Öncelikle iyi akşamlar biraz uzun olacak ama lütfen bana bi akıl verin! 5 yıl önce evlendik eşimle şu an bir erkek bebek bekliyoruz ve 26. Haftandayım. Evliliğimiz hep inişli çıkışlı idi ne zaman kavga etsek hep boşanacağız diye ayaklanır olduk sonrada o ya da ben geri vites yapıp barışırdık.Ama son bir senedir eşim resmen anamdan emdiğim sütü burnumdan getiriyor.Ne aileme ettiği küfürler kaldı,bana söylediklerini saymıyorum bile, hamilelik sürecim zehir zıkkım oldu sırf babasının adını koymak istemedim diye 2 buçuk ay benimle küstü yemek yemedi,konuşmadı sonunda ağlaya ağlaya barıştım tamam koyalım diye aynı evin içinde öyle olmak bana o kadar ağır geldi ki randevu süreçleri, kusmalarım vs hep tek başıma hallettim.Bugün konuşurken de bende dedim ki madem senin babanın adını koyuyoruz ikinci kız olursa(ki asla düşünmüyorum tepkisini ölçmek için dedim) annemin adını koyarız yine tehditler (anlaşamayız vs) senin annen hayatta en son seveceğim kişi asla sevmiyorum demeler vs beni kırdı parçaladı küstü yatak ayırdı. Ne yemek yiyebiliyorum ne su içebiliyorum kendime yaptığım eziyete artık bi dur demem lazım Allah aşkına bi akıl verin ne yapmalıyım? Ailemden nefret ediyor gitmez gelmez ben tek gidip gelirim onun ailesine gidip geliriz onlar da arada bize gelip gider. Bana tartışma esnasında bu kavgayı aileme yansıtıp üzersen senin sülaleni silerim yeryüzünden dedi. Benim ailemi sevmemiş olmasının nedeni annemin tartışmalarda beni tutuyor olmasıymış , ben ailemin sözünden çıkmıyormuşum ki öyle düşümüyorum çoğu kavgalarımızdan ailemin haberi bile yok söylemem.Şimdi ben ne yapayım a dostlar düşünmekten kafayı yicem çocuğum içerde tepinip duruyor onu böyle üzmek kahrediyor ama elimde değil. Ben pür pakım demiyorum illa hatalar olmuştur ama o sınırı fazlasıyla aşmış gibi geliyor.Ailesi maddi olarak ev araba konusunda yardım ettiği için onları bayağı el üstünde tutmaya çalışıyor.