Annesi uyaracak ama zaten siz değilBöyle diyince çok sert oldu ya.
Ben müdahale ediyorum, oyuncakları kızdan alıp çocuklarıma veriyorum ya da emziğini istemiyor şuan, hayır salıncağa binmek istemiyor diyerek engel oluyorum ama başkasının çocuğunu sürekli uyarmak zorunda kalmak çok rahatsız edici.
Ben hiç gitmedim ama bugün sabrımın son demlerine gelince “tatlım, biz sana geldiğimizde onlar da senin oyuncaklarını vermese üzülmez misin?” dedim, saklayacakmış oyuncaklarını.O yaş grubuna göre aralarındaki yaş farkı çok belirgin.
Peki çocuk kendi evinde nasıl?
Siz gittiniz mi hiç evine ?
Belki farklı oyuncakları görünce değişiyor olabilir davranışları.
Siz ona gitmeyi deneyin bakalım neler olacak?
sosyalleşmeleri için de dışarı çıkın parka götürün bol bol. sıkı giydirince üşümezler de bu şekilde sosyalleşmeleri daha sağlıklı olur.
Komşumun oğlunun saldırgan tavır ne davranışlarindan dolayı görüşmeyi kestim.İkiz kızlarım var benim de.Cocuk kızlarima iyi ama oglumu kapıya öyle bir itti ki çocuk resmen şoka girdi.Annesinin hiç bir tepkisini göremedimArkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.
Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.
Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.
Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.
Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.
bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.
kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.
Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.
Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.
Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.
Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım
Aslında başka bir arkadaşımın kızı var aynı yaşta, onunla bir araya geldiklerinde çok güzel oynuyorlar. Hatta kız her buluşmamıza kendi bebeklik oyuncaklarından getiriyor, 4-5 saat bir arada kalıyoruz mesela hiçbir çocuk ağlamıyor biz arkadaşımla sohbet edebiliyoruz rahatça. Üçü iyi anlaşınca açıkçası ben böyle olmaz diye düşünmüştüm. En azından kendimde arkadaşımla sohbet eder kafa dağıtırım diyordum ama o işler öyle olmuyormuş.4 yaşla 14 ay çocuğu birlikte oynayacak çocuklar degiller. Gelişim dönemleri farklı. İstekleri, yapabildikleri farklı. Musait degilim deyin. Çocuklar hapşırıyor seninkine de geçmesin deyin, yavaş yavaş uzaklaşın. Zaten ikizlermiş. Birbirlerine yeterler onlar.
Annesi uyaracak ama zaten siz değil
Allah bağışlasın.Komşumun oğlunun saldırgan tavır ne davranışlarindan dolayı görüşmeyi kestim.İkiz kızlarım var benim de.Cocuk kızlarima iyi ama oglumu kapıya öyle bir itti ki çocuk resmen şoka girdi.Annesinin hiç bir tepkisini göremedimÇocuğumun canını sıkacak,acıtacak bir duruma hatır, gönül için izin veremem
Mesafe koyun bence. Cocugu siz uyarin. Ben bebegime dokunan ve oyuncagini alip aglatan cocuklari uyariyorum tatli bi dille. Boyle boyle ogrenecekler hayatiArkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.
Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.
Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.
Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.
Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.
bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.
kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.
Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.
Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.
Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.
Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım
Kesinlikle uyarıyorum, zaten yapı olarak da rahatsız olduğum bir şey varsa istemesem de yüzüme yansıyor ama bugün o kadar çok uyarmak zorunda kaldım ki, ben rahatsız oldum sonunda.Mesafe koyun bence. Cocugu siz uyarin. Ben bebegime dokunan ve oyuncagini alip aglatan cocuklari uyariyorum tatli bi dille. Boyle boyle ogrenecekler hayati
Açıkçası ben çocuklarıma iyi gelmeyen hiç kimseye evet demiyorum
4 yaşındaki çocuk bilmez ama annesi bilir açıkçası kızın annesinde de suç buldum. Bence birlikte oynayacak bir yaş aralığı değil sosyalleşme için yanlış yaş grubu
Evet azaltınArkadaşlar merhaba, aslında böyle bir dönemde konu açmak istemezdim ama müdahale etmeyi geciktirmemem gerekiyormuş gibi hissettiğim bir konu var.
Başlıktan da anlaşılacağı gibi çocuk mevzusu.
Hem komşum hem de dostum diyemesem de nispeten yakın bir arkadaşım var, bekarlığımızdan beri tanışıyoruz. Bu arkadaşımın 4 yaşında bir kızı, benimde 14 aylık ikizlerim var.
Evlerimiz yakın olduğu için genellikle haftada 2-3 defa kahveye gider gelirdik birbirimize çocuklar yokken, son dönemde çocuklar oynasın diye sık sık bana geliyor arkadaşım.
Benim bebeklerim genel olarak birbirleriyle oynarlar, yaşıtları çocukları severler ve oynamak isterler. paylaşımcılar, oyun oynarken falan ağlamazlar eğlenirler yani sosyal bebekler diyebilirim.
Arkadaşımın kızı haftada 2-3 gün annesinin telefonundan arıyor, bebekleri görmek istediğini özlediğini ve bu sebepten gelmek istediğini söylüyor ama geldiğinde bütün oyuncakları topluyor, çocuklarımın elindekileri alıyor. Sürekli şikayet ediyor.
bugün yine geldiler ama ilk adım arabasından kızımı itip (allahtan Yastık vardı ve kızım direkt kalktı) kendisi bindi ve oğluma bilerek çarptı. Son birkaç gelmelerinde bu gibi davranışlarından dolayı benim çocuklarım onlar gidene kadar ağladılar, zaten biri ağlasa diğeri daha şiddetli ağlıyor.
kızımı ittiği sırada arkadaşım bir tepki vermedi bu arada, “kızım yapma öyle” dedi ama o sırada devam etti çocuk.
Mesela çocuklara telefonla oyun oynatmak istiyor, kesinlikle karşı çıkıyorum “bizim evimizde çocuklar telefonla oynamıyor.” diyorum oturup bağıra bağıra ağlıyor. Oyuncakları bir köşeye topluyor, benimkiler alınca yine ağlıyor şikayet ediyor. Çocuklarım yazık bakakalıyorlar. Mesela bisküvi veriyorum, kızım ona yakın bir yere bisküvisini koyunca bağırıyor yine şikayet ediyor.
Ayağında sallamak istiyor, benimkiler yatmıyor ağlıyor, salıncağa bindirmek istiyor binmek istemediklerinde ağlıyor, emziklerini veriyor ağızlarına istemiyorlar ağlıyor ve tüm bunlar olurken çocuklarım geriliyor bana bakıyorlar direkt kucağıma gelmek istiyorlar.
Şimdi farkındayım ki, bunlar çocuk. Benimkiler de bir başkasının çocuğuna aynı davranışları gösterebilir (göstermemeleri için telkinlerde bulunuyorum.) ancak ben çocuklarım gördükleri bu muameleyi içselleştirip etkilenirler mi, bir süre sonra o şekilde davranmaya başlarlar mı diye endişelenmeye başladım ister istemez.
Sorum şu; arkadaşım aradığında müsait olmadığımı söyleyerek görüşmeleri azaltsam mı? Yoksa çocuklarım etkilenmez, görüşme sıklığına devam mı etsem? abartıyor da olabilirim bilmiyorum ama çocuklarım huzursuz olunca mesafe mi koysam diye düşünmeye başladım
Cocujlar arasi iliskide bir kural yok. Kizimin 3 yasindan beri 3 yildir cok sevdigi bir arkadasi var. kimi gun cok guzel oynarlar, kimi gun kavga. Bazen 3-5 saat oynarken arada kavga olur yarim saat kavga ve kuslukle gecer sonra oyun devam eder. Iki cocuk icin cok iyi anlasiyor, hic risk yok demem ben.Aslında başka bir arkadaşımın kızı var aynı yaşta, onunla bir araya geldiklerinde çok güzel oynuyorlar. Hatta kız her buluşmamıza kendi bebeklik oyuncaklarından getiriyor, 4-5 saat bir arada kalıyoruz mesela hiçbir çocuk ağlamıyor biz arkadaşımla sohbet edebiliyoruz rahatça. Üçü iyi anlaşınca açıkçası ben böyle olmaz diye düşünmüştüm. En azından kendimde arkadaşımla sohbet eder kafa dağıtırım diyordum ama o işler öyle olmuyormuş.
Çok şükür, beraber çok güzel vakit geçirip oynuyorlar evde o avantajımız var.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?