Bir arkadaşım var sevgilisinden ayrılalı iki ay oldu. Elimden geldiğince destek olmaya çalıştım. Sürekli konuşuyorum. Ama sürekli bu yardım kabul etmez tavırlarından sıkılmaya başladım. Üstelik ayrıldığı çocuk da benim arkadaşım. Bunlar sorun yaşarlarken de sürekli yardımcı olmaya çalışıyordum ona. Saatlerce skype'ta konuşuyorduk. Bütün sorun şu ki çocuk bunu yurt dışındayken terk etti. Ki çocuğun kendince haklı sebepleri vardı. Bir buçuk yıl kadardır birlikteydiler. Ama bu kız çıkamadı bir türlü ayrılık melankolisinden. Moral vermeye çalışıyorum onu yap, bunu yap diye tavsiye veriyorum. Hep ters bir cevap veriyor. Üstelik psikolojik danışmanlık öğrencisiyim. Zaten ona profesyonel şekilde yaklaşmıyorum, normal arkadaşım gibi Sürekli anlatıyor mesela işte bir yerde konuşma yapacak ama o konuşmayı yaparken aklında bu şahıs gelecekmiş ben de seni üzecekse yapma o zaman diyorum o da yok onun yüzünden neden bundan mağdur olayım diyor. Sürekli bir nefret söylemi içinde bela okumuyor açıkça ama sürünsün falan diyor ben de hiç hoşlanmıyorum böyle tavırlardan. Haksız olduğunu asla kabul etmiyor. Ayrılıkta olabilir üzülmen bu yaşadığın süreç çok normal diyorum. Ben terk edildim bu ayrılık değil bilmem ne diyor. Bir psikologa görün diyorum istemiyorum delirmek istiyorum falan diyor. Üstelik her facebook'ta açık gördüğünde yazmaya başlıyor. Sürekli ne kadar ağladığını ne hallerde olduğunu anlatıyor. Gerçekten gülmüyorum artık içim acıyor diyor. Sanırım çok da arkadaşı yok. Yalnız bir kız. Şimdi cevap versen bir türlü vermesen bir türlü. O facebook görüldü mesajı çok gerekli bir şeydi sanki. Gördüğünü görüyor ama cevap yazmazsan sıkıntı. Yani bazen işim oluyor, ona cevap vereyim derken geç kalıyorum.
Kendi kişisel problemlerim de var, çok kilo verdim, bayaa uzaktan sürdürdüğüm bir ilişkim var. Gelecek planlarım, okulla ilgili planlarım var ve bunlara odaklanmak istiyorum daha çok. Her insanın olduğu gibi ailevi sıkıntılarım var. Odaklanırsam çözemeyeceğim bir şey yok. Kendi içsel sorunlarımı çözebiliyorumç. Ama sürekli etrafımda bu şekilde negatif konuşan biri olması beni de çok üzüyor ve sıkıldım da bu durumdan artık. O iki aydır ayrı ben iki aydır dert küpü. Onu da üzmek istemiyorum. Ama Bazen öyle cevaplar veriyor ki kırıcı olmamak için zor tutuyorum kendimi ve insanları kırmaktan nefret ederim ben. Ben ayrılıklarımı daha kolay atlatan biriyim bir de. Sizce iki ay gibi bir süre geçmiş bu derece ajitasyon yapması biraz fazla değil mi? Bir de sizce ona nasıl yaklaşmalıyım, daha sert mi konuşayım yoksa alttan almaya devam mı edeyim? Bir de psikolojik danışman adayı olarak kendimi sorguluyorum şu anda ama siz de görüş belirtin lütfen tahammülsüz biri gibi mi davranıyorum acaba? Düşünceleriniz ve cevaplarınız için şimdiden teşekkürler kızlar.
Kendi kişisel problemlerim de var, çok kilo verdim, bayaa uzaktan sürdürdüğüm bir ilişkim var. Gelecek planlarım, okulla ilgili planlarım var ve bunlara odaklanmak istiyorum daha çok. Her insanın olduğu gibi ailevi sıkıntılarım var. Odaklanırsam çözemeyeceğim bir şey yok. Kendi içsel sorunlarımı çözebiliyorumç. Ama sürekli etrafımda bu şekilde negatif konuşan biri olması beni de çok üzüyor ve sıkıldım da bu durumdan artık. O iki aydır ayrı ben iki aydır dert küpü. Onu da üzmek istemiyorum. Ama Bazen öyle cevaplar veriyor ki kırıcı olmamak için zor tutuyorum kendimi ve insanları kırmaktan nefret ederim ben. Ben ayrılıklarımı daha kolay atlatan biriyim bir de. Sizce iki ay gibi bir süre geçmiş bu derece ajitasyon yapması biraz fazla değil mi? Bir de sizce ona nasıl yaklaşmalıyım, daha sert mi konuşayım yoksa alttan almaya devam mı edeyim? Bir de psikolojik danışman adayı olarak kendimi sorguluyorum şu anda ama siz de görüş belirtin lütfen tahammülsüz biri gibi mi davranıyorum acaba? Düşünceleriniz ve cevaplarınız için şimdiden teşekkürler kızlar.
