hiçbirimiz dört dörtlük değiliz.
anne babalarımız da öyle.
yeri geliyor hala şu yaşımızda üzdüğümüz şeyler illa ki oluyor onları.
"keşke yapmasaydım", "keşke söylemeseydim" dediğimiz bir sürü olay.
ama hayat bu.
ne demiş büyükler " çocuğun mu var, derdin var"
öyle böyle bir şekilde büyüdük, bizimkiler de bir şekilde büyüyecekler.
biz de çocuklarımıza kızacağız, üzüleceğiz... hayat bu...
"keşke" lerle yaşanmıyor ama.
önemli olan anı güzel yaşamak, geleceğe dair hatalarımızdan ders alıp tekrarlamamak.
yoksa sor bakalım annen, babana, senden razılar mı değiller mi, onları bu kadar üzdüğünü düşünüyorsun, hala da tırnağına zarar gelsin istemezler.
annelik ( babalığı bilemiycem :) ) karşılıksız aşk demek
Allah isteyen herkese tattırsın...