• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Arkadaşımın çocuğu ve benim çocuklarım

çocuğum 6 aylık. yeğenim 2.5 yaşında ama daha büyük duruyor. ben direk evin kurallarını anlattım. gelinin yanında da ki çok alıngan dedim ki bu evin kurallarını uymayanlarla evde görüşmüyoruz bir daha. o günden sonra daha dikkatli olmaya başladı. toplumda uyulması gereken kurallar var. nasıl ki dışarıdan korumaya çalışıyorsak evimizdeki misafirden de koruyacağız
 
Arkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.

Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.

Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.


Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.

Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.

bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.

kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.

Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.

Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.

Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.

Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım


Edit: yorumlarınız ve düşüncelerim sonucunda çocuklarımı o ortama katlanmak zorunda bırakmamaya karar verdim. Bahane sunarak değil (kaç kere bahane bulabilirim ki?), arkadaşım gelmek istediğinde açıkça konuşacağım. Konuştuktan sonra güncellerim tekrar.
Arkadaşınızın çocuğunu uyarması lazım.
 
Anne değilim, bekarım fakat iki şey söyleyeceğim.

1. Bir gün çocuğum olursa kimsenin çocuğuna fiziksel veya psikolojik şiddet uygulamasına asla izin vermem. Empati kurmayı ve saygılı olmayı öğretirim. Benim çocuğum değerli ama herkesin çocuğu da kendine değerli.
2. Hiç kimseye çocuğumu ezdirmem. Çocuğuma şiddet uygulayan çocukla da oynamalarını engellerim.
 
Akrabam can ciğerimde olsa çocugumun huzursuz olduğu ortama asla müsade etmem. Ayıp vs dinlemem her çocuğıun mizacı farklı her cocu anlaşmak zorunda değil çocuğum hoşlanmıyorsa bitmiştir.

Bu arada bu bilgiyi Tracy Hog Bebek bakım ve çözümlerinde okumuştum kalbimefr bu sinmişti
 
Bugün arkadaşımı aradım, onun için önemli bir gündü.
Ortak tanıdığımız bir arkadaşımızın kızıyla kendi kızı kavga etmiş, onlar çok daha yakın oldukları için sık sık görüşüyorlar ve arkadaşım çocuğunun diğerinden etkilendiğini söylüyordu yaklaşık 1 yıldır.

Dinledikten sonra “daha önce söylediğim gibi, çok görüştürme zaten oynamıyorlar kavga etmekten, yerinde olsam görüştürmem açıkçası, çocuğum sürekli ağlayacaksa neden zorla görüşeyim” dedim.

Açıkçası biraz kendisine laf dokundurduğumu anladı, niyetim de o şekildeydi.
Sonra kızı benimle konuştuğunu anlayınca oğlumun adını söyleyip “onlara gidelim, özledim” dedi, arkadaşım “hava güzel, parka gidelim” dedi. Park havamda değilim hiç belim ağrıyor çok dedim ama eve de davet etmedim açıkçası.

Muhtemelen arkadaşım durumu düşünüp beni anlamıştır, kırılacağını düşünmüyorum. Diğer çocuğu anlatırken fikrimi beyan etmem aydınlatma yaşattı bence ona.

Yorum yapan arkadaşlara çok teşekkür ederim 🫶🏻
 
kırılacaksa da kırılsın arkadaşım dünyanın kahrını biz çekiyoruz. ilk mesajında o kadar çok çocuklarım ağladı demişsin ki benim içime dokundu. geç bile kalmışsın çocuklar zaten yalnız değil birbirleriyle oynasınlar stres olacaklarına. arkadaşın da kendş gibi gamsız birini bulsun 😊
 
Arkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.

Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.

Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.


Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.

Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.

bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.

kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.

Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.

Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.

Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.

Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım


Edit: yorumlarınız ve düşüncelerim sonucunda çocuklarımı o ortama katlanmak zorunda bırakmamaya karar verdim. Bahane sunarak değil (kaç kere bahane bulabilirim ki?), arkadaşım gelmek istediğinde açıkça konuşacağım. Konuştuktan sonra güncellerim tekrar.

Güncelleme: 6. sayfada
Ne kadar ilginç aynı durumdayız, aile dostumuzun kızı 4 yaşında benim de oğlum 14 aylık , bir çok kez aynı durumları yaşadık , en son hep birlikte tatile gitmek gibi bir hataya düştük :))) en küçük örneği masada yemek yerken oğluma bebek şarkısı açtım , arkadaşımızın kızıda o izlemesin , ona yemek vermeyin , elinden alın onu diye bas bas bağırdı , masadaki bardakları yere fırlatma derecesine geldi , büyük konuşmuyorum demiyorum evet büyük konuşuyorum çünkü 11 yaşında bir kızım daha var , 2 yaş sendromu yok 3 yaş sendromu hikaye , kesinlikle yetiştirme tarzı başka da bir şey değil ve şımarık çocuğa asla tahammülüm yok , yenidoğan bebek değil 4 yaşında kreş yaşında bir çocuk yapmadan etmeden anlamalı , ben annesine bşr daha görüşmek istemediğimin mesajını verdim sizde öyle yapın ,bebekleriniz kendi yaşıtları ile oynasın
 
Ne kadar ilginç aynı durumdayız, aile dostumuzun kızı 4 yaşında benim de oğlum 14 aylık , bir çok kez aynı durumları yaşadık , en son hep birlikte tatile gitmek gibi bir hataya düştük :))) en küçük örneği masada yemek yerken oğluma bebek şarkısı açtım , arkadaşımızın kızıda o izlemesin , ona yemek vermeyin , elinden alın onu diye bas bas bağırdı , masadaki bardakları yere fırlatma derecesine geldi , büyük konuşmuyorum demiyorum evet büyük konuşuyorum çünkü 11 yaşında bir kızım daha var , 2 yaş sendromu yok 3 yaş sendromu hikaye , kesinlikle yetiştirme tarzı başka da bir şey değil ve şımarık çocuğa asla tahammülüm yok , yenidoğan bebek değil 4 yaşında kreş yaşında bir çocuk yapmadan etmeden anlamalı , ben annesine bşr daha görüşmek istemediğimin mesajını verdim sizde öyle yapın ,bebekleriniz kendi yaşıtları ile oynasın

Ya bende büyük konuşmak istemiyorum çocuk konusunda özellikle ama biz mesela “hayır” kelimesini öğrettik, özellikle babaları “hayır” dediğinde oturup ağlıyorlar ama yapmıyorlar o an ki şeyi. Vurmaya falan kesinlikle karşıyım ancak kızılması gereken yerde bence 4 yaşındaki çocuğa kızılabilir yani kızılması gerekiyor bence, böyle böyle her şeye müsamaha gösterildiği için zaten çoğunluğu arsız,doyumsuz,empatiden yoksun bir nesil geliyor.

En son geçen gün çatkapı geldi arkadaşım, bir sorun olmadı bu defa. Bi ara salıncak krizi oldu, “gelirken ne konuştuk eve götürürüm seni” dedi çocuğa, arkadaşımın farkedip kendince önlem almaya çalışması mutlu etti beni.
 
Bugün arkadaşımı aradım, onun için önemli bir gündü.
Ortak tanıdığımız bir arkadaşımızın kızıyla kendi kızı kavga etmiş, onlar çok daha yakın oldukları için sık sık görüşüyorlar ve arkadaşım çocuğunun diğerinden etkilendiğini söylüyordu yaklaşık 1 yıldır.

Dinledikten sonra “daha önce söylediğim gibi, çok görüştürme zaten oynamıyorlar kavga etmekten, yerinde olsam görüştürmem açıkçası, çocuğum sürekli ağlayacaksa neden zorla görüşeyim” dedim.

Açıkçası biraz kendisine laf dokundurduğumu anladı, niyetim de o şekildeydi.
Sonra kızı benimle konuştuğunu anlayınca oğlumun adını söyleyip “onlara gidelim, özledim” dedi, arkadaşım “hava güzel, parka gidelim” dedi. Park havamda değilim hiç belim ağrıyor çok dedim ama eve de davet etmedim açıkçası.

Muhtemelen arkadaşım durumu düşünüp beni anlamıştır, kırılacağını düşünmüyorum. Diğer çocuğu anlatırken fikrimi beyan etmem aydınlatma yaşattı bence ona.

Yorum yapan arkadaşlara çok teşekkür ederim 🫶🏻
Merhaba,
Tüm yorumları okuamadim benim de size şöyle bir önerim olacak.
Bütün hayatınız boyunca yavrularınizi üzen veya kıran cocuklardan uzak tutamayacaksiniz maalesef. O nedenle bu problemi arkadaşınız ile iş birliği yaparak cozmenizi tavsiye ederim. Sizin söylediğiniz gibi hepsi çocuk ve yetiştirilme tarzı çok önemli.
Örneğin onlar size geldiğinde veya siz gittiginizde çocuklar bir arada oynarken bu tip kriz anlarında oyunlastirarak siz de onlara katılın. Olumsuz enerjiyi regule ederek ortadan kaldırın. 4 yaşında ki çocuk tek ise paylaşmayı bilmiyordur. O bu vesile ile paylaşmayı öğrenir sizin kuzjlariniz da kriz anlarında duyguların nasıl yonetilebilecegini.
4 yaşındaki kuzu sizin kuzucuklar için özledim diyebiliyorsa aralarına mesafe koymadan önce bir kez daha düşünün derim ben. Bu fikrim son guncellemenizde ki arkadaşınızın tutumundan kaynaklı.
İkizleriniz sosyal olsa bile farklı bir çocuk onlara çok farklı tecrübeler katacaktır. Siz ucunu yalnız birakmayin gözünüz hep üzerlerinde olsun ama onlara caktirmayin.
 
Merhaba,
Tüm yorumları okuamadim benim de size şöyle bir önerim olacak.
Bütün hayatınız boyunca yavrularınizi üzen veya kıran cocuklardan uzak tutamayacaksiniz maalesef. O nedenle bu problemi arkadaşınız ile iş birliği yaparak cozmenizi tavsiye ederim. Sizin söylediğiniz gibi hepsi çocuk ve yetiştirilme tarzı çok önemli.
Örneğin onlar size geldiğinde veya siz gittiginizde çocuklar bir arada oynarken bu tip kriz anlarında oyunlastirarak siz de onlara katılın. Olumsuz enerjiyi regule ederek ortadan kaldırın. 4 yaşında ki çocuk tek ise paylaşmayı bilmiyordur. O bu vesile ile paylaşmayı öğrenir sizin kuzjlariniz da kriz anlarında duyguların nasıl yonetilebilecegini.
4 yaşındaki kuzu sizin kuzucuklar için özledim diyebiliyorsa aralarına mesafe koymadan önce bir kez daha düşünün derim ben. Bu fikrim son guncellemenizde ki arkadaşınızın tutumundan kaynaklı.
İkizleriniz sosyal olsa bile farklı bir çocuk onlara çok farklı tecrübeler katacaktır. Siz ucunu yalnız birakmayin gözünüz hep üzerlerinde olsun ama onlara caktirmayin.

Merhaba, bende böyle düşünüyorum ancak konuyu açtığımdan son birkaç gün öncesine kadar bu konuda canımı sıkan durum arkadaşımın rahat olmasıydı, yani ben uyarılması gerektiğini düşündüğüm durumlarda arkadaşımın sakin yada sessiz kalmasından rahatsız olmuştum aslında.

Son görüşmemizde çok şükür anlayıp önlem almaya çalıştığını gözlemledim açıkçası çok da sevdiğim bir arkadaşım tamamen görüşmeyi kesmem benim açımdan da çok üzücü olurdu, çok şükür hallettik gibi görünüyor. Çok teşekkür ederim 🌻
 
Merhaba,
Tüm yorumları okuamadim benim de size şöyle bir önerim olacak.
Bütün hayatınız boyunca yavrularınizi üzen veya kıran cocuklardan uzak tutamayacaksiniz maalesef. O nedenle bu problemi arkadaşınız ile iş birliği yaparak cozmenizi tavsiye ederim. Sizin söylediğiniz gibi hepsi çocuk ve yetiştirilme tarzı çok önemli.
Örneğin onlar size geldiğinde veya siz gittiginizde çocuklar bir arada oynarken bu tip kriz anlarında oyunlastirarak siz de onlara katılın. Olumsuz enerjiyi regule ederek ortadan kaldırın. 4 yaşında ki çocuk tek ise paylaşmayı bilmiyordur. O bu vesile ile paylaşmayı öğrenir sizin kuzjlariniz da kriz anlarında duyguların nasıl yonetilebilecegini.
4 yaşındaki kuzu sizin kuzucuklar için özledim diyebiliyorsa aralarına mesafe koymadan önce bir kez daha düşünün derim ben. Bu fikrim son guncellemenizde ki arkadaşınızın tutumundan kaynaklı.
İkizleriniz sosyal olsa bile farklı bir çocuk onlara çok farklı tecrübeler katacaktır. Siz ucunu yalnız birakmayin gözünüz hep üzerlerinde olsun ama onlara caktirmayin.
4 yasinda ki kuzunun annesi gerektiğinde uyarsaydi bence de sorun olmazdi. Ama ben de hayatlari boyunca koruyamiycam nasilsa deyip bu duruma maruz birakmam. Hayati boyunca onu üzen durumlarla, insanlarla elbette karsilasicaklar. Ama beni bu yaşta her gorustugumde üzecek arkadasim olsa görüşmeyi keserim. Neden küçücük bebeklere bunu sistematik olarak yasatayim ki, yaslari denk olsa bi derece, ama o yasta cocuga bebekken karsi koymalari da mümkün degil. Kendim icinde olmak istemediğim, secim yapabilecegim durumlar icin, bebeklerimi de maruz bırakmamayi secerim ben şahsen.
 
ya benim cocuklar boyleydi, arkadasimla gorustugumuzde onun bebesine eziyet ederlerdi resmen, ayda yılda bi görüşürüz ama o 1 saat onun bebesi icin zulm olurdu. Ne gerek var? Dedim biz bebeler olmadan goruselim ayda bi, atalim kocalara gidelim biyerlere. Boyle devam ettik. Benimkiler az daha insancil olunca, bir seyleri anlamaya ve verdikleri zarara üzülmeye baslayinca yine hep beraber gorustuk cokta guzel oynadilar.
 
4 yasinda ki kuzunun annesi gerektiğinde uyarsaydi bence de sorun olmazdi. Ama ben de hayatlari boyunca koruyamiycam nasilsa deyip bu duruma maruz birakmam. Hayati boyunca onu üzen durumlarla, insanlarla elbette karsilasicaklar. Ama beni bu yaşta her gorustugumde üzecek arkadasim olsa görüşmeyi keserim. Neden küçücük bebeklere bunu sistematik olarak yasatayim ki, yaslari denk olsa bi derece, ama o yasta cocuga bebekken karsi koymalari da mümkün degil. Kendim icinde olmak istemediğim, secim yapabilecegim durumlar icin, bebeklerimi de maruz bırakmamayi secerim ben şahsen.
Bebeklerin yanında anneleri olmasa soylediginiz gibi düşünüyorum ben de. Ancak bebeklerin yanında anneleri var 4 yaşında ki yavrunun yaninda da anneleri var. O nedenle ebeveynler bulunduğu ortamlarda çocukları gözlemleyerek yardımcı olmak, olumsuzluklarla başa çıkmayı öğretmek önemli. Neticede büyüdüklerinde yanlarında olamadigimiz zamanlar oluyor ve zaman zaman kendinden büyük çocuklar zorbalık yapıyor. (Bir de hanımefendinin mesajında 4 yaşındaki çocuğun aşırı bir zarar verici etkisi olmadığını anladım vurma, cimdikleme vb. normal çocuk olduğunu dusunerek yorumladım. "Bazı" çocuklara ebeveny bile olsa yanında kesinlikle sinir konmalı)
 
Bebeklerin yanında anneleri olmasa soylediginiz gibi düşünüyorum ben de. Ancak bebeklerin yanında anneleri var 4 yaşında ki yavrunun yaninda da anneleri var. O nedenle ebeveynler bulunduğu ortamlarda çocukları gözlemleyerek yardımcı olmak, olumsuzluklarla başa çıkmayı öğretmek önemli. Neticede büyüdüklerinde yanlarında olamadigimiz zamanlar oluyor ve zaman zaman kendinden büyük çocuklar zorbalık yapıyor. (Bir de hanımefendinin mesajında 4 yaşındaki çocuğun aşırı bir zarar verici etkisi olmadığını anladım vurma, cimdikleme vb. normal çocuk olduğunu dusunerek yorumladım. "Bazı" çocuklara ebeveny bile olsa yanında kesinlikle sinir konmalı)

Yanlarındayız tabii ama mesela çocuk odasına gidiyorlar birkaç dakikalığına, oyuncak alıp mutfağa geçiyorlar, yakalamaca oynuyorlar. Öyle bir odanın içinde kalmıyorlar, arkalarından koşmak da pek olası olmuyor o sırada.
Zarar vermeye çalıştığı olmuştu aslında yazmıştım, kızımı itmeye çalıştı, ilk arabamla da oğlanın ayağının üstünden geçmeye çalışmıştı. Tepemi attıran noktalardan biri de o olmuştu.
 
Yanlarındayız tabii ama mesela çocuk odasına gidiyorlar birkaç dakikalığına, oyuncak alıp mutfağa geçiyorlar, yakalamaca oynuyorlar. Öyle bir odanın içinde kalmıyorlar, arkalarından koşmak da pek olası olmuyor o sırada.
Zarar vermeye çalıştığı olmuştu aslında yazmıştım, kızımı itmeye çalıştı, ilk arabamla da oğlanın ayağının üstünden geçmeye çalışmıştı. Tepemi attıran noktalardan biri de o olmuştu.
Arkadaşınız destek olursa siz de bir araya gelmeleri konusunda destekleyin arkadaşınız destek olmazsa mesafe koyun en iyisi. Bile isteye zarar verebilecek bir çocukla elbette yavrularınizi buna maruz bırakmamalısınız. Umarım problem olumlu çözüme kavuşur.
 
Back