Herkese merhaba
Herhangi bir sorum yok biraz arkadaşlıklar hakkında serzenişte bulunup içimi dökmeye geldim. Okuyanlara çok teşekkür ederim bu sıralar depresif olduğumdan canım kimseyle görüşmek istemiyor, yazıya dökünce çenem açıldı.
Öncelikle yakın bir arkadaşımın düğünü var yakın zamanda, içimden hiç gitmek gelmiyor. Yani genellikle bu sıralar kimse için, kimse hatrına bir şey yapasım yok. benim evlenen arkadaşlarım istisnasız aşırı değiştiler. Benim her dönemden kalma küçük arkadaş gruplarım ve çok samimi ilişkilerim oldu hep. Ama tabi ki zamanla değişmeye başladı. İlk önce çocukluk arkadaşım evlendi bana karşı hep meşgul yoğun. Bu arkadaşımın düğününe sınavlarım varken gitmiştim bir de onun işlerine koştururken hastalandım döndüm hasta hasta sınavlara çalıştım. Ordayken işte seni şöyle ziyarete gelicez yok yanına gelicez öyle görüşcez böyle görüşcez dedi mesela sonra yaşadığım şehre geldi de bana uğramadan gitti. Neymiş başka yerdeymiş de denk gelmemiş tamam dedim olur. Ya düğünü için yaşadığı şehre gittim o kadar ısrar etti ki gelmem için, sınavlarım var param bile yok dedim samimiyetimize güvenip ama yok illa geleceksin diye tutturdu kalktım gittim bana bahsettiğinden farklı planları varmış düğünden sonrası için, oraya gidince şok oldum. Bambaşka bir şehirdeyim kalacak yer ne yapacağım falan hiç düşünülmemiş. Böyle konuşmamıştık falan dedim ama desen ne. Saçma sapan işler. Pişman oldum.
Bu da ayrı kanayan yaram, kalacak yer ayarlamıyor kimse ama şehir dışından gelenler için ama gelmeleri için de aşırı ısrar ediyorlar.
Başka arkadaşım evleniyordu, nişanlanırken nişan hazırlıklarına yardım ettim temizliğine ikramlıklarına kadar evlenince hopppp herkesle görüşmeyi kesti. Düğününe gitmeyen yakın bir arkadaşımız daha vardı, onunla da görüşmüyor benimle de, eee o zaman arkadaşlığa değer veren de bir vermeyen de.
Çok yakın zamanda anneannemi kaybettim kaç yıllık dostum arkadaşım dediğim ailemden sonra gördüğüm insanlar başsağlığı için bile aramadı. Aramızda hiçbir sorun olmamasına rağmen. Anneannemin kırkını bile yaptık, 50 gün falan oldu o zaman aradı birisi açmadım telefonu. Biliyorum yaşadığım yere uğradı kahve içelim falan dicek ama o kadar kırgınım ki ne diyeceğimi bilemedim. Açıp da kimseye sana kırıldım neden böyle yaptın demeye bile halim yok. Bunun beni ne kadar üzeceğini bilecek kadar tanıyor, 10 küsür yıllık arkadaşım dostum, kaşımın yukarı kalkmasından ne düşündüğümü anlar bunun sonucunda beni ne kadar kıracağını bilmiyor mu sanki..
Bu cenazede aranmamak benim dünyamı aydınlattı ya. İnsanlar için aslında yapmak istemediğim şeyleri yapıyormuşum sırf mutlu olsunlar diye..
Bütün bu olanlardan sonra sıtkımı sıyırdım artık insanlardan, parmağımı kıpırdatasım gelmiyor şimdi bu yakın arkadaşımın düğünü için de başka şehre gitmem gerekiyor çok ısrar ediyor ama yok içimden gelmiyor. O da kalacak yer bulamadı.
Karşılık bekleyerek yapmıyorum bir şeyleri ama bir alma verme dengesi içinde olsun, en azından yaptığımın anlamı olsun değeri olsun istiyorum ama yok. Niye hep bid şeyler yapan ben olayım ki, evlenen zaten herkesi unutuyor orasını anladık ama ben yapıyorum elimden geleni ben onları yanımda görmek istediğimde bakıyorum yapayalnızım.
Neyse hanımlar o kadar doluyum ki 374747 sayfa yazar konuşurum yani. Eminim herkesin vardır böyle bir dönemi..
Arkadaşlık dediğimiz şey de bizim seçtiğimiz kişiler olduğundan tahammül edemiyorum artık
Galiba insan yaşlandıkça yalnızlaşıyor…
