- 21 Temmuz 2022
- 6
- -30
- 24
- Konu Sahibi Meryem4343
- #1
Temiz bir şekilde anlatyrm.
Merhaba 15 yaşında entelektüel bir insanım diyebilirim, (gibi gibi) okuyabilirseniz gerçekten memnun olacağım artık yazılarda çözmüyorki ana sorunu neyse.
Ben geçmişimden bu yana asosyal bir çocuğum yaşıtlarımla anlaşamıyor takılmıyor
Onların konuşmaları felsefi düşünce fikirler soruları dünyaya bakış açıları çok saf geliyorki bu ortamdan kaynaklı değil. Ne kadar akıllı zeki olsada çocuk aynı durumu yaşıyorum.
Lisedeyim gayette rahat anlaşıyor onların seviyesinde konuşuyor mizahlarını esprilerini rahatça anlıyorum konuşuyorum tartışıyoruz.
Sosyal fobim olduğu için bunları söylemek çok utanç verici bir durum oluyor benim için içimde saklayıncada çıldırma noktasına geliyorum duramıyordum. Bunuda sadece sanal alemde söylüyorum çok sıkıntı içinde kaldım.
Tabi tek bu nedenle kalsaydım. Yalnız olduğum süreçte içimde değişen ve beni bırakmayan birtakım düşünceleri durdurmakta elimde değil. sosyal ortama alışamadığım için hep uzaktan izledim. uzaktan analiz ettim insanları. Bu benim en güçlü yanım desemde ne kadar doğru bilemiyorum. Sezgilerim yanlış söylemedi empat kişiliğim beni yüceltiyor..
Konuşmak istiyorum ama insanlar tanıdığım yakın çevre ortam okadar yüzeysel konular hakkında konuştuğu için hiç yaklaşmayı tercih etmedim derin öz nitelikli bir insanıda bulamadım
Felsefe ve psikoloji ilmini gerçekten severek okurum düşünürüm konuşurum
Ama bi yandan dezavantajları varki. Beni geceleri uyutmayan, dinletmeyen zifiri karanlık alanı sanki içim.
Tabi bu sorunların ana kaynağı asosyallik,, çocukluk travmaları, hayat koşul vb.. Hepsini anlatmayacağım tabiki ancak tanıştığım bir kaç yakın arkadaşım 'psikologa git' sen normal değilsin' şeklinde bunları söyleyip duruyor ben spesifik görüş düşüncelerimi sadece kendime anlatırım, onların bunu deme sebebi düşündüğüm gibi konuşmam buda yanlış birşey
Yaşıt çevre ile uyum sağlayamıyorum diyorum ve onların saflıkları beni bitiriyor, hepsine ön yargı ile yaklaşmıyorum tabiki ama, genelinde bahsedersek gelsin benim empat kişiliğim karşısında hiçbirşey diyemeyecek, ama kendi savunma mekanizması bu tür felsefi yada düşünmeye açık olmadığı için kendi doğruları ile beni eleştirmeye başlayacak ve sonuç bamm fiziksel olarak şiddet gösterim öcünü alıcak, bunada ergen cehaleti diyoruz
Bu durum aile içinde başka bir hal alıyor. şöyleki bir konuşmacı vardı derki; 'insanın 3 yüzü vardır, çevreye gösterdiği, kimseye göstermediği, ailesine gösterdiği.' Yıllarca aileye olan bağım dışarıya karşın soğumama neden oldu daha doğrusu yaşım ilerledikçe aileme dahada çok bağlanıyorum. Birde şu yukarıda dediklerimden;
'hocam sen yaşıtlarından farklı olmaya çalışıyorsun yaa sende sorun yok git kızların yanaklarından öp'
tarzı yorumlar gelecek tabi bunları Okuyan bir yetişkin bu tür birşey demez, ve o yetişkinin tecrübeleri ile beni korkutacağından korkuyorum biraz. 20 25 yaşında adamla, nasıl felsefi psikolojik bir konuya karşı tartışabileyim mantıken düşünüğümüzde neyse. Bunu okuyan 15 16 yaşındaki şahıs ya dediklerime karşı laf tutamayacak kadar saf olacak yada bana karşı daha yeni yeni sorgulayıp idrak bile edemediği konuları benim karşımda bana karşı konuşacak, Neyse daha fazla konuşmayacağım aklıma narsist arkadaşım geldi, keşke narsist arkadaşım bırakmasaydı daha doğrusu ayrılmasaydık, en derin muhabbetleri onla yapıyordum onun egosu beni deli ediyordu ama felsefi yanını çok seviyordum. Neyse denediği manipülasyon teknikleri çok basidindendi, ve kendi oluşturduğu teknikler değildi zaten 17 yaşında ergen çocuğu o teknikleri etkili bir şekilde uygulayıp beni cezbedemezdi, Kudretimde yücelsin.
Şu an sosyalleşmek istesemde eskide olan olaylar beni hala etkiliyor, psikologun bana sordugu sorularda çok yüzeysel git 5 yaşında çocuğun karkaterini ölç bu sorularla, seans seans konuşsaydık sorunu anlayacaktı. neyse şu an şahsi ve kendi sorunlarımı yazıyorum maladap dryming olduğumu biliyorum ve 20 yaşıma geldiğimde bu düşüncelerimi düzeltmezsem hastanede olacağımı düşünüyorum.
'Oğlum bu yaşta düşünme bunları insanlarla konuş sosyalleş'
ergen yaşta çocuğun felsefi yönüde bu cümle ile anlatılır diye umuyorum. Nerden düştüm bilmiyorum 6 yaşıma gidip bütün sorunları baştan temizlemek istiyorum ama zaman çoktan geçti, şimdi yolda yolakta yaş çevremde birini görsem bile bunlar aklıma geliyor çocuğa istemsiz sinirleniyorum. Ben bu şekilde nasıl iletişim kuracağım, tek başıma okadar zamandır bu konuları konuşuyorum ve kendi anlatıp sadece kendimi yumuşattığımı gördüm. Keşke kendimi zorlamasaydım. ergenliğe tahmini 11 yaşımda girmiştim, o zaman derdim hocam şu yaşta nası bi psikoloji dert tasa altında olacağım abi abi diye saygı duyuyordum hareketlerinden çocukların. Ama gerçektende bu yaşta çocukların ciddi anlamda aptal olduklarını gördüm.
Merhaba 15 yaşında entelektüel bir insanım diyebilirim, (gibi gibi) okuyabilirseniz gerçekten memnun olacağım artık yazılarda çözmüyorki ana sorunu neyse.
Ben geçmişimden bu yana asosyal bir çocuğum yaşıtlarımla anlaşamıyor takılmıyor
Onların konuşmaları felsefi düşünce fikirler soruları dünyaya bakış açıları çok saf geliyorki bu ortamdan kaynaklı değil. Ne kadar akıllı zeki olsada çocuk aynı durumu yaşıyorum.
Lisedeyim gayette rahat anlaşıyor onların seviyesinde konuşuyor mizahlarını esprilerini rahatça anlıyorum konuşuyorum tartışıyoruz.
Sosyal fobim olduğu için bunları söylemek çok utanç verici bir durum oluyor benim için içimde saklayıncada çıldırma noktasına geliyorum duramıyordum. Bunuda sadece sanal alemde söylüyorum çok sıkıntı içinde kaldım.
Tabi tek bu nedenle kalsaydım. Yalnız olduğum süreçte içimde değişen ve beni bırakmayan birtakım düşünceleri durdurmakta elimde değil. sosyal ortama alışamadığım için hep uzaktan izledim. uzaktan analiz ettim insanları. Bu benim en güçlü yanım desemde ne kadar doğru bilemiyorum. Sezgilerim yanlış söylemedi empat kişiliğim beni yüceltiyor..
Konuşmak istiyorum ama insanlar tanıdığım yakın çevre ortam okadar yüzeysel konular hakkında konuştuğu için hiç yaklaşmayı tercih etmedim derin öz nitelikli bir insanıda bulamadım
Felsefe ve psikoloji ilmini gerçekten severek okurum düşünürüm konuşurum
Ama bi yandan dezavantajları varki. Beni geceleri uyutmayan, dinletmeyen zifiri karanlık alanı sanki içim.
Tabi bu sorunların ana kaynağı asosyallik,, çocukluk travmaları, hayat koşul vb.. Hepsini anlatmayacağım tabiki ancak tanıştığım bir kaç yakın arkadaşım 'psikologa git' sen normal değilsin' şeklinde bunları söyleyip duruyor ben spesifik görüş düşüncelerimi sadece kendime anlatırım, onların bunu deme sebebi düşündüğüm gibi konuşmam buda yanlış birşey
Yaşıt çevre ile uyum sağlayamıyorum diyorum ve onların saflıkları beni bitiriyor, hepsine ön yargı ile yaklaşmıyorum tabiki ama, genelinde bahsedersek gelsin benim empat kişiliğim karşısında hiçbirşey diyemeyecek, ama kendi savunma mekanizması bu tür felsefi yada düşünmeye açık olmadığı için kendi doğruları ile beni eleştirmeye başlayacak ve sonuç bamm fiziksel olarak şiddet gösterim öcünü alıcak, bunada ergen cehaleti diyoruz
Bu durum aile içinde başka bir hal alıyor. şöyleki bir konuşmacı vardı derki; 'insanın 3 yüzü vardır, çevreye gösterdiği, kimseye göstermediği, ailesine gösterdiği.' Yıllarca aileye olan bağım dışarıya karşın soğumama neden oldu daha doğrusu yaşım ilerledikçe aileme dahada çok bağlanıyorum. Birde şu yukarıda dediklerimden;
'hocam sen yaşıtlarından farklı olmaya çalışıyorsun yaa sende sorun yok git kızların yanaklarından öp'
tarzı yorumlar gelecek tabi bunları Okuyan bir yetişkin bu tür birşey demez, ve o yetişkinin tecrübeleri ile beni korkutacağından korkuyorum biraz. 20 25 yaşında adamla, nasıl felsefi psikolojik bir konuya karşı tartışabileyim mantıken düşünüğümüzde neyse. Bunu okuyan 15 16 yaşındaki şahıs ya dediklerime karşı laf tutamayacak kadar saf olacak yada bana karşı daha yeni yeni sorgulayıp idrak bile edemediği konuları benim karşımda bana karşı konuşacak, Neyse daha fazla konuşmayacağım aklıma narsist arkadaşım geldi, keşke narsist arkadaşım bırakmasaydı daha doğrusu ayrılmasaydık, en derin muhabbetleri onla yapıyordum onun egosu beni deli ediyordu ama felsefi yanını çok seviyordum. Neyse denediği manipülasyon teknikleri çok basidindendi, ve kendi oluşturduğu teknikler değildi zaten 17 yaşında ergen çocuğu o teknikleri etkili bir şekilde uygulayıp beni cezbedemezdi, Kudretimde yücelsin.
Şu an sosyalleşmek istesemde eskide olan olaylar beni hala etkiliyor, psikologun bana sordugu sorularda çok yüzeysel git 5 yaşında çocuğun karkaterini ölç bu sorularla, seans seans konuşsaydık sorunu anlayacaktı. neyse şu an şahsi ve kendi sorunlarımı yazıyorum maladap dryming olduğumu biliyorum ve 20 yaşıma geldiğimde bu düşüncelerimi düzeltmezsem hastanede olacağımı düşünüyorum.
'Oğlum bu yaşta düşünme bunları insanlarla konuş sosyalleş'
ergen yaşta çocuğun felsefi yönüde bu cümle ile anlatılır diye umuyorum. Nerden düştüm bilmiyorum 6 yaşıma gidip bütün sorunları baştan temizlemek istiyorum ama zaman çoktan geçti, şimdi yolda yolakta yaş çevremde birini görsem bile bunlar aklıma geliyor çocuğa istemsiz sinirleniyorum. Ben bu şekilde nasıl iletişim kuracağım, tek başıma okadar zamandır bu konuları konuşuyorum ve kendi anlatıp sadece kendimi yumuşattığımı gördüm. Keşke kendimi zorlamasaydım. ergenliğe tahmini 11 yaşımda girmiştim, o zaman derdim hocam şu yaşta nası bi psikoloji dert tasa altında olacağım abi abi diye saygı duyuyordum hareketlerinden çocukların. Ama gerçektende bu yaşta çocukların ciddi anlamda aptal olduklarını gördüm.
Kendimi çok cahil hissettim bir an.
