artık çok sıkıldım sizce haksız mıyım?

41ask_derin .!.:

aileme yakın taşındım aramızda üç sokak var 28 haftam bitti hamileyim derdim yalnız kalamamak kendi kararlarımı alamamak daha doğrusu. annem sürekli orda olayım istiyor. yemeği orda yiyelim kahvaltıya oraya gideyim gün içinde onu arayayım ya o gelsin ya ben gideyim ikiside olmuyosa kızkardeşim gelsin yalnız kalmayım kendi evimde rahat edemez noktaya geldim abim mi gelir kardeşim mi babam mı diye tayt şort bile giymiyorum kocaman karnımla bunaldım artık. bazı geceler uyku uyuyamıyorum sabaha doğru dalıyorum sabahın bi vakti ya kapı çalıyor ya telefon. gün içinde yalnız kalmak dinlenmek yatmak istiyorum ben artık.

şunuda belirteyim normalde çalışan biriyim ama iş yerinde ufak kaza yaşadım raporluyum doğum iznim geldi zaten hiç başlayamam. işe gittiğimde de aynı durum yaşanıyodu ben eve gidene kadar annem çoktan abimi iş yerime yollamış oluyodu oraya gideyim diye. eve gidip uyumak istiyorum diyince küsüyordu. annemi herşeyden çok seviyorum. ama benim beynim bi hayatım yokmus gibi davranılıyor. babam geçen azarladı beni niye gelmiyosun bize evde oturuyosun diye. evimde oturuyorum yani hergün orda ben ne yapayım? yeğenime bakıyor annem kafam kaldırmıyor çok yaramaz bir çocuk geçen karnıma kafa attı. bazen yakın olmak istemekle hata ettim gibi geliyor. taşınmama imkanda yok. öylece kaldım. çocuk doğunca ne olacak bilmiyorum. şimdiden kucağına almazsın yanında yatırmazsın şöyle böyle yapmazsan gelmem demeler başladı. akrabalar bana gelmek istiyor sürekli annemde benim adıma plan yapıyor kabul ediyor çat patı her hafta sonu misafir. bedenen zaten yorgunum ruhumda yoruldu. bana bir fikir verin nolur.

he birde eşim var eskisinden daha çok ilgi bekler oldu benden. sürekli yanında oturayım ona sarılayım seveyim istiyor. bense yaşadığım nefes darlıklarından doğru düzgün oturup yatamıyorum. telefona bakma elişi örme akşama kadar çalışıyorum akşam benle ilgilen diyor. hangi koltukta oturacağıma bile ben karar veremiyorum kapana kısılmışım sanki tek istediğim yalnız kalmak nefes almak.

Genişletmek için tıkla...

41ask_derin .!.:

aileme yakın taşındım aramızda üç sokak var 28 haftam bitti hamileyim derdim yalnız kalamamak kendi kararlarımı alamamak daha doğrusu. annem sürekli orda olayım istiyor. yemeği orda yiyelim kahvaltıya oraya gideyim gün içinde onu arayayım ya o gelsin ya ben gideyim ikiside olmuyosa kızkardeşim gelsin yalnız kalmayım kendi evimde rahat edemez noktaya geldim abim mi gelir kardeşim mi babam mı diye tayt şort bile giymiyorum kocaman karnımla bunaldım artık. bazı geceler uyku uyuyamıyorum sabaha doğru dalıyorum sabahın bi vakti ya kapı çalıyor ya telefon. gün içinde yalnız kalmak dinlenmek yatmak istiyorum ben artık.

şunuda belirteyim normalde çalışan biriyim ama iş yerinde ufak kaza yaşadım raporluyum doğum iznim geldi zaten hiç başlayamam. işe gittiğimde de aynı durum yaşanıyodu ben eve gidene kadar annem çoktan abimi iş yerime yollamış oluyodu oraya gideyim diye. eve gidip uyumak istiyorum diyince küsüyordu. annemi herşeyden çok seviyorum. ama benim beynim bi hayatım yokmus gibi davranılıyor. babam geçen azarladı beni niye gelmiyosun bize evde oturuyosun diye. evimde oturuyorum yani hergün orda ben ne yapayım? yeğenime bakıyor annem kafam kaldırmıyor çok yaramaz bir çocuk geçen karnıma kafa attı. bazen yakın olmak istemekle hata ettim gibi geliyor. taşınmama imkanda yok. öylece kaldım. çocuk doğunca ne olacak bilmiyorum. şimdiden kucağına almazsın yanında yatırmazsın şöyle böyle yapmazsan gelmem demeler başladı. akrabalar bana gelmek istiyor sürekli annemde benim adıma plan yapıyor kabul ediyor çat patı her hafta sonu misafir. bedenen zaten yorgunum ruhumda yoruldu. bana bir fikir verin nolur.

he birde eşim var eskisinden daha çok ilgi bekler oldu benden. sürekli yanında oturayım ona sarılayım seveyim istiyor. bense yaşadığım nefes darlıklarından doğru düzgün oturup yatamıyorum. telefona bakma elişi örme akşama kadar çalışıyorum akşam benle ilgilen diyor. hangi koltukta oturacağıma bile ben karar veremiyorum kapana kısılmışım sanki tek istediğim yalnız kalmak nefes almak.

Genişletmek için tıkla...

41ask_derin .!.:

aileme yakın taşındım aramızda üç sokak var 28 haftam bitti hamileyim derdim yalnız kalamamak kendi kararlarımı alamamak daha doğrusu. annem sürekli orda olayım istiyor. yemeği orda yiyelim kahvaltıya oraya gideyim gün içinde onu arayayım ya o gelsin ya ben gideyim ikiside olmuyosa kızkardeşim gelsin yalnız kalmayım kendi evimde rahat edemez noktaya geldim abim mi gelir kardeşim mi babam mı diye tayt şort bile giymiyorum kocaman karnımla bunaldım artık. bazı geceler uyku uyuyamıyorum sabaha doğru dalıyorum sabahın bi vakti ya kapı çalıyor ya telefon. gün içinde yalnız kalmak dinlenmek yatmak istiyorum ben artık.

şunuda belirteyim normalde çalışan biriyim ama iş yerinde ufak kaza yaşadım raporluyum doğum iznim geldi zaten hiç başlayamam. işe gittiğimde de aynı durum yaşanıyodu ben eve gidene kadar annem çoktan abimi iş yerime yollamış oluyodu oraya gideyim diye. eve gidip uyumak istiyorum diyince küsüyordu. annemi herşeyden çok seviyorum. ama benim beynim bi hayatım yokmus gibi davranılıyor. babam geçen azarladı beni niye gelmiyosun bize evde oturuyosun diye. evimde oturuyorum yani hergün orda ben ne yapayım? yeğenime bakıyor annem kafam kaldırmıyor çok yaramaz bir çocuk geçen karnıma kafa attı. bazen yakın olmak istemekle hata ettim gibi geliyor. taşınmama imkanda yok. öylece kaldım. çocuk doğunca ne olacak bilmiyorum. şimdiden kucağına almazsın yanında yatırmazsın şöyle böyle yapmazsan gelmem demeler başladı. akrabalar bana gelmek istiyor sürekli annemde benim adıma plan yapıyor kabul ediyor çat patı her hafta sonu misafir. bedenen zaten yorgunum ruhumda yoruldu. bana bir fikir verin nolur.

he birde eşim var eskisinden daha çok ilgi bekler oldu benden. sürekli yanında oturayım ona sarılayım seveyim istiyor. bense yaşadığım nefes darlıklarından doğru düzgün oturup yatamıyorum. telefona bakma elişi örme akşama kadar çalışıyorum akşam benle ilgilen diyor. hangi koltukta oturacağıma bile ben karar veremiyorum kapana kısılmışım sanki tek istediğim yalnız kalmak nefes almak.

Genişletmek için tıkla...

dgdln .!.:

Ben lafı dolandıran biri değilim o yüzden direkt söylerim uyicam aramayın vs ya da önceden ben arar bugün uyicam gelmeyin derim durumunuzu bi kere anlatın sonra ısrar etmezler zaten onlar sizi memnun etmek için çabalıyor Belliki

Genişletmek için tıkla...

41ask_derin .!.:

söylüyorum bugün çıkasım yok midem bulanıyor belim ağrıyor ama ne gelen bitiyo ne arayan. kendimi nankörmüşüm gibi hissediyorum sert çıkarsam. gerçekten nefes almaya çok ihtiyacım var. benim dışımda herkes herşeyi doğru biliyor ben bilmiyorum gibi davranılıyor. taşınalı 6 ay oldu mutfağımda 6 kere yemek pişmedi. yemekleri çok fazla gönderiyor yiyemiyoruz bitmiyor çok üzülüyorum ziyan olunca. bişey canım çekse evde yemek var diye yiyemiyorum yada sen yapma ben yaptım diyor kontrolüm tercihim hiçbişeyim yok doğumdan sonrada eminimki hergün burda olcaklar ve kendi düzenimi oturtamıcam. mutfağımda bardaklarımın yerini bile ben belirlemedim. nankör müyüm gerçekten ben

Genişletmek için tıkla...

KudrAlobar .!.:

Evlenince biraz geç de olsa anladım ki iki tarafın ailesine de yakın olmamak gerek. Annemlerle aynı sitede oturuyoruz, yürüyerek 30 saniye falan sürüyor birbirimize gidip gelmemiz. İlk başta tam bahsettiğiniz şeyleri yaşadım, çalışmıyordum da o zaman. Kahvaltıdan akşam yemeğine kadar orda olmamı istiyorlardı ki ben o dönemde zaten 8 yıldır falan ailemle yaşamıyordum. Evlenip yakına taşınınca birden komşuculuk oynamak geldi içlerinden. Bir gün tak edince aldım karşıma düzgünce konuştum. Etkili oldu. Şimdi günde bir kere kahve içmeye falan yarım saatliğine ya ben uğrarım ya onlar gelir, hafta sonları bir program yapılmadıysa gitmem, gelmezler. Ama babamı kaybettikten sonra açıkçası keşke daha çok gitseydim daha çok görseydim dedim, o ayrı mevzu.

Genişletmek için tıkla...

41ask_derin .!.:

bilmiyordum bu kadar zorlanacağımı. annem ben evlenmeden önce böyle biri değildi çok değişti. bazı günler 30 sn bile yürümek istemiyorum tv bile çekmiyor kafam ama bi kapı çalıyor herkes gelmiş. bel düzleşmem ergenliğimden beri var hamilelikte çok zorluyor iki büklüm misafir yanında oturmaktan acılar içinde kalıyorum gizli gizli banyoda ağlamışlığım var annem hepsini biliyor eve gidince iyi misin hastalandın mı diye arıyor farkında yani. şu halde olmasam belki batmayacak sonrasının daha zor olmasından korkuyorum bebeğim sakin olmazsa birde gelen giden depresyondan çıkamam gibi geliyor

Genişletmek için tıkla...

41ask_derin .!.:

söylüyorum bugün çıkasım yok midem bulanıyor belim ağrıyor ama ne gelen bitiyo ne arayan. kendimi nankörmüşüm gibi hissediyorum sert çıkarsam. gerçekten nefes almaya çok ihtiyacım var. benim dışımda herkes herşeyi doğru biliyor ben bilmiyorum gibi davranılıyor. taşınalı 6 ay oldu mutfağımda 6 kere yemek pişmedi. yemekleri çok fazla gönderiyor yiyemiyoruz bitmiyor çok üzülüyorum ziyan olunca. bişey canım çekse evde yemek var diye yiyemiyorum yada sen yapma ben yaptım diyor kontrolüm tercihim hiçbişeyim yok doğumdan sonrada eminimki hergün burda olcaklar ve kendi düzenimi oturtamıcam. mutfağımda bardaklarımın yerini bile ben belirlemedim. nankör müyüm gerçekten ben

Genişletmek için tıkla...

sonanda .!.:

Evlenmiddin, bebegine hamilesin ama hala cocuk muamelesi yapiliyor. Birey olmana izin verilmiyor. Cok sessiz kalmissin. Sanirim yuzun yumusak. Senin de evkendigini duzen kurdugunu kabul etmeliler. Evde yemek yaptirmayarak, zirt pirt cagirarak aslinda evine duzenine alisamazsin. Onlarsa sana iyilik yaptigini saniyor. Konusmaktan baska care yok ya da tasinmaktan baska caren yok. Bebek olunca bu ziyaretler daha da artacak soyleyim bebegi ozledik bahanesine...bu kez sadece sana degil bebegin de herseyine karisacaklar... bebegini doya doya buyutemeyeceksin. Sanirsin onlar dogurdu her kafadan bir ses gelecek akil verecekler...buna dur demelosin. Mesafeyi acmalisin biraz. Uyuyorsan telefonunu kapat mesela. Kapiyi da acma, uyuyordum duymadim dersin. Ama en dogrusu konusmak. Aslinda bir cinnet herseyi halleder, gercekten...

Genişletmek için tıkla...

KudrAlobar .!.:

Bir şekilde sınırı çizeceksiniz, çizmek zorundasınız. Bu aile dinamiklerinize göre delirerek mi olur, sakince konuşarak mı bilmiyorum. Bende sakin konuşmak işe yaramıştı, ama ben biraz sert karakterli bir insanım bir şey söylüyorsam ciddiye alırlar ve kaprislerini çekmeyeceğimi bilirler.

Benimkiler de öyle değildi, diyorum ya 19 yaşımda evden ayrıldım 27 yaşımda evlenene kadar pek onlarla yaşamadım. Ama evlenip yakına yerleşince değişti her şey. İlk başta ses çıkarmadım ama tak edince konuştum. Bu arada yemek sorununa ben de çözüm bulamadım henüz ama cuma, cumartesi, pazar yemek vermeme konusunda anlaştık şimdilik.

Genişletmek için tıkla...

41ask_derin .!.:

zaten hiçbişeye alışamadım evde. sevemedim kendimi ait hissetmiyorum sanki. şimdiden başladı bebek doğunca şöyle olur böyle olur onu yap bunu yapma kucağa alıştırma yanında yatırma şunu şunu yapmazsan ilgilenmem gelmem. onun istediği beşiği almadım diye küstü bi keresinde. tahammülüm azaldı artık. eşimle bir yere gideceksem birşey yapacaksam mutlaka haber vermek zorunda kalıyorum ordan çıkınca buraya gelin baskıları başlıyor.

Genişletmek için tıkla...