- 24 Ağustos 2019
- 2.727
- 8.429
- Konu Sahibi yosunlukek
- #1
Güncelleme: aşırı uzatmışım benim bile okuyamadığım bir konu
bu arkadaşım hayatımdan çıkalı yaklaşık 1 yıl olmuş ruhen ve psikolojik olarak çok mutluyum onsuz hayat cennetmiş 
Merhaba hanımlar öncelikle şimdiden yorumlarınız için teşekkür ederim. Üniversiteden tanıştığım 3 yıllık bir arkadaşım vardı kendisiyle aslında arkadaş olmak istememiştim çünkü baştan beri ona karşı hislerim iyi değildi. Yani çok dedikodu yapan sürekli başkalarını kötülerdi örneğin samimi değildik yanıma oturur başkalarını kötülerdi ben de rahatsız olur pek yorum yapmaz işim var diyerek uzaklaşırdım. Dedikodu sadece kötü huyu özünde kötü bir insan olmadığını düşünürdüm. Ama dedikodu yapanların illa masadan kalktığımızda benim de konum geçeceğini bildiğimden uzak durur samimiyete asla girmezdim. O dönem Pandemiydi falan derken üniversiteler online oldu ve sürekli beni arayıp not istiyordu ben de , notlarımı paylaşan biriyim yani veririm ve böyle not işte şunu sor bunu sor derken istemeden samimiyetimiz ilerlerledi. Hal böyle olunca dedikodu etmek istemediğimi ona açıkça belirttim başkalarını çok konuşmak bizi ilgilendiren bir durum değil diyerek sürekli uyardım, bu özelliğini birazcık bıraksa da inanılmaz enerjimi emmeye başladı dışarı çıkarız minibüse söver, yolda yürüyenin tipine söver, havaya dağa taşa aklınızın alacağı her şeye söverdi 3 yılım sürekli onu uyarmakla bak ayıp günah yapma demekle geçti. Beni arar tak diye size geliyorum yemek var mı der aldığım kitaplara bunlra ne para veriyorsun bu kadar okudun da ne oldu der , kitaplığıma bakar bu kadar kalın kitap nasıl okursun diye dalga geçer. Kıyafetlerimden tut her şeye yorum yapar buna nasıl bu parayı verdin diye benim sürekli enerjimi emerdi. O sıralar kendinden beş yaş küçük birisiyle sevgili oldu , ben de olabilir yaşın pek problemi yok seni seviyorsa olur diye teselli ettim çünkü bu yaşına kadar kimse onu sevmemişti kimle görüşse sürekli ne kadar negatifsin diye ondan uzaklaştılar. adına çok sevindim bu yeni çocuk için biraz sevilir severse bu negatifliğinden de kurtulur hayata pozitif bakar diye düşündüm. O sıralar erkek arkadaşımla şehrimize 1.5 saat uzaklıkta başka bir şehire gezip tozup gelmiştik ve bu arkadaşım beni arayıp sırf kıskandığından “iyi ki annen baban ayrı sevgilinle rahat rahat geziyorsun” demişti. Benim için son şeyi buydu, o kadar her şeyini tolere ettim ama beni en hassas noktamdan vurunca beynimden vurulmuşa döndüm. Bunun anne babamla ne alakası vardı yaşını almış insanlarız ciddi düşündüğüm kişi ile başka şehire gitmişiz akşamına dönmüşüz. O kadar kırıldım ki günlerce telefonlarını açmadım mesajlarına dönmedim. 2 hafta sonra babası vefat edince her şeyi unutup her anında yanında olmaya devam ettim. cenazesinde yaklaşık 1 ay ev iş ve onların evi olarak mekik dokudum dolaplarını doldurdum her şeyi yaptım. Arkadaşım yavaş yavaş işe gelmeye başlayınca her şey başa döndü sanki. Yemeğe gitsek ben orda yemem burada yiyeceğiz, ben onu sevmem onunla konuşmayacaksın, bu kıyafete “eşşek misin bu parayı neden verdin” sürekli yanımda bağırarak beni aşşağılıyor enerjimi her şeyimi çalıyordu benden. Babası öldü psikolojisi iyi değil diye yine alttan alıyor nereye isterse gidiyor sürekli gezdiriyor aklını dağıtıyordum kardeşi hastalanıyor çiçek alıp koşuyordum babaları öldü birazcık mutlu olsunlar diye. O sıra erkek arkadaşı ile benim erkek arkadaşımı tanıştırmak istedi, ben bu fikre sıcak bakmadım, çünkü kendisini tanıyordum erkek arkadaşımın yanında ne kelime edeceğini bilemez beni de rencide ederdi. Defalarca reddettim buluşmadım bahane uydurdum yok anlamıyor yine istiyordu. En son başka bir arkadaşıma benim için “bizimle sevgilisini tanıştırmıyor alsın başına çalsın kendini bir şey sanıyor” dediğini öğrendim ve hiçbir şey demeden arkadaşlığımı kestim. Bana ne oldu neden küstün dahi demedi aman küserse küssün onunla mu uğraşacağım dediğini duydum. Ve şu ana kadar benden başka arkadaşı yoktu babası öldüğü için herkes onunla bu sürelerde ilgileniyor başka kimsesi yok. Ama küstüğümüz için hiç pişman değilim normalde kuş gibi hafifledim resmen arkadaşlığımız bitince çünkü ömrümce bu dedikoduları, negatifliği bitmeyeceği için iyi ki de mesafe koydum . Neyse hanımlar gel gelelim küstüğümüzden beri bana mobbing uyguluyor tüm iş yerine babası öldüğü için duygu sömürüsü yapıyor herkese beni kötülüyor. Omuz atıyor geçerken kahkahalarla bana gülüyor ben yere bakıp geçiyorum ama sürekli evde ağlıyorum sürekli saçma sapan göndermeler atıyor sanki çocuk gibi. Geçen gün aynı metroya binmek zorunda kaldık iş çıkışı benim kulaklığım takılıydı ve anahtarım cebimden düşmüş. Bir teyze bana gelip anahtarımı verdi ve dedi ki “ dikkat et anahtarın düştü şu arkandaki kıza söyledim versin diye banane dedi” ağlayarak eve gittim gerçekten bu kini bu öfkesi beni bitirdi tüm psikolojimi yerle bir etti işten çıkmak istiyorum ama mecburum yaptığı mobbinge katlanamıyorum ne yapacağım hanımlar lütfen öneride bulunun
bu arkadaşım hayatımdan çıkalı yaklaşık 1 yıl olmuş ruhen ve psikolojik olarak çok mutluyum onsuz hayat cennetmiş Merhaba hanımlar öncelikle şimdiden yorumlarınız için teşekkür ederim. Üniversiteden tanıştığım 3 yıllık bir arkadaşım vardı kendisiyle aslında arkadaş olmak istememiştim çünkü baştan beri ona karşı hislerim iyi değildi. Yani çok dedikodu yapan sürekli başkalarını kötülerdi örneğin samimi değildik yanıma oturur başkalarını kötülerdi ben de rahatsız olur pek yorum yapmaz işim var diyerek uzaklaşırdım. Dedikodu sadece kötü huyu özünde kötü bir insan olmadığını düşünürdüm. Ama dedikodu yapanların illa masadan kalktığımızda benim de konum geçeceğini bildiğimden uzak durur samimiyete asla girmezdim. O dönem Pandemiydi falan derken üniversiteler online oldu ve sürekli beni arayıp not istiyordu ben de , notlarımı paylaşan biriyim yani veririm ve böyle not işte şunu sor bunu sor derken istemeden samimiyetimiz ilerlerledi. Hal böyle olunca dedikodu etmek istemediğimi ona açıkça belirttim başkalarını çok konuşmak bizi ilgilendiren bir durum değil diyerek sürekli uyardım, bu özelliğini birazcık bıraksa da inanılmaz enerjimi emmeye başladı dışarı çıkarız minibüse söver, yolda yürüyenin tipine söver, havaya dağa taşa aklınızın alacağı her şeye söverdi 3 yılım sürekli onu uyarmakla bak ayıp günah yapma demekle geçti. Beni arar tak diye size geliyorum yemek var mı der aldığım kitaplara bunlra ne para veriyorsun bu kadar okudun da ne oldu der , kitaplığıma bakar bu kadar kalın kitap nasıl okursun diye dalga geçer. Kıyafetlerimden tut her şeye yorum yapar buna nasıl bu parayı verdin diye benim sürekli enerjimi emerdi. O sıralar kendinden beş yaş küçük birisiyle sevgili oldu , ben de olabilir yaşın pek problemi yok seni seviyorsa olur diye teselli ettim çünkü bu yaşına kadar kimse onu sevmemişti kimle görüşse sürekli ne kadar negatifsin diye ondan uzaklaştılar. adına çok sevindim bu yeni çocuk için biraz sevilir severse bu negatifliğinden de kurtulur hayata pozitif bakar diye düşündüm. O sıralar erkek arkadaşımla şehrimize 1.5 saat uzaklıkta başka bir şehire gezip tozup gelmiştik ve bu arkadaşım beni arayıp sırf kıskandığından “iyi ki annen baban ayrı sevgilinle rahat rahat geziyorsun” demişti. Benim için son şeyi buydu, o kadar her şeyini tolere ettim ama beni en hassas noktamdan vurunca beynimden vurulmuşa döndüm. Bunun anne babamla ne alakası vardı yaşını almış insanlarız ciddi düşündüğüm kişi ile başka şehire gitmişiz akşamına dönmüşüz. O kadar kırıldım ki günlerce telefonlarını açmadım mesajlarına dönmedim. 2 hafta sonra babası vefat edince her şeyi unutup her anında yanında olmaya devam ettim. cenazesinde yaklaşık 1 ay ev iş ve onların evi olarak mekik dokudum dolaplarını doldurdum her şeyi yaptım. Arkadaşım yavaş yavaş işe gelmeye başlayınca her şey başa döndü sanki. Yemeğe gitsek ben orda yemem burada yiyeceğiz, ben onu sevmem onunla konuşmayacaksın, bu kıyafete “eşşek misin bu parayı neden verdin” sürekli yanımda bağırarak beni aşşağılıyor enerjimi her şeyimi çalıyordu benden. Babası öldü psikolojisi iyi değil diye yine alttan alıyor nereye isterse gidiyor sürekli gezdiriyor aklını dağıtıyordum kardeşi hastalanıyor çiçek alıp koşuyordum babaları öldü birazcık mutlu olsunlar diye. O sıra erkek arkadaşı ile benim erkek arkadaşımı tanıştırmak istedi, ben bu fikre sıcak bakmadım, çünkü kendisini tanıyordum erkek arkadaşımın yanında ne kelime edeceğini bilemez beni de rencide ederdi. Defalarca reddettim buluşmadım bahane uydurdum yok anlamıyor yine istiyordu. En son başka bir arkadaşıma benim için “bizimle sevgilisini tanıştırmıyor alsın başına çalsın kendini bir şey sanıyor” dediğini öğrendim ve hiçbir şey demeden arkadaşlığımı kestim. Bana ne oldu neden küstün dahi demedi aman küserse küssün onunla mu uğraşacağım dediğini duydum. Ve şu ana kadar benden başka arkadaşı yoktu babası öldüğü için herkes onunla bu sürelerde ilgileniyor başka kimsesi yok. Ama küstüğümüz için hiç pişman değilim normalde kuş gibi hafifledim resmen arkadaşlığımız bitince çünkü ömrümce bu dedikoduları, negatifliği bitmeyeceği için iyi ki de mesafe koydum . Neyse hanımlar gel gelelim küstüğümüzden beri bana mobbing uyguluyor tüm iş yerine babası öldüğü için duygu sömürüsü yapıyor herkese beni kötülüyor. Omuz atıyor geçerken kahkahalarla bana gülüyor ben yere bakıp geçiyorum ama sürekli evde ağlıyorum sürekli saçma sapan göndermeler atıyor sanki çocuk gibi. Geçen gün aynı metroya binmek zorunda kaldık iş çıkışı benim kulaklığım takılıydı ve anahtarım cebimden düşmüş. Bir teyze bana gelip anahtarımı verdi ve dedi ki “ dikkat et anahtarın düştü şu arkandaki kıza söyledim versin diye banane dedi” ağlayarak eve gittim gerçekten bu kini bu öfkesi beni bitirdi tüm psikolojimi yerle bir etti işten çıkmak istiyorum ama mecburum yaptığı mobbinge katlanamıyorum ne yapacağım hanımlar lütfen öneride bulunun
Son düzenleme:
