Artik kendimden nefret ediyorum.

Camille_claudel .!.:

Merhaba arkadaslar,

Gün gecmiyor ki bozuk olan psikolojimi gelip birisi daha baltalamasin.

Konuya nasil baslayacagimi da bilemiyorum ama toparlamaya calisicam.

Dun bir tanidikla konusurken eski bir is arkadasindan bahsetti. Bahsederken de yuzunu burusturup, bir de gorsen su kadar boyu var( eliyle gostererek), ufacik tefecik bir de pabuc kadar dili var dedi. Ben oracikta dondum kaldim cunku tiksinerek anlattigi boya ve bedene ben de sahibim. Dolayli yoldan da olsa asagilanmis hissediyorum.

1.53 boya 45 kiloyum ve son yillarda gercek bir mobbinge maruz kaliyorum. Ondan oncesinde boyumla, kendimle gayet barisiktim ama artik gercekten yildim.

Mesela gozlerime, saclarima iltifat alirim. Utanarak soyluyorum ama bedenimi de begeniyorum. Makyajsiz sokaga cikabilirim, kaslarim kirpiklerim belirgindir aslinda. Burnum daha ufak olabilirdi ya da agzim ama coook rahatsiz degilim. Ve bunlari sifira indiren, silen sey ne biliyor musunuz? BOYUM. Kendimi dunyanin en igrenc insani gibi hissediyorum. Tum iyi yonlerimi hice saydiran bir ozellige sahibim. Artik giyinmek, kendime bakmak dahi istemiyorum.

Yasadiklarimdan biraz daha ornek vermem gerekirse:

- staj yaparken bir kiz arkadasim: boyun ne kadar ufak, cocuk bisikletine binsen siritmazsin, burdaki cocuklar sana bakmaz, karpuz kol giyme sana yakismaz


- is yerinde calistigim kadin: zaten su kadar boyun var neden kambur duruyosun? Su kadar var misin o kadar bile yoksundur? Ve bilimum hakaretler

- muhtesem kuzenimi eklemeyi unutmusum: boyun ne kadar kisa, yarin hamile kalsan ne olursun kimbilir? Sen boyle zayif kalamazsim boyun yok? Bir de benim uzerimden ornek verir yuzunu burusturarak( boyu onun kadar diye)

- erkek bir arkadas: ne kadar kisasin sana bakan olmaz?! Araba kullanabiliyor musun? Bu halinle napmayi dusunuyorsun? Gibi daha nice igrenc laflar.

Tabii ki hepsini hayatimdan cikardim ta ki basta anlattigim arkadasa kadar. Dunden beri kendimi yine bataklikta hissediyorum. O yuzunu burusturmasi igrenmesi gozumun onunden gitmiyor. Ileride cocugumun olmasini dahi istemiyorum beni yargilamasin diye. O kadar dusunun.

Buraya neden yazdim bilmiyorum. Buradan baska anlatabilecegim, icimi acabilecegim birisi de yok.

Genişletmek için tıkla...

Camille_claudel .!.:

Merhaba arkadaslar,

Gün gecmiyor ki bozuk olan psikolojimi gelip birisi daha baltalamasin.

Konuya nasil baslayacagimi da bilemiyorum ama toparlamaya calisicam.

Dun bir tanidikla konusurken eski bir is arkadasindan bahsetti. Bahsederken de yuzunu burusturup, bir de gorsen su kadar boyu var( eliyle gostererek), ufacik tefecik bir de pabuc kadar dili var dedi. Ben oracikta dondum kaldim cunku tiksinerek anlattigi boya ve bedene ben de sahibim. Dolayli yoldan da olsa asagilanmis hissediyorum.

1.53 boya 45 kiloyum ve son yillarda gercek bir mobbinge maruz kaliyorum. Ondan oncesinde boyumla, kendimle gayet barisiktim ama artik gercekten yildim.

Mesela gozlerime, saclarima iltifat alirim. Utanarak soyluyorum ama bedenimi de begeniyorum. Makyajsiz sokaga cikabilirim, kaslarim kirpiklerim belirgindir aslinda. Burnum daha ufak olabilirdi ya da agzim ama coook rahatsiz degilim. Ve bunlari sifira indiren, silen sey ne biliyor musunuz? BOYUM. Kendimi dunyanin en igrenc insani gibi hissediyorum. Tum iyi yonlerimi hice saydiran bir ozellige sahibim. Artik giyinmek, kendime bakmak dahi istemiyorum.

Yasadiklarimdan biraz daha ornek vermem gerekirse:

- staj yaparken bir kiz arkadasim: boyun ne kadar ufak, cocuk bisikletine binsen siritmazsin, burdaki cocuklar sana bakmaz, karpuz kol giyme sana yakismaz


- is yerinde calistigim kadin: zaten su kadar boyun var neden kambur duruyosun? Su kadar var misin o kadar bile yoksundur? Ve bilimum hakaretler

- muhtesem kuzenimi eklemeyi unutmusum: boyun ne kadar kisa, yarin hamile kalsan ne olursun kimbilir? Sen boyle zayif kalamazsim boyun yok? Bir de benim uzerimden ornek verir yuzunu burusturarak( boyu onun kadar diye)

- erkek bir arkadas: ne kadar kisasin sana bakan olmaz?! Araba kullanabiliyor musun? Bu halinle napmayi dusunuyorsun? Gibi daha nice igrenc laflar.

Tabii ki hepsini hayatimdan cikardim ta ki basta anlattigim arkadasa kadar. Dunden beri kendimi yine bataklikta hissediyorum. O yuzunu burusturmasi igrenmesi gozumun onunden gitmiyor. Ileride cocugumun olmasini dahi istemiyorum beni yargilamasin diye. O kadar dusunun.

Buraya neden yazdim bilmiyorum. Buradan baska anlatabilecegim, icimi acabilecegim birisi de yok.

Genişletmek için tıkla...

Aytenliasik .!.:

Resmen beni anlatmışsın öncelikle bunu söyleyeyim. 1.53 boya sahibim (şuan iki çocuk annesiyim kilom 51/52 değişiyor. ) önceden kendimle barışıktım senin gibi. Yüzüm gayet güzeldir ama sağolsun boyum sıfıra indiriyor benim de. Evlendikten sonra başladı benim takıntım. Ama şunun garantisini verebilirim bi ablan olarak çünkü çok korkuyordum hamilelikten çünkü benimle de hep dalga geçiyorlardı. O kadar güzel yakıştı ki hamilelik herkes çok begeniyordu hiçte öyle yusyuvarlak olmuyosun yani merak etme. Ayrıca iki çocuk annesiyim ama beni ablaları sanıyorlar bı yaştan sonra insanın çok hoşuna gidiyor emin olabilirsin.
Ama gelgelelim o kendine güvensizlik bı yerden sonra geçmiyor. Herşeyin bı estetiği var ama bunun yok maalesef

Genişletmek için tıkla...

Camille_claudel .!.:

Merhaba arkadaslar,

Gün gecmiyor ki bozuk olan psikolojimi gelip birisi daha baltalamasin.

Konuya nasil baslayacagimi da bilemiyorum ama toparlamaya calisicam.

Dun bir tanidikla konusurken eski bir is arkadasindan bahsetti. Bahsederken de yuzunu burusturup, bir de gorsen su kadar boyu var( eliyle gostererek), ufacik tefecik bir de pabuc kadar dili var dedi. Ben oracikta dondum kaldim cunku tiksinerek anlattigi boya ve bedene ben de sahibim. Dolayli yoldan da olsa asagilanmis hissediyorum.

1.53 boya 45 kiloyum ve son yillarda gercek bir mobbinge maruz kaliyorum. Ondan oncesinde boyumla, kendimle gayet barisiktim ama artik gercekten yildim.

Mesela gozlerime, saclarima iltifat alirim. Utanarak soyluyorum ama bedenimi de begeniyorum. Makyajsiz sokaga cikabilirim, kaslarim kirpiklerim belirgindir aslinda. Burnum daha ufak olabilirdi ya da agzim ama coook rahatsiz degilim. Ve bunlari sifira indiren, silen sey ne biliyor musunuz? BOYUM. Kendimi dunyanin en igrenc insani gibi hissediyorum. Tum iyi yonlerimi hice saydiran bir ozellige sahibim. Artik giyinmek, kendime bakmak dahi istemiyorum.

Yasadiklarimdan biraz daha ornek vermem gerekirse:

- staj yaparken bir kiz arkadasim: boyun ne kadar ufak, cocuk bisikletine binsen siritmazsin, burdaki cocuklar sana bakmaz, karpuz kol giyme sana yakismaz


- is yerinde calistigim kadin: zaten su kadar boyun var neden kambur duruyosun? Su kadar var misin o kadar bile yoksundur? Ve bilimum hakaretler

- muhtesem kuzenimi eklemeyi unutmusum: boyun ne kadar kisa, yarin hamile kalsan ne olursun kimbilir? Sen boyle zayif kalamazsim boyun yok? Bir de benim uzerimden ornek verir yuzunu burusturarak( boyu onun kadar diye)

- erkek bir arkadas: ne kadar kisasin sana bakan olmaz?! Araba kullanabiliyor musun? Bu halinle napmayi dusunuyorsun? Gibi daha nice igrenc laflar.

Tabii ki hepsini hayatimdan cikardim ta ki basta anlattigim arkadasa kadar. Dunden beri kendimi yine bataklikta hissediyorum. O yuzunu burusturmasi igrenmesi gozumun onunden gitmiyor. Ileride cocugumun olmasini dahi istemiyorum beni yargilamasin diye. O kadar dusunun.

Buraya neden yazdim bilmiyorum. Buradan baska anlatabilecegim, icimi acabilecegim birisi de yok.

Genişletmek için tıkla...

Camille_claudel .!.:

Merhaba arkadaslar,

Gün gecmiyor ki bozuk olan psikolojimi gelip birisi daha baltalamasin.

Konuya nasil baslayacagimi da bilemiyorum ama toparlamaya calisicam.

Dun bir tanidikla konusurken eski bir is arkadasindan bahsetti. Bahsederken de yuzunu burusturup, bir de gorsen su kadar boyu var( eliyle gostererek), ufacik tefecik bir de pabuc kadar dili var dedi. Ben oracikta dondum kaldim cunku tiksinerek anlattigi boya ve bedene ben de sahibim. Dolayli yoldan da olsa asagilanmis hissediyorum.

1.53 boya 45 kiloyum ve son yillarda gercek bir mobbinge maruz kaliyorum. Ondan oncesinde boyumla, kendimle gayet barisiktim ama artik gercekten yildim.

Mesela gozlerime, saclarima iltifat alirim. Utanarak soyluyorum ama bedenimi de begeniyorum. Makyajsiz sokaga cikabilirim, kaslarim kirpiklerim belirgindir aslinda. Burnum daha ufak olabilirdi ya da agzim ama coook rahatsiz degilim. Ve bunlari sifira indiren, silen sey ne biliyor musunuz? BOYUM. Kendimi dunyanin en igrenc insani gibi hissediyorum. Tum iyi yonlerimi hice saydiran bir ozellige sahibim. Artik giyinmek, kendime bakmak dahi istemiyorum.

Yasadiklarimdan biraz daha ornek vermem gerekirse:

- staj yaparken bir kiz arkadasim: boyun ne kadar ufak, cocuk bisikletine binsen siritmazsin, burdaki cocuklar sana bakmaz, karpuz kol giyme sana yakismaz


- is yerinde calistigim kadin: zaten su kadar boyun var neden kambur duruyosun? Su kadar var misin o kadar bile yoksundur? Ve bilimum hakaretler

- muhtesem kuzenimi eklemeyi unutmusum: boyun ne kadar kisa, yarin hamile kalsan ne olursun kimbilir? Sen boyle zayif kalamazsim boyun yok? Bir de benim uzerimden ornek verir yuzunu burusturarak( boyu onun kadar diye)

- erkek bir arkadas: ne kadar kisasin sana bakan olmaz?! Araba kullanabiliyor musun? Bu halinle napmayi dusunuyorsun? Gibi daha nice igrenc laflar.

Tabii ki hepsini hayatimdan cikardim ta ki basta anlattigim arkadasa kadar. Dunden beri kendimi yine bataklikta hissediyorum. O yuzunu burusturmasi igrenmesi gozumun onunden gitmiyor. Ileride cocugumun olmasini dahi istemiyorum beni yargilamasin diye. O kadar dusunun.

Buraya neden yazdim bilmiyorum. Buradan baska anlatabilecegim, icimi acabilecegim birisi de yok.

Genişletmek için tıkla...

Camille_claudel .!.:

Merhaba arkadaslar,

Gün gecmiyor ki bozuk olan psikolojimi gelip birisi daha baltalamasin.

Konuya nasil baslayacagimi da bilemiyorum ama toparlamaya calisicam.

Dun bir tanidikla konusurken eski bir is arkadasindan bahsetti. Bahsederken de yuzunu burusturup, bir de gorsen su kadar boyu var( eliyle gostererek), ufacik tefecik bir de pabuc kadar dili var dedi. Ben oracikta dondum kaldim cunku tiksinerek anlattigi boya ve bedene ben de sahibim. Dolayli yoldan da olsa asagilanmis hissediyorum.

1.53 boya 45 kiloyum ve son yillarda gercek bir mobbinge maruz kaliyorum. Ondan oncesinde boyumla, kendimle gayet barisiktim ama artik gercekten yildim.

Mesela gozlerime, saclarima iltifat alirim. Utanarak soyluyorum ama bedenimi de begeniyorum. Makyajsiz sokaga cikabilirim, kaslarim kirpiklerim belirgindir aslinda. Burnum daha ufak olabilirdi ya da agzim ama coook rahatsiz degilim. Ve bunlari sifira indiren, silen sey ne biliyor musunuz? BOYUM. Kendimi dunyanin en igrenc insani gibi hissediyorum. Tum iyi yonlerimi hice saydiran bir ozellige sahibim. Artik giyinmek, kendime bakmak dahi istemiyorum.

Yasadiklarimdan biraz daha ornek vermem gerekirse:

- staj yaparken bir kiz arkadasim: boyun ne kadar ufak, cocuk bisikletine binsen siritmazsin, burdaki cocuklar sana bakmaz, karpuz kol giyme sana yakismaz


- is yerinde calistigim kadin: zaten su kadar boyun var neden kambur duruyosun? Su kadar var misin o kadar bile yoksundur? Ve bilimum hakaretler

- muhtesem kuzenimi eklemeyi unutmusum: boyun ne kadar kisa, yarin hamile kalsan ne olursun kimbilir? Sen boyle zayif kalamazsim boyun yok? Bir de benim uzerimden ornek verir yuzunu burusturarak( boyu onun kadar diye)

- erkek bir arkadas: ne kadar kisasin sana bakan olmaz?! Araba kullanabiliyor musun? Bu halinle napmayi dusunuyorsun? Gibi daha nice igrenc laflar.

Tabii ki hepsini hayatimdan cikardim ta ki basta anlattigim arkadasa kadar. Dunden beri kendimi yine bataklikta hissediyorum. O yuzunu burusturmasi igrenmesi gozumun onunden gitmiyor. Ileride cocugumun olmasini dahi istemiyorum beni yargilamasin diye. O kadar dusunun.

Buraya neden yazdim bilmiyorum. Buradan baska anlatabilecegim, icimi acabilecegim birisi de yok.

Genişletmek için tıkla...

Camille_claudel .!.:

Merhaba arkadaslar,

Gün gecmiyor ki bozuk olan psikolojimi gelip birisi daha baltalamasin.

Konuya nasil baslayacagimi da bilemiyorum ama toparlamaya calisicam.

Dun bir tanidikla konusurken eski bir is arkadasindan bahsetti. Bahsederken de yuzunu burusturup, bir de gorsen su kadar boyu var( eliyle gostererek), ufacik tefecik bir de pabuc kadar dili var dedi. Ben oracikta dondum kaldim cunku tiksinerek anlattigi boya ve bedene ben de sahibim. Dolayli yoldan da olsa asagilanmis hissediyorum.

1.53 boya 45 kiloyum ve son yillarda gercek bir mobbinge maruz kaliyorum. Ondan oncesinde boyumla, kendimle gayet barisiktim ama artik gercekten yildim.

Mesela gozlerime, saclarima iltifat alirim. Utanarak soyluyorum ama bedenimi de begeniyorum. Makyajsiz sokaga cikabilirim, kaslarim kirpiklerim belirgindir aslinda. Burnum daha ufak olabilirdi ya da agzim ama coook rahatsiz degilim. Ve bunlari sifira indiren, silen sey ne biliyor musunuz? BOYUM. Kendimi dunyanin en igrenc insani gibi hissediyorum. Tum iyi yonlerimi hice saydiran bir ozellige sahibim. Artik giyinmek, kendime bakmak dahi istemiyorum.

Yasadiklarimdan biraz daha ornek vermem gerekirse:

- staj yaparken bir kiz arkadasim: boyun ne kadar ufak, cocuk bisikletine binsen siritmazsin, burdaki cocuklar sana bakmaz, karpuz kol giyme sana yakismaz


- is yerinde calistigim kadin: zaten su kadar boyun var neden kambur duruyosun? Su kadar var misin o kadar bile yoksundur? Ve bilimum hakaretler

- muhtesem kuzenimi eklemeyi unutmusum: boyun ne kadar kisa, yarin hamile kalsan ne olursun kimbilir? Sen boyle zayif kalamazsim boyun yok? Bir de benim uzerimden ornek verir yuzunu burusturarak( boyu onun kadar diye)

- erkek bir arkadas: ne kadar kisasin sana bakan olmaz?! Araba kullanabiliyor musun? Bu halinle napmayi dusunuyorsun? Gibi daha nice igrenc laflar.

Tabii ki hepsini hayatimdan cikardim ta ki basta anlattigim arkadasa kadar. Dunden beri kendimi yine bataklikta hissediyorum. O yuzunu burusturmasi igrenmesi gozumun onunden gitmiyor. Ileride cocugumun olmasini dahi istemiyorum beni yargilamasin diye. O kadar dusunun.

Buraya neden yazdim bilmiyorum. Buradan baska anlatabilecegim, icimi acabilecegim birisi de yok.

Genişletmek için tıkla...