- 5 Şubat 2015
- 5.233
- 6.047
-
- Konu Sahibi Meredith Grey
- #1
Konu annem.
Ne yaparsam yapayım yaranamıyorum. Bir sınava hazırlanıyorum, sürekli evdeyim ve ders çalışıyorum. Hayati derecede önemli bu sınav benim için.
2-3 günde bir evin yemeklerini ben yapıyorum. Kendisi öyle her şeyi beğenmez. Bulaşıkları vs ben hallederim genel olarak. Her akşam yemekten sonra ona keyif çayını hazırlarım.
Biraz önce konuştuk. Gelince canının çektiği bir yemek varmış, onu yapacakmış. Lahanaları doğrar mısın dedi, sonra da vazgeçip, yapma sen ders çalışırsın tarzında konuştu. Ben de evet ders çalışacağım zaten sen benim doğradığımı beğenmezsin dedim. Karşılığında sen zaten bana hiç yardımcı olma diye über saçma bir yanıt aldım.
Anne-baba ayrı benim. Babam her ay bana yüklü bir miktar para yolluyor. Annem parayı kendi çekip biriktiriyor. Bir şey demiyorum. Sonuçta bana ait bir para ve istediğim gibi harcayabilirim. Yeri geliyor apartman aidatı, market alışverişi vs kendi cebimden de karşılıyorum ki annem çalışan bir kadın.
Yeri gelir durduk yere trip yapar, ben hiç bir suçum olmamasına rağmen gider gönlünü almaya çalışırım.
Yaptığım fedakarlıkların göz ardı edilmesi beni çileden çıkarıyor. Nankörlük değil mi bu yaptığı?
Şu anki bozuk psikolojim bile çoğunlukla onun eseri. 9 yaşındayken bir kavga esnasında sırf canımı yakmak için babamla boşandıklarını aniden söylemesi, ergenlik yıllarımda dershaneyi ekip kendimden büyük sevgilimle buluştuğumu öğrendiğinde hayli kalabalık bir caddede or***u diye bağırıp tokat atması, küçük bir çocukken bazı kavgalarımızda vurması gibi gibi uzar gider bu liste. Ben bunları görmezden geliyorum yıllardır, unutmuşum gibi. Aramızdaki ilişki son yıllarda iyi sayılır, onun en yakın arkadaşı olduğumu söyler.
Bir çözümü var mı sizce? Ya da üzülmememi sağlayacak bir yol?
Ne yaparsam yapayım yaranamıyorum. Bir sınava hazırlanıyorum, sürekli evdeyim ve ders çalışıyorum. Hayati derecede önemli bu sınav benim için.
2-3 günde bir evin yemeklerini ben yapıyorum. Kendisi öyle her şeyi beğenmez. Bulaşıkları vs ben hallederim genel olarak. Her akşam yemekten sonra ona keyif çayını hazırlarım.
Biraz önce konuştuk. Gelince canının çektiği bir yemek varmış, onu yapacakmış. Lahanaları doğrar mısın dedi, sonra da vazgeçip, yapma sen ders çalışırsın tarzında konuştu. Ben de evet ders çalışacağım zaten sen benim doğradığımı beğenmezsin dedim. Karşılığında sen zaten bana hiç yardımcı olma diye über saçma bir yanıt aldım.
Anne-baba ayrı benim. Babam her ay bana yüklü bir miktar para yolluyor. Annem parayı kendi çekip biriktiriyor. Bir şey demiyorum. Sonuçta bana ait bir para ve istediğim gibi harcayabilirim. Yeri geliyor apartman aidatı, market alışverişi vs kendi cebimden de karşılıyorum ki annem çalışan bir kadın.
Yeri gelir durduk yere trip yapar, ben hiç bir suçum olmamasına rağmen gider gönlünü almaya çalışırım.
Yaptığım fedakarlıkların göz ardı edilmesi beni çileden çıkarıyor. Nankörlük değil mi bu yaptığı?
Şu anki bozuk psikolojim bile çoğunlukla onun eseri. 9 yaşındayken bir kavga esnasında sırf canımı yakmak için babamla boşandıklarını aniden söylemesi, ergenlik yıllarımda dershaneyi ekip kendimden büyük sevgilimle buluştuğumu öğrendiğinde hayli kalabalık bir caddede or***u diye bağırıp tokat atması, küçük bir çocukken bazı kavgalarımızda vurması gibi gibi uzar gider bu liste. Ben bunları görmezden geliyorum yıllardır, unutmuşum gibi. Aramızdaki ilişki son yıllarda iyi sayılır, onun en yakın arkadaşı olduğumu söyler.
Bir çözümü var mı sizce? Ya da üzülmememi sağlayacak bir yol?