Annemle Kavgamız -Sebep Kısır ama Sonuç hep Suçlu Olmam

T

timesinfinity

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
2 Ekim 2019
3.437
19.030
128
Sanırım bu sayfaya yazdığım ilk bir derdim var durumu olacak.Rahatlamak için yazıorum.Ben normalde de çok konuşurum, gereksiz detaylarla konuyu boğarsam şimdiden afedersiniz..

Annem çay saati yensin die kısır yapmış.Domatesleri,salatalıkları,marulu da ayrı ayrı tabaklara doğrayıp ocağın üstüne koymuş.Geldi çağırdı : "Gel bak malzemeler de burda kaseye koy karıştır, öyle lezzetli olur" vs dedi.Dedim " Ben karıştırmıcam,ayrı yiyeceğim ".. Her zamanki gibi onun dediği olsun die aynı şeyi tekrarladı üşenmeyip. Pes ettim tamam dedim. Elime verdi battalboy kaseyi ,bir elimde onu tutmaya çalışıyorum, diğer elimle kısırı almaya çalışıyorum derken salatalık kasesi düştü,kırıldı. Başladı saydırmaya : "Bir kaseyi tutmayı bile beceremiyorsun,ne beceriksizsin,sana bişi hazırlayanda kabahat vs vs" ..[Bu arada 30 yıldır annemden hiç "kaza oldu,yapcak bişi yok" die bi cümle duymadım, genelde her şeyle ilgili suçlanırım.Evlenmediğim sürece bu evden kurtulamıcam gibi (kaçmak için evlenmeyi düşünmüyorum )..Ayrıca ayrı eve çıksam biliyorum ki hasta olur,ama bana hasretinden değil, elalem laf edecek bak kızıyla geçinemedi diyecek die.] Neyse o öyle saydırınca ben de sinirlendim "Belki gitsem daha rahat edersin anne" dedim..Başladı " Esas ben gebereyim de sen kurtul benden" demeye.Sinirlendim kapıyı çarpıp odama geldim.

Konu çocukça biliyorum.Ama söylediği laf bana çok ağır geldi.Kızdıkça "gebereyim de kurtul" diyip duruyor.Geçen yıl erken evre (çok şükür) meme kanseri atlattı.Eminim hastalık süreci onun için de zor olmuştur ama benim için de çok zordu.Evde sadece ikimiz varız, akrabalar (yakın sayılmaz) hariç kimse yok.Annem randevular dahilinde, her şey öncesinde hazırlandığından sadece ilaç almak için hastaneye giderken ben tek başıma bütün ayarlamaları yapmak zorunda kaldım. Genel cerrahiden,onkoloji polikliniğinden,radyasyon onkolojisinden, radyolojiden bütün randevuları ayarlamak için tek başıma koşturdum. Hastanede hoca bakmıodu asistanlar vardı poliklinikte, profesör muayene etsin die özel bir hoca buldum muayenesine götürdüm.Ruhsal olarak da zordu.İlk kemoterapisinden önce ben kusma atakları geçirdim.Doktor psikolojik dedi ve kemoterapi hastalarına verilen ilaçtan verdi bana (trajikomik değil mi?).Ama o üzülmesin die hafif bir zehirlenme yaşadığımı ama doktorun korkulcak bişi olmadığını söyledim anneme..Hele hiç unutmam kemoterapi gördükten sonra kan değerleri düşerdi ve yükseltmesi için bir ilaç vardı,onu bulamadığım için yağmur altında ağlayarak eczane eczane 3 saat dolaştığımı bilirim..Yaptıklarımı her evlat yapar.Kendimi övmek için anlatmıyorum.Ama ben annem yaşasın diye o kadar uğraştıktan sonra ben gebereyim de kurtul demesi çok gücüme gidiyor.

Psikiyatriye gitsin derseniz götürdüm.İlaç kullandığı sürece iyi ama bırakınca aynı.Zaten ilaçtan da ziyade temelde bozuk bişiler olduğu için çözümsüz kalıo.Yılların getirdiği ezilmişlik hissiyle hep atağa geçip karşı tarafı suçluyor.Her şeyden suçlanmaktan da bıktım artık. Korona sebebiyle izindeyim şu an.İş başı yaparsam biraz normale dönerim herhalde.

Şimdi geldi,gel barışalım,bak ben bütün gün yoruldum ondan böyleyim vs demeye.Şu an konuşmak istemediğimi söyledim.Ama üzülüp hasta olmasın die elbet odadan çıkıp barışıcam,hatta özür dilicem falan.Hep aynı kısır döngü.Ben nerde hata yapıyorum?
 
Tabak kırıldığında anne bağırıyorsa özür dilerim annecim istemeden oldu deyin,tepkisi değişecektir zaten.kanser tedavisi kolay bi dönem değil.anneniz sizin kaç katı yıprandık bilemezsiniz kendisi için değil sizin için kurtulmak istedi büyük ihtimal.benimde babam bu süreci atlattı 2 yıl önce bende tek kız çocuğu olarak koştum herşeyine bir başıma,ve bir gün olsun kalbini kırmadım bebeğim gibi baktım halada öyleyim.ve bana daha 2 ay önce itiraf etti; tedavi döneminde çok acı çektim defalarca intihara kalkıştım ama her seferinde sen gözümün önüne geldin dedi
Anne,baba gitti mi dönüşü yok bunu bilerek hareket edin
 
Özür diledim zaten tabak kırılınca. Ama saydırmaya başlamıştı bile.Bana bilmediğim bişi söyleyin lütfen.Annemi kaybedersem dönüşü olmadığının farkındayım,o yüzden hala kalbim ağzımda yaşıyorum.Ama karşımda sağlıklı bir insan yok mental olarak. Ben kanserden sonra değil 30 yıldır her şeyden suçlanıorum,bu tabak olayı sadece küçük saçma bir örnek.Dediğiniz kadar kolay olmuyor sürekli böyle işitmek.Bir aralar alakasız birine bile bişi olsa benim yüzümden olmuş gibi geliodu.O psikolojiyi aşmam bile zaman aldı.Neyse yapcak bişi yok annem sonuçta Allah başımdan eksik etmesin.
 
Bu arada yazmayı unutmuşum size de çok geçmşş olsun .Allah bi daha yaşatmasın.
 
Benim annemle kavgalarımız sebebi buna benzer şeyler. İnsanda tahammülsüzlük bırakan şeyler. Yok o havlu öyle değil de niye böyle katlandı gibi daha saçma sapan sebepler... Ancak temeli bu değil annelerin içindeki sevgisizlik, eleştirellik ve seni arzu ettiği gibi yönetememesi. En son ayrı eve çıkıp sonrasında da evlendim. Yine zaman zaman saçma sapan sebepler buluyor küsüyor. Ablama kardeşime de öyle. Kendi ayaklarınızın üzerinde durup yeteri kadar itiraz edebilmelisiniz. Bir diğer taraftan psikolojimizi sağlam tutmalısınız.
İnsanlar sen yumuşat anlat derdini diyecekler ama anlamayacağını tahmin edebiliyorum.
 
Bilemedim vallahi kazadır olur insanlık hali ama kadıncağız da gelip özür dilemiş zaten sizden. Ben birisi özür dilediğinde kızgın kalamıyorum asla uçup gidiyor tüm sinirim kırgınlığım.

Kendiniz için mi psikiyatriye gitseniz acaba? Siz de zor bir süreç geçirmişsiniz. Hasta yakını olmak ayrı zor. Doğru ilaçla böyle ufak tefek olaylar gözünüze batmaz hale gelir pamuk gibi olursunuz.
 
Aslında annemi anlıyorum ,daha doğrusu anlamaya çalışıyorum diyelim.Ailesinin en küçük çocuğu. Hep ezilmiş,bastırılmış..Bide ben 6 aylık bebekken şiddet gördüğünden boşanmış .Gerçekten zor bir hayat.Ama benimki de kolay olmadı,tüm zorluğu beraber yaşadık.Annem herkesin onu sindirmesinden böyle bir savunma mekanizması geliştirmiş büyük ihtimal .Direkt kendisi beni suçluyor. Bazen böyle basit şeylerle, bazen de ciddi şeylerle .bazen beni şamaroğlanı olarak dünyaya getirdiğini düşünüyorum:)) ayrı eve çıksam rahatlarım biliyorum ama annem bunu asla kaldıramaz.Aslında zamanında terapi de aldım ve daha güçlüyüm,bi şekilde yönlendiriyorum onu ama pandemi zamanı sürekli evde olunca sabır katsayım biraz azaldı,ben de taştan değilm ki .
 
anneniz fevri davrandığını kabul edip gelmiş genede.bunu bile yapamayan anneler var.

belkide onu böyle kabul etmeniz gerek. annenizi değiştiremezsiniz ama en azından siz annenizin eleştrilerini kulakardı yapabilirsiniz.
 
Barıştık şimdi. O an için hazır değildim sadece. Tedavi sürecinde ilaç kullandık beraber,pamuk gibi yaşıyorduk diyeyim :)) Şimdi üzerinden 1 buçuk yıl geçti.Ama insan kanserin korkusunu kolay atlatamıor.Bende geçmeyen bir korku var,eminim onda da vardır, şiddeti azalıor zamanla sadece.
Aslında normalde daha kolay idare edebiliyorum onu ama inanın evde kapalı kalmanın da negatif etkisi oldu ikimizde de.Yılların getirdiği sürekli suçlanmam gibi bir durum da mevcut.Yani zaten mental olarak sıkıntılı bir ebeveyni yönetmeye çalışırken bir de bu hastalık durumu ikimize de ağır geldi.Ama annem değişmeyeceğine göre ben daha da sabırlı olmak zorundayım, yapcak bişi yok
 
Haklısınız.Bunu bile yapamayan anneler var kısmını belki de daha sık hatırlatmalıyım kendime.Ama inanın hep aynı kıSır döngü. Çoğunlukla cevap vermiyorum ama kırıldığımı anlıor,özür diliyor. Bi daha yapmıcam diyor,önemli değil kızmadım diyorum. Tekrar tekrar rutin aralıklarla yaşıyoruz.bazen de kızıyorum bugünkü gibii.Sonra da vicdan azabı çekip duruyorum.
 
Sırf anne diye hakaretler edilmesi, çocuğun 'ozur dilerim' diye işi yumuşatma hikayesini çok saçma buluyorum. Ölüm varsa tek yaşı büyüklere yok. Benim çalıştığım işte nice trafik kazası görüyorum , gencecik adamlar sakat kalıyor, gencecik kızlar tek suçu otobüste oturup ise gitmekken vefat ediyor.
Benim annem de çok sinirli. Ve sacma sapan konuşma huyu var. Ama işin ilginci farketmez bile. Öyle bir anda bağırır,onun için biter. Unutur yani. O yüzden bu sene karar aldım. En ufak bir hakaretvari sözünde, en ufak bir ses yükseltmesinde (gerçekten en ufak. Bir baskasinin bana soyleyemecegi her şeyde) 'tavrina dikkat et yoksa burada durmayacagim' diyorum. Dikkat edip susarsa ne ala. Eğer konuşmaya devam ederse sofrayı, odayı vs terkedip odama gidip bir gün boyunca konuşmuyorum. O da anlıyor ki yaptığı davranış kötü bir davranış. Çünkü hiç tepki vermeyince hiç anlamıyor bile.
Geçen sene bir kere gereksiz bir patlaması oldu, yine klasik evlatlıktan reddedildim falan. Tam uç ay boyunca evi otel gibi kullandım. Her akşam 11den önce gelmedim . Geldiysem de onun yaptığı yemegi yemedim, yumurta kırdım. Eve gelince 'ben geldiim' vs demedim,anahtarla girip odama çıktım. 3 ay boyunca evde bir cümle bile konuşmadik. 3 ayın sonunda onun barışmak icin gösterdiği çaba sonrası ' 28 yaşındayım ve senin öfke patlamalarina katlanmak zorunda değilim. Kenara bir eve çıkıp üç ay kira depozito ödeyecek kadar bir para attım. Şimdilik babamın hatri icin tasinmiyorum ama bir daha bir hakaretin duyduğumda bu evden çıkacağım. Bu da benim değil senin yüzünden olacak" dedim. Cidden de Şimdi hakaret işittiğim bu eve sırf 'babam uzulmesin' diye katlanıyorsam yarın evlenince duyacağım hakaretlere 'cocuk uzulmesin' diye katlanmak gerekecek. Böyle saçma hayat mı olur? Nasıl iş arkadaşlarım, babam, ablam, eşim dostum bana hakaret edemezse annem de edemez. Öyle bir dünya yok maalesef.
Bu konuşmadan sonra da mesajin başında bahsettiğim yönteme geçtim. Bir sene geçti dolu dolu. Daha canımı sıkacak herhangi bir olayı olmadı. Ki benim annem için bir sene kavga çıkarmadan durmak için uzun bir süre :)
Yeniden bir kavga çıkarırsa da zaten kendi evimee yaşamayı çok istiyroum, seve seve valizimi toplar giderim.
Bence sen de restini çek.
Nasıl diğer insanlara -mesela patronuna/komşusuna bağırıp hakaret edemiyorsa sana da edemez.
 
Annenize çok geçmiş olsun öncelikle. Anneler genelde böyle zaten. Özellikle belli yaştan sonra değişik bir durumlara giriyorlar ruhsal olarak. İstenmiyorum, göze batıyorum gibi düşünüyorlar ondan öyle öleyim de kurtul gibi sözler falan oluyor bence. Sonra da gelip özür diliyorlar aslında çok minnoşlar ama arada atar gider durumları da oluyor işte böyle. Üzülmüşsünüz sizde ama anlatınca rahatlamışsınızdır biraz belki. Kalkıp gidin sarılın öpün , bence anlatın canım annem bir tabak kadar değerim yok mu yapma böyle bak ben çok üzülüyorum. Ben sana aynını demem lütfen söyleme böyle falan deyin , hemen üzülür zaten bence artık dikkat de eder
 
Annenin içinde ki kırgınlıklar malesef basit şeylere öfke olarak yansıyor.Ve sonrasında da çok pişman olup gelip özür diliyor.Emin ol hayatta en kırmak istemediği kişi sensindir.kIlac tedavisi aldığını yazmışsın peki hiç terapi aldı mı?Mutlaka almalı zor şeyler geçirmiş kolay değil.Asla yaptıklarını haklı bulmuyorum üzülmekte de haklısın ama eminim o kadın içinde bunlar kolay değildir.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…