- 6 Mayıs 2019
- 857
- 569
-
- Konu Sahibi Bigjetplane
- #1
Bir uzman desteği alsanız daha iyi olur sanki. Belki temelinde hiç aklınıza gelmeyen şeyler vardır. Allah yardımcınız olsun.Merhaba herkese,
Yıllardır olan bir sorundan bahsetmek istiyorum zira anneme biraz ağır konuştum bugün canım çok sıkkın. Annem köyden çıkmış bir kadın, ama nerdeyse 40 senedir şehirde yaşıyor, şuan 50li yaşlarda. Hep çevre baskısı olmayan rahat yerlerde yaşadık. Sorun şu ki annem hala nasıl giyineceğini bilmiyor.
Ben sürekli ona kıyafet alıyorum, çanta, ayakkabı alıyorum, götürüyorum. Kapalı da değil açık da değil, tarzı da belli değil. Hep aa bak sana bu çok yakışır diye teşvik etmeye çalışıyorum. Ama benim aldıklarımı rahat edemedim, bu çanta rahat gelmedi vs diye bahanelerle evde tutup, her yerde paspal paspal geziyor. Evde marka çantalar var kendisi derisi soyulmuş eski bir çantayla geziyor. Babam asla ona baskı yapmadı ve babam da her zaman aşırı şık giyinen, modayı da takip eden biri. Yanyana bile bir garip duruyorlar, babam da rahatsız ama artık söylemekten bıktı yıllardır. Benim kafam kaldırmıyor diyor küsüyor, her şeye ben hastayım yapamıyorum diyor. Yani ben küçüklüğümden beri üzülerek söylüyorum ki annemin giyinişinden utandım. Etrafımızdaki insanlar da garipsiyor bu durumu, hissediyorum. Bunu kimseye de söyleyemedim. Maddi durumumuz da gayet iyi ama kadında heves yok. Evde bile giyilmeyecek şeylerle geziyor bazen. Kendine baksın, üstüne başına güzel şeyler alsın diye yapmadığım kalmadı, hediye kartlarına para yükleyip al istediğini diyorum bir yıl oldu hala duruyor o kartlar. Bugün çok canım sıkıldı, avm’ye götürdüm sırf ona bir şeyler alalım diye üstüne üstlük suçlu oldum. 5 yaşında çocuk gibi safça davranıyor, pantolon paçası uzun geldi ee napıcaz diyor mesela, terziye paçalarını yaptıracaksın diyorum o kadar bilmiyor gibi davranıyor. Sonra onu strese sokmuşum diye bana kızdı. Dayanamadım patladım, temizliğe bile böyle gitmiyor kadınlar, kendine bak biraz hevesin olsun diye. 30 yaşlarında da böyleydin yaşını hiç bahane etme dedim. Maddi sıkıntısı olsa alamasa neyse o da yok! Hep hasta, hep yatıyor, hep paspal. Bir yere annemi davet edip alıp gidemiyorum, elimden başka bir şey de gelmiyor. Bu düşüncelerimden ve söylediklerimden dolayı bir de suçlu hissediyorum. Haksız mıyım sizce?
Çok teşekkür ederim. Evet bazı sorunları oldu daha önce psikiyatriye gitti ama başka sebepten, bunu sorun olarak görmüyor ki, ona göre gayet normal maalesefBir uzman desteği alsanız daha iyi olur sanki. Belki temelinde hiç aklınıza gelmeyen şeyler vardır. Allah yardımcınız olsun.
Size istemsizce çok kızdım. Sizin hayattaki hassasiyetlerinize ayak uydurmak zorunda mı anneniz. Demek ki o böyle giyinerek daha rahat ve huzurlu, Neden saygı duymuyorsunuz? Eğer utanırsanız bu sizin probleminiz, annenizin değil.Merhaba herkese,
Yıllardır olan bir sorundan bahsetmek istiyorum zira anneme biraz ağır konuştum bugün canım çok sıkkın. Annem köyden çıkmış bir kadın, ama nerdeyse 40 senedir şehirde yaşıyor, şuan 50li yaşlarda. Hep çevre baskısı olmayan rahat yerlerde yaşadık. Sorun şu ki annem hala nasıl giyineceğini bilmiyor.
Ben sürekli ona kıyafet alıyorum, çanta, ayakkabı alıyorum, götürüyorum. Kapalı da değil açık da değil, tarzı da belli değil. Hep aa bak sana bu çok yakışır diye teşvik etmeye çalışıyorum. Ama benim aldıklarımı rahat edemedim, bu çanta rahat gelmedi vs diye bahanelerle evde tutup, her yerde paspal paspal geziyor. Evde marka çantalar var kendisi derisi soyulmuş eski bir çantayla geziyor. Babam asla ona baskı yapmadı ve babam da her zaman aşırı şık giyinen, modayı da takip eden biri. Yanyana bile bir garip duruyorlar, babam da rahatsız ama artık söylemekten bıktı yıllardır. Benim kafam kaldırmıyor diyor küsüyor, her şeye ben hastayım yapamıyorum diyor. Yani ben küçüklüğümden beri üzülerek söylüyorum ki annemin giyinişinden utandım. Etrafımızdaki insanlar da garipsiyor bu durumu, hissediyorum. Bunu kimseye de söyleyemedim. Maddi durumumuz da gayet iyi ama kadında heves yok. Evde bile giyilmeyecek şeylerle geziyor bazen. Kendine baksın, üstüne başına güzel şeyler alsın diye yapmadığım kalmadı, hediye kartlarına para yükleyip al istediğini diyorum bir yıl oldu hala duruyor o kartlar. Bugün çok canım sıkıldı, avm’ye götürdüm sırf ona bir şeyler alalım diye üstüne üstlük suçlu oldum. 5 yaşında çocuk gibi safça davranıyor, pantolon paçası uzun geldi ee napıcaz diyor mesela, terziye paçalarını yaptıracaksın diyorum o kadar bilmiyor gibi davranıyor. Sonra onu strese sokmuşum diye bana kızdı. Dayanamadım patladım, temizliğe bile böyle gitmiyor kadınlar, kendine bak biraz hevesin olsun diye. 30 yaşlarında da böyleydin yaşını hiç bahane etme dedim. Maddi sıkıntısı olsa alamasa neyse o da yok! Hep hasta, hep yatıyor, hep paspal. Bir yere annemi davet edip alıp gidemiyorum, elimden başka bir şey de gelmiyor. Bu düşüncelerimden ve söylediklerimden dolayı bir de suçlu hissediyorum. Haksız mıyım sizce?
Depresyon geldi ilk aklıma.Merhaba herkese,
Yıllardır olan bir sorundan bahsetmek istiyorum zira anneme biraz ağır konuştum bugün canım çok sıkkın. Annem köyden çıkmış bir kadın, ama nerdeyse 40 senedir şehirde yaşıyor, şuan 50li yaşlarda. Hep çevre baskısı olmayan rahat yerlerde yaşadık. Sorun şu ki annem hala nasıl giyineceğini bilmiyor.
Ben sürekli ona kıyafet alıyorum, çanta, ayakkabı alıyorum, götürüyorum. Kapalı da değil açık da değil, tarzı da belli değil. Hep aa bak sana bu çok yakışır diye teşvik etmeye çalışıyorum. Ama benim aldıklarımı rahat edemedim, bu çanta rahat gelmedi vs diye bahanelerle evde tutup, her yerde paspal paspal geziyor. Evde marka çantalar var kendisi derisi soyulmuş eski bir çantayla geziyor. Babam asla ona baskı yapmadı ve babam da her zaman aşırı şık giyinen, modayı da takip eden biri. Yanyana bile bir garip duruyorlar, babam da rahatsız ama artık söylemekten bıktı yıllardır. Benim kafam kaldırmıyor diyor küsüyor, her şeye ben hastayım yapamıyorum diyor. Yani ben küçüklüğümden beri üzülerek söylüyorum ki annemin giyinişinden utandım. Etrafımızdaki insanlar da garipsiyor bu durumu, hissediyorum. Bunu kimseye de söyleyemedim. Maddi durumumuz da gayet iyi ama kadında heves yok. Evde bile giyilmeyecek şeylerle geziyor bazen. Kendine baksın, üstüne başına güzel şeyler alsın diye yapmadığım kalmadı, hediye kartlarına para yükleyip al istediğini diyorum bir yıl oldu hala duruyor o kartlar. Bugün çok canım sıkıldı, avm’ye götürdüm sırf ona bir şeyler alalım diye üstüne üstlük suçlu oldum. 5 yaşında çocuk gibi safça davranıyor, pantolon paçası uzun geldi ee napıcaz diyor mesela, terziye paçalarını yaptıracaksın diyorum o kadar bilmiyor gibi davranıyor. Sonra onu strese sokmuşum diye bana kızdı. Dayanamadım patladım, temizliğe bile böyle gitmiyor kadınlar, kendine bak biraz hevesin olsun diye. 30 yaşlarında da böyleydin yaşını hiç bahane etme dedim. Maddi sıkıntısı olsa alamasa neyse o da yok! Hep hasta, hep yatıyor, hep paspal. Bir yere annemi davet edip alıp gidemiyorum, elimden başka bir şey de gelmiyor. Bu düşüncelerimden ve söylediklerimden dolayı bir de suçlu hissediyorum. Haksız mıyım sizce?
Çok teşekkür ederim. Evet bazı sorunları oldu daha önce psikiyatriye gitti ama başka sebepten, bunu sorun olarak görmüyor ki, ona göre gayet normal maalesef
Kabul etmeye çalıştım, bunu söylerken ben de çok üzülüyorum düşünürken bile. Ben de bir anneyim, çocuğum ileride utansa benden ne çok üzülürdüm. Ama nereye davet ettiysem çok garip giyindi, mahcup hissettim kendimi, o duyguyu anlatamıyorum. İsterim annemi her yere, en güzel yerlere götüreyim, ama 5 kuruşumuz yokmuş gibi giyinmesine gerek yok, anlatamıyorum tarzını görseniz anlardınız. Elimden gelen her şeyi de yapıyorum ama olmadı. Biraz o da çaba gösterebilirdi sonuçta bunca yıldır, dedim ya babam da rahatsız bu durumdan.Ama o senin annen , çok üzüldüm çokkeşke bu kadar incitmeseydin yıllardır böyle madem sen onu olduğu gibi kabul etmeye çalışsan olmaz mı çok zor büyüttüğüm kızım bana böyle davransa ben çok kırılırdım
50 li yaşlardaysa çok genç yaşta evlenip gençliğini size bakıp büyüterek geçirmiş. Şu anda da içinden gelmiyor olabilir. Çok utanıyorsanız götürmeyin bir yerlere. Yani nasıl anlatayım bazı insanlar çuval giyer yakıştırır bazıları da en pahalı kıyafetleri giyse olduramaz. Sizin anneniz böyle. Bi kıyafet için silemeyeceğinize göre kalbini de kırmayın.Kabul etmeye çalıştım, bunu söylerken ben de çok üzülüyorum düşünürken bile. Ben de bir anneyim, çocuğum ileride utansa benden ne çok üzülürdüm. Ama nereye davet ettiysem çok garip giyindi, mahcup hissettim kendimi, o duyguyu anlatamıyorum. İsterim annemi her yere, en güzel yerlere götüreyim, ama 5 kuruşumuz yokmuş gibi giyinmesine gerek yok, anlatamıyorum tarzını görseniz anlardınız. Elimden gelen her şeyi de yapıyorum ama olmadı. Biraz o da çaba gösterebilirdi sonuçta bunca yıldır, dedim ya babam da rahatsız bu durumdan.
Zaten çok durgun, sakin ve üzgün biridir. Babamla babamın ailesinden kaynaklı problemleri oldu ama her ailede olan şeyler. Kaynana muhabbeti. Onun haricinde ablamla ben hep başarılı çocuklar olduk, onu üzecek şeyler yaşatmadık, maddi sıkıntı yaşamadı. Yani bu kadar üzüleceği, kendini salacağı ne vardı bilmiyorum. Arkadaşlarımın annelerini vs de görüyorum neler yaşıyorlar ama kimse bu kadar hayattan koparmıyor kendini. En ufak şeyde evde yarı baygın geziyor. Hem üzülüyorum hem kızıyorum.Depresyon geldi ilk aklıma.
Depresyondayken insanların ilk bıraktıkları şey özbakım oluyor. Üstüne başına, hayatına, gezmeye filan hevesi olmuyor insanların. Bir psikologdan yardım alın, depresyon her zaman açık ve net olmuyor altta yatabiliyor.
Ben de böyle sizin gibi olmayı ne çok isterdim annemle, ne güzel. İşin garibi annem eskiden 18-20 yaşlarında çok süslüymüş. Babam hala öyledir, çok güzel giyinir, fiziğine bile dikkat eder, spor yapar sarkmasın vücudu diyeSizi de anlıyorum aslında ama anneniz de değişmez maalesef. Çünkü böyle mutlu. Babanız da şikayet ediyormuş bu durumu ancak evlenmeden önce çok mu şık giyiniyormuş anneniz aynı bu haliyle evlenmiştir. Yani siz ne yapsanız sadece annenizi üzersiniz boşverin böyle mutluysa devam etsin. Evet insanın hoşun gidiyor şık olduklarında. Annemle beni kardeş sanarlar mesela hem yaşı genç gösteriyor hem de güzel giyinir ona da para yetmez zaten :) Ama hiç karışmam ben.
Herkesin hayatındaki olaylara tepkisi farklı olur. "Arkadaşlarınızın anneleri"yle karşılaştırmanız bu anlamda doğru olmaz. Ufak bir olay, söylenen tek bir söz sizin umrunuzda olmayabilir ama benim kalbimde derin bir yara açabilir mesela. Yıllarca o tek kelimenin acısını çekebilirim...Zaten çok durgun, sakin ve üzgün biridir. Babamla babamın ailesinden kaynaklı problemleri oldu ama her ailede olan şeyler. Kaynana muhabbeti. Onun haricinde ablamla ben hep başarılı çocuklar olduk, onu üzecek şeyler yaşatmadık, maddi sıkıntı yaşamadı. Yani bu kadar üzüleceği, kendini salacağı ne vardı bilmiyorum. Arkadaşlarımın annelerini vs de görüyorum neler yaşıyorlar ama kimse bu kadar hayattan koparmıyor kendini. En ufak şeyde evde yarı baygın geziyor. Hem üzülüyorum hem kızıyorum.