Aslında şöyle ki babam anneme şiddet uygulamaz. Vurup kırması eşyalaradır. Ve bu halinin üzerinden yıllsr geçti. Bugün nasıl oldu da böyle bir şey yaşandı bilemiyorum.Evet çocuğunuz için büyük bir travma ancak, babanızdan yıllar boyu şiddet gören biri daha var anneniz… eminim bir daha böyle bir şeye maruz kalmasa atlatabilir çocuğunuz ancak anneniz? Geçmişten gelen öfke olabilir ancak. Anneniz bilmem kaç yaşında birinden şiddet görüyor. Babanızdan çocuğunuzu ve annenizi koruyun.
Ah yüreğimi sızlattınız. Bir çocuk annesi babası boşansın ister mi? Ben hep istedim. Yarın öbür gün öpüşüp barışıldı. Ama ben travmaları olan, gece kabuslarla uyanan, yüksek ses fobisi olan bir kadına döndüm.Cocuklar bahane edilerek yikilmayan -sozde- evliliklerin sonucunun en guzel ornegi iste..
Alin bakin; cocuklugu dram dolu bir genc kadin..
Nasil hatirliyor o aslinda en guzel hatirlamasi gereken yillari..
Ve halen halen halen devam ediyor kabusu..
Cocuguna da yansiyarak..
Bosanmak tek gercek cozumdu.
Uygulayan olmadi.
Ama sey diyorduk degil mi?
size soyluyorum evet; 'ay yuva yikmak kolay mi'cılar;
"Cocuk var , cocuklara yazik, ne bosanmasi?
bu yastan sonra, dul basina naparsin?" Vs vs vs
Bunu dikte ede ede insanlara tramva yuklu nesillere vesile oldunuz..
Cok yazik..
Çok üzüldüm. Üzüntünüzü derinden hissettim gerçekten. Çocuğunuz için kaygılanmakta haklısınız. O da bir travma yaşamış ama tüm travmalar derin izler bırakacak diye bir şey yok. Tamir edilebilir şeyler de var. Çocuk kaç yaşında?Merhaba
Konuyu maalesef göz yaşları içinde açıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Çocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin sürekli intihara teşebbüs etmesi arasında ezilip gitti. Mütemadiyen on günde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Böyle hatırlamak istemediğim bir çocukluğum oldu.
Evlendim ve gerçekten çok mutlu olduğum bir evliliğin içerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim çocuğumun beni ‘ annem çok mutlu ve güçlü bir kadındı’ diye anması.
Çok uzattım.
Bugün çok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar çocuğuma gerçekten çok güzel baktılar.
Eve geldiğimde çocuğum çığlıklarla ağlıyordu. Önce tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem döküldü. Babamla tartışmışlar seslerin üzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yükselmiş. O ağlama hiç vicdanlarına dokunmayıp kavga sürmüş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın üzerine gelmişim.
Çocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı öğrenince kan beynime sıçradı. Sayıp sövüp ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir göz yaşım dinmedi. Çocuğuma ayrı, çocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Çocuğuma bunu nasıl yaparlar diye öfkeden deliye döndüm.
Annemle babamla tüm ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile geçsinler istemiyorum. Çok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gerçekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.
Çocuğum algılamayacak kadar küçük, 11 aylık. Yani umarım ki algılayamamıştır. Benim yaşadıklarımı yaşamasın diye elimden geleni yapıyorum.Çok üzüldüm. Üzüntünüzü derinden hissettim gerçekten. Çocuğunuz için kaygılanmakta haklısınız. O da bir travma yaşamış ama tüm travmalar derin izler bırakacak diye bir şey yok. Tamir edilebilir şeyler de var. Çocuk kaç yaşında?
3 yaş civarıysa yarın konuşun. “Anneanne ve dede çok bağırmışlar, sen de korkmuşsun. Bu durumda korkman ve üzülmen çok normal. Bu aklına gelince üzülürsen bana sarılabilirsin” şeklinde konuşun. Onun yanında olduğunuzu ve onu koruyacağınızı bilsin.
Anne babanızı silmekten bahsetmişsiniz. Silmeyi düşünüyorsanız onlarla yalnız bırakmak aklınızın ucundan bile geçmemeli bence. Çalışıyor musunuz? Çalışıyorsanız bezli bebekler için de kreşler varÇocuğum algılamayacak kadar küçük, 11 aylık. Yani umarım ki algılayamamıştır. Benim yaşadıklarımı yaşamasın diye elimden geleni yapıyorum.
Ben bundan sonrası için ne yapacağımı bilemiyorum aslında. Yarın öbür gün çocuğumu anne babamla yalnız bırakabileceğimi sanmıyorum.
normal her seyi abartmamaya calisirim ama cocugun buna sahit olmasi onun psikolojisi icin cok cok cok kotu bir sey. mutlaka onune gecin, Allah korusun cocuga etkisi olurMerhaba
Konuyu maalesef göz yaşları içinde açıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Çocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin sürekli intihara teşebbüs etmesi arasında ezilip gitti. Mütemadiyen on günde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Böyle hatırlamak istemediğim bir çocukluğum oldu.
Evlendim ve gerçekten çok mutlu olduğum bir evliliğin içerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim çocuğumun beni ‘ annem çok mutlu ve güçlü bir kadındı’ diye anması.
Çok uzattım.
Bugün çok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar çocuğuma gerçekten çok güzel baktılar.
Eve geldiğimde çocuğum çığlıklarla ağlıyordu. Önce tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem döküldü. Babamla tartışmışlar seslerin üzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yükselmiş. O ağlama hiç vicdanlarına dokunmayıp kavga sürmüş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın üzerine gelmişim.
Çocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı öğrenince kan beynime sıçradı. Sayıp sövüp ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir göz yaşım dinmedi. Çocuğuma ayrı, çocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Çocuğuma bunu nasıl yaparlar diye öfkeden deliye döndüm.
Annemle babamla tüm ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile geçsinler istemiyorum. Çok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gerçekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.
Yazdıklarınızı okurken ağladım. Bende çok benzer bir aile ortamının içinde büyüdüm ve çocuğunuzunda buna maruz kalmasına nasıl tahammül edemediğiniz en iyi anlayacak biriyim. Bende anneyim mutlu bir evliliğim var çok şükür fakat aramızdaki fark ben aileme maddi anlamda muhtaç bir şekilde yaşıyorum. Halinize şükür etmeniz için size bir sebep olsun diye yazıyorum. Benim çocuğum yarın bir üniversitenin sınavına girecek ve ben yine altında ezildiğim bir laf duydum yine annemden. Artık bu eziklik evladımada dokunuyor. Bunu kaldıramıyorum. Dualar ile geçireceğim bu gecede söylenen sözü aklımdan çıkaramıyorum ve yatağımda sessizce ağlıyorum. İnanın ne evliliğinin ne güzel evlatlarının mutluluğuna yaşayabiliyorum. Çok gururlu biriyim fakat nasıl gurursuzlaşmak zorunda kaldığımı tahmin edemezssiniz. Yaşayan bir ölü gibiyim. Çocuğunuz sizin gibi bir anne baba ile unutur, siz unutturursunuz yaşananları. Halinize şükür edinki muhtaçlıklar sizi birşeylere birilerine mecbur bırakmıyorMerhaba
Konuyu maalesef göz yaşları içinde açıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Çocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin sürekli intihara teşebbüs etmesi arasında ezilip gitti. Mütemadiyen on günde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Böyle hatırlamak istemediğim bir çocukluğum oldu.
Evlendim ve gerçekten çok mutlu olduğum bir evliliğin içerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim çocuğumun beni ‘ annem çok mutlu ve güçlü bir kadındı’ diye anması.
Çok uzattım.
Bugün çok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar çocuğuma gerçekten çok güzel baktılar.
Eve geldiğimde çocuğum çığlıklarla ağlıyordu. Önce tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem döküldü. Babamla tartışmışlar seslerin üzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yükselmiş. O ağlama hiç vicdanlarına dokunmayıp kavga sürmüş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın üzerine gelmişim.
Çocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı öğrenince kan beynime sıçradı. Sayıp sövüp ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir göz yaşım dinmedi. Çocuğuma ayrı, çocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Çocuğuma bunu nasıl yaparlar diye öfkeden deliye döndüm.
Annemle babamla tüm ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile geçsinler istemiyorum. Çok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gerçekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.
11 aylıksa hatırlamaz merak etmeyin. Ben asıl sizin çocukluğunuza üzüldüm.Çocuğum algılamayacak kadar küçük, 11 aylık. Yani umarım ki algılayamamıştır. Benim yaşadıklarımı yaşamasın diye elimden geleni yapıyorum.
Ben bundan sonrası için ne yapacağımı bilemiyorum aslında. Yarın öbür gün çocuğumu anne babamla yalnız bırakabileceğimi sanmıyorum.
Baban manyak ruh hastası ne olursa olsun 50-60 yaşında hala böyleyse babanla ilişkini kesMerhaba
Konuyu maalesef göz yaşları içinde açıyorum. Anlatmazsam artık dağılacak gibiyim.
Çocukluğum annemle babamın kavgaları, babamın vurup kırmaları, annemin sürekli intihara teşebbüs etmesi arasında ezilip gitti. Mütemadiyen on günde bir annemle babamın kavga sesine korku ile uyanırdım. Böyle hatırlamak istemediğim bir çocukluğum oldu.
Evlendim ve gerçekten çok mutlu olduğum bir evliliğin içerisindeyim. Bir evlat sahibi oldum. Kusurlarım var mutlaka ama iyi bir anne olmak için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Tek temennim çocuğumun beni ‘ annem çok mutlu ve güçlü bir kadındı’ diye anması.
Çok uzattım.
Bugün çok yakın bir arkadaşımın doğumuna gitmem gerekti. Kızımı 3 saatliğine annemle babama bıraktım. Bu arada annemle babam eskisi gibi değil ve bu zamana kadar çocuğuma gerçekten çok güzel baktılar.
Eve geldiğimde çocuğum çığlıklarla ağlıyordu. Önce tabii bir şey anlatmadılar sonra ben kamera kayıtlarını dinlemek ile tehdit edince annem döküldü. Babamla tartışmışlar seslerin üzerine kızım ağlayarak uyanmış. Uyandığında tartışma devam etmiş ve sesler iyice yükselmiş. O ağlama hiç vicdanlarına dokunmayıp kavga sürmüş ve kızım annemin kucağındayken babam anneme vurmuş. Ben olayın üzerine gelmişim.
Çocuğumun ağlamasını size anlatamam. Olayı öğrenince kan beynime sıçradı. Sayıp sövüp ayrıldım.
Kalbime bir taş oturdu. Saatlerdir göz yaşım dinmedi. Çocuğuma ayrı, çocukluğuma ayrı ağladım. Neler yaşadığımı anımsadım. Çocuğuma bunu nasıl yaparlar diye öfkeden deliye döndüm.
Annemle babamla tüm ilişiğimi koparmak istiyorum şu an. Bir daha kızımın yakınından bile geçsinler istemiyorum. Çok kırgın ve kızgınım.
Biraz olsun dertleşmek, başka birinin fikrini almak istiyorum. Gerçekten iyi hissetmiyorum ve mantığımı kaybetmiş durumdayım.
Belki de siz eşyalara karşı diye biliyordunuz, ama işin aslı öyle değildi ve anneniz size yansıtmadı,sizi üzmek istemedi. Bir anne olarak annenizin böyle bir olaya maruz kalmasını anlamanız gerekir. Torunlar çok kıymetli olur. Belki de anneniz sizden çok daha üzgündür. Ben yanarım yavrum sana, yavrum yanar yavrusunaAslında şöyle ki babam anneme şiddet uygulamaz. Vurup kırması eşyalaradır. Ve bu halinin üzerinden yıllsr geçti. Bugün nasıl oldu da böyle bir şey yaşandı bilemiyorum.
Şu an annemi gözüm görmüyor inanın. Çünkü nasıl insanı tahrik ettiğini az çok tahmin ediyorum.
Şu an üzüldüğüm tek kişi yavrum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?