Kendimi her şeye hazırlamıştım aslında.
Bir yanım üzülüyor tabiki.. Ya uzun bir koşuşturmanın başındaysam ve böyle defalarca negatif haberi alacaksam diye ödüm kopuyor.
Bir yanım da daha embriyoların var. İlk seferde olmaması normal diyor.
Hayal kırıklıkları ile umutlar çatışıyor içimde.
Ben transfer için yarı steril alana alınıp tek başıma beklerken en içten duamı ettim. "Eğer sağlıklı olacaksa sıkı tutunsun Allah'ım. " dedim. "Zihni, bedeni, ruhu engelli olacaksa hiç tutunmasın, düşsün, ben dayanırım." dedim.
Belki de şimdi dayanma zamanı... Gelecek güzel günler yakın mı bilmiyorum ama bir gün gelecek.