aynen öyle benim içinde tek kıstas bu olurduÇocuğum yok, doğru veya yanlış bilemem ama çocuğum huzursuzsa ben görüştürmezdim.
Çocukları bu kadar izole etmeniz de doğru değil, çıkarın parka oynasınlar, en güzel sosyalleşme parkta olur
Bulunduğunuz ilde , ilçede oyun grupları vardır mutlaka , oralara götürün yasitlariyla oynasınlar
Çocuklar belli yasa gelene kadar 3 ay bile çok fark eder gelişimlerinde yani tam yaşıtı olan çocuklarla sosyallestormeniz lazim , oyun grupları bunun için var zaten
Ben olsam çocuğumu böyle bir şeye maruz bırakmam. Anne kaynaklı psikolojisi bozuk bir çocuk gelip evde terör estirecek niye, annesi gelsin kahve içsin. Zaten çocuğu kreşe vermesi gerekiyor normal davranışlar edinmesi için.
Edemiyoruz zaten, ben sürekli çocukları kontrol ediyorum aslında düşününce bende huzursuz oluyorum sanırım. Kafam dayanmıyor açıkçası, kendi çocuklarım bile ağır geliyor bazenÇocuklarada yazık sizede.haftanin 4günü kafanız nasıl dayanıyor o hengameye.
Insan sohbet bile edemez
Kapinin esiginden sokmam. Bencil olmaniz gerekiyor. Tabiki etkilenirler. Ayrica 4 yasinda bi cocuk boyle davraniosa ya annesi ya babasi biraz catlaktir. Size cok bisey katmiolarsa vazgecebilirsiniz bence.
Çocuğun niye böyle olduğu belli oldu: Böyle bir çocuğa normal diyen anne!Sanırım kaygılı bağlanma deniyor, çocuk annesine aşırı bağımlı. 2,5 yaşa kadar memede uyuyordu, babasıyla bile markete falan gitmiyor bu yüzden kreşe yazdırmışlardı ama kıyameti kopardı gitmiyor. Arkadaşım bir şeyler yapmaya çalışıyor ama açıkçası pek bilinçli değil. Ona göre çocuğu normal, bir şey diyemiyorum
Arkadaşınızın çocuğu evcilik oynayacak diye siz ve bebekleriniz strese girmişsiniz ben böyle anladım maalesefArkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.
Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.
Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.
Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.
Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.
bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.
kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.
Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.
Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.
Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.
Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım
Edit: yorumlarınız ve düşüncelerim sonucunda çocuklarımı o ortama katlanmak zorunda bırakmamaya karar verdim. Bahane sunarak değil (kaç kere bahane bulabilirim ki?), arkadaşım gelmek istediğinde açıkça konuşacağım. Konuştuktan sonra güncellerim tekrar.
+++++++ sonuna kadar katılıyorum. Şımarık çocuğun kahrını simartanlar çekmeli. Bu bizim çocuğumuz olsa bile.Ayrıca şımarık çocuk her yaşta zor ya. Ben aile dostlarımızın konudaki gibi olan küçük şımarık çocuklarıyla zor baş ediyorum 14 aylık bebek ne yapsın. Çocuğu bu şekilde şımartan çevresi çeksin kahrını küçük bebekler değil.
Benim de 4 yaşında bir kızım var hiç böyle müdahalelerde bulunmaz, çocuğa sınır çizmemişler anasında babasında iş yokArkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.
Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.
Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.
Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.
Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.
bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.
kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.
Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.
Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.
Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.
Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım
Edit: yorumlarınız ve düşüncelerim sonucunda çocuklarımı o ortama katlanmak zorunda bırakmamaya karar verdim. Bahane sunarak değil (kaç kere bahane bulabilirim ki?), arkadaşım gelmek istediğinde açıkça konuşacağım. Konuştuktan sonra güncellerim tekrar.
Yaşla alakalı olduğunu düşünmüyorum bende, aynı yaşta başka bir arkadaşımın kızı var onunla çok güzel vakit geçiriyorlar, sakin bir çocuk.Benim de 4 yaşında bir kızım var hiç böyle müdahalelerde bulunmaz, çocuğa sınır çizmemişler anasında babasında iş yok
Benimkiler 11 ve 7 yasinda, komsumun 3 yasindaki Oğlu Tv karşısında bütün gün, anne ilgisiz, ne dışarı çıkarır ne parka götürür, 9 yaşındaki oğluna bırakır işe gider, çocuk oyun oynamayı bilmiyor, sürekli herşeye çığlık atıyor , benimkiler yaşça büyük olmalarına rağmen kötü etkileniyor ve mutsuz oluyorlar, görüşmelerini mümkün olduğunca azaltıyorum. Kendiminkiler yetiyor birde komşunun çocuğunumu eğiteyim ?
Sizinkiler küçükler , annede galiba pre mses yetiştiriyor , iyilikle mesafe koyun, annenin yanında çocuğu uyarın, ya beraber oynayın yada birdaha birlikte oynamayın diye .
Evet, böyle..Arkadaşınızın çocuğu evcilik oynayacak diye siz ve bebekleriniz strese girmişsiniz ben böyle anladım maalesef
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?