merabalar üyeliğim 6 ay kadardır vardı ama ilk defa bir başlık açıyorum sorunum okadar büyükk ki nasıl neresindne başlıcmı bilemiyorum.evliyim hemde daha 1 yıllık ama a taze gelinmişin demeyin mutluluk haricinde yasamadığım şey kalmayan bir yıl bu.eşimi okadar sevdimki öyle bir heycanla evlendimki anlatamam ama herşey okadar başkaymışki suan seviyomuusn derseniz çok soğudum ondan nefret dercesinde benim eşim çok klasik bi erkek hayatı düz mantık yaşayan kesinlikle değişiklikleri sevmeyen monoton ve aşırı derecede bilgisayar hastası bi erkek.evliliğimin 3.gününde başladı bu hastalığını farketmem dedim bekarlığındna kalma yavaş yavaş soğur ben ağır gelirim ama ne mümkün cinsellik bile onun önüne geçemiyor.söleyin bana nolur sevdiğiniz bi erkeğin dokunmasını istemek kötü bişimi sıcaklığını hissetmek istemek erkeğinin okşaması sevmesi ama suçmuş işte günahmış adamın ayağına ayağım deyse suç birlikte olmak istemek suç cinsel birlşmeden sonr pc başına oturmasını istememk suç sarılıp uyumasını istemek suç azıcık ilgili olsun yüzüme baksın demek suç şevkat beklemek suç akşam işten geldikten sonra dertleşmeyi istemek suç dolaşalım ben işt ebunaldım gezelim demek suç suçsuçsuç ona ses çıkarmıckasın canı istediği zmana gelicek sevecek sonra kullandım sende beni kullanmıyomusun diyecek kadar rahat olacak sonra bilgisayar başına geçicek yani tek başına yaşıcak bende kukla ama malesefki okadar duyarlı bi insanımki kısaca balık burduyum ilgiyi şevkati sevgiyi aşırı seven isteyen bi insanım ne olur cevap verin bana bunları bi kadın olarak eşimden istemek çokmu suç napmalıyım yol gösterin bana böle bi insanla geri kalan ömrümü nasıl değiştirebilirim nasıl istediğim şekle dönüştürebilirm okadar açımki bunlara yaşam bi ızdırap artık ben böle olsun diye evlenmedim ne olur yardımcı olun bekliyorum sevgilerle
adam sadece kendi dünyasında yaşıyor... beni o dünyaya almıyor... evliliği bi anlaşma olarak görüyor...sadece kağıt üzerinde evliyiz..bazen o cüzdanı paramparça edesim geliyor... bence çocuk çözüm değil...zaten istemiyor...3 yıldır bir kere bile çocuk kelimesi çıkmadı ağzından... oysaki kadın kısmı nasıl gururlanır kocasının kendisinden çocuk istemesinden baba olmak istemesinden dimi...beni sanki sıkıldığı zaman çekip gideceği bi metres olarak görüyor... onunla evli olduğum müddetçe anne olamayacağımı biliyorum evladım olmayacağını biliyorum... bazen otobüste yolda parkta vs.. bebeğini göğsüne yaslamış onun pamuk gibi saçlarını öpen koklayan anneler görüyorum..ağlıyorum... ben çok zor ağlayan biriyim hatta beni ağlarken gören insan yok denecek kadar azdır... ama evlendiğimden beri o kadar kendimi yitirdim o kadar tükendimki olur olmadık yerlerde sokak ortalarında ağlıyorum... çünkü yaşadıklarım 24 saat beynimi kemiriyor...bunlarla yatıp bunlarla kalkıyorum....
bi şiirde diyo ya "sen benim mutlu olabilme ihtimalimi çaldın" en çok bu yakıyı beni... çünkü sırf beni seviyor diye onunla evlendim... belki mutlu olabileceğim biriyle evlenirdim... belki bende mutlu olurdum...