglayip bu durumla yasamaya calismasi. En buyuk sorunum ise ben artik anne olmak istiyorum ve esimin cocuk isteginin bendekinden kat be kat daha fazla oldugunu biliyorum. Nerde bir cocuk gorse kendi cocuguymus gibi alip sevmesi ve ona sirlarimi aciklamadan once cocuk yapma konusunda ki istegini, hevesini bana detayli anlatmasi, cocuk kelimesi dahi gecince gozlerinin parlamasi onun cocuklara karsi nasil hassas bir yapida oldugunu bilmemi sagliyor. Fakat cinsellik durumumu acikladiktan sonra bir daha asla ne flort ne de evlilik sonrasi cocukla ilgili tek kelime etmedi. Bunun ilk baslarda farkinda degildim ama simdi herseyi cok daha net biliyorum. Esim maalesef benden cocuk sahibi olmak istemiyor ve bunu tum detaylariyla bir kac gun once biraz ickili iken dile getirdi. Soylediklerini aynen aktariyorum: ''Cocuk dogurmaktan degil, anne olabilmekten bahsediyorum. Eger zamaninda gelecegini dusunerek hareket etseydin simdi sen cok mutlu bir anne ve bende cocuguna sarilip seven bir baba olacaktim. Yani Annelik vasiflarimi kaybettigimi dusunuyor. ''Herkesten once kendine sonrada ailen ve bana karsi basin one egik, cocuk sahibi oldugumuzda kendinde olmayan degerleri ona nasil vereceksin? Basini dik tutmayi kendine ve ailesine karsi utanacak, pismanlik yasamayacak seyler yapmamasini, nefsine hakim olmasini nasil ogreteceksin diye soruyor ve ben hicbir cevap veremiyorum cunku aradan yillar gecmesine ragmen halen o iki iliskinin pismanligi ve kotu izleri var ustumde utaniyorum herkesten ve herseyden ve caresiz esimin bu sorularina karsi sessiz kalmaktan baska birsey yapamiyorum cunku gercekten verecek cevap bulamiyorum. Ustelik esim universite mezunu iyi egitim almis genis sosyal cevresi olan biri. Baska bedenlere futursuzca sundugun bedeninle benim cocumu nasil kucaklayacaksin anne yuregin buna dayanir mi? Senin belki dayanir ama benim baba yuregim bunu kaldiramaz diye soyluyor bana ve buna benzer daha onlarca soru yoneltiyor. O kadar caresiz hissediyorum ki kendimi artik ben bile bu yasadiklarimi hak ettigimi dusunmeye basladim. Esimin gozlerine bakinca cocuk hasretinden yanip tutustugunu anlamak hic zor olmuyor bastirilmis bir cocuk hasretini yuzunden kolayca anlayabiliyorum. Beni cok sevdigi icin vazgecemiyor ancak bunun bedelinide cocuk sevgisinden mahrum kalarak oduyor ve bir bakima bana da odetiyor. Ona birkac kez bosanmayi onerdim ancak benim ailemi kendi ailesinden ayirtetmeksizin sevmesi, deger vermesi ve bu sebeple kendini aileme karsi sorumlu hissetmesi buna engel oluyor. Cunku eger bosanirsak ailem herseyde onu suclayacak ve esimde aileme karsi mahcubiyet yasamamak icin bosanmaya bir sartla razi oluyor: ''Eger bu evliligin bitis sebebinin ben degil senin o basini one egdirten gecmisin oldugunu soyler, herseyi acik secik onlara anlatirsan o zaman bosanalim'' diyor. Ancak maalesef ben bunu yapacak gucte hissetmiyorum kendimi. Ailem baskici degil ama bana bakis acilarinin cok fazla degisecegini ve onlarin yuzune bakamayacagimi cok iyi biliyorum. Yani esim bosanirsak butun sorumlulugun kendi ustune kalacagini ve benimde bu sayede ''sadece esinden bosanan bir kadin olup o utandigim gecmisi bu bosanma sayesinde omurboyu gizleyecegimi ve buna asla izin vermeyecegini'' soyluyor. Biz insanoglu bazi seyleri maalesef zamanindan cok cok sonra anliyoruz ve benimde burda anladigim ancak artik cok gec olan bir husus var ki: ''ister sehirli ister koylu ister universite mezunu ister ilkokul; istisnasiz butun erkekler bu bekaret olayini takiyorlar ama az ama cok. Bunu bazilari vazgecilmez kriter olarak goruyor, bazilari ise kabulleniyor; ancak iclerinde omurboyu acisini duyacagi bir yaraya donusturerek yasiyor yani kisaca hepsinin icine dert oluyor bu ama ben bunu gec anladim. Ulkemizde evlilik oncesi cinselligin bedelini maalesef biz kadinlar oduyoruz ister maddi ister manevi boyutuyla bu isin en agir faturasi bizlere cikiyor. Erkekler yasadigi cinsel iliskiden zerre kadar pismanlik duymadan bir baska insanla yeni bir baslangici rahatca yapabiliyor iken, biz kadinlar bunun diyetini oduyoruz. Kimselere soyleyemedigimiz icimizi kemiren, buyuk uzuntu ve travmalara sebep olan halleri ile yasiyoruz. Ancak bende kendi durumumdan dolayi kimseyi suclayacak halde degilim cunku ne yasadim ve yaptiysam hepsinden yine kendim sorumluyum yani insanin hayatta yasayabilecegi en buyuk kotulugu yine kendisinin yapmasi durumu ve simdi son psimanlik fayda etmiyor. Esimi cok seviyorum bana halen sahip cikmasi beni bu denli sevmesi az da olsa beni ayakta tutuyor. Meseleninn bir yuzu daha var ki esim tam 4 aydir benimle iliskiye girmiyor ve buna sebep olarakta fiziksel yorgunlugu bahane ediyor ancak cok iyi hissediyorum ki bunun da nedeni benim gecmisim. Gozlerine bakinca bunu cok iyi goruyorum. Kisilik olarak birseyleri asla saklayamaz, gizleyemez hemen belli eden bir yapiya sahiptir esim. Su an hayatta en cok istedigim sey bir cocuk ve anne olmak ama ne var ki gecmis gecmiste kalmiyor kalamiyor ve bugunume de tesir ediyor. Yasadigim durumun bir bedel odemek oldugunu ve bu bedeli odemeyi hak ettigimi dusunmeye baslayan bir kadin olarak benim gercekten anne olma vasfim kalmadi mi hanimlar? Nolur yardiminizi telkininizi benden esirmegemeyin
kusura bakma ama buna ben sevdiği kadını yarı yolda 
)
bu aslinda beni yariyolda biurakmak degil ama yasim geciyor ve yuvanin en guzel susu olan cocugumu istiyorum bir kadin olarak ancak ne soylediysem olmadi ikna edemedim ve konuyu her actigimda daha da fazla agresiflesiyor
