- 14 Nisan 2017
- 9.061
- 33.985
-
- Konu Sahibi timesinfinity
- #61
Bu kitabi az önce siparis ettim. Tesekkür ederim önerin için. Nettede herkes çok iyi konusuyor bu kitap için.
'Zor Bir Ailede Buyumek' isimli kitabi tavsiye ederim. Anneniz toksik ebeveyn diye siniflandirilan grupta ve sizi manipule ediyor, kendi yasadiklarinizi anlamlandirmak ve hayatinizi geri kazanmak ile ilgili cok guzel oneriler verecektir size bu kitap.
Bu arada ben de sipariş verdim kitabı.Sizin aracılığınızla R Rosalind Franklin a yeniden teşekkür etmiş olayımBu kitabi az önce siparis ettim. Tesekkür ederim önerin için. Nettede herkes çok iyi konusuyor bu kitap için.
Anlaşılan siz çok beceriklisiniz sizin gibi insanlar hep mükemmelci onun için yanında zamanla kimse kalmıyor .Çünkü hatasız kul olmaz her insan hata yapabilir anlayışlı olmak en büyük erdem sonuçta herkes kalbinin ekmeğini yerBir şeyi beceremeyen insanlara bende çok sinir oluyorum .. Beceriksizlige asla tahammülüm yok ,anne haklı ...
Canım bütün yazını okuyamadım ama babamda kanser hastasıydı biz o zaman çok küçüktük ama anlamlar da bu evden kaçayım da ne olursa olsun derlerdi babam o kadar kötü davranıyordu .limon için bile kıyametleri koparırdı sofrada kimse kalmazdı .Hastalıkla ilgisi var sanırım sinirliliğin deSanırım bu sayfaya yazdığım ilk bir derdim var durumu olacak.Rahatlamak için yazıorum.Ben normalde de çok konuşurum, gereksiz detaylarla konuyu boğarsam şimdiden afedersiniz..
Annem çay saati yensin die kısır yapmış.Domatesleri,salatalıkları,marulu da ayrı ayrı tabaklara doğrayıp ocağın üstüne koymuş.Geldi çağırdı : "Gel bak malzemeler de burda kaseye koy karıştır, öyle lezzetli olur" vs dedi.Dedim " Ben karıştırmıcam,ayrı yiyeceğim ".. Her zamanki gibi onun dediği olsun die aynı şeyi tekrarladı üşenmeyip. Pes ettim tamam dedim. Elime verdi battalboy kaseyi ,bir elimde onu tutmaya çalışıyorum, diğer elimle kısırı almaya çalışıyorum derken salatalık kasesi düştü,kırıldı. Başladı saydırmaya : "Bir kaseyi tutmayı bile beceremiyorsun,ne beceriksizsin,sana bişi hazırlayanda kabahat vs vs" ..[Bu arada 30 yıldır annemden hiç "kaza oldu,yapcak bişi yok" die bi cümle duymadım, genelde her şeyle ilgili suçlanırım.Evlenmediğim sürece bu evden kurtulamıcam gibi (kaçmak için evlenmeyi düşünmüyorum )..Ayrıca ayrı eve çıksam biliyorum ki hasta olur,ama bana hasretinden değil, elalem laf edecek bak kızıyla geçinemedi diyecek die.] Neyse o öyle saydırınca ben de sinirlendim "Belki gitsem daha rahat edersin anne" dedim..Başladı " Esas ben gebereyim de sen kurtul benden" demeye.Sinirlendim kapıyı çarpıp odama geldim.
Konu çocukça biliyorum.Ama söylediği laf bana çok ağır geldi.Kızdıkça "gebereyim de kurtul" diyip duruyor.Geçen yıl erken evre (çok şükür) meme kanseri atlattı.Eminim hastalık süreci onun için de zor olmuştur ama benim için de çok zordu.Evde sadece ikimiz varız, akrabalar (yakın sayılmaz) hariç kimse yok.Annem randevular dahilinde, her şey öncesinde hazırlandığından sadece ilaç almak için hastaneye giderken ben tek başıma bütün ayarlamaları yapmak zorunda kaldım. Genel cerrahiden,onkoloji polikliniğinden,radyasyon onkolojisinden, radyolojiden bütün randevuları ayarlamak için tek başıma koşturdum. Hastanede hoca bakmıodu asistanlar vardı poliklinikte, profesör muayene etsin die özel bir hoca buldum muayenesine götürdüm.Ruhsal olarak da zordu.İlk kemoterapisinden önce ben kusma atakları geçirdim.Doktor psikolojik dedi ve kemoterapi hastalarına verilen ilaçtan verdi bana (trajikomik değil mi?).Ama o üzülmesin die hafif bir zehirlenme yaşadığımı ama doktorun korkulcak bişi olmadığını söyledim anneme..Hele hiç unutmam kemoterapi gördükten sonra kan değerleri düşerdi ve yükseltmesi için bir ilaç vardı,onu bulamadığım için yağmur altında ağlayarak eczane eczane 3 saat dolaştığımı bilirim..Yaptıklarımı her evlat yapar.Kendimi övmek için anlatmıyorum.Ama ben annem yaşasın diye o kadar uğraştıktan sonra ben gebereyim de kurtul demesi çok gücüme gidiyor.
Psikiyatriye gitsin derseniz götürdüm.İlaç kullandığı sürece iyi ama bırakınca aynı.Zaten ilaçtan da ziyade temelde bozuk bişiler olduğu için çözümsüz kalıo.Yılların getirdiği ezilmişlik hissiyle hep atağa geçip karşı tarafı suçluyor.Her şeyden suçlanmaktan da bıktım artık. Korona sebebiyle izindeyim şu an.İş başı yaparsam biraz normale dönerim herhalde.
Şimdi geldi,gel barışalım,bak ben bütün gün yoruldum ondan böyleyim vs demeye.Şu an konuşmak istemediğimi söyledim.Ama üzülüp hasta olmasın die elbet odadan çıkıp barışıcam,hatta özür dilicem falan.Hep aynı kısır döngü.Ben nerde hata yapıyorum?
Yok benimki kanserden bağımsız olarak böyleydi. Kanserden sonra aksine kendi kendime dedim ki artkk dünyevi şeyleri kafaya takmaz,daha rahat bir insan olur ama olmadı. Doktoru da dedi bu sana verilen ikinci bir şans,ikinci baharın,tadını çıkar demişti.Ama nato kafa nato mermer dediklerinden..Pandemiden sonra terapiye götürcem,bakalım işe yarar umarım.En azından beni yiyeceğine terapisti yesin,biraz da o dinlesin.Canım bütün yazını okuyamadım ama babamda kanser hastasıydı biz o zaman çok küçüktük ama anlamlar da bu evden kaçayım da ne olursa olsun derlerdi babam o kadar kötü davranıyordu .limon için bile kıyametleri koparırdı sofrada kimse kalmazdı .Hastalıkla ilgisi var sanırım sinirliliğin de
Sende hata yok annendede andn gelip özür dilemiş aynı evde bazen. Sinirler gerile biliyor. Annen belliki biseyleri içinde yasiyor baksana kanser olmuş kafasına biseyleri takıyor belli sende çok güzel. Bir evlatsin. Allah evinize huzur koysun. Bazen. Birbirini çok düşünen insan daha çok kirabiliyor. Annem e düşkün biriyim bende. Ama evde anneme iş yapma. Ben yaparm derdim oda bana yok sen yorulma derdi sonra bı sekilde. Bu ev de iş bitmio vs diye sinirlenirdi. O beni dusunul ben onu derken evlendim.simdi. Anamın sesini bile.ozledm. Eşim çok iyi biri ama asla bir anne değil geçen. KCK bir Opera geçirdim elimden. Annem olsa otur derdi yemeğimi yapardı ama ben o halde bile mutfağa girdim eşimde yardım etti ama. Hani git sen dinlen demedi de birlikte yaptk isteSanırım bu sayfaya yazdığım ilk bir derdim var durumu olacak.Rahatlamak için yazıorum.Ben normalde de çok konuşurum, gereksiz detaylarla konuyu boğarsam şimdiden afedersiniz..
Annem çay saati yensin die kısır yapmış.Domatesleri,salatalıkları,marulu da ayrı ayrı tabaklara doğrayıp ocağın üstüne koymuş.Geldi çağırdı : "Gel bak malzemeler de burda kaseye koy karıştır, öyle lezzetli olur" vs dedi.Dedim " Ben karıştırmıcam,ayrı yiyeceğim ".. Her zamanki gibi onun dediği olsun die aynı şeyi tekrarladı üşenmeyip. Pes ettim tamam dedim. Elime verdi battalboy kaseyi ,bir elimde onu tutmaya çalışıyorum, diğer elimle kısırı almaya çalışıyorum derken salatalık kasesi düştü,kırıldı. Başladı saydırmaya : "Bir kaseyi tutmayı bile beceremiyorsun,ne beceriksizsin,sana bişi hazırlayanda kabahat vs vs" ..[Bu arada 30 yıldır annemden hiç "kaza oldu,yapcak bişi yok" die bi cümle duymadım, genelde her şeyle ilgili suçlanırım.Evlenmediğim sürece bu evden kurtulamıcam gibi (kaçmak için evlenmeyi düşünmüyorum )..Ayrıca ayrı eve çıksam biliyorum ki hasta olur,ama bana hasretinden değil, elalem laf edecek bak kızıyla geçinemedi diyecek die.] Neyse o öyle saydırınca ben de sinirlendim "Belki gitsem daha rahat edersin anne" dedim..Başladı " Esas ben gebereyim de sen kurtul benden" demeye.Sinirlendim kapıyı çarpıp odama geldim.
Konu çocukça biliyorum.Ama söylediği laf bana çok ağır geldi.Kızdıkça "gebereyim de kurtul" diyip duruyor.Geçen yıl erken evre (çok şükür) meme kanseri atlattı.Eminim hastalık süreci onun için de zor olmuştur ama benim için de çok zordu.Evde sadece ikimiz varız, akrabalar (yakın sayılmaz) hariç kimse yok.Annem randevular dahilinde, her şey öncesinde hazırlandığından sadece ilaç almak için hastaneye giderken ben tek başıma bütün ayarlamaları yapmak zorunda kaldım. Genel cerrahiden,onkoloji polikliniğinden,radyasyon onkolojisinden, radyolojiden bütün randevuları ayarlamak için tek başıma koşturdum. Hastanede hoca bakmıodu asistanlar vardı poliklinikte, profesör muayene etsin die özel bir hoca buldum muayenesine götürdüm.Ruhsal olarak da zordu.İlk kemoterapisinden önce ben kusma atakları geçirdim.Doktor psikolojik dedi ve kemoterapi hastalarına verilen ilaçtan verdi bana (trajikomik değil mi?).Ama o üzülmesin die hafif bir zehirlenme yaşadığımı ama doktorun korkulcak bişi olmadığını söyledim anneme..Hele hiç unutmam kemoterapi gördükten sonra kan değerleri düşerdi ve yükseltmesi için bir ilaç vardı,onu bulamadığım için yağmur altında ağlayarak eczane eczane 3 saat dolaştığımı bilirim..Yaptıklarımı her evlat yapar.Kendimi övmek için anlatmıyorum.Ama ben annem yaşasın diye o kadar uğraştıktan sonra ben gebereyim de kurtul demesi çok gücüme gidiyor.
Psikiyatriye gitsin derseniz götürdüm.İlaç kullandığı sürece iyi ama bırakınca aynı.Zaten ilaçtan da ziyade temelde bozuk bişiler olduğu için çözümsüz kalıo.Yılların getirdiği ezilmişlik hissiyle hep atağa geçip karşı tarafı suçluyor.Her şeyden suçlanmaktan da bıktım artık. Korona sebebiyle izindeyim şu an.İş başı yaparsam biraz normale dönerim herhalde.
Şimdi geldi,gel barışalım,bak ben bütün gün yoruldum ondan böyleyim vs demeye.Şu an konuşmak istemediğimi söyledim.Ama üzülüp hasta olmasın die elbet odadan çıkıp barışıcam,hatta özür dilicem falan.Hep aynı kısır döngü.Ben nerde hata yapıyorum?
Haklısın.Annem kemoterapi görürken bile bana yemek yapıyorduSende hata yok annendede andn gelip özür dilemiş aynı evde bazen. Sinirler gerile biliyor. Annen belliki biseyleri içinde yasiyor baksana kanser olmuş kafasına biseyleri takıyor belli sende çok güzel. Bir evlatsin. Allah evinize huzur koysun. Bazen. Birbirini çok düşünen insan daha çok kirabiliyor. Annem e düşkün biriyim bende. Ama evde anneme iş yapma. Ben yaparm derdim oda bana yok sen yorulma derdi sonra bı sekilde. Bu ev de iş bitmio vs diye sinirlenirdi. O beni dusunul ben onu derken evlendim.simdi. Anamın sesini bile.ozledm. Eşim çok iyi biri ama asla bir anne değil geçen. KCK bir Opera geçirdim elimden. Annem olsa otur derdi yemeğimi yapardı ama ben o halde bile mutfağa girdim eşimde yardım etti ama. Hani git sen dinlen demedi de birlikte yaptk iste
size de geçmiş olsunben de annen gıbı meme kanserı tedavısı gecırmış bırı olaraktan yazıyorum.yasım 34. kanser surecı ve sonrası yorucu ve sıkıntılı gecer alınan ılaclar cokca sınır yapar .zaten gecırdıgı hastalıkla olumun kıyısından donmusluk hıssı ve korku her daım kalır daha tedavı yenı bıtmıs bunlar dogal surecler sınırı bundan kaynaklı olabılır . tabıkı asla hak vermıyorum bu duruma . bende zor bır aılede buyudum . kac yasındasın bılmıyorum ama bende tedavım fln bıttıkten snra aılemın yaptıklarına tahammul edemeyerek evden gıttım kendıme ev aldım calıstım ve odedım . bazı zamanlarda ınsanlardan olan baskılar sonucu tahammulsuzluk gelısıyor . sende calıs ayaklarının uzerınde dur. ondan sonra zaten ayrı eve gecınce rahat edersın azcık sabır ablacım
haklısnız aynı evde sürekli olumsuz bir yüz ve eleştirilmek eminim çok zordur. ama iyi trafından bakarsak gelip özür dilemiş o da hatasını anlamış. muhtemelen anlık öfkesini kontrol edemiyor. ayrı ev seçeneğini düşünmeye başlayın imkan varsa, anneniz de zamanla alışır bu fikre.Haklısın.Annem kemoterapi görürken bile bana yemek yapıyordu(((( Akşamdan hazırlıyordum ben ona aslında ama ertesi gün işten dönünce sen seversin diyerek kalkmış bana başka yemek yapmış buluyordum onu.Beni sevdiğini biliyorum.Bilerek böyle davranmadığını da biliyorum.Gerçekten zor bir hayatı oldu,dediğn gibi de en son kanser oldu zaten..3 aydır evde olmak da etkiledi beni.Normalde saçmaladığında umursamıyorum.Ama sürekli evdesin ve sürekli negatif konuşan biriyle uyarılıosun,kafana takmasan bıkkınlık hissi geliyor en iyi ihtimalle.
Pandemi bitsin ben işe gidince rahatlıcam büyük ihtimal,onu da istese de istemese de terapiye götürcem.işler yoluna girer umarım.
SiZe de çok geçmiş olsun ve mesajınız için teşekkürler ❤